How fine you look when dressed in rage.

**Profile** Number of posts : 1162

Onregelmatig zette ze haar hoeven neer, de ene voor de andere alsof ze probeerde te balanceren op een onzichtbaar koord en zich zo een weg doorheen de vlakte baande. Af en toe leek ze te vallen wat in haar hoofd resulteerde op een eindeloze tuimeling waarna ze helemaal te pletter viel. Plat. Helemaal kapot. Morsdood. Resoluut hield ze halt en schudde wild haar warrige manenbos door elkaar. Ze zou bijna zweren dat de draadjes in haar hersenen verkeerd aan elkaar waren gegroeid. Soms zou ze bijna denken dat ze... Bijna. Geërgerd snoof ze diep in en uit en bleef gefascineerd kijken hoe de wolkjes uit haar neus zich vermengden met de koele avondlucht en uiteindelijk oplosten in het niets.

Een verveelde kreun ontsnapte uit het diepste van Vulpes keel. Nooit had ze graag geslapen in de nacht. 's Nachts was wanneer alles boeiend werd. Wanneer de bomen hun dreigende schaduwen kreeg die haar op een of andere manier keer op keer weer leken te betoveren. 's Nachts kwamen de muizen uit hun hol en kon men de wolven horen huilen. Maar boven alles, kwam ook de vos uit haar hol. Het gedacht alleen al dat het deze nacht kon zijn dat ze weer een tegen kwam liet haar bijna verlangend spinnen. Hoe ze genoot van het rond dartelen met die soepele, springerige wezens. Kort sloot ze haar oren en liet de geluiden van het duister tot haar door dringen. De zachte, subtiele wind door het gras, het luidkeelse gezang van krekels.

Boven alles was de plek waar Vulpes nu stond haar favoriete; in een grote open vlakte waar zij alles kon zien en alles haar waarschijnlijk ook zou zien, al was dat al wat moeilijker. De ravenzwarte merrie bezat geen enkele kleur, in principe zou ze zo kunnen samen smelten met de schaduwen van het woud. Maar ze verachte het woud. Ze verachte niet de bomen, maar het woud. Hoe ze beklemmend en vernauwend bij elkaar stonden gedrukt. Vroeger dacht ze dat ze naar haar toe vielen en haar zouden verstikken, zo voelde het in ieder geval wel. De beelden mochten fantasie zijn, het drukkende gevoel op haar borst was dat echter niet. Claustrofobisch. Wat een verschrikkelijke ervaring.

Opnieuw rukte ze zichzelf los uit haar eigen gedachten. Haar gedachten die nog lang niet waren gekomen tot de blauwe maan. Ze vroeg zich niet af wat het was, waarom hij blauw kleurde en wat de gevolgen waren. In tegendeel. Zoals gewoonlijk zou ze het uiteindelijk zelf wel te weten komen, op een zo goed of zo kwaad mogelijke manier.
Zou ze niet zo oplettend zijn, zou het gerispel van gras haar uiteraard ontgaan zijn. Zou zij Vulpes niet geweest, dan wel. Maar de merrie had het zicht en het gehoor van de vos die ze zo beminde en daarnaast ook gewoon gezond verstand. Wat was een beter combinatie dan gezond verstand en goed ontwikkelde zintuigen? 'Hallo vreemdeling,' een flauwe en misschien ietwat uitdagende glimlach liet haar mondhoeken subtiel omhoog krullen. Haar stem vulde haar lichaam perfect aan: sierlijk, puur, maar met het duistere kantje dat je zou verwachten van de ravenzwarte gestalte. 'Nachtelijke pleziertjes aan het opzoeken?'

Nine days out alone, sleep in the dirt.
She walks back into town with blood stains on her shirt.
Everyone has questions but no one wants to know
how far the anger in someone can really make them go.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Donkere manen omfraimden een lichaam met witte vlekken, een blauw oog dat helder de wereld in keek, vergezeld door een donker oog. De bèta leider van de 4e rang, Roque, liet zijn spieren rollen terwijl hij moeizaam door de modderige bovenlaag van de aarde draafde, zijn benen hoog optillend. Het was heerlijk om jezelf zo af te matten, tijd te gunnen om na te denken en de wereld buiten te sluiten.

er was de laatste tijd veel gebeurd. Hij had, na 5 jaar, zijn moeder weer terug gezien, en ze had het hem duidelijk gemaakt dat ze spijt had van haar daden. Toch zou hij haar nooit kunnen vergeven. Ze had hem zoveel afgenomen. Een normale moeder-zoon relatie, een normale jeugd.. hij had niks van dat gekend. De enige die er ooit was geweest voor hem, zijn vader, de emperor, was verdwenen. Zo maar uit het niets was hij de enige familie waar hij een band mee had kwijt geraakt. Het deed hem pijn, maar gaf hem eens te meer de kracht om op zichzelf te vertrouwen en door te zetten.

En dan, als laatste.. zijn hart. Het deed nog steeds pijn. Het was al maanden geleden dat hij Luna had ontmoet, de merrie die zijn leven had veranderd. Eerder was hij niks anders dan een flirter, met hier en daar een merrie, een veulen van hem liep er ook rond ergens. Maar deze merrie had hem veranderd. Had zijn knieën week gemaakt, zijn hart laten springen en vlinders in zijn buik doen zweven. Op het moment dat hij het zelf besefte dat dit misschien wel eens liefde kon zijn, had hij een grote fout gemaakt waardoor ze met ruzie waren opgesplitst.

al deze zaken passeerden zijn gedachten terwijl zijn achterbenen ploeterden om zijn gespierde lichaam in beweging te houden. Zijn oren draaiden, zoals altijd, overuren hier in Minanter, altijd opzoek naar gevaar, altijd opzoek naar dingen die niet klopten. Hij was een oplettende leider, en zou alles doen voor de kleine kudde die in ‘zijn’ gebied leefde.

Zelfs nu hij niet in Ferelden, maar in Minanter, deed hij datzelfde. Ookal was het blauwe maan, er woonden niet veel paarden in Ferelden, en Serano, de alpha van de kudde, was er altijd nog om de paarden eventueel te beschermen tegen schimmen. Dat was de reden dat Roque de kudde had durven verlaten tijdens de blauwe maan, en dat hij nu rondstruinde door minanter.
De paarden die slim, en goed genoeg waren om de 4e rang te bereiken, zouden vast wel een béetje voor zichzelf kunnen zorgen. En daarbij, het was algemeen bekend dat de schimmen zich meer in de lagere rangen ophielden, bij de paarden die makkelijker te pakken waren.

uit het niets doemde voor hem een veld op, en behendig maakte hij zijn weg langs de laatste paar bomen, en hield toen halt op het veld, zijn neus de lucht in stekend. De prachtige avond lucht werd gesierd door sterren, en de blauwe maan er tussen die alles in een griezelig licht zette. Even sloot de hengst zijn ogen en snoof diep de voorjaarslucht op.

Met de lucht die zijn longen binnenstroomde volgde ook de herkenning van de geur van een paard. Meteen schoten zijn ogen open en keek hij in het rond. Als het een van de leiders was, zouden ze niet blij zijn hem te zien. Welke leider haalde het in zijn hoofd om tijdens blauwe maan zijn kudde te verlaten? Natuurlijk was dat alleen die jonge, onbezonnen roque. Hij kon de verhalen al wel bedenken die rond zouden gaan. Nou en. Yolo.

in de schaduw van het veld was het moeilijk te zien, maar een silhouette tekende zich af tegen de kleur van de maan. Langzaam zette de hengst zijn lichaam weer in beweging, en even ging er een schok door zijn lichaam toen hij het donkere lichaam zag. het had zo Luna kunnen zijn, ware het niet dat diens manen lang en wit waren, en deze merrie haar manen net zo zwart waren als de rest van haar lichaam.

Nog voor hij dichtbij genoeg was om haar goed te kunnen zien, had ze hem al door en sprak ze tegen hem. Een glimlach gleed moeiteloos over zijn lippen toen hij haar stem hoorde. ’Hallo, andere vreemdeling.’ hij grinnikte om haar volgende woorden. ’Ik denk dat ik mijn pleziertje hier gevonden heb.’

Nu hij Luna naar de achterkant van zijn gedachten had geduwd was het voor hem niks raars om gelijk terug te vallen in zijn flirterige manier van doen, de player die hij altijd was geweest. Zijn ogen gleden eens goedkeurend over de merrie, die hij in het donker nauwelijks kon zien. ’Roque is de naam’ knikte hij toen, terwijl zijn ogen zich op de hare richtte, de een donker als de nacht, de ander griezelig blauw in het licht van de maan.

**Profile** Number of posts : 1162

De vleeskeuring die Roque haar liet ondergaan was subtiel, haast onmerkbaar, maar duidelijk te zien voor Vulpes. De spiertjes rond haar ogen spanden vluchtig samen en ontspanden bijna meteen weer. 'Nou, ik hoop dat mijn sierlijke lichaam de Heer aanstaat? Vast wel, tenslotte heb je net je pleziertje gevonden.' Geamuseerd tuitte de merrie haar lippen en verkleinde voor het eerst sinds ze hier was vrijwillig de afstand tussen haarzelf en een ander. 'Roque.' Zoals Vulpes de naam van de leider van rang één had uitgesproken, zo sprak ze nu ook de naam van Roque uit. Ze sprak niet enkel, ze proefde het. Ze herkauwde elke letter, slikte hem in om hem daarna weer uit te spuwen, ontleedde hem. Onthield hem.

