Yazuki
Profile
Number of posts : 31
Status : Active
Contact
|  Onderwerp: Simple and Clean || E'vesdar di 20 maa 2012 - 14:15 | |
|  | Rank 1
Zijn passen waren elegant. Zijn oren gespitst op ieder verdacht geluid. Het was niet zo dat de barokke hengst bang was. Angstig was of zich ook maar een klein beetje zorgen maakte. Nee. Waarom zou hij in hemelsnaam? Waarom zou hij iets vrezen als hij juist datgene was dat gevreesd zou moeten worden. Ook hem waren de talloze verhaaltjes niet ontgaan. Verhaaltjes die hem al verteld werden toen hij nog een naïef veulentje was. Zich van geen beter weten bewust was. En zelfs toen. Zelfs toen was hij nieuwsgierig geweest naar de aard van die verhalen. Want ze moesten toch ergens op gebaseerd worden niet waar? Zo was hij al eens op pad gegaan. Was gaan zoeken naar wat men de schimmen noemde. Maar helaas. Zijn moeder had op tijd gemerkt dat haar zoon weg was en had hem terug gehaald. Herhalend dat hij niet zo dom moest zijn in die verhaaltjes te geloven. En zo werd het op een laag pitje gezeten op de achtergrond geschoven. De jonge hengst snoof eens. Nu hij vijf jaar oud was bleef het maar terug komen. Die vijf jaar, overal waar hij kwam hoorde hij dezelfde verhalen. Het zij in een wat andere vorm verteld maar toch. Dat wat men met dit verhaal wilde vertellen kwam allen overeen. Dus nu, nu hij naar het gebied getrokken waren waar naar zeggen de schimmen zouden rondhuizen zou hij op zoek naar ze gaan. Kijken of het waar was wat ze zeiden. Dat hij daarbij zijn eigen leven riskeerde? Dat kon het niets schelen. Zijn leven was toch niet zo bijzonder. Dus een beetje actie in de tent kon nooit kwaad. De zon was zojuist naar haar laagste punt gezakt. Deed de hemel bloedrood kleuren alsof er zojuist een veldslag plaats gevonden had. Zou nog maar even duren voordat ze volledig verdwenen was en de duisternis het van het licht over zou nemen. Dat de maan haar plaats hoog aan de hemel in nam en het landschap spookachtig zou verlichten. Bijzonder. Uiterst bijzonder. In tegenstelling dat de meeste normale wezens was de nacht niet bepaald de tijd waarop hij sliep. Meestal zocht hij in de middag ergens een plek om een paar uur rust mee te pikken. Want ’s avonds was hij vaak het actiefste. Struinde hij rond over de vlaktes. Sneakte rond in de bossen. Altijd opzoek. Opzoek naar verdwaalde paarden. Andere levende wezens. Alles om ook maar een beetje mee te spelen. Want dat was wat hij deed met dat gene dat hij onderweg tegen kwam. Nam ze mee op een reis. Een korte reis of een lange reis dat deed er niet toe. Het kwam er op neer dat de eindbestemming altijd vast stond. Een vage grijns krulde even zijn lippen. Hij hield van de nacht. Wanneer alles in duisternis gehuld was. Wanneer je moest vertrouwen op je neus en je gehoor. Want je ogen zouden je niet veel vertellen kunnen. Zeiden meest van de tijd niet meer dan duisternis. Was natuurlijk wel lastig wanneer je met je harses tegen een boom aan liep. Maar hoe vaker je het deed des te geoefender werd je er in niet waar? Van veulen af aan had hij al stiekem ’s nachts rondgeslopen. Niet dat zijn moeder daar altijd zo blij mee geweest was. Zijn moeder. Meteen vertrok zijn mond tot een harde streep. Ooit het enigste waar hij van gehouden had. In zijn ogen had. ze hem verraden. Hem aan zijn lot over gelaten. Tegelijk wist hij dat het ook beter zo was. Dat hij op eigen benen moest staan. Niet alleen op zijn moeder kon leunen. Nee. Hij moest opgroeien. Volwassen worden. Dus vandaar dat hij haar al vier jaar lang niet meer gezien had. Spijtig? Nee. Of hij ooit naar zijn vader op zoek gegaan was? Waarom zou hij? De zwarte Fries. Cobrazarao. Ooit o zo gevreesd in het gebied waar hij vandaan kwam. Wist hij überhaupt wel dat hij nog een zoon had? Eentje die niet bepaald op vaders leek. Integendeel. Het enige was dat hij een ietwat barok lichaam had. Verder leek hij voornamelijk op zijn moeder. Broertjelief en zusje had hij ook nog nooit ontmoet. Ook al zo iets. Wat boeide het hem eigenlijk wie zijn familie was. Wat had hij er aan? Nee inderdaad. Helemaal niets. Dus vandaar dat hij nooit behoefte heeft gehad om ook maar enig contact met ze te zoeken. Niet dat hij zichzelf daar te goed voor voelde. Maar gewoon. Omdat het hem niets kon schelen. Veel kon hem niets schelen. Wat men over hem dacht. De gevoelens van anderen. Like waarom zou hij daar rekening mee moeten houden. Dat soort dingen begreep hij gewoon niet. Net zoals het concept liefde en vriendschap. Bij de eerste regel van een uitleg over liefde was je hem al kwijt. Het was gewoon heel erg simpel. Interesseerde iets om iemand hem dan had hij zijn kop er wel bij. Was je echter niet interessant genoeg dan liep hij gewoon weg omdat dat ene pluisje dat toevallig langs vloog nog meer te vertellen had. Dat paarden dan boos en gefrustreerd raakten. Tja. Daar kon hij toch niets aan doen? || E ' V E S D A R || Hell is empty and all the devils are here. |
|
|
|
Gast
Gast
Profile
Contact
| | Onderwerp: Re: Simple and Clean || E'vesdar di 20 maa 2012 - 15:44 | |
|  | E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word Het hoge gras schuurt langs de sterke benen van de hengst. Lange witte dampen komen van zijn zwarte lichaam, en zijn borst gaat onregelmatig op en neer, zijn amber gekleurde ogen stonden doelloos in de verte. Hij had een behoorlijke reis achter de rug, hij was al eerder in het gebied van de blauwe maan geweest, maar was hier niet lang gebleven om persoonlijke redenen. Maar nu was hij terug na een lange reis, die veel van zijn energie had geëist. Zijn grote lichaam was uitgeput, en de gespannen spieren stonden strak onder zijn vacht. Zijn hart bonkt tegen zijn borst aan, en in een gestrekte draf beweegt hij zich voort. Als hij zou gaan stil staan zou in in één klap kou vatten, dus bleef hij draven. Zijn hoofd draagt hij hoog, statig op een gespierde nek. Ooit in een ver verleden had hij een rang bekleed die hem aanzien had gegeven, hij had het volledige respect van de hoogste leider gehad. Hij was de persoonlijke bewaker geweest van de machtige hengst. Maar alles was fout gelopen, alles was uit de hand gelopen, en E'vesdar had het bijna met de dood moeten bekopen. Hij spert zijn neusgaten wijd open en snuift alle lucht diep zijn longen in. Met grote krachtige passen draaft hij over de velden heen, er waren maar weinig paarden in het gebied te zien. Hij kwam uit een gebied waar duizenden paarden op een kleine lap grond had geleefd, en de ruimte en rust die dit gebied hem bood was als een geschenk uit de hemel.
Zijn lange zwarte manen dansen op zijn brede nek, en met grote kalme ogen bekijkt hij de omgeving. Al snel zouden de velden ophouden, hij voelde hoe het zand tegen zijn benen begon te striemen. Hij rook de zilte zeelucht, en voelde de wind aan zijn manen trekken, heel even staat hij zichzelf toe even te genieten van het moment. Heel even maar, want al snel nemen de schuldgevoelens de overhand en gaan zijn oren diep zijn hals in. Met neusgaten wijd open gesperd steigert de hengst verticaal de lucht in, een schelle hinnik verlaat zijn lippen en met een klap komt hij terecht op de grond. Hij schud zijn hoofd hevig heen en weer en de lange strengen haar vallen wild over zijn gespierde hals. Snakkend naar meer lucht ademt hij diep in en laat zijn gevoelens langzaam tot rust komen. Hij had het gevoel dat er naar hem werd gekeken, en een onheilspellend gevoel bekroop hem.
Als het al kon gingen zijn oren nog dieper zijn nek in, zijn ogen schieten schichtig over de omgeving en blijven haken op het lichaam van een hengst. Zijn ogen vernauwen zich in eerste instantie, en wantrouwend laat hij zijn blik over hem glijden. Behoedzaam komt de hengst tot stilstand en gooit zijn brede hoofd de lucht in. Hij schud zijn hoofd, en de tweekleurige manen verdelen zich slordig over zijn hals. Hij zet zijn lichaam in een krachtige, statige draf en nadert de bruine hengst.
|
|
|
|
