Mama?” Mijn stem klonk zo anders … zo ver weg. Alsof een deel van mijn kleine lijfje was weggewaaid van mijn ziel. Maar ik stond nog steeds waar ik eerder stond … het ging zo snel. Ik weet dat ik met mama door het bos liep, dat ze iets riep en de volgende moment werd ik gegrepen. Het ging allemaal zo snel weet je, zo heel snel. En nu sta ik hier, op precies dezelfde plaats maar dan zonder mijn mama. Ik weet niet waar ze heen is en het lukt me ook niet om rond te kijken in de omgeving. Mijn hoefjes kleven vast aan de grond maar ik durf niet kijken. Ik voel het bloed niet door mijn lichaam stromen, ik voel niet de wind langs mijn huid. Het voelt leeg aan, ik ben bang, durf niet meer te roepen. Wat is er gebeurt? Ik probeer te denken maar het lukt me niet. Eerst was men mama er wel nog, onrustig en zoekend en dan niet meer. Ik voelde iets in mijn donzige vacht en dan was alles zwart en stond ik hier. Ik herinner me wat mijn moeder steeds weer fluisterde, ja ik weet het weer! Ik weet weer hoe angstig het gefluister klonk … “Ze komen … sssttt wees niet bang …. Ze komen, daar, schim … ze komen …”

Dus sta ik stil en probeer de leegte te negeren en me te focussen op de omgeving. Wat zie ik? Het is donker, heel erg donker. Maar vooral die stilte, ik hoor helemaal niets. Een lage mistbank zweeft langs mijn hoefjes heen en zoekt zijn weg tussen de bomen. Het voelt niet koud aan, ik voel helemaal niks. In de diepe bossen weerklinkt het lage luide gehuil van een wolf maar meer is er niet. Geen bladeren die ritselen, geen bomen die heen en weer wiegen. Geen uil, nog een eekhoorn of konijn. En terwijl ik mezelf probeer los te trekken van de plaats waar ik sta voelt het alsof iets me nadert. Men oogjes gaan angstig naar voor, naar boven, naar het bladerdek. Langzaam maar zeker komt er een blauwe schijn over de bladeren terecht. Ik zie de maan boven de toppen uitsteken terwijl het blauw de hemel vult. Mijn hart zou moeten pompen van angst maar ik voel niks. Terwijl het licht van de maan langzaam dichter naar mijn hoefjes komt probeer ik te ontsnappen van mijn plaats. Maar niets helpt, ik ben verloren. Weer huilt de wolf in de verte maar dat is niet het enige.

Vanuit de kudde hoor ik geluiden. Het begint zachtjes, ik hoor paarden lopen, ik hoor moeders hinniken naar hun kind, ik hoor leiders bevelen schreeuwen. En dan is het er, het schelle gekrijs van pijn en angst. En het blijft niet bij één keer, ik hoor steeds meer paarden schreeuwen om hulp. Vanuit het bos hoor ik het gekraak van botten gevolgd door de zware galoppassen van een paard, een hengst. Het komt langzaam dichterbij maar aangezien mijn lichaam niet wil gehoorzamen hoop ik dat het ongezien voorbij komt. Dat ik stil kan staan zoals ik met de vriendjes vroeger altijd speelde. Toen ik het zag was er ook enkel maar het stilstaan, ik kon niets anders dan hem aankijken, ik kon niets anders dan stil staan. Het paard … was dat een paard? Hij was gigantische, gitzwart met lelijke samengeklitte manen. Zijn hoeven hadden een donkerrode kleur … van wat? En terwijl ik hoopte dat dit verschrikkelijke wezen me gewoon zou voorbijlopen stopte hij vlak voor mij. Ik keek naar de lange witte littekens op zijn vacht, de vlezige wonden en het druppende bloed. Ik keek naar de gigantische witte glinsterende hoektanden die aan weerszijde van zijn lippen uitstaken. En toen keek naar zijn ogen, naar de diepe lege zwarte ogen. Geen pupillen, geen kleur, nog een teken van leven. Dit was geen paard, dit was een monster. Het draaide zijn hoofd mijn richting uit en keek dwars door me heen naar iets achter me. Er kwam een zieke glimlach op zijn lippen en toen lukte het me om mijn hoofd te draaien terwijl het monster terug we daverde met een hoge mismaakte lach vanuit diep in zijn keel. Ik draaide mijn hoofd en zag daar mijn mama liggen, dood met bloed overal, naast haar, vlak achter me lag mijn lichaam. Nu besefte ik wat het was, waarom het monster me niet zag, waarom ik me zo leeg voelde. Ik ben een geest en hij, zijn soort heeft mij en mijn mama vermoord…