Triumph had zijn blik vastgeketend aan Avanti terwijl hij, op een zekere afstand, naast de hengst liep. ‘Altijd je omgeving in de gaten houden. De verassing is meestal niet het onverwachtste, soms is een verassing de kracht en vechtlust.’ Het waren wijze woorden, Thruimph waardeerde het en gaf een kort knikje naar de machtige hengst. Praten deed hij niet, maar waarom zou hij als hij al zoveel kon zeggen met zijn zielloze ogen, met zijn lichaam zelfe. Dan waren de woorden alleen maar een zwakte van de heerlijke stilte die heerste in de energie die de hengst uit straalde. Het was zwart, donker, het bracht andere paarden angst en de meeste verderf. De arrogantie die Avanti uitstraalde was iets wat Thriumph maar moest accepteren. ‘Leiders verassen je op een heel andere manier dan ik.’ Kwamen de trilingen met haat aan in zijn oren, waarna ze werder omgezet naar slechts elektrische schokjes zodat ze hun weg konden vervolgen naar zijn hersenen waar het in minder dan een flits van een seconde werd verwerkt. Na dit bijzondere proces duurde het wachten op het antwoord van de jonge hengst niet lang 'Ongetwijfeld." beantwoorde hij de woorden van zijn leider kort om de stilte niet te lang te verbreken. Hij hoefde geen onnodig zuurstof te verspillen. De stem waarop Avanti net sprak was laag, het betekende voor de meeste niets goeds, het leek zelfs of hij in gedachten was. Thriumph liet zijn netvliezen kort over zijn omgeving wanen terwijl zijn lichaam zich nog steeds in een vloeiende stap voorbeweegd. Hij merkt dat er meer straaltjes licht zijn vacht bereiken. Hij hield niet van licht. Hij haatte het licht, hij was in het licht verzwakt, dus waarom zou hij ooit in het licht willen komen?

Thriumph merkt dat Avanti zijn oren even naar voren spitste, voor hen vertoonde zich de kudde van het Orlais. Thriumph likte even zijn lippen af, hij had zin in de komende maan. Hij zou er een familie uitje van maken, en Xariv zou hem helpen. Verder had hij nog een ander paard op het oog, een paard wat hem irriteerde. Hij zou de hengst voor de eerste en laatste keer kennis laten maken met schimmen. Gefocust was hij weer, even laat Thriumph zijn oor naar Avanti glijden. ‘Je bent een groentje, hoe goed zijn je verleidingskunsten?’ Het waren de woorden die hij niet had verwacht, oké, het eerste deel wel. Maar het tweede deel niet. Thriumph keek van de ogen van Avanti en zocht naar welke merrie hij keek. Snel had hij die gevonden. Een donkere merrie was iets afgezonderd van de kudde en leek zoekende naar een ander paard. Zonder iets te zeggen stapte hij het licht in, bijna direct voelde hij zijn krachten verslappen. Hij schudde even hevig met zijn hoofd om zijn lange manen naar de andere kant van zijn hals te verplaatsen. Ze vielen over de 2 strepige wonden waar nog bloed uit liep. Het prikte even wanneer zijn manen in de wonden prikken, maar het bevestigde dat ze niet meer zichtbaar waren. Met tegenzin likt hij zijn voorraad vers bloed rond zijn lippen af en genoot voor die paar momenten ervan. Hij zou ervoor zorgen dat de merrie aan de kant zou lopen van de manen zodat ook de andere 2 puntjes in zijn hals niet zichtbaar zouden zijn. Er zou geen bloed meer te zien zijn want dat zou aan de binnenkant van zijn dikke manen bos blijven plakken en niet meer op de grond vallen. Daarnaast spande hij zijn spieren die hij altijd al had gehad zodat het knappe bonk zou lijken. Nee dom was deze hengst niet. Als laatste trok hij zijn verscherpte hoektanden in en zette hij een vloeiende stap in naar de merrie.

