Brown to green? That's weird.

**Profile** Number of posts : 217 Status : Active

Verbaast keek ik wat rond, de woestijn doorstaan en nu terecht komen in een prachtig gebied als dit? Het gezang van de vogels hoog in de boven stelde haar gerust en sprak haar moed toe. De moed om door te zetten dat dit haar nieuwe thuis zou moeten worden. Daarvoor moest ze natuurlijk wel eerst paarden vinden. Ze liep onder de schaduwen van de bomen uit en ging in de zon staan. Ze stak haar neus in de lucht en snoof de frisse geur op die daar rond hing. De toch wel felle zon scheen op haar rug neer en maakte haar vacht mooi licht. Ze was trots op haar lichaam, maar ging het niet gebruiken om hengsten te imponeren.

Na nog wat rond gewandeld te hebben zag ze iets verder de zon weerkaatste op een meer. Een korte rolde haar mond uit en in een ruime galop liet ze het water in. Spetters van het water vlogen in haar witte gezicht. Haar stralende staart was ondertussen al drijfnat en trok ze door het water mee. Haar manen danste achter haar aan en door de kleine waterspatters die zich aan haar manen hadden vastgeklampt leek het wel of er diamanten in haar manen waren gevlochten.

Na genoten te hebben van het frisse water in het nieuwe gebied wandelde ze er weer uit en keek even rond. Waterdruppels gleden lang haar buik om zich vervolgens te laten vallen op het zachte gras. Met grote halen sloeg ze haar hoofd heen en weer terwijl haar hele lichaam haar volgde. Water vloog van haar korte vacht af en viel dan naar beneden. Kleine kristallen leken wel rond haar heen te vliegen. Na dat toch heel wat water van haar af was, liet ze aar hoofd zakken en zetten ze haar tanden rond een paar grassprieten. Met een korte beweging trok ze deze uit de grond en wandelde dan verder. Dieper het gebied in, op zoek naar andere paarden. Paarden waar ze vrienden mee kon worden, of vijanden. Als het niet klinkte dan botste het met Lamai. Dat waren plannen voor later, nu zoch ze eindelijk iemand die haar hielp om bij de kudde te horen. Ze wou geen buitenstaandertje zijn, maar een geliefde merrie.

Met haar hoofd laag en een ontspannen stap liep ze weer onder de bomen door. Haar grijze tot witte vacht was weer opgedroogt en dus moest ze niet blijven rondlopen met dat kleffe gevoel. Haar vacht had het ook helemaal warm van de gloeiende zon. Aan het einde van het pad waar ze liep zag ze een geelachtige gloed, meer zag ze niet. Niet wat daar was, enkel een lichte vlek. Ze stak haar neus wat vooruit, maar gekraak van achter haar deed haar vliegensvlug omkijken. Er was niks, wat hoorde ze dan? Waarschijnlijk een diertje of zo. Ze was al bij al wel in een bos. Met grote passen liep ze verder en kwam op de lichte plek terecht. Zo leek het door de zon toch, maar eindelijk was het een vlakte. Een prachtige vlakte, vol met bloemen en andere prachtige dingen. Het was omringt door bomen en vogels vlogen over de vlakte.

Lamai begon te denken dat ze ergens was terecht gekomen waarvan elk paard droomde, toch voelde ze zich niet 100% op haar gemak. Hoe kwam dat toch? Waarschijnlijk was ze weer aan het overbrijven. Het was hier een fantastische plek en wat zou dat kunnen veranderen? Gewoon niks!

~ FantasyFair

~ Lamai

**Profile** Number of posts : 291 Status : Active

L e g o l a s

Hij wist niet waarom hij weer helemaal terug was gegaan naar het uiterste noorden van Blue Moon Horses. Hij stond daar, op de grauwe bergen. De zon scheen op zijn vacht, een zachte bries deed zijn manen bewegen. Kauwend op gras stond hij op zijn uitkijkpunt. Ha! Het was nog best een mooie plek zo, op de top van de bergen. Hij kon heel Minanter overzien. Dus zag hij ook een wit paard aankomen. De merrie leek nieuw, ze was verbaasd over de woestijn waar ze net uitkwam, en dat het hier nu helemaal begroeit was. Hij snapte het, dat waren zijn gedachtes ook geweest. Hij volgde de merrie met zijn ogen. Ze was mooi, bijzonder mooi. De merrie galoppeerde naar de rivier, waardoor het water tegen haar opspatte en als diamanten haar vacht deed glimmen. Legolas schudde zijn hoofd. Nee, dit moest hij niet doen. Voor het zelfde geld zou ze helemaal niet nieuw zijn, maar een schim, en als hij dichterbij kwam zou ze zijn strot doorbijten. Nee, hier kon je geen enkel paard blind vertrouwen. Helaas. Hij daalde af naar de voet van de berg en liep richting het bos. Hij schrok toen hij een paar takjes hoorde kraken, een paar meter van hem vandaan, en zag daar de merrie weer. Maar toch, de merrie leek niet op een schim. Legolas ging in haar gezichtsveld staan en stapte op haar af. Zijn hoofd geheven en een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Hoi! Ik ben Legolas, wie ben jij? Ben je nieuw hier?" vroeg hij vriendelijk aan de merrie voor hem.

**Profile** Number of posts : 217 Status : Active

Ze zetten haar tocht verder, maar het duurde niet lang of ze wist dat haar zoektocht op zoek naar een paard over was. Een donkere schimmel hengst liep haar gezichtsveld binnen. Ze stopte met wandelen en zette een enkele stap achteruit. Het paard stelde zich voor Legolas. Even wist ze niet wat te zeggen, dit overrompelde haar wel een beetje. "Euhm,..." Ze wachtte even af en liet al zijn woorden even tot haar doordringen. Dit paard liet er zeker geen gras over groeien. De woorden kwamen als een waterval uit mijn mond gerold. Onwennig draaide ze met haar oren en glimlachte kort. Nog nooit had ze zo'n ontmoeting meegemaakt, maar dit zou dan de eerste zijn. Snel gleden haar ogen over het gebied echt de hengst en richtte vervolgens haar ogen weer naar hem. "Jah, inderdaad, ik ben nieuw." verder zei ze nog niets.

Misschien moest ze maar niet meteen zeggen wat haar naam was. Ze wist maar al te best dat sommige paarden nare bedoelingen hadden, maar wat zouden ze eindelijk kunnen doen. "Lamai is de naam." Ze vond het raar om Legolas echt bij zijn naam te noemen. Ze kendenhem nog maar net en ahd meer de neiging om hem jonge heer of zoiets te noemen. Enkel zou dat een beetje raar klinken en was ze dat dus niet van plan.

Met de hoop dat hij haar wel zou volgen liep ze langs hem voorbij en wanneer ze net achter hem stond keek ze eens om, om te kijken of hij ook echt mee zou wandelen. Misschien verdacht hij haar van het een of het ander. Allemaal zaken waar Lamai niks van af wist. Ze hinnikte eens heel kort als aansporing. Lamai was niet een merrie die wachtte op een actie. Ze ondernam liever zelf een actie. Ze liet zich niet doen door een hengst en zou zich zeker niet gedragen als zijn slaafje of zo. "Misschien kunnen we wat wandelen als we gaan praten.." Ze wachtte even af. Ze wachtte op eventuele reactie en vervolgde dan pas haar zin. "Als je dat wil natuurlijk." Lamai sprak graag met andere, maar dat deed ze dan ook enkel op een aangename manier. Niet dat ze stil staan tegenover elkaar en enkel praten.

~ Lamai

**Profile** Number of posts : 291 Status : Active

L e g o l a s

"Euhm..." Legolas zag dat de merrie een stap terug zette toen hij zich voorstelde. Was ze bang voor hem? Waarom? Hij was toch niet eng? "Jah, inderdaad, ik ben nieuw." zei de merrie. Legolas knikte. "Lamai is de naam." vervolgde ze. Ze begon te lopen, en Legolas wachtte aarzelend, moest hij haar achterna gaan? Of voelde ze zich juist bedreigt door hem? "Misschien kunnen we wat wandelen als we praten, als je dat wil natuurlijk." zei de merrie. Legolas ging naast haar stappen. "Natuurlijk. Lamai dus, aangenaam, en welkom in Blue Moon Horses, zo heet het hier." zei Legolas. Hij keek even voor zich uit. Zou Lamai al weten van de schimmen? Waarschijnlijk niet. "Ik moet je wel zeggen, het is hier mooi, maar ook gevaarlijk. Als het volle maan wordt komen de schimmen. Kom je op hun pad, dan ben je gedoemt. Ik wil je niet bang maken, maar ik vind dat je het moet weten. Voor je eigen best wil." zei Legolas, en hij keek even naar Lamai, om te kijken hoe ze erop reageerde. Misschien zou ze hem helemaal niet geloven, dat zou ook nog kunnen.

-blergh, flut-

**Profile**

» Weird dreams...
» And the trees stay green..

Brown to green? That's weird.

Brown to green? That's weird.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen