AVANTI

Fluweelzacht streelde Vulpes met haar neus doorheen het lange gras van de velden. Zacht glimlachend sloot ze vervolgens haar ogen en een lange, gelukzalige zucht gleed over haar lippen. Ze had het al een paar dagen voelen aankomen, het deed geen pijn maar het was ook geen fijn gevoel. Het borrelde diep in haar buik en ze had het geweten. De volle geur had daarna niet lang meer op zich laten wachten. Vulpes was hengstig. Voor de tweede keer in haar leven. De eerste keer had het haar vrij weinig kunnen schelen, ze was toen een eenzame zwerver en een eeuwige krijger en haar bestaan van eenzaamheid had haar bescherming geboden. Hoewel ze nu omgeven werd door een oneindig aantal hengsten, was het ook deze keer niets om zich zorgen over te maken. Haar hengstigheid was al weg gegeven nog voordat hij gekomen was.

Met een zekere vorm van plezier die weerspiegelde in haar ravenzwarte ogen in de vorm van pretlichtjes slenterde ze bijna naar de bossen. Ze nam haar tijd; bleef hier en daar staan om de moed bijeen te rapen om de open ruimte in te ruilen voor de benauwde bossen. Of om wat te eten en hun eerste gesprek opnieuw te overlopen. Was ze wat vergeten, konden er addertjes onder het gras zitten? Alles was duidelijke taal geweest.
De duisternis overviel haar niet het minst: tenslotte had ze er altijd al in geleefd. Ze had dan ook geen schrik van deze plek of de wezens die er in schuilden, al had Avanti wel een zekere indruk na gelaten op de jonge, vurige merrie en dat was iets dat zelden voor kwam. Beter gezegd, iets wat nog nooit was voor gekomen.
Vanaf het moment dat ze de bosrand overstak voelde ze de druk op haar borstkast vergroten. Had ze zich niet goed genoeg voor bereid? Was ze te vluchtig geweest om het bos te betreden? Wist ze uberhaupt de weg nog wel naar zijn hol? Moest dat? Hij zou haar vast zelf wel vinden.

Ze hield halt, ademde zwaar in en uit en sloot voor enkele seconden haar ogen. Weides. Bergen. Open vlaktes. Vlaktes, vlaktes, vlaktes. Ze opende haar ogen weer. Beter. Een beetje.
Haar hartslag vertraagde weer naar zijn normale, rustige tempo.

Het duurde niet lang voordat de ravenzwarte merrie Avantis ogen op haar rug voelden prikken. Als bij donderslag vergat ze de omgeving. Blijkbaar vond ze Avanti een stuk interessanter dan ze eerst had gedacht. Maar ach, wie kon dat ontkennen? Welke ideeën en gedachtes moesten er wel niet groeien achter die ijskoude ogen? Ze zweeg en controleerde haar gehele lichaam voldoende om de indruk te wekken dat ze zijn aanwezigheid niet had gevoeld. In plaats daarvan bleef ze staan, haar staart sierlijk over haar rug gekruld. Ze strekte haar hals tot aan de grond en snoof diep in; de geur van lijken drong diep haar neusgaten binnen en afkeurend trok ze haar wenkbrauwen op. Maar het duurde niet lang voordat haar eigen geur bijna het hele bos in zijn ban had. De geur verspreidde zich vliegensvlug en ongegeneerd zwierde ze nog wat vrolijk met haar staart op en neer, bijna geamuseerd om de fury in de hengst los te laten. Op zich kon het haar bitter weinig schelen, als ze toch zou afzien kon ze het beter ook wat amusant maken voor zichzelf - op voorhand toch.
Na enkele minuten keerde ze zich vliegensvlug om, behendig als een vos krulde ze haar lichaam om vervolgens haar ogen op die van Avanti te leggen; dit keer onbeschaamd en onbevreesd, bijna uitdagend. 'Oh het spijt me,' poeslief krulde Vulpes' zwarte lippen zich omhoog en pienter trok ze haar wenkbrauwen op maar vernauwde haar ogen bijna meteen weer om hem beter te kunnen onderscheiden van de schaduwen. 'Ik had je bijna niet gezien.' Bijna.

Vliegensvlug trok ze zich terug in de schaduwen, want zo zwart als Avanti, zo zwart was zij. Al was het voor hem waarschijnlijk een stuk makkelijker om haar te onderscheiden van de rest van de omgeving. Behendig zigzagde ze om de stammen heen en huppelde als het ware een twintigtal meters verder. Daar bleef ze weer staan, haar zintuigen op scherp maar volledig open voor de eventuele verrassing die zou kunnen volgen. Heel even volledig de zijne.

Met enige ergernis zuchtte Vulpes lang gerekt. Fijn. Dacht je er wat plezier aan te hebben, moet ze haar 'puurheid' weggooien aan de 'erop en eraf'-gang van zaken. 'Flauw.' Met een neutraal, oppervlakkig hoofd wentelde ze om haar as totdat ze in een rechte lijn tegenover de hengst stond. Een flauwe, nietszeggende grijns speelde rond haar lippen, een scheve mond uit ongenoegen. Prima dat hij de chagerijnige zak wou uit hangen. 'Er op en er af dan, zoals u wenst.'

Geen wonder dat hij er chagerijnig bij liep. Minder denken, meer doen. Wat was er leuker dan een impulsief leven? Niemand verplichtte hem te kijken naar de veulens, of in de zon te lopen. Niemand vróeg hem om het geluk in zich op te nemen. Vyrantium was het Vyrantium dat het altijd was geweest; even kil, koud en donker. Het was zijn eigen fout dat hij het zich zo erg aan trok.
Ze trok opnieuw een wenkbrauw op, niet echt wetende wat ze nu moest doen. 'Dusseum, wil je nu, of?' Wat ongemakkelijk zette ze haar achterste been op rust en kantelde haar ranke hoofdje, haar parelzwarte ogen dit keer onbevreesd in de zijne kijkend. Niet dat ze er wat achter zocht, uiteindelijk zouden ze elkaar toch meer aanraken dan haar eigenlijk lief was in deze situatie. Dan kon ze zich beter heel even helemaal laten gaan en de kans nemen hem volledig te onderzoeken - hetgeen dat ze vorige keer half-half had staan lopen ontwijken.

Ergens had Avanti een belangrijk punt gemist. Het was niet haar keuze om geen angst te hebben, het was haar afwijking die daar voor had gekozen. Haar voorouders hadden haar dat mee gegeven. Welke oerkrachten er ook door haar aderen vloeiden, welke draden in er hersenen het ook waren die niet degelijk aan elkaar waren gegroeid, het maakte uiteindelijk niet zo veel uit. De conclusie bleef hetzelfde: angst was pure fantasie. Een fabeltje, een verhaal. In haar ogen slechts een excuus van anderen om niet toe te geven dat ze gewoon zwak van aard zijn. Natuurlijk was dat frustrerend voor Avanti, en gevaarlijk voor Vulpes, maar ze ging blindelings door het leven, angstloos.

Aan de andere kant besefte ze dat het Avanti kon ergeren en van binnen zuchte ze eens diep in en uit, in gedachten, om de lichte ergernis niet te laten doorschijnen. Binnenmonds mompelde de merrie iets onverstaanbaars, haast nors, en in en fractie van een seconde veranderde haar blik van een vastberaden, pientere naar een oplettende, systematisch begon ze ietwat zwaarder in en uit te ademen. Het buikgevoel was natuurlijk duidelijk aanwezig, maar angst was ver te zoeken. Op haar hoede, voorzichtig.
Instinctief zette ze een aantal passen naar achter. Misschien omdat haar buikgevoel dat zei, of misschien gewoon omdat ze wist dat dat in een angstsituatie werd gedaan. De spiertjes rondom haar kaken spanden op en ontspanden weer. Uiteinelijk wentelde de ravenzwarte merrie zich om haar as en zette een galoppas in. Ze had nauwelijks een route uit gekozen, eigenlijk dartelde ze wat onwillekeurig van schaduw naar schaduw waar ze praktisch onzichtbaar was door haar ravenzwarte vacht, maar natuurlijk onmiskenbaar te ruiken viel.
Avanti verdween uit het zicht en het enige wat ze ongeïntereseerd kon bedenken, was iets in de aard van 'come out come out, wherever you are'. Maar ach, zou ze er voordeel uit halen om dat hardop te roepen? Natuurlijk niet.
Adrenaline kwam genadeloos vrij, eerder door het amusement dan door de angst. Op momenten als deze kon je duidelijk zien dat Vulpes inderdaad een paar misgegroeide hersenkronkels had, want welke nuchtere ziel zou hier plezier uit kunnen halen? Maar zij, zij hield wel van de jacht, of zij nu het slachtoffer moest spelen, of de jager was. Either way had zij de touwtjes in handen. Een goede jager op zij die zwakker waren, een goede toneelspeler voor hen die sterker waren. Graag zou ze naar hem roepen 'JE HEBT HET HELE VERHAAL VERKEERD BEGREPEN DENK IK', en hem duidelijk maken dat zelfs de grootste illusies haar nauwelijks zouden raken. Nooit helemaal, in ieder geval. En niet vrijwillig, want ze rook het gevaar van de hele situatie van mijlenver, maar gewoon omdat het niet ging. Omdat ze het niet kon.

Na enkele minuten hield ze terug halt, luisterde naar de naderende hoeven van Avanti en ongemakkelijk draaide ze haar oren op en af. Wat verwachte hij nu? Wat kon ze doen? Toneelspelen? Avanti zou een van de enigen zijn die dat meteen door zou hebben. Geen toneel spelen en de roekeloze merrie zijn die ze werkelijk was? Dat was minstens even gevaarlijk, al dan niet gevaarlijker. Besluitloos stapte ze verder, uiterst langzaam, nadenkend. Maar er was geen juiste beslissing in deze situatie. Hoe dan ook zou Avanti zich enkel nog kwader maken en haar ravenzwarte lichaam besmeuren met littekens - en het was aan haar om te hopen dat die bloedrood werden, en niet hels wit als de ogen van een blinde.