Bijna uit het niets verscheen de hengst, de merrie had hem nooit uit het donker zien komen. "Hallo daar, wat doet zo'n mooie merrie afgezondert van de kudde?" waren zijn verleidelijke woorden naar de merrie 'Oh, hallo, ik heb mijn moeder de laatste tijd niet gezien.' Thriumph dacht even na, waarschijnlijk was dat Avanti's werk. Hij moest de merrie naar Vyrantium leiden. "Maak je niet druk, ze komt vast wel terug. Hoe heet deze wonderschone dame? " Zei de jonge hengst met een verleidelijke blik in zijn ogen. Hij moest er moeite voor doen omdat zijn schimmenogen altijd zo emotieloos waren. Hij keek toe hoe de merrie verlegen haar blik afwende naar de grond. "Kom kom, je hoeft niet verlegen te zijn, ik .. bijt niet." Sprak hij zorgzaam, maar o zo ironisch terwijl zijn blik even afgleed naar Avanti, die lichtelijk bevestigd keek. Hij had dus de goede gepakt. 'Mijn naam is Donna, de jouwe?' Thriumph dacht wederom na. "mooie naam, Prima Donna, ik ben ooit Raxxel genoemd, maar iedereen noemt me Rax." Hij liet een lichte glimlach op zijn lippen verschijnen. Eentje die vriendelijk leek. 'Leuk om kennis te maken, Rax.' kwam er uit de merrie. Thriumph moest alle zeilen bijzetten om zich in te houden, hoewel het licht hem ietwat begon te steken. Een teken van vertrouwen vertoonde zich in de ogen van de merrie. "Zin in een wandeling?" zij hij liefelijk. Terwijl hij zijn voorhand lichtelijk schuin neerzette en wegstapte. De merrie kwam speels achter zich aan, hij spande zijn spieren extra aan zodat hij nog sterker leek. 'Wat heb jij veel spieren, je moet vast sterk zijn.' zij de merrie. "Yes my dear." begon hij in een andere taal. "Jij lijkt wel de schoonheid zelfe." Thriumph liet zijn zo aanlokkelijke charmes zijn werk doen terwijl ze verder stapte. 'Ik heb een beetje last van de zon, vast te lang in gestaan. Zullen we even in de schaduw gaan staan?' Waren zijn woorden terwijl hij de merrie verder en verder van de kudde afleidde. 'Is goed.' Zei de merrie op zijn woorden. Hij had een pad gevonden om langzaam maar zeker steeds donkerder te worden waar het heel geleidelijk ging. Hij bewandelde het pad met de merrie, die tegen de manen kant aan keek. Hij liet de stilte toe tot hemzelf en hield de merrie scherp in de gaten voor als ze zich ongemakkelijk zou voelen. 'Is niet niet wel heel donker?' Zei de merrie ten slotte als ze Vyrantium naderen. Het duurde niet meer lang voordat hij de merrie met succes kon overleveren aan zijn leider. "Welnee, het begin avond te worden, je kunt zo weer terug naar de kudde, het is echt niet ver." Loog hij keihard tegen de onzekere merrie. Zijn zoete stem had haar weer verleid zodat ze achterlijk naïef doorliep naast Thriumph. Domme merrie was het ook, haar ogen verraadde dat ze de jonge hengst vertrouwde.

Eindelijk was hij er, aangekomen in Vyrantium. Een merrie naast zich hebbend de vrolijk naast hem huppelde. Die stomme merrie. Hij had zijn krachten voelen terugstromen. Hij had zijn spierbunden in plaats van moeten versterken, moeten inhouden. Heel langzaam ontspande hij alles en kwam de echte Thriumph in hem naar boven. "Ik wil je voorstellen aan een iemand." sprak hij, niet meer op die zoete toon waar hij van walgde, maar neutraal, met een vleugje duister erin. De merrie was zo gevallen en verliefd dat ze gewoon antwoorde. 'Wie dan?' Sprak de merrie. Thriumph grinnikte en sprak met zijn oude stem zijn woorden, de haar droom doorbraken. "Avanti, she's yours." Zei hij terwijl hij zijn hoektanden niet meer verborg, zijn manen weer naar de juiste kant schudde en moeite deed om niet alvast zijn tanden door haar zachte vlees te laten glijden.

