Nadat Jarrender was toegetakeld, waren bijde schimmen vertrokken, maar hadden haar zwaar gewond achtergelaten. Het lijk van de hengst zorgde voor bepaalde huiveringen die zich verplaatste in haar ooit witte lichaam. Wat er nu nog van haar over was, tja, dat was niet erg veel meer. Steeds meer beelden van de voorgaande uren flitste voorbij in haar hoofd, de nog dramatischer dan de ander. Met geen enkele emotie te tonen rond haar ogen keek ze naar het bebloede lijk van Jarrender, onthoofd en al. Hij was, ondanks de brute kracht van Avanti, dapper gestorven. Hij had zich geofferd voor haar, waarbij ze hem eeuwig dankbaar zou zijn. Ze kende hem eigenlijk niet, alleen zijn naam, maar voor nu zat hij altijd in haar hoofd geprent. Zijn naam, ze zou hem nooit meer vergeten. Ze vond het spijtig dat ze geen afscheid had kunnen nemen, al kende ze hem amper.


De alsmaar piepende ademteugen galmde ritmisch door het woud, de een harder dan de ander. Een rillerige schok gleed er langs haar ruggengraat. Jarrender had dit gedaan, voor haar, maar nu moest hij er zelf voor gaan boeten. Xena kon spijt niet blijven houden, dat zou haar nu niet helpen. Schimmen hadden geen hart, geen ziel en al zeker geen gevoelens. Nouja, gevoelens zoals bij kuddepaarden tenminste. De gevoelens die ze wel hadden waren kil, dor en alles in die richting. Het gene waar ze voor leefden was bloed, dood en verderf, de dingen die zij verafschuwde.


Xena zal de hoop echter nooit verliezen, nooit. De situatie waar ze zich in verkeerde leek hulpeloos, met helaas maar een uitweg voor Xena als er niemand haar zou vinden. Hoop was het enige dat sterker was dan angst, en hoop zal ze dan ook voor altijd koesteren, ookal is het maar een klein beetje. Nog een laatste keer verzamelde ze al haar kracht bijeen en probeerde haar lichaam ophoog te hijsen, om uiteindelijk weer met een klap tegen de grond te komen. Ze was te zwak, haar adem was te kort en haar lichaam werkte al zeker niet mee. Haar luchtwegen waren duidelijk beschadigt door de beet van Xariv, maar ze waren nog in staat haar in leven te houden. Voor hoelang wist ze niet, dus probeerde ze elk moment die ze nu nog mocht beleven te koesteren, al viel er niet veel te genieten voor haar op deze plek.


Hulpeloos gleed haar blik in de richting van de maan, die zijn lichtstralen over het gebied sprankelde. Een hel zoals je hem alleen in dromen kon zien, werd voor haar werkelijkheid. Het leek als een diep zwart gat, waar zij met open ogen in getuimeld was. En dit alles, had ze aan zichzelf te danken. Zij was zo dom geweest, denkend dat haar niet zou overkomen. Als ze dat een paar uur geleden had bedacht had ze nu niet in deze situatie gezeten. Ze zou hier langzaam sterven, als er niemand was die haar zou helpen. En waarschijnlijk zou dat ook gebeuren, want zelfs het laatste sprankeltje hoop was van haar gedachten weg gedreven. De harde werkelijkheid spreidde zich voor haar uit, of ze het nu wilde of niet. Dit was het, take it or leave it.

_{''Hope is the only thing that stronger it then fear''}

Voor Jen.

Het leek ergens onmogelijk hoe je leven zo’n wending kon krijgen in één nacht, één fout die meteen crusiaal zou zijn. De blauwe maan liet zich deze avond weer in zijn waarde, enkele doden en gewonden achterlatend. En daar, was zij een slachtoffer van. Ze mocht nog van geluk spreken dat ze in leven was, al was de situatie waarin ze nu verkeerde ook niet al te prettig. Eigenlijk het enige wat ze nu nog kon doen, was wachten tot iemand haar zou vinden. En wie haar zou vinden, daarvan moest je ook maar het geluk hebben dat diegene haar zou helpen. Het was gekkenwerk, geen enkel paard zou op dit tijdstip zo diep in het bos terecht komen tijdens de blauwe maan. Dit alles, kon ze allemaal op haar eigen schuldgevoel schuiven. Zij was hier uiteindelijk verantwoordelijk voor geweest, en ook voor de dood van Jarrender, wiens leven waarschijnlijk niet was afgenomen als zij haar grote mond gehouden had. Maar ze zat nu eenmaal zo in elkaar, niemand zou over haar heen lopen zonder dat zij zou tegenstribbelen. En ja, die eigenschap liet deze avond alleen zijn slechte kanten tonen.


Onrustig liet Xena haar hoef over de kille en koude grond slijpen. Het ergste van dit alles vond ze dat ze zichzelf niet kon helpen, maar haar lot in iemand anders zijn hand lag. Een diepe zucht rolde er over haar lippen, waarna ze haar hoofd hulpeloos op de grond liet vallen. De ijzeren geur van bloed en verderf hing echter nog steeds rond het gebied waar zij midden in lag. Deze geur zou vooral schimmen naar zich toe trekken, maar normale kuddepaarden zouden er met een grote boog omheen lopen. Dat was niet gek ook, want als ze nog een keer voor zo’n situatie stond zou zij dat ook doen. Xena had haar lesje deze avond wel geleerd, dat was duidelijk. Ondanks dat ze al een tijdje hier lag, werd haar adem er ook niet veel beter op. Diezelfde piepende ademteugen kwamen nog steeds uit haar luchtwegen. Haar halve nek lag open, en het bloed bleef maar stromen. Ze zou hier uiteindelijk doodbloeden, wanneer ze niet geholpen zou worden.


Ergens was ze nog nooit zó blij geweest het gestamp van hoeven te horen. Ze tilde haar hoofd vermoeid op, haar ooit helder blauwe ogen stonden als doffe delen op haar bebloede gezicht. Langzaam naderde een aardig grote hengst, en voelde hoe een warme neus zich tegen haar wang aan drukte. ‘Het komt goed.’ sprak de hengst geruststellend. Ze wilde hem maar al te graag geloven, maar de angst om haar leven te verliezen bleef in haar rond zwermen. ‘Ik ben Axis, rang vier paard. Ik kom je helpen, kun je staan?’ Ze liet een lichte knik zien met haar hoofd, om vervolgens met dichtgeknepen ogen te verkrampen van de pijn in haar nek. ’’Niet echt.’’ mompelde ze binnensmonds, en spandde direct haar spieren opnieuw aan. Met alle kracht probeerde ze omhoog te komen, al ging dit niet zonder problemen. Ze leek net een veulentje, dat zijn eerste stappen probeerde te zetten, maar echter al snel faalde.

Alhoewel ze deze gebeurtenis en nacht het liefst zo snel mogelijk zou willen vergeten, wist ze dat ze door dit alles aardige littekens over zou blijven houden. Als eeuwige markeringen zouden ze in haar witte vacht gegrafeerd zijn, als 'aandenken' aan de blauwe maan. Elke keer weer kwam net moment terug in haar gedachtes, het moment dat Avanti de kop van Jarrender er met brute kracht aftrok. Weer kwam diezelfde huivering opzetten. Ergens kon ze het schuldgevoel maar niet opzij zetten, het bleef als een mes elke keer weer in haar flanken prikken.


Vaag voelde ze de neus van de hengst langs haar hals glijden, maar ze had de kracht amper om zich te verzetten tegen de pijn. Het maakte haar eigenlijk helemaal niets meer uit. Pijn had ze al genoeg gehad dus dit kon ze ook nog wel hebben. Bovendien was dit pijn om haar te helpen, en dit moest ze accepteren. Ze wist dat als ze dit niet deed dat ze zou sterfen, no matter what. Nadat Xena had bevestigt dat het staan niet zou lukken, ging de hengst verder. 'Niet erg, we vinden wel een andere manier.' sprak hij haar geruststellend aan. Ze zag hoe zijn ogen naar haar wonden gleden, om haar vervolgens weer aan te kijken. Ze had geen enkele emotie op haar gezicht en in haar ogen, zelfs de pijn die ze had was niet te herkennen. Precies wat haar bedoeling was, ze wilde niet zielig medelijden op gaan wekken. 'Ik wil de wond toedrukken zodat het bloeden stopt maar het zal pijn doen, je moet mijn hulp aanvaarden anders zul je sterven.’ zei hij benadrukkend. Hetgene wat haar opviel toen ze hem aankeek, was zijn ene fel paarse oog. Eerder die nacht had ze dat ook opgemerkt, maar dat was van... Avanti! Een geschrokken blik bekleede het gezicht van de witte merrie. Zelf was ze tegen vooroordelen, maar ze wist niet of dit veel goeds kon betekenen. Het kon puur toeval zijn. De hengst leek haar anders wel aardig, en hij wou haar graag helpen.


Toen ze nog een laatste keer probeerde op te staan schudde Axis protesterend zijn hoofd. 'Niet doen!' hoorde ze hem roepen. Meteen verslapte ze haar spieren weer. 'Hoe heet je?' Met gesloten ogen voelde ze hoe de hengst zijn neus met harde kracht tegen haar wond duwde om het bloeden te laten stoppen. Ze wist niet of dit het goede moment was om een gesprek te beginnen, maar hij bedoelde het goed. "Mijn naam is Xena. antwoordde ze door de pijn heen. Aangenaam Axis. zei ze hierna, om wat belangstelling te tonen. Ze vond het tevens geweldig dat hij haar wou helpen, ook al was de hengst van een totaal andere rang.

De inmense pijn die zich aan de linkerkant van haar hals bevond was eigenlijk niet eens te beschrijven. Maar ze wist deze pijn ondanks alleen te verdragen, en ze wist ook dat dit de enige uitweg was als ze in leven wou blijven. Waarschijnlijk was ze al doodgebloed als Axis niet zo snel was geweest met haar te helpen. Tevens had hij wel ervaring met gewonde paarden, dat was makkelijk te zien. Hij wist precies wat hij moest doen om het bloeden te stoppen, maar zij zou de rest moeten doen. Xena was nog steeds dezelfde zwakke merrie eerder deze avond, maar mentaal was er veel in haar verandert. Haar gedachtes over hoe schimmen zouden zijn hadden plots een andere wending gekregen. Natuurlijk wist ze van de vele verhalen dat schimmen zieke wezens waren, enkel en alleen gericht op het dienen van de duivel en alles wat daarmee te maken had. Maar dat ze zo bruut konden zijn, had Xena stiekem nooit verwacht, al zeker niet van Xariv. Hij was een van de nieuwste schimmen, maar toch gedraagde hij zich alsof hij het al jaren zo deed.


Ze legde meteen connecties met Avanti na het zien van het ene paarse oog van Axis. Ja, daar werd ze bang van, ergens diep van binnen. Er zijn maar weinig paarden met zo’nzelfde oog, en dat waren vaak familieleden van Avanti of iets in die trant. ‘Het was Avanti, niet?’ sprak Axis toen. Hij moest haar angst en geschrokken blik opgemerkt hebben. Ze merkte hoe zijn blik opnieuw naar Jarrender zijn lijk gleed. Haar ijsblauwe ogen stonden emotieloos op de grond gericht, zonder zich hiervan af te wenden. ’’Niet alleen Avanti. Avanti, Xariv, ze waren bijde hier.’’ zei ze zachtjes, nauwelijks verstaanbaar voor de zwarte hengst. ‘Hij is niet mijn vader, of zoon of dergelijke …’ ging de hengst verder. Xena wou hem maar al te graag geloven, alleen ze wist ergens wel dat hij familie van de schim moest zijn. ‘Hij is zo ongeveer mijn nonkel maar ik heb niets met hem te maken, anders zou ik niet in rang vier zitten en er geen lange carrière als leider ophebben.’ Axis sprak hier de waarheid, dat was duidelijk te zien aan zijn lichaamsstaal en zijn ogen.


Het bloeden was onderhand gestopt uit de meest grote wond, die Axis toegedrukt had. Bij de rest van haar wondjes was het meeste bloed al gestolt waardoor ze daar niet veel meer uit verloor. Maar toch had ze wel veel verloren, wat haar nu erg zwak en aantastbaar maakte. ‘Xena.’ Begroette de hengst haar. Een flauwe glimlach krulde zich rond de lippen van de merrie bij het horen van haar naam. ‘Ik denk dat je eerst moet rusten Xena. Ik weet dat dit de laatste plaats is maar je kunt hier niet weg voor het veilig is om op te staan. Je moet kracht vinden.’ Axis wilde het beste voor haar, wat een fijn gevoel Xena gaf. Gelukkig waren er nog meerdere paarden in Blue Moon Horses die vriendelijk waren, wat onderhand onmogelijk te vinden leek. ‘Ik blijf.’ Waren de laatste woorden van de hengst. Een zucht van vermoeidheid en pijn rolde over haar lippen. ’’Maar Avanti is wel familie van je?’’ zei de witte merrie uiteindelijk. Het leek haar zelf niets om van die schim familie te zijn, iedereen zou zijn slechte karaktertrekken met je gaan vergelijken.