Uiteindelijk gleden haar ogen weer naar die van de leidershengst. Ze haakte ze in die van hem en glimlachte breedmonds, de kraaienpootjes rond haar ogen duidelijk zichtbaar. Heel even likte ze geamuseerd haar lippen, hield zijn blik nog even vast en wendde zich toen met een abrupte beweging van hem af. 'Ben je net zo'n nachtwandelaar als ik, mh?' ontliep ze de gelegenheid om zichzelf voor te stellen. Het was prima om iedereen te kennen, al was het enkel van naam en zicht, maar zelf onbekend blijven was voor haar nummer één op de lijst van belangen. 'Het is zoveel spannender 's nachts. En met een beetje geluk kom je een duister figuur tegen.' Hoewel haar woorden eerlijk waren bedoelt bezaten ze een zekere waarschuwing. Misschien was Vulpes wel de duistere figuur die ze bedoelde. Aan de andere kant kon ze evengoed bedoelen dat ze Roque aanzag voor het duistere figuur. Of misschien bedoelde ze wel helemaal niets.

Het meest opvallende aan Vulpes' verschijning was haar blik. Niet enkel bezat ze de ogen van duizend emoties, bovenal wisselde ze vaak af tussen zich doordringend vasthaken in de ander en het eindeloos staren in de verte. Het was niet meteen dreigend of angstaanjagend, in tegendeel. Vulpes was op zich een gezellige verschijning met af en toe een donker, subtiel randje. Het was boven alles verwarrend. Nooit gaf ze de tegen partij een teken van waar hij of zij stond bij haar. De ravenzwarte merrie kon je net zo hard haten als liefhebben en je nog steeds op diezelfde manier aankijken - of wegkijken. Ze schepte verwarring, overal waar ze kwam. Afstandelijk tot op zekere hoogte maar toch aanhankelijk en fijn gezelschap. Vergis je niet, ze sloot niemand uit haar hart, ze hield niet expres afstand van anderen of zocht aan de andere kant niet persé naar vriendschap. Nee, zij was het oog van de storm, daar waar de twijfel heerste was zij meester.

Wat je gaf kon je krijgen: ongegeneerd nam Vulpes de hengst in zich op. Een goed stel spieren, dat was duidelijk. Een strak hoofd, stevig lichaam, slordige manenbos. Bijna geamuseerd trok de merrie een wenkbrauw omhoog. 'Nou nou.' En dat was het. Nog voordat de woorden goed en wel waren uitgesproken zette de merrie haar lichaam in beweging; hevig zoals je dat zou verwachten van een jonge ziel, vol vuur, vol verlangen naar leven. Dat alles in slechts één beweging, pure levenslust. Maar net zo snel als het gebeurde verdween het weer en met soepele passen danste ze langs hem voorbij als de normaalste van de wereld. Met haar flank streek ze tegen de zijne, misschien expres, misschien per ongelijk, maar zeker niet ongewild, en draafde tot enkele meters achter de hengst. 'Nou kom dan. Jouw avontuur wil meer avontuur dan enkel een charmante nachtwandelaar. Ik wil verkennen.' Het was bijna een gebod, een eis ingepakt met een mooi kleurtje en een strik zodat het toch net niet zo streng klonk dan het eigenlijk bedoelt was.

Nine days out alone, sleep in the dirt.
She walks back into town with blood stains on her shirt.
Everyone has questions but no one wants to know
how far the anger in someone can really make them go.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Hij mocht deze merrie wel. Hoewel hij haar niet kende, niet haar karakter en niet haar ware uiterlijk, dat schuil ging in het halfduister van de avond, ze was jong zoals hij, een onbevangen geest, en zo te zien wel in voor een avontuurtje. ’En wat is jou naam, vreemdeling?’ grinnikte hij zacht, ietwat ongeduldig.

’ ’s nachts is alles duidelijker dan overdag.’ antwoordde hij kryptisch op haar vraag, terwijl zijn ogen even naar de rand van het veld gleden, daar waar het bos begon, het bos dat de gebieden uitelkaar hield. Het bos dat, in zijn diepste en donkerste delen, Vyrantium verborg.

dat bracht zijn aandacht opnieuw naar de maan boven hun, die nog altijd vol was. blauwe en akelig groot stak hij af tegen de donkere nachtlucht. De schimmen waren in hun element. Er waren nieuwe schimmen bij gekomen, éen van hun een ex-vechter, wat deze schim extra kansen gaf. Hij kende de technieken van de leiders, stond op goede voet met vele van hen, en kende de gebieden dus zeker. Even rilde hij bij de gedachte aan wat de schimmen zouden kunnen aanrichten, maar dan wordt zijn aandacht opnieuw door de nog altijd onbekende merrie getrokken.

