De klank van het bruisende water weergalmde door het gebied. Xena spitste haar oren om het geluid op te vangen. Rustig schraapte ze met haar hoef over de dorre bosgrond, wat een scherpe klank gaf. Voorzichtig hief ze haar hoofd omhoog en keek naar de bomen die zijn groene bladeren langzaam terug kregen. Het was inmiddels alweer lente geworden, en het gebied van Blue Moon Horses stond weer volop in bloei. Maar deze dagen waren echter ook spannend, de blauwe maan was er weer en je wist nooit wat je kon verwachten, ook hier niet. Een zilverkleurige gloed viel op haar gelaat, toen de maan achter de wolken voorbij dreef. Met lome bewegingen draaide ze zich om, en keek naar de maan. Een zachte windbries vloog er door haar manen, waarna ze haar blik weer op de grond richtte.


Boven haar begonnen de takken akkelig mee te bewegen met de wind, die steeds meer aan begon te wakkeren. Ze bewoog zich voort in de richting van het bruisende geluid, ze had inmiddels wel dorst gekregen. Eenmaal aangekomen hielt ze tijdelijk halt, en zag hoe de maan zijn spiegelbeeld in het water weerkaatste. De omgeving kreeg hierdoor een zilver witte kleur, en de schaduwen werden steeds langer.


Het water leek te dansen met de wind, en rustig nam ze een paar slokken. Ergens maakte deze omgeving haar bang, al wist ze nooit wat ze kon verwachten. Zo erg kon het toch niet zijn? Maar ze wist dat ze hier tenslotte nooit alleen was, maar was dat eigenlijk wel goed? Veel van deze vragen dwaalde er rond in haar hoofd, maar de antwoorden zal ze niet snel krijgen. Niet snel genoeg voor haar doen tenminste. Een akkelig geluid weergalmde er via de bomen toen een kraai plotseling voorbij vloog, en geschrokken keek Xena hem na.

|| Jarrender ||

Zich nog van een kwaad bewust tilde ze haar hoofd opnieuw weer op, en keek naar de maan. Ergens gaf het haar een rustgevend gevoel, maar tegelijkertijd ook angstaanjagende prikkels. Sommigen konden haar wel voor gek verklaren, om met de blauwe maan zo ver van haar kudde af te reizen. Maar zij had echter voor nu geen angst, nog niet tenminste. Maar een steeds onbehagelijker gevoel bekroop haar van binnen, en ze hoopte dat ze wat gezelschap kon verwachten.


Geamuseerd trok ze een van haar mondhoeken een paar centimeter omhoog bij het zien van een kleine open plek, en begon zich ernaartoe te bewegen in een loom drafje. Her en der waren een aantal beenderen verspreid van vorige blauwe manen, die zich half rottend op de bosgrond bevonden. Enkelen waren al vergaan, maar anderen waren nog van niet erg lang geleden. Veel slachtoffers waren hier al gevallen, en ze wist dat op dit moment ook zij het risico liep zo te eindigen. Maar ergens verborg ze die angst, hopend dat ze er heelhuids vanaf zou komen. Eigenlijk moest ze nu zo snel mogelijk terug naar haar eigen kudde, waar ze een stuk veiliger zou zijn.


Een plotseling onbehaaglijke rilling gleed er langs haar ruggengraat, terwijl ze schichtig om zich heen keek. Gespannen verzette ze haar hoeven even, al kijkend naar de omgeving. De oren van Xena begonnen mee te draaien, hopend een enkel geluid op te kunnen vangen. ’tut tut tut, buiten je eigen rang tijdens de blauwe maan, dat is niet goed he?’ klonk een sissende stem echter al snel. Totaal overdonderd van de plotselinge aanwezigheid keek Xena in de richting van een witte hengst, die opdoemde uit het donker. Zijn benen en mond zaten onder een laag modder, vermengd met wat bloed. Het was wel duidelijk dat dit geen normaal kuddepaard zou zijn, dat was meteen te zien. ’Wie hebben we hier?’ ging hij verder. Totaal verstijfd zag ze hoe de hengst haar naderde, en kroop lichtelijk ineen. Ondanks dat ze haar angst probeerde te verbergen ging dit niet helemaal goed. De hengst liet zijn neus over haar hals glijden, waar nu een smerige streep op zat van modder met bloed en andere troep gemengd. Ze probeerde hem niet aan te kijken, hopend dat hij haar niets aan zou doen. ’’G-gewoon.’’ hinnikte ze angstig, haar stem al trillend. ’’Xena.’’ zei ze hierna kortaf.

