[table align=center border="0" cellspacing=0 cellpadding=0 bgcolor=black][tr][td][img]http://i232.photobucket.com/albums/ee153/Iloveyoumicky/RPG-1.png[/img][/td][/tr][tr][td][table align=center border="0" cellspacing=0 cellpadding=0 width=400][tr][td][justify][font=times][color=#21303b][center][i][size=12][color=#526877]Rixan[/color][/size]
[size=10]I'm out of touch, I'm out of love, I'll pick you up when you're getting down
and after all these things I've done I think I love you better now[/size][/i][/center]
[size=11]Wat er in die paar seconde gebeurde begreep E'vesdar totaal niet. De zwarte hengst is een een mum van tijd weg gespurt in een galop zo snel dat hij snel uit het zicht verdween. E'vesdar keek hem na en maalde de woorden continu in zijn hoofd, totdat hij tot de conclusie kwam dat het ongehoord was om iets dergelijks te zeggen. Hij kon beter zijn mond houden, dat had hij altijd al gedaan, waarom deed hij dat nu niet? De zwarte hengst leek echter niet alsof hij in ergernis, of juist kwaadheid was weg gegaan. Het leek wel alsof hij werd opgejaagd. Hij had iets fout gezegd, E'vesdar wist het zeker. Zo was het altijd al gegaan. Zodra hij ergens over begon te praten werden zijn woorden later tegen hem gebruikt, of vatte de andere het verkeerd op. Net als bij de zwarte merrie die hem liet sidderen van binnen. Hij had haar verteld hoe hij zich voelde en zij was van plan hem schaamteloos te gebruiken om haar hengst jaloers te maken. Hij wist echter niet dat zijn afwijzing zou leiden tot een veel groter drama later. Een zucht verlaat zijn lippen en hij zet zijn lichaam in een krachtige, maar toch ontspannen stap. Als hij de hengst zou inhalen dan zou hij dat op zijn eigen tempo doen. Als de hengst straks tot stilstand zou komen zou hij hem wel achterna gaan. Maar zoals het er nu uit zag leek het alleen maar alsof Flight zo ver mogelijk bij E'vesdar vandaan wilde.

De zachte lentebries trekt aan zijn wilde manen en duwt hem voort de velden door. De bloemen strelen langs zijn enkels, en de heerlijke geuren dringen diep zijn neusgaten binnen. E'vesdar hield van de lente, met heel zijn hart. Hij was nooit verliefd geweest, had nooit de obsessie gekend die je bezig hield als je een ander lief had. Hij wist niet hoe dat voelde, en waarschijnlijk zou hij dat nooit voelen, hij bleek op merrie's een bepaalde afstoot te hebben. Niet dat het hem veel uit maakte, veel echte merrie's liepen hier niet rond. Bloedmooi, ja zeker, de één nog mooier dan de ander, maar volkomen leeg van binnen. Ze waren niks meer dan een mooi omhulsel, om de donkere verlangens die ze diep koesteren te verbergen. En E'vesdar had daar altijd moeite mee gehad. Eveneens als dat hij vreselijk veel moeite had met dieren die een masker droegen, die zich niet gedroegen naar hun werkelijke aard, en continu een spel speelde. Het was niet dat hij de spelletjes niet kon doorgronden, het was dat hij zich gekwetst en bedrogen voelde als hem dit weer over kwam. Hij wilde de eerlijkheid die vriendschap vroeger nog voor hem had betekent. Het betekende deze dagen nog maar brak weinig voor hem, maar dat deerde hem niet. Wat hem op dit moment bezig hield was de hengst in de verte, de zwarte hengst met de woeste blik in zijn ogen.

Hij was tot stilstand gekomen, en de onrustige blik van de zwarte hengst vond zijn ogen. Op dat moment versnelde E'vesdar zijn pas en begonnen er vraagtekens in zijn gedachten te verschijnen. Misschien was er wel wat ernstigs aan de hand, en hadden zijn idiote woorden er wel helemaal niks mee te maken. Een hinnik verlaat zijn lippen en in een ruime galop overbrugt hij de laatste meters moeiteloos, hij komt elegant tot stilstand voor de hengst en laat zijn blik in de ogen van de hengst hangen. Een vlaag van schuld overspoelt hem en heel even twijfelt hij of hij zijn excuses moet aan bieden, maar bij de gedachte enkel blijft het. Hij duwt zijn neus tegen de natte vacht van de hengst, en voelt hoe de spieren gespannen staan onder de dunne glanzende vacht. E'vesdar glijdt met zijn tanden over de schoft van de hengst en duwt zijn neus in diens manen. Woorden hadden de zwarte hengst tot nu toe maar weinig gedaan, zodus neemt E'vesdar ook niet meer de moeite om te spreken. Hij zocht enkel een reden waarom de hengst zo gespannen was, en hij wist dat hij die niet zomaar zou krijgen. Nee deze hengst was één van die paarden die maskers droegen en spelletjes speelde. E'vesdar wist niet waar hij aan toe was, maar het verlangen dat hij voelde om er achter te komen wat zich schuil hield achter die masker maakte hem zo nieuwsgierig dat hij hier toch stond. [/size]
 
 
[/color][/font][/justify][/td][/tr][/table][/td][/tr][/table]