’Duistere figuren kun je hier tijdens de blauwe maan maar beter uit de weg gaan.’ zei hij simpelweg, terwijl zijn ogen terug schoten naar haar. in het duister waren haar ogen nauwelijks zichtbaar, alleen de vage glans ervan. Hij glimlachte kort naar haar, maar richtte zijn ogen toen weer op het bos, niet in staat het gevoel van zich af te schudden dat er iets op de loer lag daar.

het lichaam van de merrie streek langs het zijne, en even legde hij zijn oren plat in zijn nek, omdat hij met zijn gedachten ergens anders was. maar meteen steken ze weer fier naar voor, en draait hij zijn lichaam moeiteloos met het hare mee, waardoor ze zij aan zij komen te staan. ’Wat wil je verkennen, my lady?’ vroeg hij charmant, terwijl hij zijn hoofd boog voor haar, een grinnik op zijn lippen.

ja, deze merrie was simpelweg te amusant om zomaar te laten gaan.

**Profile** Number of posts : 1162

Triptune schreef:

Verbaast blikte Vulpes opzij en streek met haar ogen over zijn schouder. 'Mijn naam? Verzin maar wat.' Ze kon bijna voelen hoe de hengst continu met zijn gedachten vervloog naar andere, zorgwekkende oorden en overdreven geïrriteerd zuchtte ze, duidelijk geacteerd. 'You're no fun at all.' Vluchtig sprong ze naar voren om zijn eventuele reactie te vermijden en dribbelde hevig verder, ver voor hem uit. Zijn woorden over de blauwe maan alarmeren haar echter en met zwakke interesse keerde ze haar lichaam honderdtachtig graden en danste een rondje om hem heen. 'Vertel me meer over die blauwe maan van daarboven. Ik neem aan dat hij daar niet enkel mooi hangt te wezen.' Vluchtig krulde ze zich onder zijn hoofd door, sloeg met haar staart tegen zijn schouder en danste uiteindelijk weer van hem weg op een afstand die meer dan respectabel was - het was bijna pure vijandelijkheid.

Hoe Roque zijn hoofd boog en haar zo charmant 'my lady' noemde liet haar vanbinnen kokhalzen en tegelijkertijd verlegen lachen maar haar lichaam bleef statisch aan de grond genageld. 'Geen idee. Kan je het nog steeds verkennen noemen als je weet waar je heen gaat?' Met die woorden keerde ze hem voor de zoveelste keer de rug toe en dit keer begon ze rustig te wandelen, een teken dat ze wachtte tot hij volgde. In eerste instantie liep ze recht vooruit, dieper de open velden in om zo de beklemmende omgeving van de wouden te ontwijken maar iets aan zijn waarschuwing had haar wilskracht getriggered. Dus maakte ze een scherpe bocht naar links in een rechte lijn naar de duistere schaduwen van het woud. 'Ben je trouwens altijd zo'n flauwe charmeur of ben ik de merrie van je dromen?' Met enige plagende ondertoon vuurde ze genadeloos de vraag op hem af, niet verwachtend dat zij de 'lady' van zijn leven zou zijn, uiteraard. De flauwe charmeur, dat was hij. 'Zal ik je in de toekomst een beetje peperen? Dan ben je tenminste al niet meer de slappe hap die iederen 'mylady't'. Ach wist zij veel, misschien was ze wel grof en begaf ze zich vaak op glad ijs als het om conversaties ging. Ze kende de hengst niet, voor hetzelfde geld kon hij beslissen haar ter plekke met de grond gelijk te maken, al zou Vulpes haar lot met een akelig vrolijke lach in ontvangst nemen. Een einde aan haar leven zou een einde betekenen aan...

Ze minderde vaart op de grens waar licht donker werd, daar waar de schaduwen scherp aftekenden op de grond. Natuurlijk voelde ze de dreiging vanuit de dichte stammen, niet enkel om de blauwe maan en het gevoel van intuïtie, maar ook de dreiging van de beklemmende omgeving, de vernauwende boomstammen. Duizenden alarmsignalen bulderden in het achterste van haar hoofd. En niet enkel belletjes, ook duizenden stemmen. Ze kon ze niet meteen verstaan, dat had ze nooit echt gedaan, maar ze voelde de emotie die ze met zich mee brachten, de ene angstig, de andere verlangend en aandringend. Hevig gooide de ravenzwarte merrie haar hoofd in de lucht, kneep stevig haar ogen dicht en schudde haar hoofd even helemaal door elkaar. De stilte keerde terug. 'Deze plek...' Ze staakte haar zin, keerde zich naar rechts en begon langs de schaduwlijn af te lopen, nauw oplettend dat haar hoeven in het verlichte deel bleven, en ze zweeg.