Faylice leek de pijn van de wonden niet meer te voelen, maar dat deel had alleen betrekking tot de buitenkant. De pijn die er van binnen aanwezig was zal nog wel een tijdje blijven. Maar langzaam leek de merrie te veranderen, sensibel als ze was. Te gevoelig voor de gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden. Vechtend tegen haarzelf, tegen de wind die zuchtend haar wonden irriteren. Vechten tegen de lucht om zich heen. Vechtend tegen elke materie die zich om haar heen had gevormd. Vechtend tegen niks, niemand toelatend, zelfs de zo geliefde hengst waar ze zoveel van hield Vestival. Alleen Skyfall leek haar te bereiken met haar doorbijtende ogen. Ze leken haar te helpen en vandaar dat Faylice het respect in haar ogen had geschreven en een dankbare houding aannam. Ookal wilde ze het uitschreeuwen, wegdrukken van alles kon altijd. ”Hij was dus voorgelogen..” zij een kalme stem tegenover haar. Faylice wist het zelf niet en zal dat ook niet te weten komen. Het boeide haar ook niet of hij was voorgelogen, maar wat ze wist dat ze een geweldige moeder had en of ze hem had verraden betwijfelde ze. Ze was ook niet in de positie om dat te bepalen en wist dat maar al te goed.

Als ze de merrie verder aan kijkt ziet ze dat ze ook bij haar wat emoties had los getrokken, maar zielig had ze niet willen zijn. De hele wereld vond dat ze zielig was, op de zielloze na dan. Maar ze wilde laten zien dat ze het ook op eigen kracht kon redden. ”Swift as a deer. Quiet as a shadow. Fear cuts deeper than fangs. Quick as a snake. Calm as still water”[/u] Werd op een langzame toon gehoord door Faylice, het was waar en bracht een traan vanuit haar traanbuizen naar voren. Het was het aller gevaarlijkste, stilletjes knikte Faylice zachtjes omdat ze wist dat ze gelijk had, de wijze merrie kon haar nog zo veel leren. Bijna ieder paard kon haar nog zo veel leren, ze had nog maar weinig gezien, behalve dat ze een van de grotten van Vyrantium kende, en haar vader, die had ze ook leren kennen, op de slechte manier. [i] ”Enkel als je vreest voor een lot als dat van je vader zal je dat lot verkrijgen jonge grijze.” bracht de wind de blauwe-paarse roan merrie in de oren, als gefluister tussen de ruwe windvlagen terug. Het was zo, maar ze wilde niet zich zelf verliezen. ”Kom nu voor je kou vat.” waren de volgende woorden van de zo gerespecteerde Skyfall die de zin omvatte met een glimlach. Zachtjes brengt ze haar lichaam in beweging die verrassend genoeg niet stijf was, even trekt ze samen om de wonden haar flexibiliteit te krijgen maar na een paar stappen verwijdert te zijn van de grootse bloedvlek is ze gewend aan de stekende pijn en bijt ze door, toont haar karakter wat bij haar nog verrassende wendingen zou hebben. ” Oh, my sweet summer child, what do you know about fear? Fear is for the winter, when the snows fall a hundred feet deep. Fear is for the long night, when the sun hides for years and children are born and live and die all in darkness. That is the time for fear, my lady, when the Shades move through the woods coming closer to your body day by day.” Klonk Skyfall’s stem deze keer ietwat sterker. Faylice bracht haar blik even naar de zee die ze net had achtergelaten waarna haar netvliezen weer die van haar leidster bracht. ”Ik weet het Skyfall, maar ik wil mijzelf niet verliezen, niet meespelen in dat verschrikkelijke spelletje van mijn vader, elke blauwe maan weer, ontkomen doe ik niet, elke seconde word vastgelegd, elk spiertje die ik beweeg.” Brachten haar woorden zacht naar de leider. ”Het is verdomd moeilijk om tussendoor te ontspannen, wetend dat er 2 ogen naar mij toe loeren, maar dat betekend niet dat ik daar niet bereid voor ben.” Een korte glimlach deed haar lippen even sieren, waarna ze voorzichtig haar hoofd omhoog bracht. Onzeker keek ze even Skyfall diep aan, maar die blik veranderde in een liefelijke blik die dankbaar naar de merrie keek, als dank voor wat ze had gedaan voor de merrie, als dank dat ze niet voor haar vluchtte zoals vele dat deden bij de mededeling dat ze een dochter van een zielloze was. Maar Skyfall had haar echter al zo veel geholpen, en dat was iets waarvoor Faylice verder kon leven.