For Bo

Dromen waren niet echt. En in Delaney's keiharde waarheid wist ze dat maar goed. Al wat ze ooit had gedroomd of ooit had gehoopt was niets meer dan een valse belofte. Het was gewoon een vals spel wat Lady Luck met haar speelde om haar elke keer weer in de grond te drukken. Elke keer haar weer achterbakser te maken. Elke keer weer een slag pijn. Elke keer weer haar hard die iets kouder naar deze wereld werd. Zou iemand haar hieruit kunnen redden? Zou iemand zijn ogen kunnen openen en door haar masker kunnen kijken? E'vesdar. Ja, hij kon haar masker van haar af halen. Maar hij was nog wel de enigste. En zelfs enkel als ze alleen waren. Waren ze bij meerdere was Del afstandelijk. Ze droeg haar geschiedenis mee. En dat was een waslijst aan pijnigingen..

Ze herrinerde zich haar moeder nog. Haar moeder had een schitterende Pinto vacht gehad. Het was een van de weinige dingen die Del nog van haar moeder wist. Haar hemelsblauwe ogen. Die ondanks alles waar ze zich doorheen had geworsteld. Pas veel later kwam Delaney er achter dat waar haar moeder doorheen ging haar toekomst ook was. En toch was het anders gelopen bij Del dan ze had verwacht. Toen ze oud genoeg was. Begon haar nachtmerrie. Gepijnigd en gemarteld boog Delaney onder de overmacht van die mensen. Liet die hengsten haar nemen en baarde ze pijnlijk een veulen om die weer veelste vroeg van haar af te laten nemen. Zo vaak lukte het niet eens. En het ergste was nog wel dat die smerige mensen haar gewoon bij een kleine kudde hengsten zette. Die gewoon op haar kikte.

En toen kwam hij.. Hij bevrijdde haar. Deed alsof hij van haar hielt. Maar toen.. Delaney herrinerde zich die zwarte hengst. Flight.. Ze kende zijn naam. Wist dat hij zich ook in dit gebied bevond. Dat was al waarom ze hier was. Wraak. Maar ze had een vriend gevonden. In die tijd had ze pas 2 veulens geworpen in haar gevangenschap. De rest van de keren was nutteloos geweest. Toen ze nieteens hengstig was. Het was smerig.. Gewoonweg smerig. Maar ze was vrij. Ze liet in die tijd haar droomhengst met Flight achter. Kwam in een nieuw gebied. Waar ze een hengst vond die opnieuw van haar leek te houden. Doch hielt ze niet van hem. Ze kon het zichzelf niet veroorloven. Maar ze had wat gezelschap nodig. En toen ze drachtig van hem bleek te zijn had ze bijna de wil gehad weg te lopen zodra het veulen gebaard was. Er was slechts een ding dat haar had tegengehouden. Het kleine hengstje zijn vachtkleur. Haar moeders vachtpatroon. Serano.. Hij was het eerste veulen van die drie waar ze echt van hielt. Waar ze haar leven voor wou geven. En wat ze nog had gedaan ook als ze het had kunnen doen. Als ze haar leven had kunnen opgeven om het zijne te redden. Maar toen was ze? Zeven of acht jarig.. Hij was drie jaar. Intussen had hij een iets jonger zusje en Delaney dacht dat ze het nog wel eens vol kon houden zo te blijven leven. Met haar toenmalige partner. Gelukkig. Serano gelukkig zien. Tot het noodlot toegreep. Ze herinnerde zich die dag nog vaagjes. Ze wou die dag uit haar geheugen bannen maar toch bleef het beeld terugkomen. De stem die zijn naam riep. Haar schreeuw van pijn en puur verdriet. Haar dochter die naast haar spontaan begon te huilen. Nee. Zodra haar zoon van haar was weggehaald was Delaney met de noorderzon verdwenen. Niet meer omkijkend. Haar moeder was van haar afgenomen. Haar eerste echte liefde, en toen ook nog haar zoon..

De volgende twee en een half jaar waren slechts een hel voor haar. Ze had elk deel van liefde in haar leven verbannen en was van de ene hengst naar de andere gegaan. Slechts een keer had ze in die tijd nog een veulen gekregen. Waardoor ze in totaal vijf veulens had. De eerste twee gedwongen.. De derde was een ongeluk maar een verandering in haar leven. De vierde uit liefde en de vijfde slechts een ongeluk gelijk verbannen uit haar herinnering en vergeten voor de rest van haar leven.

Echter had Del al gelange tijd het vreemde gevoel dat er iets op het punt van gebeuren stond. Iets wat ze niet wou maar iets wat ze niet kon voorkomen. Het bos waar ze doorheen struinde had ze al een lange tijd niet meer gezien. De laatste keer was ze hier geweest met Chaos. Ze had hem meegenomen in een nieuw leven. En het schuldgevoel daaraan liep hoog in haar op. Ze had zo veel fouten gemaakt, fouten waar ze nu zo veel spijt van had. En al wat ze nu wou was eigenlijk gewoon gelukkig zijn. Een big happy family met Serano, Vestain maar natuurlijk ook met E'vesdar en Roque. Maar dat leek allemaal een te mooie droom sinds E'vesdar verdwenen was en Vestain met hem mee verdwenen was. Haar wereld was in elkaar gestort maar langzaam maar zeker haalde ze zichzelf weer bij elkaar en haar nieuwe leven begon gewoon weer vanaf het begin. Opnieuw proberen zichzelf bij elkaar te rapen er was simpelweg gewoon niets anders wat ze kon doen..

Code:: [table align="center" width="502" height="430" background="http://img838.imageshack.us/img838/9800/aerinveulen3.png"][tr][td]<div style="width:486px;height:210px;overflow:scroll;overflow-y:scroll;overflow-x:hidden;margin-bottom:278px;margin-left:5px;">[color=#575964] [font=georgia][size=11][justify][i]
tekstteksttekst[/i][/justify]

[/size] [/font] </div>[/color][/td][/tr][/table]

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

supeeeer <3