Nine days out alone, sleep in the dirt.
She walks back into town with blood stains on her shirt.
Everyone has questions but no one wants to know
how far the anger in someone can really make them go.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Verzin maar wat? Hoe kon je een naam verzinnen voor een paard. De merrie had waarschijnlijk een naam die perfect bij haar paste. Bij haar grilligheid, haar vrolijkheid, haar karakter. En dat alles, paste dan ook weer bij haar naam. Hoe kon je daar een vervanging voor bedenken die haar recht deed? Langzaam schudde de bonte hengst zijn manen over zijn schouders, terwijl hij haar nog eens bekeek. ’Laten we het dan bij zwartje houden.’ grinnikte hij, terwijl hij kort zijn neus tegen haar schouder drukte, tot zij alweer buiten zijn bereik was gelopen.

’ik heb te veel verantwoordelijkheden om ooit lol te maken.’ antwoordde hij, ietwat kribbig maar wel eerlijk. Het was waar. Tijdens zijn veulentijd was hij eerst constant door zijn tyrannieke moeder gepest, toen achtergelaten bij zijn vader, die hem op zijn beurt weer vaak achterliet bij Delaney. Erg veel tijd om veulen te zijn had hij niet gehad.

en zodra hij ‘veulen af’ was, werd hij beta leider van de 2e rang. Toen was het helemaal afgelopen met de lol. Hoeveel paarden hij had gezien wist hij niet meer, maar de tweede rang was altijd het doorstroom punt voor iedereen die zich veiliger wilde voelen. Daarna werd hij de beta van de hoogste rang, en was het helemaal afgelopen met de lol. Als leider van de hoogste rang had je een voorbeeld functie. En hoe jong Roque ook was, daar had hij zich aan te houden.
Misschien zou deze merrie hem even zijn verantwoordelijkheden kunnen laten vergeten.

en al die andere dingen die door zijn hoofd spookten ook ..

opnieuw haalde haar stem hem uit zijn gedachten, en zijn ogen schoten naar haar toe. De blauwe maan.. ze moest nieuw zijn als ze het niet kende.. een eerste rangs paard.. dat had hij niet verwacht. De manier waarop ze zich bewoog alsof ze het gebied bezat, alsof ze alles wist wat er zich afspeelde.. hij had haar verwacht uit de derde rang te komen, of zoiets.. het verklaarde wel waarom hij haar nog niet eerder gezien had. ’Normaal zou ik zeggen, je komt er wel achter.’ hij grinnikte terwijl hij een drafje in zette om haar weer in te halen. ’Maar voor jou maak ik een uitzondering, zwartje!’ zei hij toen plagerig.

’De blauwe maan is gevaarlijk, tijdens de blauwe maan komen de schimmen, ondode wezens, uit het bos om de kudde paarden toe te takelen.’ zijn ogen schoten opzij om te zien of ze hem nog volgde. ’En daarom zijn wij er, om jullie te beschermen.’ voegde hij er toen glimlachend aan toe, als een poging om het wat luchtiger te maken.

’dus je kent de weg hier al?’ hij duwde zijn neus even de lucht in, zijn voorpluk opzij zwiepend in het zachte briesje dat de nacht liet afkoelen. ’Nou, show me, My Lady.’ grijnsde hij. Het was te vermakelijk om haar gezicht te zien als hij dat zei. Hij had zelf nooit in de eerste rang gezeten, en daardoor was Minanter de plek die hij het minst kende.

'Ben je trouwens altijd zo'n flauwe charmeur of ben ik de merrie van je dromen?' klonk haar stem vanuit het duister. Een heldere lach verliet zijn lippen terwijl zijn hoeven zich een weg baanden door het gras, dat na de winter opnieuw de macht overnam hier. ’een beetje van beide, denk ik.’ antwoordde hij, terwijl zijn ogen door het duister schoten opzoek naar het donkere lichaam van de merrie. Het was verbazingwekkend hoe lenig en snel ze zich bewoog. Het ene moment stond ze nog naast hem, het volgende was ze foetsie.

Hij ontdekte haar opnieuw, haar silhouet donker afstekend in de lucht, vlak langs de rand van het bos. Zijn oren schoten in zijn nek terwijl hij in een drafje op haar af ging. Ze kon maar beter in het veld blijven, en niet het gevaar opzoeken. Alhoewel.. zij had hem net zelf saai genoemd.. misschien moest hij eens het tegendeel bewijzen.

Hij schoot een paar meter opzij van haar het bos in, en schoot toen in galop tussen de bomen door, zigzaggend om ze te ontwijken, tot hij haar ingehaald had. Enkele meters voor haar schoot hij weer de openlucht in, ergens toch wel opgelucht dat hij de lucht weer boven zich kon zien. Het beklemmende gevoel in het bos was niet fijn te noemen. Hij schudde zijn hoofd snel heen en weer, zijn manen wapperend rond zijn hoofd, zijn ogen wijd open, waardoor het blauw schitterde in de kleur van de maan.