Je hoorde duidelijke de mystieke watervallen stromen. De rivieren die door hun ontstaan waren hadden een sterke en snelle stroming gevormd door de volle kracht waar het water mee naar beneden viel. Al snel begon het te schemeren na een tijdje. De blauwe donkere lucht gaf alles een angstaanjagende kleur. Het was deze nacht blauwe maan die je duidelijk aan de hemel kan zien hangen. Het gaf een angst aanjagende en kille sfeer in de ferelden. Waarschijnlijk ook door het feit dat hij bijna het territorium van de schimmen doorkruisden. De zwarte hengst zijn hoeven veroorzaakte een dof geluid als ze de grond aanraakte. Het was niet slim om precies rond deze tijd zich in dit teriitorium te bevinden. Hij stond nog niet hoog in de rangen, pas bij de 1e dus was hij nog aardig kwetsbaar voor die halfdode paarden.

Na een tijdje was het pikke donker. Alleen de kille blauwe maan verlichte het gebied wat de zwarte hengst niet echt een veilig gevoel was. Toen hij enige tijd rond had gedwaald bereikte een rottige aroma zijn neusgaten. Verbaasd door de plotselinge geur hief hij zijn hoofd en keek verbaasd om zich heen. Hij rook tegelijkertijd ook een zoetere geur van een merrie erbij. Jarrender draaide zijn hoofd in de richting waar de geuren vandaan kwamen. ’en wij, gaan gezellig samen de blauwe maan vieren!' hoorde hij een onbekende stem roepen waar de geuren vandaan kwamen. Een angstig gevoel bekroop hem terwijl hij zijn pas richting het geluid zette. Aan de ene kant was hij nieuwsgierig, maar aan de andere kant doodsbang dat hij straks twee schimmen tegenkwam bij een lijk. Hij ademde even diep in toen hij twee witte paarden zag verschijnen in zijn gezichtsveld.

De hengst genoot duidelijk van haar angst, en zette een vuile grimas op zijn gezicht. Zijn vlijmscherpe hoektanden duwde opnieuw in zijn lip, en kleine druppels bloed vielen neer op de grond. Xena walgde ervan. Opnieuw zochten zijn levenloze, zwarte ogen die van haar, maar ze was niet van plan hem aan te kijken. 'Gewoon Xena?' hoorde ze hem zeggen. De witte hengst cirkelde angstaanjagend een rondje om haar lichaam heen. 'Zo gewoon ben je niet, als je als onderste rang paard hierheen durft te komen tijdens de blauwe maan.' ging hij verder. Onderdanig knikte ze, de enige reactie die ze op dit moment kon geven.


Plotseling legde de witte schim zijn neus tegen haar rug aan, terwijl zij bleef rillen. Wat moest dat monster van haar? Hij snuifde diep haar geur op, maar zij was niet van plan weg te gaan. Wegrennen zou hulpeloos zijn, een schim was altijd sterker dan haar. Die had natuurlijk zijn bovennatuurlijke krachten. Op zo'n moment voelde ze zich net een bang schaapje, dat in een kooi was gedreven, niet wetend wat er komen zou.Of ze zou afgeslacht worden, of ze zou moeten lijden. Maar een ding was zeker, er zou ten alle tijden een prijs betaald moeten worden. Achter zich hoorde ze licht gegrinnik, en de hengst liet zijn hoofd rustig op en neer bewegen. Zijn vreselijk lange en scherpe hoektanden boorden in haar rug, terwijl ze vijandig haar oren plat tegen haar nek liet drukken. Kleine stroompjes bloed gleden er over haar rug, maar dat was nu niet haar grootste probleem.


'Dacht je nou werkelijk dat je hier velig was, Xena?' Weer grinnikte de schim. Angstig bewoog ze even met haar lichaam. De wondjes en het bloed wat daaruit opwelde begonnen aardig te prikken. Ze voelde hoe de hengst zijn lichaam weer van haar af draaide en keek hoe hij voor haar ging staan. Zijn inktzwarte ogen kruisen de hare. Hij stond nu zo dicht bij haar, dat ze het bloed dat van zijn kin af gleed kon ruiken. 'Mijn naam is Xariv. Éen van de meest nieuwe schimmen.' Weer gaf ze een knik, want woorden kreeg ze er niet gemakkelijk uit. De plotselinge beweging van Xariv deed haar schrikken, maar ze was te laat om hem te ontwijken. Hij greep haar vast in haar oor, pijnlijk kneep Xena haar ogen dicht. Tot haar opluchtig liet hij ook meteen weer los, maar nognsteeds rilde ze als een rietje. Ze voelde zich net een speeltje. Zij was de pop, en hij had de touwtjes in handen.


Haar oren drukte ze nog steeds plat in haar nek. De normaal zo botte merrie was verandert in een angsthaas, wachtend op wat er komen zal. 'En wij, gaan gezellig samen de blauwe maan vieren!' Ergens kon ze hem niet uit staan, want hij wist dat ze dit nooit kon winnen. Dit was een hulpeloze strijd, dus kon ze zichzelf maar beter meteen overgeven. 'Wat wil je van me?! riep ze toen uit, haar stem al haperend. 'Laat me met rust. Neem van me wat je wilt, maar laat me leven.' vroeg ze toen smekend. Ze wilde nog niet eindigen, niet zo op deze manier op deze plek.


