De kracht van zijn paarse ogen speurde de kustlijn van Orlais af. De blauwe maan had zich weggetrokken achter de horizon en de meesten paarden konden weer ontspannen hun routine’s opnemen. Eten, slapen, spelen … Hoe kon het een paard nou gelukkig maken? Ze hadden ook maar niets in hun zielige leventje om naar uit te kijken buiten de dag dat ze zouden dood gaan. De leiders hadden hun verantwoordelijkheid, ze hadden daadwerkelijk iets te doen maar de kuddepaarden zelf … die waren ronduit de meest zieligste massa die hij ooit had gezien. Voor de momenten dat hij zich inbeeldde dat hij ooit daartussen kon staan walgde hij. Hij kon het zich eigenlijk niet inbeelden, het was te krankzinnig voor worden. Als hij hier weg zou gaan dan was het met zijn volle macht en glorie waardoor iedereen jaren over hem zou navertellen als een levendige legende. Maar helaas voor hen was Avanti niet van plan ooit te vertrekken uit dit heel aangename gebied. Hij had nog heel wat onafgewerkte klusjes op zijn lijst staan en die lijst werd nu niet bepaald korter met de dag. Er was wel altijd iemand of iets. Voor nu was al zijn aandacht gericht naar één ding, het eiland.

Hij stond net uit het zicht van de kudde. Zijn zwarte lichaam werd overgenomen door de schaduwen. Zijn paarse ogen lichtten als kleine vuurlichtjes op in het donker. Het was nog vroeg in de ochtend, de zon kwam langzaam op. De geur van het zoute water waste de geur van zijn verderf weg. Met Avanti kon je het best onderhandelen zo net na een blauwe maan, hij was echt wel redelijk dan. Je kon praten zonder dat het je leven zou kosten. Deze maan had hem een voldaan gevoel gegeven. Hij had vermoord wie dood moest en hij had hier en daar wat nuttige informatie opgehaald. Toch was het niet wat hij moest hebben. De informatie die hij wou werd hem niet zomaar gegeven. Tijdens blauwe maan was hij fysiek actief, buiten de blauwe maan stond hij niet rustig te wachten op de volgende, hij had genoeg werk. Maar de paarden gaven hem niet wat hij wou weten, zelf al waren ze amper in leven. Uiteindelijk stierven ze en ging het geheim mee met hun dood. Het frustreerde hem ergens wel dat de paarden zo loyaal waren aan hun leiders dat ze bereidt waren er voor te sterven.

Zijn ene oor draait naar achter. Het bloed dat op zijn benen ligt is nog vers. Zijn eens zo lange scherpe hoektanden waren verkleind naar fijne naalden. De scherpte van zijn zintuigen zwakte niet af dus hij hoorde perfect wat in zijn land aan de hand was. Een merrie, in zijn gebied? Zijn ogen weken terug naar Orlais voor hij met een zweem van een glimlach zich draaide en door het donker werd opgeslorpt. Dat je met hem kon onderhandelen wilde niet zeggen dat je vol enthousiasme zijn gebied moest binnen wandelen. Zijn zintuigen brachten hem blindelings de juiste kant op, recht naar zijn doel. Een gitzwarte gratievolle merrie die sprak alsof hij gelijk wie was. Zijn oren gleden kort plat terwijl hij vantussen de bomen haar richting kwam uitgewandeld. ‘Ik denk niet dat we een afspraak hadden.’ Er kwam een glimlach op zijn lippen; onvoorspelbaar maar charmant. Hij kende de merrie niet wat moest betekenen dat ze nieuw was. ‘Geen enkele reis in nutteloos, je vind altijd precies wat je nodig hebt. Wat je verwacht of net niet …’ Hij liet zijn zin wat in de lucht hangen en staarde haar met zijn paarse ogen aan. ‘Waar kan ik je mee van dienst zijn?’ Hij hield zijn hoofd schuin en glimlachte bijna opgelaten. In godsnaam, ze had geen idee hoe roekeloos ze was hier te komen zonder te weten wat de gevaren waren. ‘Je bent vast nieuw.’ Opperde hij terwijl zijn lichaam in ruststand kwam terwijl hij haar met zijn arrogantie bleef aanstaren…

‘Ik kan vrijwel alles aanbieden wat je niet krijgen kan bij de kudde …’ Dat laatste woord liet hij lang hangen, bijna nadrukkend en afwegend waarom ze hier was en niet daar bij de kudde. Zoals het hoorde na een blauwe maan, zodat de hoofden konden geteld worden en er achter vermisten kon worden gezocht. Of … En zijn gedachten werden bevestigd. Ze was nieuw. Zijn paarse ogen sneden langs haar ziel en lichaam voor hij haar weer aankeek. Hij was niet verrast, er waren veel paarden die hier kwamen voor de lol, voor de adrenaline en meestal was hun verhaal gedaan of zaten ze dagen vast in het doolhof van nachtmerries en zieke spelletjes. Zijn lichaam stond tussen twee bomen in, torende hoog boven haar uit, zijn kille aura strekte zich rondom haar heen. Ze wist niet hoe gevaarlijk het hier kon worden maar blijkbaar was ze bereidt daar zelf achter te komen. En voor dit had Avanti vrijwel alle tijd. Hij maakte graag zijn punt over zijn macht en heerschappij dat heel BMH naar beneden drukte. ‘Het hol van de duivel.’ Prevelde hij haar woorden opnieuw na. Hij hield zijn hoofd wat schuin waardoor zijn maantop over zijn ene paarse oog gleed. ‘Wie heeft je wijsgemaakt dat hier veel te ontdekken valt? Het enige wat je hier vind ik ons en een zwart woud met hier en daar …’ Hij zweeg en glimlachte bijna speels. ‘rommel.’ Maakte hij zijn zin amusant af.

Haar woorden deden hem vals glimlachen en terwijl hij toekeek hoe ze zich draaide om blijkbaar weer weg te wandelen stemde hij in met haar woorden. ‘Duisternis draagt veel meer geheimen dan het licht. Niet?’ Hij blikte opzij tussen de donkere bomen in naar de omgeving. Dat er een verschil was tussen donker en duisternis kon hij haar niet ontkennen. ‘Verhalen-vertellers kennen amper iets van donker en duisternis.’ Zijn stem was hard, bijna frustrerend. ‘Ze horen verhalen, ze versterken of verzwakken ze en vertellen het gewoon verder. Zielig dat ze niet zelf het lef hebben om het te komen navragen. Jij daarentegen …’ Hij zweeg en glimlachte vals. ‘Waar trek jij de grens van donker naar duisternis?’
Haar lichaam veranderde weer en ze kwam dichter, behoorlijk dicht. Hij hief zijn hoofd wat op, zijn oren gleden kort plat voor hij volkomen ontspannen zijn hoofd op gelijk ooghoogte bracht. Iedere trek van haar spieren nam hij waar, iedere bewegingen van haar oren registerde hij en de rustige hartslag voelde hij via de grond in zijn hoeven kloppen. Zijn witte ademhaling kwam in wolkjes tegen haar hoofd aan. Er ging hier kilte, niet alleen door hem maar aangezien er geen warmte en licht in het gebied kwam werd het hier ook helemaal niet warm. De temperaturen lagen hier rond het vriespunt anders dan in Minanter waar het zonnig en aangenaam warm was. ‘Enkel aan jou om te bepalen wat dom is en wat niet.’ Hij glimlachte charmant. ‘Wat niet goed is.’ Aangename woordgebruik had ze daar. Hij lachte luchtig en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Een leven zonder spanning zou geen leven zeggen. Vind ik.’ Hij liep haar rakelings voorbij richting de diepten van zijn woud. Na drietal meter stond hij stil en draaide zijn hoofd naar haar om.