Wat hij hier nou mee had bereikt? Helemaal niks. Waarom zou dit bewijzen dat hij niet saai was? Wáarom had hij het gévoel dat hij moest bewijzen dat hij niet saai was tegenover de onbekende, zwarte merrie?

plotseling onderbrak de merrie hem opnieuw, en dit maal begon ze vlak langs de bomen, maar wel in het licht, verder te lopen. Hij zette zijn gespierde lichaam opnieuw in galop en haalde haar in. Hij plaatste zijn lichaam tussen het hare en het bos in, en stapte langs haar voort. ’dus, ga je me echt niet vertellen hoe je heet?’ zei hij glimlachend, terwijl zijn oren als radartjes ronddraaiden. Het beviel hem niks om zo dicht bij het bos te zijn, in het donker, tijdens de blauwe maan.

**Profile** Number of posts : 1162

Teleurgesteld trok de merrie een wenkbrauw op. Zwartje? Dat was zwak. Maar vooruit, go with the flow. 'Je hebt veel verantwoordelijkheden? Please tell me more.' poeslief bekeek ze de hengst vanop een afstandje en kantelde haar hoofd. De sarcastische ondertoon was duidelijk aanwezig maar dit keer waren haar woorden minder grof dan voorheen. Tenslotte bleek deze Roque wel mee te vallen. Vanop een afstandje. Voor nu.

Het verhaal over de blauwe maan laat Vulpes niet opkijken noch verbaast het haar. 'Je zou bijna denken dat de duivel erop zit,' in eerste instantie vervloekte ze haar eigen leven, dat ze weer in het hol van een duiveldienaar was terecht gekomen, maar in Roques ogen was het meer een bevestiging dat ze begreep wat er aan de hand was en het ook nog eens klakkeloos accepteerde. De hengst wist natuurlijk niets van haar en haar bevlekte verleden en dat was prima zo. 'En deze grote jongen hoort me te beschermen?' Ze lachte luidkeels en haar zangerige stem vulde de kille omgeving en verwarmde hem even om het vervolgens weer ijskoud te laten worden. 'Nou, succes.'

De hengst showde even zijn lef, verdween in de duisternis en verscheen enkele luttele seconden later weer in het licht voor haar. Geamuseerd twinkelden haar ogen in het maanlicht waarna ze haar blik afwendde naar de plek waar hij net vandaan kwam. In eerste instantie was ze niet bang maar eerder nieuwsgierig. Op het eerste gezicht was ze goed van hart maar in bepaalde situaties zou ze haar trots en liefde vrijwillig en zonder aarzelen aan de kant schuiven om meer macht te verkrijgen. Het lokte haar niet persé aan zolang ze geen goed aanbod kreeg, maar ze stond altijd open voor een goede deal. Voorzichtig en ongemerkt verliet ze het licht en smolt moeiteloos samen met de duisternis aan de linkerkant van Roque. 'Mijn naam?' haar stem vulde wederom de kilte met een zwoele ondertoon en in een fractie van een seconde verscheen ze naast de hengst, haar lippen nauw aan zijn linkeroor. 'Vulpes.'

En daar ging ze weer, ze dartelde een rondje om hem heen, danste een aantal passen zijwaarts en draafde vervolgens weer een paar meter voor hem uit. 'Dus uiteindelijk worden we hier allemaal aan de tanden geregen van deze ondode doden?' Met een geamuseerde glimlach blikte ze naar achteren en haalde nonchalant haar schouders op. 'Het is weer wat anders dan anders.'

Nine days out alone, sleep in the dirt.
She walks back into town with blood stains on her shirt.
Everyone has questions but no one wants to know
how far the anger in someone can really make them go.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Hij schudde lacherig zijn hoofd, zijn dikke manenbos rond zijn hoofd vliegend. De merrie deed alsof ze geïnteresseerd was in hem, maar de sarcastische ondertoon van haar woorden waren hem zeker niet ontgaan. ’Ik ben de bèta leider van de hoogste rang.’ hij glimlachte kort in zichzef, trots op hoever hij was gekomen vanaf een veulen zonder ouders, tot de rechterhand van de hoogste rang. ’Daar waar de schimmen het minst komen.’ hij zuchtte terwijl zijn ogen over de donkere bossen glijden. ’Daar waar je het veiligst bent, zou je kunnen zeggen.’

‘Zonder twijfel de duivel ja.’ knikte hij terwijl hij zijn lichaam opnieuw in beweging zette langs de rand van het bos. Ergens was het heerlijk om gewoon even jezelf te kunnen zijn. Ookal was de zwarte merrie een eigenaardig karakter, ze had een eigen wil, en het was duidelijk dat ze zou doen waar ze zin in had. Iemand die niet aan Roque’s voeten zou vallen omdat hij een leider was. iemand die hem weer met alle 4 zijn hoeven op de grond zette. Hij was niet almachtig, hij was ook niet meer dan de andere paarden. Hij had alleen een andere verantwoordelijkheid.

’Ik gok dat jij wel voor jezelf kunt zorgen, met hier en daar een beetje hulp.’ zei hij toen, terwijl zijn ogen opzij blikten naar Zwartje. Of het een goede of een slechte eigenschap was wist hij niet, maar ze zag eruit als een eigengereide tante. Ze zou liever zelf haar zaakjes opknappen. Maar ergens bekroop hem het gevoel dat ze net zo goed opzoek kon zijn naar aansluiting tot de hogere rangen. Voor nu besloot hij haar het voordeel van de twijfel te geven, aangezien ze nog geen opmerking erover had gemaakt.

uit het niets kwam ze weer tevoorschijn vanuit het duister, en haar adem die over zijn gevoelige oren blies terwijl ze haar naam uitsprak bracht even een rilling over zijn lichaam. ’Vulpes.. net zo mysterieus als jij zelf.’ zei hij toen hij zichzelf weer bij elkaar geraapt had. waarschijnlijk had ze dat al honderden keren gehoord, en klonk hij opnieuw als een hopeloze charmeur, maar hij deed niks dan de waarheid vertellen zoals hij die zag.

terwijl hij op zijn plek bleef staan, volgden zijn ogen de rond dartelende Vulpes. Hij lachte hardop om haar woorden, zijn lach weergalmend tussen de bomen, terwijl hij zijn hoofd omhoog gooide. Het was duidelijk dat ze de angst niet had. ze was veel te laconiek. Ze had nog geen schim ontmoet, anders zou ze wel anders spreken over de blauwe maan. Nu klonk het alsof ze het nog allemaal niet geloofde. Alsof het een slecht sprookje was, zonder happy-end.

Zonder te antwoorden schiet hij in galop naar voor, en zwiept met zijn staart naar Vulpes terwijl hij langs haar gallopeert. ’Komop, of wilde je de rest van de nacht hier blijven staan?’ riep hij over zijn schouder, terwijl zijn lichaam zich een weg werkte door het halfhoge gras.

**Profile** Number of posts : 1162

Dat Vulpes zo simpel over de blauwe maan sprak had diepgegronde redenen die ze zelfs in gedachten niet meer zou herhalen. En waarom ook? Nergens voor nodig. Poeslief glimlachte ze haast al zijn woorden weg, kwestie van niet te diep op bepaalde onderwerpen in te gaan. Niet dat dat zo moeilijk zou zijn. Buiten het feit dat ze prima haar eigen mannetje kon staan en heel goed het verschil tussen goed en kwaad kende was ze een feilloze leugenaar. Uit het niets schoot de oh-zo-charmante Roque in galop, een geïrriteerde, haast spottende blik verharde een fractie van een seconde haar gelaat voordat ze haar slanke, ravenzwarte lichaam in galop zette. Je zou het niet van de merrie verwachten: in draf danste ze over de grond, leek deze amper te raken. Ze huppelde als het ware door het leven. Maar nu, nu kon ze iedere spier in haar lichaam voelen. Gecontroleerd, zoals maar weinigen haar zouden zien. Ten slotte hield ze graag de schijn hoog dat ze een energieke, levenslustige en vooral onschuldige merrie was terwijl ze eigenlijk perfect wist hoe haar lichaam in elkaar zat, wat ze kon en wat ze niet kon - en dat was eigenlijk niet zo heel veel. Natuurlijk zou ze niet winnen in een gevecht tegen een hengst, maar ze wist wel dat ze soepel en rank genoeg was om zich haastig tussen de bomen door te verstoppen.

Maar nu... Nu rolden haar goed verborgen spieren zichtbaar overheen haar flanken. Haar neusgaten verwijdde zich om zoveel mogelijk zuurstof op te kunnen nemen, haar ogen vlogen bijna direct vlak tegen haar hals; niet omdat ze kwaad of geïrriteerd was, maar uit pure concentratie. Deze hengst mocht dan wel een halve casanova zijn, Vulpes zou zich niet makkelijk laten verslaan. Haar passen verruimden en op een gegeven moment leek ze amper de grond nog te raken. Gevaarlijk - de kleinste hobbel kon haar uit evenwicht brengen - maar een puur gevoel van vrijheid. 'Prima, op naar de oceaan dan,' Vulpes stuurde de hengst bijna direct in die richting om te vermijden dat hij smallere, drukkere maar vooral meer benauwde oorden zou opzoeken; daar waar Vulpes gegarandeerd claustrofobische aanvallen zou krijgen.

Haar ogen waren van diepzwarte kralen getransformeerd tot twee bijna volledig witte parels. De eeuwige storm van emoties was verdwenen, de emoties hadden plaats gemaakt voor slechts één doel: deze hengst niet zonder enige problemen laten winnen. Natuurlijk zou ze hem nooit verslaan, maar ze kon hem tenminste wel het vuur aan de schenen zetten. Wanneer haar ogen die witte glans kregen kon dat twee dingen betekenen. In het ergste geval had je haar geïrriteerd, nee, zinderend van woede gekregen. Het soort woede dat doden als gevolg had. Blinde woede - maar dan letterlijk zeg maar. Het minder ergere geval was een moment als het deze. Pure concentratie. Fysiek of mentaal, er werd geen onderscheid gemaakt. Wanneer Vulpes deze blik kreeg, wist je dat ze iets aan bekokstoven was, goed of slecht. Dan zat ze zo ver in haar concentratie dat haast niets haar nog tot de aarde kon trekken buiten zijzelf die besloot de ketting der gedachten te doorbreken.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Try not to become a man of success,
but rather try to become a man of value.

Zijn ogen bleven de jonge merrie ongestoord volgen, terwijl de volle, blauwe maan bijna net zo warm als de zon op zijn lichaam brandde. Hij hield van dit weer, maar soms vervloekte hij de donkere vlekken die hij van zijn zwarte vader had geërfd. Naast de zon kon hij net zo goed genieten van een helse regenbui, waarbij al zijn zorgen wegspoelden en het land daarna als herboren terug kwam, overal opnieuw gras groeiend. Het enige weer dat hij echt haatte was de kou. Sneeuw was super, het gaf een nieuwe mogelijkheid om te trainen, maar de kou zelf zorgde voor meer zorgen dan goed was. merries met veulens aan de voet die te weinig voedsel binnen kregen, hengsten die spieren verloren door te weinig eten, zelfs de leiders werden er shagerijnig van.

Zijn spieren spanden zich terwijl hij toe keek hoe de merrie nu ook in beweging kwam. Loom zette zijn spieren zich in werking, zijn lichaam in een rustige galop, zijn grote passen waren genoeg om de merrie bij te houden. Maar plotseling kwam Vulpes hem voorbij geschoten, haar oren in haar nek terwijl haar blik op oneindig stond. Haar stem bereikte hem over de wind terwijl haar lichaam al verder weg was.

een grijns verspreidde zich over zijn lippen terwijl zijn achterhand zijn lichaam vooruitstuwde, zijn lange, dikke manen tegen zijn hals slaand terwijl zijn ogen tot spleetjes geknepen waren tegen de wind. Zijn passen verruimden, zijn hoofd in éen lijn met zijn rug, zijn oren in concentratie, en ook tegen de wind, in zijn nek liggend. Zijn adem ging dieper, zijn borstkas uitzettend met elke tik die zijn hoeven de grond aan lieten raken. Zweven deed hij niet, gracieus was hij niet. Hij denderde, als een trein, een olifant. Toch was het een genot, zijn spieren afmatten terwijl zijn staart achter hem aan wapperde. Gedachten op 0 en gaan. Trainen. Hij hield er van en deed het ook vaak. Het bracht hem op plekken die hij nog niet kende. Terwijl zijn verstand achterbleef deden zijn benen het werk.

langzaam veranderde grond onder hun hoeven, en terwijl hij Vulpes voorbij stoof, die trouwens wel ongelooflijk hard ging voor een merrie, trok hij even triomfantelijk zijn wenbrauw op, maar iets anders kon hij niet in de geconcentreerde state-of-mind. Het mulle zand verschoof zich onder zijn lichaam terwijl zijn hoeven knarsten bij elke pas. Hij hield zijn lichaam iets in, zijn galop passen gecontroleerder, om niet weg te glijden, terwijl hij zijn lichaam verplaatste naar de rand van het water, over het harde zand. ’Nou komop dan, waar gaan we heen?’ riep hij over zijn schouder terwijl hij met zijn staart zwiepte.

zijn adem ging oppervlakkig terwijl zijn spieren zich verkrampten, protesterend tegen de moordende gang die niet bedoeld was om lange tijd vast te houden. Hij liet opnieuw zijn passen verslappen, tot hij in een lome draf over het zand ging, zijn hoofd schuddend om die heerlijke wazige buzz van het rennen eruit te krijgen. Zijn hoofd ging op zij om Vulpes te vinden. ’genoeg voor éen nacht.’ brieste hij, terwijl zijn lichaam langzaam tot een halt kwam, zijn ogen uit turend over de zee, waar weldra de zon weer te zien zou zijn, maar nu de volle, blauwe maan nog de heerschappij had.

**Profile**

» A fine start? ~ Madalyn

How fine you look when dressed in rage.

How fine you look when dressed in rage.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen