De dagen dat de blauwe er niet was waren geen dagen dat Avanti volkomen chill rondhing, integendeel. Hij was actiever buiten een blauwe maan dan tijdens. Hij zocht het werk, hij vond de paarden en hij vond de geheimen … althans meestal. Hij was behoorlijk onrustig, had van gebied naar gebied geweest en geluisterd naar de verhalen. Vooral Orlais was zijn spot bij uitstek de dagen dat er geen blauwe maan is. Niet vanwege het mooie uitzicht of de zoutige geur … alhoewel dat laatste hem de geur ontnam waar iedereen zo bang van was. Zijn gitzwarte lichaam was niet zichtbaar, hij was samengesmolten met de schaduw dus onzichtbaar voor iedereen die langskwam. Zelf als je op een meter van hem af stond zou je hem nog niet zien. Wat niet wilde zeggen dat je zijn aanwezigheid niet zou voelen. De kilte kroop als een klein wezentje over je lichaam heen, omarmde je ziel met zijn eeuwige ijzigheid en verminkte je geest door de zieke illusies.

Dat de paarden niet meer zo goed sliepen was verontrustend. Vooral Minanter werd gedreven door een zekere waanzin. S’nachts keek hij toe, hoe het ene na het andere paard wakker schoot uit hun slaap en verontrust naar de bossen keken. En Avanti die net niet bereikbaar was voor hun ogen lachtte zijn zieke lach en meteen dreef de kudde naar elkaar toe. En zo, iedere nacht weer zorgde hij voor de zoete dromen van de kudde. Van Minanter naar Andersfels en door naar Ferelden? Minanter bezorgde hem het grootste plezier, Orlais bleef onaangetast. Hij had andere dingen waar hij in geboeid was, het eiland waar vele paarden hun leven voor gaven om maar niet te zeggen wat het geheim was. En Avanti wou het, hij wilde het weten en was bereid meer dan alleen levens te nemen.

Maar er was nog iets. Een onafgewerkte zaak. Zijn paarse ogen lichten op vanuit de schaduw. Hij verscheen, leek uit een donker gat te stappen en zette zijn lichaam richting Andersfels daar waar een bloedverwant in jong bloed bij haar moeder vertoefde. En die jonge schoonheid was zijn onafgewerkte zaak. Hij eiste van iedere nakomeling een zekere wederdienst. Hij liet ze in leven en in ruil … Nouja, Nyxerinn was er zover van onderuit gekomen. Maar er was nog iets aan de merrie, iets dat hem intrigeerde, lokte naar nieuwsgierigheid. Met de snelheid die enkel schimmen bezaten verscheen hij langs de open vlakte. Het groene gras, de velden klaprozen wiegden vredig mee met de wind meedeinde in deze vroege ochtend. Zijn paarse ogen zochten de omgeving af, van Delaney tot haar dochter, zijn dochter.

Hij wist dat er een dag zou komen dat ze hem zou willen ontmoeten. Hij wist dat ze twee helften bezat, de ene meer aan haar vader, de andere meer aan haar moeder. Delaney stond veraf, ze kon haar dochter of de bossen niet gaande slaan vanaf de plaats waar ze nu stond te rusten. Ook de andere paarden zouden hem amper opmerken. Enkel voor wie wil zien, wil voelen zou hem zien en voelen. Toen zijn lichaam het flauwe ochtendlicht betrad zwakte een deel van zijn geest wat weg. Zonlicht was een zwak al was niets zwak genoeg voor Avanti. ‘Nyxerinn.’ Fluisterde hij richting haar gedachten. Zijn lichaam wandelt langzaam langs de bosrand, zijn eeuwige slechte charme drijft als een tapijt haar richting uit. Haar lokkend naar het enige waar ze waarschijnlijk al zo lang naar verlangt, een ontmoeting met haar vader …