‘Ik kan je mijn wereld tonen, ik kan je BMH tonen, ik kan je geheimen geven, spelletjes spelen of je over mij of gelijk wie vertellen.’ Zijn blik werd aanlokkend. Ze kon niet weg uit zijn greep, luisterde ze niet zo dan zou hij haar met illusies bij zich houden. ‘Welkom in Vyrantium, het gebied van monsters en verderf volgens velen.’ Hij grinnikte geamuseerd en keek haar met een charmante glimlach aan. ‘Maar daar beslis je zelf over. Hoe mag ik je noemen?’ Hij stapte langzaam tussen de bomen door. Hoe dieper ze zouden komen hoe meer botten onder hun hoeven zouden kraken. Hij stopte toen een mismaakte gil zich aan de omgeving losmaakte. Avanti fronste en blikte kort over zijn schouder naar de merrie. ‘Mijn excuses.’ Sprak hij uiterst beleefd. Wat amusant was dit. Voor hem verscheen Achilles, zijn blik gleed bijna meteen naar de merrie. ‘Je weet wat ik wil, zorg niet dat ik er spijt van krijg.’ Siste hij vals en belevend. Achilles verdween in de schaduwen en Avanti blikte over zijn schouder naar de merrie. ‘Zo …’ Begon hij. ‘Waarom het duisternis en niet het licht? Waarom kom je hier, op zoek naar …’ Hij zweeg en glimlachte sluw. ‘Amusement.’ Sprak hij zoetig …

Haar woorden waren even simpel geweest als de andere paarden als ze in de kudde had gestaan. Dan konden ze alle leuke en wijze dingen zeggen, stoer doen over hun verhalen en heldhaftige daden voor de kudde. Hier, in de drukkende kilte van Vyrantium waren woorden niet zo heel gemakkelijk te vinden. Er waren genoeg andere dingen die je aandacht trokken, die je in verwarring brachten. De ijzere geur van bloed, de botten over de grond van lijken, de kilte, de aanwezigheid van niemand, de stilte en zelf het geritsel van bladeren zorgde ervoor dat je moeilijk kon gaan praten. Dus het was een kunst om kalm te zijn, om te kunnen praten alsof het een zonnige dag was op een groen grasveld. Hij hield haar uitermate strak in de gaten, hij zag de vluchtige beweging van haar hoofd, de korte versnelling van haar hart en bijna automatisch kwam een valse zelfgenoegzame glimlach op zijn lippen te zitten. Er was niemand die hier niet een keertje angstig of wantrouwig werd. ‘Iedereen houdt van geheimen.’ Stemde hij kalm en traag in. ‘Ze geven je de meest amusante wendingen. Ik vind ze werkelijk het leukste speelgoed dat er is.’ Bracht hij geamuseerd in terwijl zijn lichaam draaide en tussen de bomen door wandelde. Geheimen waren altijd zijn grootste bron van informatie geweest, het uit andere trekken was zijn bezigheid. ‘Draag jij veel geheimen met je mee?’ Vroeg hij in een vage vorm van interesse. Over BMH kon ze niet heel veel weten, ze was nieuw.

Toen ze over donker en duisternis begon was Avanti één en al aandacht. ‘Wat jij definieert als mijn wereld is hier de grootste afschuw van bijna ieder paard. Hier ligt licht in de weegschaal en zal het donker nooit weten te winnen. Duisternis in de heersende kracht waar iedereen tevergeefs van probeert te ontsnappen.’ Hij zweeg en blikte naar de eenzame leegte voor hem. Voor hem was er niets anders dan donker en duisternis. Dan schaduwen en monsterlijke gedachten die gepaard gingen met die schaduwen. ‘Voor paarden hier is een stap in het donker een stap dichter naar het einde. Vreemd hoe ze zo kunnen denken over een plaats die zo vredig en eentonig is.’ Hij glimlachte in de eigen wetenschap van zijn woorden. Ze moesten bang zijn van het donker want schimmen waren het donker. Ze konden samensmelten met de schaduw van een boom en zo onzichtbaar worden. ‘Weinigen beseffen de kracht van duisternis.’ Mijmerde hij heel zachtjes meer tegen zichzelf dan tegen de merrie.

‘En ben je zo onverschrokken? Ben je zelden bang?’ Vroeg hij met een snelle blik naar haar donkere ogen. De scherpe hoektanden die de nacht eerder over zijn lippen hadden gelegen waren nu slechts dunne vlijmscherpe korte tanden, bijna naalden. Ze maalden langs zijn onderste tanden tot een sidderend knarsend geluid. ‘Licht.’ Op de manier waarmee hij dat zei hoorde je de afkeur voor het woord en diens betekenis. Hij was een lichtzwak dier, een prooi voor de zon al gaf hij niet zo heel graag toe aan die definitie.

Toen ze haar naam sprak kwam een bijna charmante glimlach op haar lippen te liggen. ‘Wel Vulpes, aangenaam je te leren kennen, ik hoop dat het nooit onaangenaam word.’ Sprak hij dat laatste nogal sarcastisch. Voor hem kon een situatie nooit onaangenaam worden. Hij had overal zijn plezier in, of hij nou kwaad of nijdig was. De woorden die volgden nam Avanti goed in zich op. Ze was de eeuwige balans op de weegschaal, springend van links naar rechts, van goed naar slecht. Het gekraak van botten klonk onder zijn zware hoeven scherp door in de omgeving. Hij gaf het geen blik waardig en wandelde dieper en dieper het bos in. Hoe goed je ook je aandacht op de weg hield, er was geen manier om hier te ontspannen. Ze kon hier niet weg zonder zijn hulp. De bomen leken op elkaar, de modder en botten leken dezelfde. De geur bleef hetzelfde en zelf het dunne beekje deed je in cirkels lopen. Geen licht … geen pad om door geleidt te worden naar dat licht. ‘Als ik goed begrijp dien je het duisternis voor zolang deze je goed behandeld en hoger staat op de weegschaal. Zakt deze dan kies je voor het licht. Het goede, de leiders en diens kudde.’ De scherpte en afkeur was niet te negeren in zijn stem. ‘Duisternis definieert slechte theorieën hier op BMH Vulpes. Wie het duisternis dient is niet langer welkom in het licht. Het is een kwestie van kiezen. Licht of duisternis, goed of slecht, leiders of …’ Hij zweeg en maakte zijn zin niet verder af. ‘Of tenzij je een meesteres bent in geheimen houden. Want dan kun je kiezen.’ Hij bleef staan voor een grote rotsachtige formatie. Ze waren in het centrum van Vyrantium, de rustplaats van alle schimmen, de martelplek van vele onschuldige, de kern van al het onheil. ‘Ben je hier al lang genoeg om te oordelen over duisternis en te beslissen dat ze je affectie waardig zijn? Weet je wat duisternis doet hier in dit gebied?’ Hij draaide zich en keek haar doordringend aan. Zijn paarse ogen glommen met een diepe haat voor alles wat licht koos, glommen naar de ziel diep in haar lichaam, zomaar voor het grijpen. En er was die verleiding, ongeschonden kwam je nooit weg bij Avanti …

Ze had geen geheimen of ze was bereidt ze als open kaarten vooruit te steken. Zijn paarse ogen gloeiden op in het donker terwijl hij bedenkelijk en dus blindelings zijn weg zocht tussen de bomen. Zelf had hij weinig te zeggen over zijn eigen verleden wat niet wilde zeggen dat hij erover zou praten. Weinigen wisten waarom hij was wie hij nu was. Waarom hij ooit de klik legde naar moorden, martelen en verkrachten. Wie het echt wilde weten moest naar Seheron trekken waar zijn tweelingbroer zat, die vertelde alles graag met geuren en kleuren over het verleden. Maar je moest niet heel hard denken om te kunnen raden waarom hij zo moordzuchtig was geworden. ‘Schaamte is een zwak. Wie schaamte toont legt de zwakke schakel terug naar zichzelf.’ Sprak hij voor niets in het bijzonder. Avanti was niet zo’n intense prater, hij luisterde en gaf antwoord maar zelden waren zijn antwoorden of vragen met oprechte interesse geweest. Wat hij wel interessant vond waren de antwoorden en bij Vulpes waren die een uiterste vermakende bezigheid.

Haar woorden brachten hem even in een andere wereld. De spieren onder zijn zwarte vacht vonden volledige ontspanning en zijn oren gleden bijna automatisch in zijn hals. Hoelang was hij nou schim? Hij wist niet eens hoe oud hij was … twintig? Dertig? Onsterfelijkheid hield hem jong. Hij moest dus al zolang schim geweest zijn, schimmenleider. Tyrano was afgetreden en vermoord en Avanti had gevochten voor de plaats naar macht. Zou aan zijn leven een einde komen? Zolang hij de duivel tevreden hield was er niet veel om te vrezen.

‘Ik zou me dood vervelen moest enkel ik er zijn en al die nietige zielen dood zouden zijn.’ Merkte hij instemmend op. ‘Maar er is niet alleen BMH om te veroveren, er zijn nog gebieden, streken, landen en horizon gebieden …’ Zijn stem stierf weg in een verslavende hebberigheid die zijn macht had verworven. ‘Ik zal me nog niet gauw vervelen.’ Er kwam een valse gemene glimlach op zijn lippen en kort keek hij haar aan met die duivelse uitdrukkingen. Aan BMH alleen had hij nog een hoop werk, de leiders waren voor nu zijn grootste zorg … nee, het stomme eiland met dat heel belangrijke geheim waar iedereen zo heel graag voor wilde sterven. Het dompelde meteen zijn stemming onder in de grimmigheid die hem altijd bezig hield. Moesten die rotbeesten nu eens zo koppig niet zijn dan zou het gemakkelijk zijn. Of moest zijn zoon nu eens met nuttige informatie komen of … Zijn blik gleed opzij naar Vulpes, degene die beweerde het duister eerder te omarmen dan het licht. Zou ze het kunnen, een onderzoekje naar Orlais, gewoon even uitpluizen wat ze daar te zeggen hadden over dat roteiland. Hij bleef haar even aankijken voor zijn blik weer naar voor ging.

‘Ik blijf bestaan tot ik krijg wat ik wil krijgen en ik weiger me neer te leggen bij het feit dat jij zegt dat er aan alles een einde komt.’ Sprak hij grimmig. Er kwam weer charme op zijn lippen en hij schudde zachtjes zijn hoofd. Hij was vaak te koppig om toe te geven aan die domme theorietjes van paarden. Hij zorgde voor de eindes van anderen en niet andersom. Haar lach verhelderde de omgeving; twinkelden en welgemeend. Ze was bang en met reden. ‘Angst is voor de zwakken die niet weten of hun angst welgemeend is.’ Mompelde hij als een echte grompot. Maar algauw begon het weer interessant te worden want ze sprak een zekere spot uit tegenover de leiders. Zijn ogen klaarden op in een ruw verlangen naar het bloed van de leiders. Zijn lippen weken uiteen naar een brede valse glimlach. ‘Ze doen je geloven dat een rang hoger je een zekere veiligheid geeft. Dat er weinig kans is dat ik ga toeslaan. Helaas heb ik het gemunt op die hogere rangen.’ Sprak hij helemaal in zijn nopjes. ‘Hoe minder paarden in rang vier hoe beter het voor mij is. De enige rang waar je echt veilig bent tot mijn groot ongenoegen.’ Mopperde hij geërgerd. Het kon hem niet schelen dat hij zo wisselvallig was tegenover Vulpes, dan wist ze ook meteen hoe snel hij kon omslaan van behoorlijk neutraal naar een woeste stier die geen grenzen meer kende … ‘Ze denken dat ze de gevallen engelen zijn die over alles en iedereen kunnen oordelen. Dat ik kieskeurig ben tot daaraan toe, het gaat om een belangrijke werkomschrijving …’ Hij greens sluw voor hij verder ging. ‘Maar die leiders … Dan zeggen ze dat ze het beste voor hebben met de paarden maar waarom gaan ze dan niet gewoon allemaal naar rang vier waar ze veilig zijn? Als ze denken dat ze het beste voor hebben met de paarden dan doe ik het nog beter, ik haal ze gewoon meteen uit hun lijden.’ Hij haalde zijn schouders op en draaide om zijn as en keek haar weer aan.

En toen had Vulpes de hint, de waarschuwing in zijn woorden gevat. Hij knikte uiterst langzaam om de woorden die ze sprak. ‘Maar …’ Hij zweeg en zette zijn lichaam in een ruime cirkel rond haar lichaam terwijl hij haar van alle hoeken bekeek. ‘Zolang er wordt meegewerkt dan zal er weinig aan botten te zien zijn. Ik ben redelijk … krijg ik wat ik wil dan laat ik ze gerust. Alleen geloven ze er weinig van.’ En misschien terecht ook. Bij blauwe maan kon je niets goed doen voor de schimmenleider, buiten blauwe maan? Dan kon je hem plezieren met de kleine dingen. ‘Jammer wat?’ Vroeg hij geïntrigeerd door haar aanwezigheid in zijn land…

° 1240 woorden, whoeps =P
Als bij slag werd hij terug de realiteit ingetrokken door haar woorden. Hij wist ook wel dat hij niet het enige duivelse was op deze aardbol. Er waren andere krachten en die waren misschien wel niet in dezelfde vorm als hem. Het was niet alleen BMH die leefde onder een macht die de duivel heette. Som vroeg hij zich af in welke mogelijke vormen de duivel zich zou kunnen uiten. In stormen en rampen, monsters en demonen, dieren vier maal zijn grote, schape shifters, weerwolven , … Zijn oren gleden even plat in zijn hals. Het kon hem weinig schelen, overal was een macht de baas en hier was hij de grote baas, of althans … dat probeerde hij te zijn. Voor zolang hij bestond was er kwaad en duisternis en op die manier zag hij het graag. Het gaf hem het zelfgenoegzame beeld dat hij samenwerkte met andere grote krachten. Waarom zou je hier blijven als er ergens anders een betere plek was? Of tenzij daar ook duisternis schuilde verworven door de duivel zichzelf. ‘Ik werk niet samen.’ Waarschijnlijk één van zijn weinige minpunten. Het lukte het amper om samen te werken, enkel met Ayana. Maar zelf met de andere schim kon hij het niet om samen aan één vuurlinie te staan. Hij blafte liever de commando’s rond. ‘Als de duivel ons allemaal diezelfde instelling gaf dan zouden we elkaar afslachten tot er één iemand over bleef. Hij zou terug gaan naar zijn gebied met het genoegen gewonnen te hebben. Naderhand zou de duivel gewoon nieuwe onderdanen aanmaken. Zo zou jij het formuleren.’ Hij zweeg even een keek haar kort aan. ‘Ik blijf liever in de beeld hangen waar ik de enige ben van alles.’ Een valse glimlach streek langs zijn lippen, de scherpe dunne kleine hoektanden lichtte kort op.

Vulpes was uiterst zorgzaam met haar woorden en intonaties. Ze was zich er dus van bewust hoe snel de tikkende tijdbom kon ontploffen. En hij zou ontploffen … was het niet nu, dan was het straks, morgen of volgende week. Het hing allemaal af van haar, hoe ze reageerde, zich gedroeg. Voor nu amuseerde hij haar enkel door met woorden te spelen maar Avanti raakte nu eenmaal snel verveeld en dan zou hij zijn plezier in andere dingen gaan zoeken. Zijn paarse ogen volgde de onzichtbare slagader van haar hals. Het bloed dat hij bij iedere hartslag door haar lichaam voelde gaan. Merries hadden meer dan alleen dat te bieden … misschien had ze wel pech een merrie te zijn.

‘Hmm.’ Sprak hij amper hoorbaar toen ze beaamde dat ze een angst had om haar leven te verliezen. ‘Zo fragiel, dat leven van jullie. Zo kwetsbaar en snel te nemen.’ Er kwam een zekere duisterheid in zijn ogen te liggen. ‘Iets dat flinterdun zweeft tussen je lichaam en geest.’ Hij genoot van de gedachten om leven te nemen, om sterfelijkheid van iedereen en alles af te nemen. En toen ze overschakelde op de leiders en ze hem gelijk gaf lachte hij kort en hard. ‘Tuurlijk heb ik gelijk.’ Siste hij met een nijdig gebaar. Hij kantelde zijn hoofd en schudde die tot zijn maantop verdwenen was van voor zijn paarse ogen. Het maakte hem pissig om ze zo triomfantelijk te zien denderen over de vlakten. Bekwaam van alles wat je hen voorschotelde maar binnenin al even fragiel als ieder ander paard onder hen. ‘Ze denken dat één geheim me ervan weerhoudt ze allemaal te vermoorden. Ze denken dat het gemakkelijk is om me weg te houden, ze beseffen de waarde niet van mijn status. Ik ben amper uit op hun koude onsympathieke harten waar bloed maar moeilijk hun weg vind door de arrogantie die zich blijft opstappelen in hun lichamen. Gelukkig zijn ze dierbaren zo dierbaar, anders had ik helemaal geen plezier meer.’ Zijn glimlach werd donker en angstaanjagend serieus. De gedachten deden hem kijken naar de jonge merrie, ze was geen dierbare hier, ze was slechts één van die vele zielen … bekwaam hem te dienen maar te gehoorzaam om te luisteren. Ze was misschien anders maar toch was ze zo gelijk aan alle anderen.

‘Het duivelskind is geen leugenaar.’ Merkte hij droog op. Hij bleef staan, zijn hoeven zakten wat weg in de modder vermengt met het bloed van de vele paarden die hier hun laatste rustplaats hadden gevonden. Niemand wou hier graag sterven … toch was het de plaats bij uitstek, hier zou de helft van BMH zijn leven laten. Niet vandaag? Wel er waren nog heel wat jaren in het vooruitzicht. ‘Het duivelskind neemt geen levens voor zolang alles naar wens verloopt. Zijn definitie van rust is het niet nemen van levens. Dus er zijn nog een hoop andere dingen dat het duivelskind kan doen terwijl hij je met “gerust” laat.’ De ogen van dat ene duivelskind bleven haar strak aankijken. ‘De toekomst is amper voorspelbaar Vulpes. Ik kan je een kijk geven in de kaarten die me zijn voorgeschoven zijn maar zelden zullen zij je geven wat je wil geven. Het gewicht van dood en leven schommelt als een weegschaal in men geest. Voor nu ligt het op leven maar ik kan er net zo goed voor kiezen je dood te willen. Laten we zeggen dat jij degene bent die je eigen leven beslist. Aan jou om de toekomst te voorspellen …’ Hij zweeg en keek haar gefocust aan. ‘Aan jou om te beslissen of de missie is volbracht, of net niet.’ Het sarcasme drong stilletjes door in zijn stem.

Haar lichaam danste naar voor en Avanti kwam opnieuw tot stilstand. Toen ze hem echt recht aankeek kwam een uitdagende blik in zijn ogen. Het was de eerste keer dat ze hem recht aankeek. Dat ze het durfde de ziel op te sporen van datgene dat door de duivel was weggenomen. Zou ze het kunnen zien? Dat er geen echte ziel was in die lege dieptes van zijn paarse ogen? Toen ze begon te spreken richtte hij zijn oren in een korte tel naar haar toe. Gefascineerd woog hij elk woord af en vormde er een beeld bij dat voor hem naar wens was. Hij probeerde zich een zekere perfectie voor te stellen bij de woorden die ze sprak. Een paard dat beide gehad had … Dat zijn leven had geleden en klaar was voor te sterven. ‘Mijn aanbod is niet zo rijkelijk.’ Sprak hij stilletjes. Er kwam weer charme op zijn glimlach te liggen en hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij haar peilend aankeek. ‘Tijd is kwetsbaar, al net als je leven. Maar begrijpelijk, ik snap je punt.’ Sprak hij meegaand. ‘Mijn aanbod weegt af tegenover het jouwe. Afhankelijk van wat jij me geven kan zal ik mijn aanbod afstellen. Wat zou je willen? Onsterfelijkheid, nee want dan word je knappe kop omgevormd tot wat de kudde vind een monsterlijke kop.’ Hij lachte door de grap die door zijn woorden galmde. ‘Ik vraag me af wat een knappe kop als jou meer kan doen voor mij.’ Hij blikte haar lichaam af terwijl er heel andere gedachten door zijn geest gleden. ‘Wat is je prijs? Ik denk niet dat je het leven daar op spel zet voor een leven in dit duisternis. Of misschien weg en dan nog is dat niet genoeg betaald. Jij gaat op onderzoek uit voor mij en in ruil daarvoor moet ik?’ Hij zweeg en glimlachte vluchtig donker. ‘Je “gerust” laten?’ Hij hield zijn hoofd bijna plagerig schuin …

° 1605 woorden! BAM, hell yeah! Love this topic! =P
Avanti bleef strak staan. Zijn hoeven keurig naast elkaar, zijn zwarte benen hadden een roodachtige schijn van het bloed, zijn zwarte lichaam was zo stil dat het leek samen te smelten met de bomen rondom hem. De littekens kronkelde sierlijk over zijn lichaam heen, elk hun eigen verhaal. De zwarte manen lagen slordig over zijn nek en mankeerde hier en daar wat plukken. Zijn paarse ogen keken maar naar één punt tussen de bomen, zijn oren lagen plat. Ademde hij? Waarschijnlijk niet, hij ging op in de werking van zijn ziel en hersenen. Zo trof je hem bijna altijd aan als hij niet bij de kuddes was of er geen blauwe maan scheen. Ontspannen, doodstil en emotieloos. Niets in zijn lichaam gaf haar aan dat hij ook maar in deze wereld stond. Zijn ziel reikte naar de omgeving terwijl zijn hersenen alle woorden van Vulpes verwerkte en tot alle mogelijke conclusies vormde.

Wat moest hij denken van haar? Ze kon even goed een spion zijn van de leiders ookal zag hij het nooit in de aard liggen van de leiders om een onschuldige ziel op te offeren aan de schimmen. Ze kon uit zijn dan meer dan alleen zijn gezelschap. Het was al raar dat ze hier was gekomen … en daar had ze zelf nog geen reden voor gegeven. Hij was niet bang voor haar, nog afschrikkend naar haar daden en woorden. Hij was gewoon slim, ging tot het diepste van haar ziel en probeerde te ontrafelen waarom ze hier was, op zoek naar hem. De leiders zouden beter een beetje aandacht besteden aan zijn manieren van werken, ze zouden veel kunnen leren. Avanti had nooit veel nodig om informatie te krijgen, tegenwoordig verzamelde hij het simpelweg met illusies. Hij kon je ieder beeld geven, van dood en angst, van liefde en vertrouwen. Hij kon je alles laten denken over hem, alles laten doen, hij kon je diepste angst opzoeken en naar boven halen. In deze situatie was het nutteloos want dit was een spel op zich dat Avanti graag speelde. Het moest niet altijd op de gemakkelijke manier gaan. Op het einde van de rit had hij altijd zijn zin.

‘Niets in deze wereld is een bedreiging voor mij enkel dat ene ding dat me steeds weer tegenspreekt.’ Sprak hij monotoon en totaal niet bij deze wereld. Toch was hij uiterst alert, zelf als ze eraan zou denken te vluchten dan zou hij nog twee keer zo snel zijn … en ze kon hier niet weg, geen paard vond zijn weg terug van uit Vyrantium. Hij knikte enkel uiterst kort terwijl zijn ogen op dat ene punt bleven fixeren. Een simpele boom … misschien kleefden daar de resten aan van een paard. Ze had het dus goed gegokt, voor hem was alles een plezier buiten degene die enkel stilstonden en alles toelieten. Hij walgde van de paarden die probeerden hun angst binnen te houden en zich zonder morren lieten vermoorden.

Hij kwam immers terug bij werkelijkheid toen Vulpes begon over verlangens. Zijn hoofd draait langzaam opzij en met die lege blik keek hij haar strak aan. Geen charme, geen valse grijns … helemaal niets. Pure ernst, een ernst die zelden bij Avanti zou dodelijk zichtbaar was. Hij wist dat ze capabel was om een deal te sluiten met het duister en hij wist ook dat ze het zou doen. Ongeacht de dingen die hij als voorwaarden zou stellen. Ze zou wikken en wegen, tegenspreken en tot die ene perfecte overeenkomst proberen komen. Haar hartslag ging nog steeds op dat ene zelfde ritme, beheerst en rustig. Haar lichaam toonde tekenen van ontspanning. Het bracht hem niet in verwarring, het was gewoon een heel zeldzaam zicht om een merrie zo comfortabel te zien rondwandelen in Vyrantium. Het zou zijn optie zijn haar schim te maken, ze was een perfect voorbeeld maar wat had hij dan aan haar? Ze was veel nuttiger zo, in haar sterfelijke vorm. De kudde kende haar niet en ze kon perfecte maskers optrekken. ‘Ik luister.’ Sprak hij kort en bot. En terwijl ze haar uitleg deed bleef zijn blik haar vasthouden. Hij week niet af van het vuur dat in haar ogen brandde, de levenslust voor haar leven en de toekomst. Zelden vond je datgene dat bereidt was het duister te omarmen en het licht te verraden. Wat ze allemaal voorstelde was iets gelijkaardigs. Was ze bereidt haar rug te keren naar het licht voor het duister te dienen? Was ze bereidt om de leiders te verraden enkel en alleen om Avanti meer bloed te geven. Haar eerste verlangen was de meest voor de hand liggende, gerust gelaten worden. In zijn termen dan, hij had meer plezier aan wat levend tegenspartelde dan de directe dood. Haar tweede verlangen was … onverwachts. Een veulen? Er veranderde niets in zijn blik terwijl hij haar voorwaarden één voor één aanvaardde en afwoog tegenover al de rest. Het was niet onredelijk, ze was verre van hebberig. Ze was … ze wist goed wat Avanti wou en niet wou, ze wist precies hoe ze een deal kon strikken met de duivel. Precies of ze hem al eerder gekend had, dat ze precies wist hoe ze hem moest plezieren met de juiste deal. Haar laatste verlangen stond hem het minst van allemaal aan. Het zou handig zijn in haar geval maar het gaf haar iets meer macht en de arrogantie van Avanti waarschuwde hem dat enkel hij de macht kon hebben. Enkel de schimmen konden groots zijn. Oplossen met haar geest? Iedereen kon oplossen in zijn geest, het was een kwestie van de juiste maskers dragen en wisselen. Uiteindelijk sloot ze haar woorden af met het feit dat het allemaal in zijn hoeven lag. Dat het zijn keuze was.

Hij keek weer voor zich uit terwijl Vulpes de omgeving afging. Het enige wat ze kon vinden was dood, verderf en meer schaduwen en duister. Hij stelde zijn geest open en ging ieder woord dat ze zei na in zijn hoofd. Hij wou er zeker van zijn dat er nergens geen addertjes onder het gras zaten. Dat ze niet met zijn geest liep te spelen want in dat geval … was het een fatale fout voor haar. Het duurde even, ruim een kwartier en ze kwam vanzelf terug bij hem met de vraag of hij dit alles zelf had ingericht. ‘Ik doe niet aan inrichting. Dit is te danken aan de vele zielen van BMH.’ De glimlach die op zijn lippen kwam was een flauw charme tegenover het begin van hun ontmoeting. Zijn spieren spande zich samen waardoor hij weer een aantal centimeters in hoogte toenam. Een golf van zijn redelijkheid kwam weer aangevloeid en nam het emotieloze weer weg. Hij werd weer hard, nors en dominant. ‘Eerst en vooral wil ik dat je weet dat wanneer er één van de voorwaarden niet word voldaan de deal meteen verbroken is en ik je najaag tot je dood bent.’ Begon hij zijn deel van de deal. Ze moest niet denken dat ze het allemaal zou krijgen. En hij had ook nog een hoop vragen. ‘Hou ik me niet aan de voorwaarden dan … Wat wil je dan doen? Vluchten? Of blijven vechten tegen men onredelijkheid.’ Hij zweeg en glimlachte vals. ‘Maar het duivelskind liegt niet dus een deal is een deal en ik ben bereidt me daaraan te houden mits jij er eraan houdt.’ Besloot hij uiteindelijk. ‘Onder mijn termen van “gerust” laten zal ik je eerste verlangen aanvaarden.’ Sprak hij langzaam en op onderhandelde toon. ‘Bij je tweede verlangen heb ik enkele bedenkingen. Niet dat ik niet akkoord ga, het is beter twee zielen in de kudde te hebben dan één. Maar waarom zou ik nog een veulen willen als ik al twee veulens heb lopen die het werk volbrengen van jouw voorwaarden.’ Eigenlijk was het enkel Velkan die deed wat hij moest doen, aan Nyxerinn had hij niet veel … nog niet. ‘Mijn veulens worden zelden aanvaard door de kudde en informatie aan een schimmenveulen geven zou nogal dom zijn. Hij of zij zal niet kunnen doen wat jij zal doen. Maar …’ Hij zweeg en glimlachte sluw. ‘Als ik men inspraak heb op het veulen ben ik bereidt het nodige te doen …’ Hij liet de zin wat hangen en keek haar bedenkelijk aan. ‘Ze gaan meteen weten dat het mijn veulen is als hij ook maar iets van mij heeft.’ Mompelde hij luidop. Dan had hij het vooral over zijn paarse ogen, er was nog maar één van zijn veulens geweest die niet de paarse ogen had en enkel slechts een paarse schijn had. Het zou echt toeval moeten zijn dat het nu ook het geval was. ‘Maar goed, je voorwaarden zijn redelijk. Je derde verlangen volg ik niet helemaal, waarom zou je dat willen?’ Hij keek haar intens aan. Ze kwamen ergens in hun onderlinge relatie en het wekte nieuwsgierigheid bij hem op. ‘even helemaal naast het onderwerp. Hoe komt het dat je zo onbevreesd ben voor het duister. Wat je nu voorsteld is meer dan alleen een deal met me, je sluit je ook aan bij de duivel. Kun je het? Je rug keren naar de leiders en meer bloed zien vloeien door je eigen toedoen want dat is wat er zal gebeuren. Ik zal meer levens nemen naarmate de informatie komt. Ben je zo hebzuchtig om jouw leven en dat van je veulen veilig te stellen en andere te zien sterven?’ Als ze daar een ja op zou antwoordden dan zou Avanti een gefascineerd beeld over haar krijgen. Zou ze waarschijnlijk één van zijn belangrijkste pionnen worden in dit gevaarlijke spel …

Avanti’s paarse ogen gleden weg van dat ene punt en gingen de hele omgeving rond. Zijn oren draaiden van links naar en zijn ziel reikte naar de vier schimmen die onder hem stonden. Geen van allen was in de buurt. Terwijl hij luistert naar haar woorden, haar aanvullingen op zijn opmerkingen, wandelt hij naar het grote rots gedeelte. De grot lag wat dieper en werd met een klein beetje licht dat van boven kwam beschenen. Hij verdween het donker in en blikte de ruimte in, in de hoek lag een bonte merrie. Haar ademhaling amper hoorbaar, ze leefde nog maar nauwelijks. ‘Achilles.’ Prevelde hij nors. Leren hun werk afmaken was nog iets dat hij ze te leren had. ‘Ik ga niet zeggen dat ik verbaast ben door je zuivere manier van denken Vulpes. Het is al even geleden dat een dergelijke ziel zich aan me heeft voorgesteld. Nuchter, rechtuit en slim.’ Hij blikte kort naar de ingang, ze hoefde niet te volgen. Daar zag ze enkel maar meer taferelen van zijn krankzinnigheid. Ja, zo kon je het soms wel noemen. Avanti was niet dom maar zijn verslaving voor steeds meer en meer te willen maakte hem krankzinnig zo nu en dan. Hij blikte op de merrie neer, ze hief heel zwak haar hoofd op. Haar stem schraapte maar er kwamen geen bruikbare woorden uit. ‘Ergens verbaast het me wel want zo’n zielen bieden zich niet aan bij de duivel.’ Hij sprak niet lovend over haar maar hey … mocht de schimmenleider niet eens buiten zijn doosje vol macht denken. Hij begon er steevast in te geloven dat ze een goede aanwinst was. Ze was volmaakt en onschuldig.

‘Dus je pleegt zelfmoord. Zuivert je naam en daden. Iedereen denkt toch dat ik de oorzaak zal zijn van je fatale dood. Wat ik meestal ben.’ Hij zweeg en sloeg zijn hoef razendsnel tegen het hoofd van de half verminkte merrie. ‘Rust zacht.’ Hij draaide zich om en wandelde de grot weer uit. Het kleine straaltje licht gleed langs zijn zwarte huid, het gaf littekens bloot die je eerder niet kon zien. Maar tegen dat je tijd had om het verhaal te lezen was het licht al weer weg en viel Avanti terug in zijn gewone staat, angstaanjagend en zelfzeker. Hij hield stil op een veel begaand plekje, de modder was platgestampt. Zijn vaste plek. Hij zette zijn lichaam in een ruststand wat uiterst onnatuurlijk was voor Avanti. Al leek hij ontspannen, hij was nog steeds alert en klaar voor een aanval. ‘De eerste keer dat ik zo’n aanbod krijg. Co-ouderschap.’ Hij glimlachte minzaam en gaf haar terug het woord terwijl hij over alles nadacht. Het was werkelijk een primeur. Een sterfelijke merrie die samenwerkte met de duivel, ze kregen een veulen dat ze beide zouden opvoeden om hun eigen manier. En in die tijd waren ze onafhankelijk van elkaar. Avanti zou Vulpes in de gaten houden maar hij zou zich niet moeien voor zolang dat niet nodig is. Twee levens, met een dunne draad verbonden door een simpele deal waarbij ze beide tevreden waren. Voor wie dacht dat Avanti zo harteloos was wel … voor zo’n dingen stelde hij zich graag open. Het veulen zou haar levenslessen krijgen en zijn kracht en inzicht wat betreft de vijand. Hij bekeek het van alle kanten maar vond geen nadelen.

Toen ze beaamde dat hij de rotzak moest zijn die hij werkelijk was kwam een korte lach uit zijn keel gerold. ‘Ongeacht wat je hen zegt, ze zullen argwaan blijven wekken. Schimmenveulens hebben twee gezichten. Ze hebben het voornaamste gezicht dat hun moeder hen gaf. Ze zijn puur, opgevoed met liefde en geduld. Ze gedragen zich voorbeeldig en luisteren naar hun leiders. Goede paarden. Maar iedere leider, ieder paard weet wat hun afkomst is. Er is geen veulen dat zomaar gezond word geboren als ze afstammen van iets monsterlijk. Dus instinctief denken ze dat er een andere kant moet zijn en dat is er. Ergens diep vanbinnen zit dat slechte, de genen van ons en hoe hard je zult proberen ze te onderdrukken, je kunt het niet in toom houden. Niet hier op BMH. Dus zien ze dat veulen komen met de paarse ogen dan worden ze argwaan omdat ze denken dat het iets slechts in hem/haar heeft.’ Hij zweeg en keek haar lange tijd aan. Voor even wenste hij dat het veulen niet die ogen zou dragen. Dat alles eens volgens plan zou verlopen. Naar zijn zin.

‘Een onsterfelijk geschenk is me verboden te geven aan een sterfelijk ziel Vulpes.’ De manier hoe hij de zin sprak was overwogen en zorgvuldig. Hij kon niet bij de duivel gaan smeken om een sterfelijke iets extra te geven. Er waren machten die dat deden, maar geen binnen zijn bereik, voor zoiets zou ze bij de leiders moeten gaan. ‘Door deze deal plaats je jezelf al boven andere paarden. Want jij hebt een zekerheid over iets waar zij het nooit zeker zullen zijn …’ Hij zweeg en keek haar strak aan. ‘Je leven.’ Hij zweeg en schudde zijn brede hals waarna zijn blik opzij gleed, zijn ene oor draaide van links naar recht om vervolgens terug naar Vulpes te gaan. ‘Iedereen wil macht proeven maar zelden is het beheersen van macht een goed ding. Kijk naar mij, je kunt me geen goed ding noemen.’ Hij glimlachte geamuseerd op zijn sarcastische woorden. ‘De leiders hebben macht maar gebruiken ze die? Ja en nee, ik snap niet wat verkeerd is met hen maar op de één of andere manier lijken ze het woord niet te snappen, of net wel maar gebruiken ze het verkeerd.’ Hij snoof verbitterd, zoals hij iedere keer deed als er ook maar een woord over de leiders zijn lippen verliet.

Toen ze kwam aandraven met een verhaal was er maar een deel van Avanti dat luisterde. Hij en lange verhalen uit het verleden waren maar zelden zijn interesse waard. Maar hij was erbij; hij kon alles herhalen wat ze zei, hij dacht er gewoon niet echt over na. Zijn aandacht zat bij de naderde schimmen en de keuze of hij het hen moest zeggen of niet. Waarschijnlijk niet, soms waren ze te dom om een geheim te houden. Te snel van tong om zo kant en klaar te zijn met de vijand. En met deze unieke kans wou hij het niet op spel zetten om zijn onderdanen ervan op de hoogte te brengen. ‘En je zult het nuttig gebruiken, veel nuttiger dan wanneer je een rang hoger probeert te klimmen of gelijk wat.’ Hij kwam uit zijn ruststand en gooide zijn oren waarschuwend plat naar opzij. Tussen de bomen door zag je een wit lichaam dansen, Xariv. Hij blikte terug naar Vulpes die haar laatste woorden had gesproken. ‘En ik ben bereidt je iedere uitweg te tonen als het daarmee interessanter word op je te jagen.’ Sprak hij met een toon van waarschuwing. De andere schim kwam langzaam dichter, onderdanig. ‘Meester!’ Zijn ogen gingen meteen naar Vulpes. ‘Het is slechts een kat en muis spel, de muis wint zelden, de kat altijd.’ Hij zweeg en knapte zijn tanden op elkaar. ‘Na u, toon hoe goed jij oplet.’ Hij glimlachte vals. Hij richtte zijn blik naar Xariv die leuk meelachte. ‘Heb jij geen betere dingen te doen?’ Siste hij afkeurend. Dat hij Vulpes de bossen terug injoeg was niet voor eigenbelang. Hij wou gewoon niet dat de schimmen erover zouden weten … Hij wou dit perfect, volledig naar wens laten verlopen …

‘Menig ander paard …’ Prevelde hij zacht hoofdschudden. Die menig andere paarden dachten dat alles daadwerkelijk goed was als het bij het goede hoorde en werd geaccepteerd door het goede. Maar ze had gelijk. ‘De kunst is liegen zonder echt een leugen te vertellen en charme zonder te tonen wie je daadwerkelijk bent.’ Sprak hij zoetig terwijl hij zachtjes grinnikte. ‘Uiterst charmant.’ Stemde hij met genoegen in. Ze zou het redden, ze zou het waarschijnlijk verder schoppen dan eerder wie die ooit voor hem heeft “gewerkt”. Ze was een jonge zelfzekere merrie en iedereen geloofde meteen in haar goedheid. Haar volgende woorden zonken langzaam in zijn geest en een zucht van frustratie verliet zijn lippen. ‘Weet je wat het is met deze paarden hier …’ Hij zweeg en keek haar enkele tellen aan voor hij verder ging. Zijn oren wiebelde heen en weer voor ze weer de plaats in zijn nek vonden, dreigend maar de meest ontspannen houding voor hem. ‘Ze maken plannetjes en ik neem ze en draai ze volledig in zichzelf, weet je wat me is opgevallen als ik naar ze kijk?’ Weer keek hij haar afwachtend aan maar ging bijna gewoon verder zonder op een antwoord te wachten. ‘Zolang alles volgens plan gaat is het goed, perfect bijna. Zelf als ik iedere maan tien levens neem dan is dat voor hen volgens plan, het moet gebeuren dus het past in het plan. Ze panikeren niet omdat het deel van het plan is.’ Hij zweeg zodat het even kon bezinken. ‘Maar …’ Hij zweeg en zijn paarse ogen bezaten een schittering van ondeugd. ‘Wat als ik aankondig bij klaarlichte dacht een leider te gijzelen?’ Hij zweeg terwijl de ogen opgewonden twinkelden. ‘Then everyone loses their minds!’ Siste hij geamuseerd.

De aanwezigheid van Xariv onderbrak zijn meesterplan dat door dit gesprek in zijn hoofd kwam binnengesijpeld. ‘Ik gijzel leiders.’ Hij greens en richtte zich naar Xariv terwijl Vulpes bijna angstig wegrende. ‘Waarom?’ Vroeg Xariv. ‘Omdat ik het leuk vind.’ Beet Avanti hem toe. Hij snoof verbitterd en draaide zijn neus in de richting van Vulpes. Hoe snel ze ook zou lopen, een weg door dit labyrint vond je zelden en hoe haalde haar zo in. ‘En als je me nu wil excuseren, door jou is mijn prooi ontsnapt.’ Sprak hij nonchalant. Hij draaide zijn lichaam en wandelde op zijn gemakje de juiste richting in. Zijn zintuigen vonden moeiteloos de weg naar haar terug. ‘Ik heb geen haast.’ Sprak hij haar bijna meteen tegen.

