Donkere manen omfraimden een lichaam met witte vlekken, een blauw oog dat helder de wereld in keek, vergezeld door een donker oog. De bèta leider van de 4e rang, Roque, liet zijn spieren rollen terwijl hij moeizaam door de dikke laag sneeuw draafde, zijn benen hoog optillend. Het was heerlijk om jezelf zo af te matten, tijd te gunnen om na te denken en de wereld buiten te sluiten.

er was de laatste tijd veel gebeurd. Hij had, na 5 jaar, zijn moeder weer terug gezien, en ze had het hem duidelijk gemaakt dat ze spijt had van haar daden. Toch zou hij haar nooit kunnen vergeven. Ze had hem zoveel afgenomen. Een normale moeder-zoon relatie, een normale jeugd.. hij had niks van dat gekend. De enige die er ooit was geweest voor hem, zijn vader, de emperor, was verdwenen. Zo maar uit het niets was hij de enige familie waar hij een band mee had kwijt geraakt. Het deed hem pijn, maar gaf hem eens te meer de kracht om op zichzelf te vertrouwen en door te zetten.

En dan, als laatste.. zijn hart. Het deed nog steeds pijn. Het was al maanden geleden dat hij Luna had ontmoet, de merrie die zijn leven had veranderd. Eerder was hij niks anders dan een flirter, met hier en daar een merrie, een veulen van hem liep er ook rond ergens. Maar deze merrie had hem veranderd. Had zijn knieën week gemaakt, zijn hart laten springen en vlinders in zijn buik doen zweven. Op het moment dat hij het zelf besefte dat dit misschien wel eens liefde kon zijn, had hij een grote fout gemaakt waardoor ze met ruzie waren opgesplitst.

al deze zaken passeerden zijn gedachten terwijl zijn achterbenen ploeterden om zijn gespierde lichaam in beweging te houden. Zijn oren draaiden, zoals altijd, overuren hier in Ferelden, altijd opzoek naar gevaar, altijd opzoek naar dingen die niet klopten. Hij was een oplettende leider, en zou alles doen voor de kleine kudde die in ‘zijn’ gebied leefde.

zijn heldere ogen glijden naar het pad dat hij draafde, opgeschrikt uit zijn gedachten. Een pad, hoefstappen in de sneeuw. Het waren niet zijn passen, en de rest van het gebied was nog altijd spierwit en onbewandeld. Hij brieste, en zette zijn lichaam in galop terwijl hij het nieuwe pad volgde. Wie had hier gelopen?

Het pad leidde hem in de richting van de berg die uitzicht bood over heel ferelden, maar nog voor hij dicht genoeg in de buurt was om de top te kunnen zien, weerklonk een angstige hinnik tussen de bomen. Hij spitste zijn oren en hinnikte krachtig terug, waarna hij zijn gespierde lichaam in een snelle galop zette, zijn hoeven krampachtig werkend tussen de hopen sneeuw.

wat hem toen zag liet hem stoppen. Zo plotseling, stond hij weer stil. Daar was ze, de merrie die zijn gedachten plaagde, ze stond hier recht voor hem. Haar donkere vacht zat vol met sneeuw, en haar prachtige manen lagen wat wild rond haar lichaam, wat hem duidelijk maakte dat zij de gene was die gehinnikt had.

even wil hij weglopen, wetend dat ze hem toch niet wil spreken, maar hij bedenkt zich, nieuwschierig naar haar reden om hier te zijn, in zijn gebied, en stapt toch dichterbij. ’Luna.’ begroet hij haar, en het horen van haar naam laat zijn hart een sprongetje doen. ’Alles goed?’ hij wist gewoon niks beters te zeggen, ze liet hem achter met een gesloten mond waar geen zinnig woord uit zou komen.

Ze zag er zo.. zielig uit. Onder de sneeuw, haar prachtige manen in de war. De twinkeling die normaal in haar blauwe ogen speelde was triest dit keer. Ze was zichzelf niet, en het deed de bonte hengst pijn door te weten dat hij degene was die er voor zorgde dat ze zich zo voelde.

haar sierlijke lichaam baande zich een weg door de sneeuw die hen scheidde, en stopte uiteindelijk vlak voor hem, waardoor hij haar lichaamswarmte kon voelen. Even sloot hij zijn ogen, terwijl zijn neus diep de frisse lucht in snoof, de lucht die vermengd was met haar geur, en verder alleen bestond uit de frisse geur van de winter. Hoe had hij het volgehouden zonder haar om hem heen?

Luna trok haar ogen weg van de zijne, en keek naar de grond terwijl ze hem vertelde dat niet alles goed was. Op dat moment besefte hij zich dat hij naar haar stond te staren, en even brieste hij, voor hij zijn ogen weer op haar richtte. Voor hij kon vragen wat er mis was, had ze haar stem alweer zijn weg naar zijn oren gevonden. Dit keer klonk ze boos, en haar lichaam verwijderde zich van het zijne.

ze gaf om hem.. de woorden gleden door zijn lichaam, lieten hem tintelend van verbazing achter. Zijn mond stond half open en hij bleef maar naar haar staren. Ze loog. Dat kon niet anders. Of anders droomde hij.. de hap die ze in zijn richting plaatste had hij niet eens door, zo gefocust was hij op haar woorden. Het leek alsof duizende vuurvliegjes door zijn lichaam gingen en hem in vuur en vlam zetten. Het ontkennen van zijn gevoelens voor de bijzondere merrie hier voor hem was onmogelijk geworden.

hij keek op, zijn ogen glimmend van de emoties die hij probeerde te bedwingen. shit! waar was ze? in zijn overpeinzingen had ze de benen genomen, en hij had het niet eens doorgehad. zijn ranke neus schoot de lucht in en hinnikte luid. hij zette zijn lichaam in een krachtige galop, paniekerig, en schoot weg in de richting die hij hoopte dat ze had genomen. hij moest zijn excuses aanbieden, hij moest het goedmaken. de prachtige merrie die hij zojuist had laten wegrennen door zijn stomme gedachten, ze mocht niks overkomen, en belangrijker, ze moest inzién dat hij haar wilde beschermen, beschermen tegen alles dat maar mocht komen.

ze had het hem weer geflikt. Op het moment dat ze de benen had genomen had hij niks anders kunnen doen dan denken aan de vorige keer. Dit keer zou hij echter niet opgeven. Hij móest haar vinden, hij móest haar vertellen dat hij ook om haar gaf.

Zijn lichaam schoot in galop weg, zijn manen wapperend om zijn nek terwijl hij een krachtige hinnik uitstootte. Het was dit keer niet moeilijk om Luna te volgen, aangezien haar gehaastte voetstappen duidelijk zichtbaar waren in de witte sneeuw. Al snel zag hij haar, voor zich, rennen alsof haar leven er vanaf hing.

’LUNA!’ zijn stem weergalmde krachtig door het bos terwijl zijn lichaam er nog een tandje bij deed, hij leek wel te vliegen terwijl zijn ogen op de merrie voor hem gepriemd waren. ’wácht, alsjeblieft, luna!’ voegde hij eraan toe, terwijl hij hijgend nader tot haar kwam. Hij had haar bijna ingehaald..

Vergeleken met het soepele lichaam van de merrie voor hem, die gemaakt leek om te dansen op de wind, was Roque niks meer dan een lompe koe. Zijn passen waren onverfijnd, stampend en modder omhooggooiend terwijl hij zich een weg baande over de aarde, hier en daar plassen en stenen ontwijkend. In een laatste reddingspoging sprong hij over een plas heen, maar plotseling was Luna daar, die zich had omgedraaid. Ze botste zo tegen hem op, en Roque draaide zich met een ruk om, haar de weg versperrend. Zo makkelijk kwam ze niet van hem af!

hij voelde de adrenaline door zijn lichaam vliegen terwijl zijn spieren strak stonden van de plotseling ingehouden kracht. Hij ademde oppervlakkig en snel, zijn lichaam geschrokken van de plotselinge spurt, gevolgd door het plotselinge stilstaan. Zijn ogen waren strak op Luna gericht, die naar de grond keek en erg ongemakkelijk leek te zijn. Ze was prachtig zoals ze daar stond. Ze leek wel een onschuldig veulentje, haar lange manen over haar lichaam gedrapeerd zonder moeite, altijd perfect.

Langzaam deed hij een pas dichterbij, terwijl zijn lichaam gespannen bleef, verdacht op eventuele nieuwe pogingen van de merrie om te ontsnappen aan hem. ’Ik geef ook om jou.’ liet hij zijn adem fluisterend uit zijn keel ontsnappen, terwijl zijn lichaam het hare bereikte en hij zijn neus onder haar kin legde, om haar hoofd omhoog te krijgen. Hij wilde haar prachtige ogen zien.

ik moet er weer even inkomen geloof ik, haha

Zijn ogen bleven angstvallig op Luna gericht, niet wetend hoe ze zou reageren was hij een beetje onzeker, angstig misschien zelfs. Het was niet niks voor hem om zomaar zijn gevoelens toe te geven door de merrie.

Hij zag hoe haar oren naar achter schoten en zijn hart bonkte in zijn keel, was ze boos? Echter glimlachte ze naar hem zodra hij haar ogen kon zien, en hij voelde de warmte in zijn lichaam opnieuw verspreidde, totaal gelukkig in het moment. Langzaam verspreidde een glimlach zich over zijn lippen, terwijl zijn ogen op de hare gericht bleven, hij wilde het contact niet verbreken.

plotseling schoof ze van hem weg, en de plaats waar zo even haar lichaam hem warm had gemaakt, veranderde in een ijskoude plek. De blik in haar ogen was verward, en met een ruk schoot Roque’s hoofd omhoog, zijn ogen onderzoekend op de hare.

haar woorden lieten zijn adem stokken, en even bleef hij verbouwereerd staan, zijn ogen groot. Dan schudt hij ongelovig zijn hoofd. Wat bedoelde ze?! ’Hoezo niet meer zien?’ zei hij ongelovig.

’je zult me geen pijn doen..’ fluisterde hij, terwijl hij zijn neus tegen de hare drukte.
was ze bang om zich te binden aan hem, was dat het? Hij wist zeker dat er niks zou gebeuren. Hij zou er voor zorgen dat ze gelukkig was, ze had niks om bang voor te zijn. ’Ik beloof dat ik er voor zal zorgen dat je gelukkig bent’ zei hij zacht, terwijl hij haar bedelend aan keek.

*arme roque hahahaha *

Allerlei gevoelens vlogen door zijn lichaam. Van vlinders, tot bakstenen. Luna, de eerste waar hij ooit voor was gevallen, de eerste tegen wie hij ooit had toegeven meer te voelen dan verantwoordelijkheid. De eerste met wie hij zijn leven wilde delen. De enige met wie hij zijn leven wilde delen. De enige waarmee hij zichzelf nog zag..


Ze keek hem aan met waterige ogen. Ze trok haar neus van de zijne af en deed nog een paar stappen naar achter. "Ik wil ook dat jij gelukkig bent Roque, maar dat wordt je niet met mij." Haar hoofd was niet op hem gericht, en hij deed voorzichtig een pas dichterbij, zich nog niet bewust van het drama dat zou komen. "Ik ben drachtig."

zijn wereld zakte onder hem weg.

Zijn ogen schoten heen en weer, en hij voelde hoe er tranen opwelden achter zijn oogleden, maar hij hield ze binnen. Zijn lichaam trilde van de ingehouden spanning, klaar om iemand aan te vallen mocht er iets verkeerds gezegd worden. Hij zuchtte diep en richtte zijn ogen weer op Luna, haar lichaam liet opnieuw een steek achter in zijn hart.

’wilde je het?’ liet hij bijna onhoorbaar uit zijn lippen ontsnappen, terwijl hij zijn tanden op elkaar geklemd had, zijn oren in zijn nek geduwd. hij schudde zijn hoofd. De manier waarop ze het vertelde zei hem al genoeg. Ze had het zelf gewild, met een andere hengst dan hij. Opnieuw brak zijn hart. ’Waarom Luna?’ hij schudde zijn hoofd, zijn stem afgeknepen door de tranen die nu door begonnen te zetten. Hij wendde zijn hoofd af, terwijl zijn voorpluk voor zijn gezicht viel, en de eerste druppels uit zijn ogen kwamen. ’Ik dacht dat je om me gaf?’ het koste hem alle moeite om niet te snikken, om stil te zijn, en de tranen bleven rollen terwijl hij langzaam zijn lichaam draaide van haar af. Hij durfde haar niet aan te kijken.

uit het niets draaide hij zich met een ruk om, stormde hij naar voor, maar remde net voor haar, kwam omhoog op zijn achterbenen en landde met een doffe klap weer op de grond. ’Wie?’ siste hij, terwijl zij ogen zich in de hare boorden, de tranen nog op zijn wangen liggend.

’Ik was er al die tijd, om je lief te hebben, om voor je te zorgen, om je te beschermen..’ zijn ogen waren droog, de pijn in zijn lichaam achterblijvend. Hij richtte zijn lichaam op, waardoor hij een paar koppen groter was dan Luna. Hij voelde hoe het verdriet zich omdraaide en tot woede veranderde. Geen woede jegens Luna, maar woede tegen de hengst die het in zijn hoofd haalde..

’Maar jij bent het beste..’ zei hij zacht, terwijl hij zijn ogen weer tot zijn tenen richtte. Hij klonk als een liefdesziek veulentje, maar het gaf niks. Hij had zijn gevoelens nu toch al toegegeven, dus ontkennen dat het pijn deed was er niet meer bij, smeken was alles dat hij nog kon.

’Het doet er niet toe?’ herhaalde hij haar woorden, terwijl hij weer opkeek, zijn ogen vol haat, haat voor degene die zijn sprookje had verpest. ’Wie was het Luna!?’ riep hij uit, terwijl hij zijn hoof wild omhoog gooide. ’ik zal er persoonlijk voor zorgen..’ hij knarste zijn tanden op elkaar ’dat hij néver nooit een hogere rang betreed dan Seheron.’ siste hij toen tussen zijn tanden heen, terwijl zijn ogen haatvol over het gebied vlogen, zich afvragend waar hij hem kon vinden.

Luna, zeg het me!’ bulderde hij, terwijl hij zijn ogen weer op haar richtte met een ruk. De dingen die hij met de hengst wilde doen.. ze schoten door zijn hoofd, variërend van zijn hoofd platstampen, tot hem verbannen, tot hem persoonlijk aan de schimmen te geven. Het was het moment van de woede, en waarschijnlijk zou hij binnenkort weer bedaard zijn, maar Roque zijn befaamde woede-uitbarsting was op dreef.

Zijn woede koelde terwijl hij Luna’s gebroken gestalte zag staan. de spanning in zijn spieren bleef, maar de rode waas verdween van voor zijn ogen. Het was duidelijk aan de merrie te zien dat ook zij het er moeilijk mee had. langzaam sloot hij zijn ogen, zuchtte diep en opende ze toen weer. Hij deed een stap dichterbij, en drukte zijn neus even zacht tegen Luna haar wang aan.

’Het is niet alleen jou schuld.. als ik niet zo kinderachtig was geweest.. als we geen ruzie hadden..’ verslagen schudde hij zijn hoofd terwijl hij naar de bosrand tuurde. Iets vertelde hem dat er gevaar dreigde, dat er iets op de loer lag. ’Dan was het misschien niet gebeurd.. of niet van hem..’ zei hij toen, in gedachten verzonken. Luna had er slim om heen gepraat, waardoor hij nog steeds de naam van de vader niet wist. Maar het maakte niet uit besefte hij zich nu. Hij kon er toch niks meer aan veranderen.

het knaagde in zijn achterhoofd dat als hij in de eerste plaats geen ruzie had gezocht met haar, haar gewoon had vertrouwd en geen verkeerde conclusies had getrokken, dat ze dan nu misschien zijn veulen zou verwachten. Een veulen dat voor hem uit niks dan liefde zou bestaan, en dat meer dan welkom was, anders dan de veulens die er nu al van hem rond liepen.

’Ik ben niet boos.’ zuchtte hij zacht op haar woorden. ’Niet op jou tenminste.’ alleen op zichzelf. opeens realiseerde hij zich iets, en zijn hoofd schoot met een ruk terug terwijl hij haar weer aankeek, zijn ogen serieus. ’Luna.. hou je van hem?’ het was een serieuze vraag, verder niks kwaads. Het antwoord zou hem misschien kansen kunnen bieden.

’Want ik zou..’ vervolgde hij, maar dan stopt hij zichzelf en kijkt haar afwachtend aan, hopend op een eerlijk antwoord.