Echter voelde ze al snel de aanwezigheid van een tweede paard. Tuurlijk, de situatie kon nog erger worden dan dat hij al was. En zeker de consequenties voor haar waren niet te overzien. Stel dat deze hengst ook zo slecht dacht, was ze er geweest. Onzeker keek ze in de richting van de zwarte hengst die ook opdoemde uit het duistere bos, niet wetend wat ze kon verwachten. Ze was dom geweest. Was ze nu maar nooit naar deze plek gekomen.

Ze wist tot waarin toe deze hengst in staat was, en dat was meer dan je bij elk ander kon verwachten. Xena kon maar niet begrijpen, hoe iemand het in zijn hoofd durfde te halen zo paarden te behandelen. Hoe kon je genieten van andermans pijn, van andermans bloed? Maar dit was enkel waarvoor de schimmen leefden, dood en verderf. Pijn, bloed en doden waren hun doel, en ze gingen door tot ze die berijkt hadden. Xariv begon te steigeren toen zij haar oren naar achteren bewoog, en maaide met zijn sterke, gespierde benen vlak langs haar hoofd. Geïrriteerd zette ze een stap van hem af. De hengst kwam weer met een knal tegen de grond, wat een zware trilling veroorzaakte. ’Ik vind je maar een saai ding.’ Mopperde hij hierna, zijn stem laag houdend. Het kon haar eigenlijk niets schelen wat hij van haar vond, als ze zo saai was, kon hij maar beter meteen vertrekken. Maar het woordje ‘ding’ was wat haar het meest raakte. Zag hij haar nu werkelijk als een ding, een speeltje? Vijandig blies ze even in zijn richting, maar herstelde zich snel. Het was niet slim om je zo tegen een schim te gedragen, hij kon haar gemakkelijk doden in een simpele beet.


Ondanks dat hij haar niet hard had geprikt op haar rug, stopte het bloeden niet snel. Kleine stroompjes bloed kleurde haar eens zo witte vacht. Als iemand haar hier aantrof, leek ze net een zielig vogeltje. Haar rug onder het bloed, hier en daar vieze strepen van bloed en modder dat op haar hals was aangekoekt. En dat alles, door een hengst. Xariv liet zijn tong over haar wondjes glijden, en genoot van elke druppel bloed die zij verloor. Boos en angstig stapte ze iets achteruit. Weer keek hij haar aan met zijn duistere, gevoelloze zwarte ogen. ’Je moet weten, Xena.’ Sprak hij spottend tegen haar. ‘Dat ik smekers het tegenovergestelde geef van wat ze vragen.’ Weer verscheen er die enge grijns rond zijn lippen. Ze was ook dom ook dat ze het überhaupt probeerde, schimmen kenden geen genade.


Xariv draaide zich weer met een ruk om naar de hengst, die nog steeds op een afstand van hun vandaan was. Ze keek hoe hij zijn hoofd heen en weer schudde, bloedspetters achterlaten. ’Nog zo’n dommerik.’ Hoorde ze hem zeggen, en hij ging naast Xena staan. Het enige wat zij deed, was toekijken. Met afgrijnzen voelde ze hoe de witte hengst zijn vieze neus door haar manen wreef. Het leek lief, maar zij wist wel beter. ’Zullen we hem uitnodigen, Xena?’ klonk zijn luide stem opnieuw. ’Misschien wil hij ook wel Blauwe Maan met ons vieren, denk je niet, liefje?’ Walgend bekeek ze Xariv, die er de lol blijkbaar wel van inzag. ’’Er valt hier helemaal niets te vieren, ik ben hier met jou.’’ mompelde ze zacht, bijna onverstaanbaar. ’’En ik ben echt je liefje niet.’’ zei ze dit keer ietsje harder. Ze wilde niet zo gebruikt worden, hij dacht namelijk dat hij alle macht over haar had. Misschien had hij dat ook wel, maar dit wilde ze natuurlijk niet laten blijken. Haar ogen gleden weer terug in de richting van de zwarte hengst.

Jarrender zag hoe de witte schim zich naar hem toe bewoog. Zijn zwarte ogen zagen er angstaanjagend uit. Ogen waar je de rillingen van kreeg. Opgedroogd bloed kleefde aan zijn lijf en bij de witte merrie sijpelde verse straaltjes bloed over haar vacht. Maar al gauw bewoog de schim zich weer richting de witte merrie met zwarte manen. Blijkbaar had hij meer intresse in haar dan in hem wat hem wat gerust stelde, desondanks hij medelijden had met haar. Zullen we hem uitnodigen, Xena?’ vroeg hij luid, terwijl zijn ogen van de merrie naar hem toe gingen. ’Misschien wil hij ook wel Blauwe Maan met ons vieren, denk je niet, liefje?’ vervolgde hij met een spottende toon in zijn stem. De hengst speelde een spelletje met hun beide dat was duidelijk. Misschien groeide het spelletje wel uit naar een gevecht waar Xena en hij zonder twijfel in zouden verliezen. Je kon merken dat deze paarden geen ziel hadden, geen liefde kennen en door en door slecht waren. Ze hadden hun leven geschonken aan Avanti de leider van de shades. Ooit waren deze paarden normale dieren net zoals hij en Xena waren. Paarden met een hart en gevoel en geen speciale krachten die ze kregen tijdens blauwe maan. Maar hun hadden ervoor gekozen half dood te zijn en hun oude kuddeleden te vermoorden als de maan aan de hemel stond.

Een zucht verliet de longen van de zwarte hengst. ’Er valt hier helemaal niets te vieren, ik ben hier met jou.’’ mompelde ze zacht, bijna onverstaanbaar. ’’En ik ben echt je liefje niet.’’ zei ze dit keer ietsje harder. Had de witte merrie met zwarte manen gezegd. Jarrender vondt dat ze eigenlijk best veel moed had om zo tegen een schim te praten die haar met een beet kon neerhalen. Achterdochtig kneep de zwarte hengst met lichtgevende blauwe markeringen zijn ogen tot spleetjes terwijl hij de schim zijn uiterlijk goed in zich opnam. Hij volgde elke beweging exact en verlies hem geen moment uit het oog. Jarrender besloot naar voren te lopen en zich zichtbaarder te maken voor de merrie zodat ze hem kon zien in het licht van de blauwe maan die en kille sfeer gaf. "Waarom ben jij eigenlijk een schim geworden." Besloot hij maar te vragen aan hem. Hij had geen idee wat hij anders moest zeggen, en misschien kon hij de tijd uitrekken totdat het weer licht werd wat hem waarschijnlijk niet ging lukken. Maar niet geschoten is altijd mis toch?

Het verbaasde haar eigenlijk wel dat Xariv niets tegen haar gedrag deed, wat ze toch wel verwacht had. De enige reactie ze ondervond was dat hij lichtelijk verontwaardigt zijn wenkbrauw een paar centimeter omhoog trok, maar dit was dan ook het enige. Even leek de hengst zichzelf verloren te zijn, tot haar eigen opluchting. Ze hield niet echt van zijn zwoele maar tegelijkerteid vijandige karakter. Het gaf haar vervelende gevoelens, niet wetend of hij het goed of slecht bedoelde. Maar eigenlijk kon ze dat natuurlijk gemakkelijk weten, een schim bedoelde alles in een slechte of sarcastische manier. Dat kan elk onnozel kuddepaard bedenken, ook zij.


De tweede keer bleek hij er niet echt van gediend te zijn over wat ze hem had verteld. Beangstigend keek ze naar de hengst, die zo dom was geweest dichterbij te komen. Hij had beter meteen weg kunnen rennen, dit zou hem een hoop moeite en pijn besparen. Xena hief haar hoofd de andere kant op, seinend dat de hengst zich uit de voeten moest maken. Maar deze boodschap kwam jammer genoeg niet goed aan, want de hengst stapte op haar en Xariv af. ’Als ik zeg dat je mijn liefje bent dan ben je dat.’ ging hij direct fel tegen haar in. Xena was het er niet mee eens, maar wist dat ze niet te ver kon gaan, al probeerde ze de schim wel een beetje uit. "Waarom ben jij eigenlijk een schim geworden?" sprak de zwarte hengst uiteindelijk toen hij voor hen was gaan staan. Ze wist dat Xariv hier niet van was gediend, want al snel zag ze hoe hij vijandig de oren in de nek legde.


’tuttut, normaal begroet men elkaar eerst.’ sprak Xariv. Xena zelf hield zich er maar een beetje buiten, ze wilde niet tussen deze twee komen. ’Ik ben Xariv.’ zei de witte hengst, en weer kwam er die grijns op zijn smoel, die niet veel goeds beloofde. ’En ik ben schim geworden om jullie, onnozele kudde paarden, te kunnen’ hierbij hield hij zijn mond. In een mum van tijd zag ze hoe de schim naast de andere hengst ging staan, en zijn kaken op een van de zwarte maanplukken dicht liet vallen. Een akkelig, scheurend geluid van de manen weergalmde tussen de bomen. De losgetrokken haren dwaalde neer op de grond, en geschrokken deinsde Xena achteruit. Er stroomde een aardige laag bloed vanuit de manen over het hoofd van de zwarte hengst. ’pesten.’ besloot hij zijn zin. ''Xariv..! Doe niet zo ellendig..'' zei ze vijandig sissend tegen de hengst. Het kon hem blijkbaar niet veel interesseren of de hengst pijn leed. ’Liefje, zou je niet wat dichterbij komen, om onze nieuwe vriend te begroeten?’ Met tegenzin stapte ze iets dichterbij, maar hield nog steeds afstand. Weer probeerde ze de hengst duidelijk te maken dat hij moest vluchten, en snel ook. Ze probeerde hem te seinen met haar hoofd zonder dat Xariv het merkte, al wist ze dat schimmen zeer snel iets in de gaten zouden hebben.

Dapper stond de hengst stevig op zijn benen terwijl hij toch vermeed om de schim aan te kijken. Hij zag nog hoe de witte merrie hem duidelijk probeerde te maken dat hij moest vluchten. Al wist hij dat de schim het door zou hebben en hem gelijk in een slag zou hebben vermoord. Blijkbaar was de witte schim niet echt gediend van zijn vraag want gelijk kwam hij dichterbij. ’tuttut, normaal begroet men elkaar eerst.’ antwoordde de hengst op Jarrender zijn vraag, terwijl hij dichter op hem toestapte. ’Ik ben Xariv.’ grijnsde hij. De zwarte hengst zag duidelijk hoe de hoektanden van het zielloze paard gevaarlijk in het maanlicht blinkte. Door het zien van zijn scherpe tanden zette hij een paar stappen achteruit wat niet echt hielp want de schim kwam steeds dichterbij. "Jarrender" zei hij zacht en bijna onverstaanbaar. Al dacht hij dat de witte schim hem wel kon verstaan aangezien zijn zintuigen beter waren dan die van een normaal paard. ’En ik ben schim geworden om jullie, onnozele kudde paarden, te kunnen’ Geschrokken zag Jarrender dat hij ineens verdwenen was. Een seconde had hij hoop dat de schim weg was gegaan. Maar helaas een seconde later stond hij recht naast hem. De vlijmscherpe tanden grepen naar zijn maantop dat een angstaanjagend gescheur veroorzaakte. Jarrender kneep zijn ogen dicht en voelde hoe de tanden in zijn huid werden geboord. De zwarte hengst voelde hij bloed langs zijn hoofd naar beneden droop.''Xariv..! Doe niet zo ellendig..'' zei de merrie vijandig tegen de schim. Ze had moet dat was zeker. 'Pesten' vervolgde de schim. Een lichte kreun verliet de hengst zijn stembanden omdat hij nog steeds de stekende pijn in zijn voorhoofd voelde.

’Liefje, zou je niet wat dichterbij komen, om onze nieuwe vriend te begroeten?’ vroeg Xariv aan Xena. Gehoorzaam kwam ze dichterbij, maar het waren maar een paar stappen. Ze wilde zo te zien niet dichterbij hun twee komen. Wat volgens hem erg verstandig was. Opeens schoot hem wat te binnen, Xariv had pesten gezegd, niet moorden dus. Wat hoop ontstond in hem waardoor er een glimlach op zijn gezicht stond. [b]"Mooi om te horen" zei hij bijdehand tegen de schim.

Ergens begon ze toch medelijden te krijgen met de zwarte hengst. Het was niet slim geweest dat hij hiernaartoe was gekomen, maar dat was zij ook niet geweest. Als ze nu niet zo eigenwijs was geweest, had ze zichzelf zoveel moeite bespaard. Dan zat ze nu niet gevangen door een of ander monster, en moest ze toezien hoe hij anderen liet lijden. "Mooi om te horen" zei Jarrender toen. Even keek ze de hengst vragend aan, waarna ze begon te begrijpen wat hij bedoelde. Xariv negeerde hem, en begon het bloed dat van zijn kin afdroop op te likken. De kille geur van bloed verspreidde zich rond het stel, wat Xena liet huiveren. ’Jarrender? Wat een námen geven ze jullie tegenwoordig.’ Dit keer was zij het die zich niets van hem aantrok. Die namen, waren doodnormaal bij kuddepaarden, wat hij zelf ook eens geweest moest zijn. De schim nam haar gedrag triomfantelijk op. Hij begon een beetje te grinniken, waarna hij weer naast haar kwam staan. ’Ik begin jou steeds leuker te vinden, liefje.’ Spugend keek ze de hengst aan. ’’Ik ben je liefje niet.’’ zei ze giftig tegen hem. ’’Niemands liefje niet.’’ Het begon haar te irriteren dat hij dacht alles bij haar te kunnen doen, zonder dat ze er wat tegen in zou brengen. Aan het begin was ze nog bang, maar die angst begon steeds meer weg te varen.


Xariv liet zijn vieze neus tegen haar wang aan wrijven, die nu ook onder het bloed zat. Het was niet alleen bloed van hemzelf, maar ook van Jarrender. Zoals ze al had voorspeld, had de hengst haar veelste snel in de gaten. ’Als je wat tegen hem wilt zeggen, doe dat dan niet achter mijn rug om.’ Sprak hij sissend, en liet zijn ogen in die van haar vallen. Ze had zin om hier meteen weg te gaan, maar ze wist echter dat een schim haar gemakkelijk in kon halen. Maar twee paarden, die allebij een andere kant op zouden rennen? Een van hen zou er dan sneuvelen, en dat risico wilde ze niet nemen. ’Dus.. Jarrender..’ begon de hengst weer. Hij verdween tussen hen in, waardoor zij nu oog in oog stond met Jarrender. ’Dit is Xena.’ ging hij verder. Alsof ze zichzelf niet eens kon voorstellen. Ze voelde de ogen van Xariv in haar flanken prikken. ’Mijn speeltje.’ Besloot hij, gretig knikkend. In blinde woede sprong ze op in de richting van Xariv, maar bedacht zich snel. Deze strijd zou ze nooit winnen, nooit. Maar ze wilde zich niet laten behandelen als een ‘speeltje’, want zo was zij niet.


’Ga je nu de heldhaftige hengst uithangen en haar beschermen?’ Xariv begon weer een rondje om haar heen te cirkelen, als een leeuw die zijn prooi even goed bekeek, voor hij zijn kans pakte. ’Dat heb ik ook ooit geprobeerd.’ Alsof ze dat niet wist. Ooit was hij een paard met een hart, een ziel en een hengst die liefde kende. Blijkbaar was er niets meer van dat karakter over, de duivel had heb totaal in zijn macht. En toch, kon ze niet begrijpen hoe iemand zo harteloos kon worden. En dit alles, was Avanti’s schuld. Als zij hem een keer tegen zou komen, wist ze dat ze recht in haar dood keek. ’Laat me je vertellen, het is nutteloos.’ Eindigde Xariv met zijn verhaal. Even onwennig richtte Xena haar blik op Jarrender, wie zijn hoofd nu onder het gestolde bloed zat. ’’Ik heb geen hulp nodig. Ik kan mezelf best redden.’’ sprak ze besluiteloos. Ze wilde niet dat een ander haar kwam helpen, ze kon best zichzelf redden. Tenminste, dat dacht ze.

De hengst viel hem niet nog een keer aan waar hij aardig blij mee was. De wond stak en hij zat te denken of dat deze hengst ook het "schimmen gif" kon verspreiden waar je een schim door kon worden. Hij hoopte met volle hoop van niet want hij wilde niet zo'n harteloos beest als Xariv worden, en al helemaal niet zoals zijn leider Avanti. Een zucht verliet de longen van de hengst als hij nog steeds het bloed over zijn zwarte vacht voelde sijpelen. Wel minder erg dan eerst maar toch bloedde het nog. Hoe meer bloed, hoe gekker de schim werd gokte hij. Ze waren nou eenmaal zo dat ze alleen leefde om paarden te moorden,verwonden,gijzelen en alles in die richting.

’Dus.. Jarrender..’ zei de spierwitte arabische schim uiteindelijk met een spottende ondertoon in zijn stem toen de zin zijn naam bereikte. Jarrender legde zijn oren in zijn nek maar zei verder niets toen hij naar achteren liep en Xena weer zichtbaar werd. ’Dit is Xena.’ zei hij. Xena en hij zaten in dezelfde rang dus hij kende haar wel, al had hij nooit echt contact met haar gezocht. Dus hij kende haar niet door en door maar wel gewoon haar naam. ’Mijn speeltje.’ zei Xariv terwijl hij gretig knikte. Jarrender rolde met zijn ogen toen hij hoorde hoe hij hun behandelde. Als speeltjes waar je een spelletje mee kon spelen. Speeltjes die geen gevoel hadden waar je alles mee kon doen dus.

’Ga je nu de heldhaftige hengst uithangen en haar beschermen?’ vroeg hij, terwijl hij zijn lichaam rond Xena cirkelde, zijn ogen uitdagend op de zwarte hengst gericht. ’Dat heb ik ook ooit geprobeerd.’ vervolgde hij toen. Jarrender kon een grinnikt die de stilte vulde nadat Xariv had gesproken niet onderdrukken. De arabier had zonet toegegeven dat hij ooit net zo zwak was als Xena en hij nu waren tijdens volle maan. En zwakte gaven schimmen niet gauw toe daar kon je in geloven. ’Laat me je vertellen, het is nutteloos.’ zei de hengst terwijl hij nog steeds rond Xena circkelde. Jarrender zag hoe vuur in de merrie haar ogen ontstond. Ze pikte die woorden niet dat was duidelijk. ’Ik heb geen hulp nodig. Ik kan mezelf best redden.’’ Jarrender zijn wenkbrauw ging een paar centimeter in de lucht, verbaasd dat de merrie zo'n grote mond durfde op te zetten tegen een paar dat haar in een slag zonder enige moeite kon doden. En ook doordat ze zo zeker was van haar zaak. "Nou je hoort het Xariv" zei hij dit keer met een spottende toon bij zijn naam, gewoon om aan te geven dat hij het niet pikte dat ie zo over zijn naam dacht.

’Spreek me niet tegen. Jij bent mijn liefje als ik dat zeg.’ siste hij tussen zijn tanden door. Jarrender legde gelijk zijn oren in zijn nek. De hengst was nog al snel op zijn teentjes getrapt dat was duidelijk. ’SPREEK ME NIET TEGEN!' schreeuwde hij vervolgens plots toen ze weer door hem heen praatte. Geschrokken zag Jarrender hoe de vlijmscherpe tanden ranzendsnel naar Xena haar nek vloog. Zijn ogen werden groot, het was niet slim om een schim tegen te spreken dat zag je maar.

De zwarte hengst kon zien hij de ogen van Xariv razendsnel van hem en weer naar haar keken. Waarschijnlij kbenieuwd hoe hij zou reageren. Je kon de woede in Jarrenders ogen zien toen hij de merrie hulpeloos aan zijn tanden hing. "Hmpf, durf je wel zo te doen." Hij wist dat hij haar niet los kon krijgen door de schim aan te vallen. Hij zou gegarandeerd verliezen en de merrie daar ook niet mee helpen dat was zeker. "Ben je zo trouwens zo slank omdat je maar een keer per maand een maaltje kan halen, nog geen eens een keer per maand misschien." zei hij spottend. Misschien had hij hem hier mee beet en zal de schim uit woede los laten. Achteraf bedacht Jarrender of het wel zo slim was om zo tekeer te gaan.

Ze begon zich aardig machteloos te voelen naast Xariv. En eigenlijk wist ze nu al dat het een keer fout zou gaan, maar grenzen opzoeken is wat zij normaliter deed. En ja, ook bij een schim, al was dit echter niet haar beste keuze. Aan het begin zo’n bang vogeltje, maar uiteindelijk kwam toch weer die botheid in haar naar voren. Jarrender was al aardig toegetakelt, zou zij volgen? Lichtelijk gestrest tikte ze haar hoofd omhoog en naar beneden, maar hield hier al snel mee op. De houding van Xariv sprak letterlijk boekdelen. Ze zag direct hoe zijn oren naar achter schoten toen ze hem opnieuw tegen begon te spreken. ’Spreek me niet tegen. Jij bent mijn liefje als ik dat zeg.’ Siste hij tussen zijn vlijmscherpe tanden voor. Ze wist dat ze voor nu beter maar haar commentaar voor haar kon houden.


De laatste woorden sprak ze uit alsof ze het normaal vond om zo te praten. Maar eigenlijk was dit gekkenwerk, als je de situatie zou gaan bekijken. Zij was een makkelijkere prooi voor Xariv dan Jarrender, want merrie’s werden vaak zwakker ingesteld. Daar was ze het niet helemaal mee eens, maar zo gebeurde het wel. Nog voordat ze haar woorden goed had uitgesproken, ging Xariv al in de aanval. Angstig keek ze toe hoe hij op zijn achterbenen ging staan. ’SPREEK ME NIET TEGEN!’ schreewde hij, zijn stem galmde nog iets na. Zijn mond schoot voor ze het echt kon realiseren naar haar keel, waar hij hard dichtbeet. Een ellendige pijn ging er door haar heen, terwijl ze zich geheel overliet. De tanden van Xariv wortelden zich letterlijk in haar vlees. En het ergste was nog, dat ze niet amper adem kon halen. Schrokkerig ontsnapte er een beetje lucht uit haar keel, om vervolgens opnieuw naar lucht te happen. Waarom was ze ooit zo dom geweest? Ze was nu in een staat waarin geen enkel paard zou willen verkeren, aangezien elke ontsnapping zou lijden tot meer pijn. Haar helderblauwe ogen richtte ze ditmaal op Xariv, die blijkbaar genoot van haar bloed.


"Hmpf, durf je wel zo te doen." Hoorde ze vlak achter haar. "Ben je zo trouwens zo slank omdat je maar een keer per maand een maaltje kan halen, nog geen eens een keer per maand misschien." Voor zover ze haar ogen kon draaien gleden ze naar Jarrender, die haar gelukkig een hart onder de riem stak. Maar nu vreesde ze ook voor hem, en niet alleen voor zichzelf.

Nog steeds boorden de kaken van Xariv in haar malse vlees, nog steeds die piepende ademhaling die steeds minder werd. Elk zuurstof deeltje was haar redding voor een paar seconden, als het er niet minder waren. De schim leek totaal gek te worden bij het voelen van deze macht, en toe te kunnen zien hoe zij leed. Maar hij leek niet van plan haar los te laten, in het tegendeel zelfs. Hij zette zijn kaken nog harder op haar luchtweg, die nu totaal afgesloten was. In paniek gezien ze geen adem meer kreeg gooide ze haar voorbenen een klein stukje in de lucht, al hielp dit natuurlijk niets. Ze probeerde zich af te sluiten voor de pijn die er nu door haar heen ging, al was dit een moeilijke opgave gezien zijn kracht.


Door de woorden van Jarrender merkte ze dat Xariv even zijn concentratie verloor, waardoor de druk minder werd. Ze merkte dat hij gek was geworden, niet alleen door haar, maar ook door de zwarte hengst. Tot haar opluchtig schoten de omgeklemde kaken los van haar hals. Totaal verzwakt liet ze zichzelf door haar benen zakken, haar adem nog altijd zwaar piepend. Twee afdrukken van de vlijmscherpe tanden van Xariv waren duidelijk afgebeeld in haar hals, met daaromheen een grote hoeveelheid bloed. Vanuit haar ooghoeken merkte ze hoe nu Jarrender te grazen werd genomen. ’’J-jaren..’’ probeerde ze uit haar keel te krijgen, al was het niet meer dan een zuchtje. Een diepe hoest gleed er langs haar mond, waar tergelijkertijd een hoop bloed met mee kwam. Ze wilde niet zwak lijken, dat mocht niet. Als een veulentje dat zijn eerste stappen deed probeerde ze haar slanke lichaam omhoog te hijsen, om uiteindelijk weer met een plof neer te komen op de grond. Kon ze dan werkelijk niets doen om Jarrender te helpen?

Ik had perongeluk m'n post geedit toen ik de code van de kader wilde halen, dus ik ben men post kwijt die hier stond *faal*

Je kon duidelijk zien hoe de spieren van de hengst langzaam zwakker en zwakker werden. De protesteer bewegingen werden zwakker door het bloedverlies en ademgebrek. Toen Xariv had losgelaten had hij een flinke dosis zuurstof naar binnen proberen te halen desondanks Avanti aan zijn nek hing. ‘Het gaat hier niet op dapperheid in deze wereld Jarrender.’ Siste hij. Zijn tanden waren maar een ademtocht verwijderd van de hengst zijn oor. Avanti keek recht met zijn zwarte poelen in zijn groene doffe ogen. Hij wist het zeker, zo voelde het om de dood te bereiken. Wetend dat je niet meer verder zal leven dat dit het einde was. Het waren de vreselijkste minuten van zijn leven die hij ooit had meegemaakt. En nog wel zijn laatste minuten ook. ‘Iedereen sterft uiteindelijk. Is het niet vandaag dan is het morgen. Je kunt niet winnen van iets dat onsterfelijk is.’ vervolgde de hengst zijn zinnen. Hij hoopte met heel zijn hard dat ze Xena nu met rust zouden laten nu hij zich had opgeofferd aan de wrede greep van de schimmen.

Jarrender kon merken dat Avanti hem martelde, door het feit dat die zo af en toe zijn hoef van zijn luchtwegen weghaalde zodat hij de kans kreeg om adem te halen. Zijn instinct liet hem dat ook meteen toeslaan wanneer hij de mogelijkheid kreeg naar wat adem te kunnen snakken. ‘Wil je mijn meester de groeten van me doen, als je zo vriendelijk wil zijn. Hemel is namelijk niet weggelegd voor mijn slachtoffers en als je denkt dat ik je leven verwoest dan staat je ziel het ergste nog te wachten.’ zei de hengst. Nu wist hij het zeker, dit waren zijn laatste seconde. Hij ging straks de slag geven dat hem vermoordde. De slag die het einde van zijn leven zal maken. Hij zal naar die 'meester' van Avanti gaan en hem zoals Avanti gevraagd had hem de groeten doen. Hoe slecht Avanti ook was, hij volgde altijd bevelen op van paarden die hoger dan hem stonden. net nadat De zwarte hengst zijn worden had uitgesproken voelde hij de vlijmscherpe tanden achter zijn nek. Een hinnik van pijn,schok en hulpeloosheid verliet zijn longen voor de laatste keer. Hij voelde hoe het leven uit zijn lichaam wegtrok. Het ergste kwam nog. Hij voelde hoe groot de druk wordt op zijn nek. Een vreselijke pijn volgde waarna een schok door zijn lichaam heen ging en die levenloos bleef liggen. Het teken van leven was verdwenen. Hij was officieel het slachtoffer geworden van de schimmen die het niet overleefd had. Het was overduidelijk wat de zwarte hengst was toen zijn eerste lichtgevende aftekeningen doffer werden totdat ze helemaal uit waren. Dood.