Bij haar woorden kwam een valse grijns op zijn lippen. Hij hield zijn zwarte hoofd een beetje schuin en keek haar intens aan met zijn lege paarse ogen. ‘Ik ben niet degene die lentekriebels moet krijgen en een hengst moet gaan opzoeken.’ Sprak hij geamuseerd. Hij zette zijn lichaam in stap, leidend naar waar de bosrand zich bevond. Terug naar de bewoonde wereld, daar waar iedereen happy en vol liefde door het leven ging. ‘Er is wel nog iets waar ik mijn bedenkingen bij heb maar aangezien jij zo mondig en vol wijsheid zit weet je daar vast iets op.’ Sprak hij kortjes. Ze had voor alles een uitleg en oplossing ookal zou hij het deze keer niet bij haar wijze antwoord houden. ‘Als je binnenkort met een veulen loopt dat mijn kenmerken heeft dan zal iedereen zich afvragen waarom jij zo zonder littekens zit en geen “emotionele” schade hebt.’ Hij zweeg en grinnikte geamuseerd. ‘Blijkbaar doe ik zo’n dingen bij merrie’s.’ Grapte hij voor hij weer helemaal tot de zaak kwam. ‘Leiders sturen je naar de loners al ze merken dat het bijna een gewillige dekking was, als ze merken dat je geen wonden hebt en het veulen van mij is.’ Weer zweeg hij en bleef staan toen enkele meters verder het licht door het bladerdak sijpelde. ‘Dus begrijp me niet verkeerd maar ik denk dat je prietpraat niet voldoende zal zijn om ze te overtuigen, al maak je hen wijs dat het veulen niet van mij is.’ Hij zweeg en keerde zijn hoofd en keek naar achter, haar richting uit …
° voor mij ook ;-)

Verwarring scheppen inderdaad. Alles buiten zijn normale routine gooien. De kudde was zo gesteld op dat onzinnige woord, routine. Iedere blauwe maan waren ze erop voorbereidt, het was gewoon niet meer spannend of leuk … al was bloed laten lopen altijd leuk. Maar bij klaarlichte dag leiders uitdagen en gijzelen. Dat was niet alleen spannend maar ook gevaarlijk voor hem, het kon zijn leven kosten want buiten een blauwe maan was hij niet langer meer het onsterfelijke wezen, al zeker niet meer in het daglicht. Dus hij moest rekenen op hulp van al zijn leden in de kudde. Maar het zo weerzinwekkend worden, de kudde zou in paniek zijn en de leiders zouden als bezetenen beginnen discussiëren. Hij verheugde zich op de dag dat hij dat zou kunnen zien, de paniek. De onrust die hij zou kunnen zaaien. Net als de brand maanden geleden, even hysterisch. Zolang je op de rails bleef was het oké bij de kudde maar Avanti was hebberig, hij wou meer en meer en hij zou het krijgen ook als hij dat wou.

De passen van Vulpes werden hoorbaar lichter, ze was minder gespannen. Dus ze had zich ergens ongemakkelijk gevoeld? Er kwam een bijna zelfgenoegzame glimlach op zijn lippen. Het was onmogelijk om je goed te voelen in zijn buurt, hoe goed je het ook verbergt uiteindelijk verraadde je jezelf. Vulpes was waarschijnlijk één van de weinigen die het zo goed wist te verbergen maar ook zij gaf blijk van oplichting. Haar hoeven kwamen veel lichter tegen de grond wat aangaf dat ze volledig ontspannen werd. ‘Ah, ik heb gelijk.’ Zei hij zelfvoldaan. Meer om haar te tergen dan voor gelijk wat. Toen ze beaamde dat hij kon doen wat hij wou zolang haar hoofd en hals gespaard bleven keek hij haar kort verstomd aan. ‘Je bent echt ordinair.’ Sprak hij flauwtjes. Hij stapte wat verder tot het zonlicht over zijn zwarte vacht viel. Zijn dreiging viel zoals vaak weg als het zonlicht hem overviel, hij zag er bijna normaal uit. Avanti snoof bijna geamuseerd, zijn neus gleed langs haar wang en hals voor zijn lichaam verder naar de bosrand begaf en de kudde van rang twee gaande sloeg. ‘Ik ben haast in men nopjes.’ Beaamde hij volledig tevreden over de wending van dit alles. Hij draaide zijn hoofd scherp en keek Vulpes aandachtig aan. ‘Mitst alles loopt zoals gepland.’ Er kwam een gevaarlijke twinkel in zijn ogen.

Hij grinnikte toen ze beaamde dat emotionele schade nog wel te faken werd. ‘Ik denk dat je best veel kunt faken voor een merrie van drie jaar.’ Merkte hij droogjes op. Zijn paarse ogen keerden terug naar de kudde waar de vele mislukkelingen rond wandelde. Er mochten nog veel paarden zijn als Vulpes, hij zou zijn plezier dan wel volledig hebben dan al was het nu ook al uitermate plezierig. ‘Dwaas, je bent waarschijnlijk de grootste dwaas voor de rest van je leven voor die kuddes.’ Sprak hij sarcastisch. Hij snoof en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Naïef, simpel.’ Hij had het altijd al gezegd. Oordelen volgens hun eerste bevindingen. Binnenkort zou een gekwetste jonge merrie die kudde binnen strompelen zwanger van een schim en iedereen zou haar een dwaas vinden. Maar zou ze een dwaas blijven mochten ze het weten? Wat ze kon? Waarschijnlijk niet. ‘Ik ben verstandig op men eigen manier en dat is ruimschoots voldoende.’ Sprak hij haar grimmig tegen. Toen ze haar leuke vraagje naar voor schoof gleed zijn blik opzij naar haar waarna hij vervolgens de bossen in keek. ‘Ik heb de capaciteiten om ze van je weg te houden. Bij allemaal buiten Ayana, haar … Je zal gewoon geluk moeten hebben dat ze jou komt opzoeken.’ Sprak hij duidelijk. Een illusie inplanten bij zijn schimmen was zo heel moeilijk niet … buiten Ayana dan. ‘En je staat op mijn lijst dus ik weet je overal te vinden.’ Zijn ogen glinsterde geamuseerd voor hij terug naar de kudde keek. ‘Ik verzeker je van je veiligheid zolang jij mij garandeert van het succes.’ …
° FLUT

Toen Vulpes begon over de leidster van rang twee en haar eigen degradatie schoot zijn hoofd vliegensvlug opzij. Zijn paarse ogen vol lust en interesse op haar gericht terwijl ze sprak. ‘Skyfall.’ Sprak hij de naam langzaam en zorgvuldig uit. Zijn paarse ogen gleden langs de vele minuscule paarden van rang twee tot hij de leidster gespot had. En daarna gleed zijn blik naar het eiland, het eiland waarvan hij ieder detail wilde weten. ‘Mijn prioriteit gaat naar dit gebied komende weken en maanden.’ Hij zweeg en keek haar terug aan. ‘Wat betekend dat ik alles zie wat je doet en ik er zal zijn als je hulp nodig acht te hebben, van mij weliswaar.’ Hij richtte zijn blik terug naar voor en staarde naar het eiland. ‘Leiders en rang vier paarden zijn onaantastbaar voor mij. Ik kan ze niet doden, wel vermoorden. Naar mijn weet hebben ze daar iets voor, ik weet alleen niet wat en ze zijn zo slim om aan geheimhouding te doen tegenover de rest van de kudde.’ Hij weeg en speurde de omgeving weer af, luisterde naar de gesprekken en elimineerde ze vervolgens. ‘Ik weet enkel dat het verband heeft met dat eiland, iets op dat eiland geeft ze die zekere onsterfelijkheid. En wie ben ik om niet mijn neus in andermans zaken te steken?’ Dat laatste kwam er bijna charmant uit. Hij grinnikte en staarde terug naar de paarden. ‘Geef je me de antwoorden daarop en dan denk ik misschien nog na over je verzoek voor een onsterfelijk geschenk. Ik denk voornamelijk dat je daarvoor naar rang vier moet klimmen of moet degraderen naar leider, zodat je het met je eigen ogen kan zien.’ Hij sloot zijn zin kordaat. Hij zou ook enkel met dat tevreden zijn, als ze het met haar eigen ogen kon zien.

Haar opmerking over het goede stel hersenen deed hem kort grijnzen, vals en kill. Ze hoefden het inderdaad niet te weten. Met Vulpes ging het allemaal zo simpel. Er was helemaal niets van emoties tussen hen in, enkel dat sterke gevoel dat ze elkaar konden tevreden stellen mits ze rekening hielden met hun gemaakte deal. Hij vond het bijna leuk … puur omdat hij wist dat het zou werken en hij zijn zin zou krijgen. Haar poeslieve opmerking over Ayana doen zijn oren razendsnel dieper in zijn nek vallen, de toon waarop je Ayana kon zeggen … en die van Vulpes was verkeerd geweest … bracht veel teweeg bij Avanti. ‘Zo is het niet.’ Sprak hij haar botweg tegen. Zijn paarse ogen die nu weer helemaal leeg en weg van iedere mogelijke emotie waren staarde haar lange tijd aan voor hij weer in zijn “normalere” fase van reageren kwam.

‘Ik kan evenveel doen met haar als met anderen. Het is gewoon moeilijker om bij haar iets te doen …’ Hij brak zijn zin absurd af in een knagende frustratie dat hij het hier niet over wilde hebben met Vulpes. ‘Zie je me aan als iemand die vrienden kan hebben?’ Hij kantelde zijn hoofd en keek haar vluchtig aan. ‘Voor mij zijn er maar twee categorieën, degene die willen werken voor me en degene die dat weigeren … merendeel dus.’ Wat een normaal geamuseerde blik moest zijn vervaagde wat door in de verte te staren. ‘Er zijn misschien twee?’ Hij zweeg en keek bedenkelijk voor zich uit. ‘Twee uitzonderingen? Nee, nog niet dichtbij.’ Hij klapte zijn tanden op elkaar en ontblootte ze kort. ‘Ik heb een broer. Hij is een loner in Seheron nu. Vroeger koesterde ik de broederband voor hem, we zijn een tweeling. Hij deelde in het plezier anderen te zien lijden. Anders dan mij maakte hij altijd fouten waardoor hij nu daar zijn.’ Hij zweeg en draaide zijn hoofd naar de richting van verlaten landen. ‘En vroeger wou ik hem in leven maar nu doe ik het enkel om hem te tergen. Hij kan niet sterven, niet zolang ik leider ben en hij wil graag dood. Dus dat komt goed uit.’ De kilte in zijn stem toen hij sprak was overduidelijk, hij verafschuwde zijn broer nu meer dan anders toen hij hem nog wou beschermen. ‘En dan Ayana, waarschijnlijk de enige relatie die realistisch geloofwaardig is voor een schimmenleider als mij. We zijn al jaren samen in dit land. We begrijpen elkaar op een niveau dat niemand ooit kan begrijpen.’ En hiermee had hij het gezegd. Vulpes had een exlusieve kijk gehad in zijn leven, wat bijna niemand kon. En als ze ermee ging lopen verkopen, wel … wat dan. Niemand kon iets met die informatie, niet zolang hij vond dat je er niets met kon aanvangen.

Zijn blik draait langzaam haar kant uit bij haar allerlaatste woorden. ‘Er zijn ontelbaar mogelijke manieren om een spel te spelen en ik heb ze nog niet allemaal gespeeld dus ben ik ook niet echt verveeld en trouwens …’ Hij zweeg en keek terug naar de kudde. ‘Die paarden amuseren me enkel al door rond te huppelen en nieuwe mogelijke verdedigingstechnieken uit te vinden, die ik dan weer kan neerhalen en zo gaan we door en door en door.’ Was hij een psychopaat? Waarschijnlijk wel. Maar was het zover gekomen dat hij het enkel deed voor zijn eigen lust? Nee, dat nu ook weer niet. ‘Alles wat ik doe komt omdat ik dingen wil. Mijn grootste doel voor nu is dat verrotte eiland en de leiders neerhalen. Daarvoor heb ik informatie nodig, speel ik spelletjes om eraan te geraken.’ Hij keek weer opzij en glimlachte zwak charmant. ‘Iedereen speelt spelletjes, wat is jouw lievelingsspelletje?’ Vroeg hij oprecht nieuwsgierig …

° FLUT

Haar gedrevenheid stelde Avanti ten zeerste op prijs. Was er ooit iemand geweest die zo werkte onder hem? Die zo geamuseerd was door dezelfde visies als hem? Waarschijnlijk niet maar het was hiermee nog niet bewezen. Hij zou haar pas gaan appreciëren als ze kwam met de informatie, hoe kleine deze ook mocht zijn, die hij wou. ‘Je bent een capabel rang vier paard.’ Waren zijn enige instemmende woorden. Hij had heus wel toegekeken naar de overgangen voor rang vier. Hij wist wat je moest hebben om er te geraken. Een goede dosis eerlijkheid, moed en verhalen … vooral verhalen. De eerste twee haalde ze gemakkelijk uit dat derde. En dan waren er nog wat testen, een grote proef. Het was zielig dat je zoveel moest doen om in een rang te komen die je veiligheid waarborgde. Maar hey! Avanti hoorde je niet klagen, het ging hem net allemaal om die vierde rang. Hoe minder zielen daar hoe meer hij er had om volledig leeg te zuigen van hun levenslust. En kon Vulpes niet verder geraken dan zou hun zoon of dochter het misschien kudde. Het was een win win situatie, Avanti zou voor één keer alles doen om in het kwaad opzet te slagen.

Blijkbaar had hij wel het genoege vertrouwen in haar want er kwamen te veel onderwerpen aan bod waar hij het met niemand anders veel over had. En het irriteerde hem ergens wel … het feit dat ze zoveel wist. Niet dat ze het tegen hem in kon gebruiken want hij was veel sneller zelf in daglicht. Hij zou er geen twee keer over denken om haar kop eraf te rukken. En als ze tegen de leiders ging babbelen dan wisten ze niets meer, er was niets dat je kon doen aan de dingen die hij zei. ‘Tot in het detail.’ Prevelde hij diep in gedachten verzonken op haar woorden over hoe boeiend Ayana niet wel kon zijn. Uiteindelijk schudt hij zichzelf wakker door zijn hoofd te schudden en gaan zijn oren glijden nukkig plat in zijn hals. ‘Als ze het wil weten dan zeg ik het haar. Ze is niet voor niets mijn rechterhand.’ Sprak hij neutraal terwijl de emotie weer wegtrok uit zijn blik. Hij keek langzaam opzij omdat hij haar blik in de zijne voelde priemen. ‘Je bent nieuwsgierig.’ Raadde hij met een zelfgenoegzame glimlach. ‘Begrijpelijk … op een zeker vlak.’ Sprak hij monotoon. Hij was niet zeker of hij al haar vragen zou beantwoorden. En het ging hier om een wederzijdse werkrelatie waar je wel wat vertrouwen in elkaar moest hebben dus wou hij haar dat wel geven al moest ze nooit gaan denken dat Avanti ook maar voor een millimeter betrouwbaar zou zijn.

‘Zoals?’ Vroeg hij bijna geamuseerd aan haar. Hij wou wel eens weten hoe ze zich zou wapenen tegen de schimmen. Gewoon voor de lol, het was een spel op zich. Zij stelde voor en hij zou het afkeuren met tegenargumenten. ‘Wat zou jij doen moest je leider zijn. Hoe zou jij ervoor zorgen dat ik niet heel je kudde neer haal?’ Zijn ogen schitterde met enige fascinatie. Zijn blik gleed naar de kudde terug, naar de kustlijn en de beukende golven tegen de kliffen. De zoute zeelucht stootte tegen een ondoordringbare muur van bomen.

‘Ah …’ Sprak hij toen ze haar favoriete spel uitlegde. ‘Een spel dat ik nooit zal kunnen spelen.’ Sprak hij neutraal en stil. Als je Avanti zag komen was er maar weinig wat je kon doen, je liet in ieder geval niet met je gedachten spelen. Hij kon niet beïnvloeden zoals Vulpes in ruige lijnen omschreef. Hier waren de paarden allemaal behoorlijk snel te kneden, alleen kon Avanti het nooit doen. Ze zagen hem, namen de benen, stelde zich op of vielen als een smekend vodje neer voor zijn hoeven. Bij de laatste kon hij nog aardig wat wijsheid binnen brengen. Maar ze waren allemaal argwaan, ongeacht wat je tegen hen zei of deed. Hij kon het niet dus het was een zekere zwak van hem. Toen ze weer verder sprak kwam zijn hoofd een stukje naar boven en keek hij haar zijdelings aan. Er kwam een valse glimlach op zijn lippen te liggen eens ze gedaan had. ‘Je zult je inderdaad niet vervelen in de tijd dat je hier bent.’ Sprak hij geamuseerd. ‘Alles wat jouw bezit is moet je je bezit houden of tenzij het tegenstrijdig is met wat je wil bereiken. Dan is het toegestaan je verleden bloot te leggen. Ik vraag me af of de leiders het daarom doen.’ Hij zweeg en speurde met zijn blik naar de leiders. De stralen van de zon die veranderde van positie deed hem kort snuiven en hij nam een stap achteruit waardoor de schaduw hem weer helemaal opslorpte. ‘Iedereen die een rang hoger wil moet zijn verleden zo wat uit de doeken doen en ik hoor gewoon alles van hieraf. Zijn ze echt zo dom om niet te weten dat ik hen horen kan? En wat hebben ze trouwens aan een verleden … daaruit kan je niet opmaken of je goed of slecht bent.’ Hij zweeg en schudde bijna afkeurend zijn hoofd. ‘Zielig, ronduit een zielige aanpak.’ …