Warme zonnestralen daalden tussen de bladeren door neer op de rug van de merrie, die wat rustig aan het grazen was. Een koele bries van de wind speelde met haar donkere manen, zachtjes wuivend klapte ze tegen haar hals. Het was zomer, je kon het gemakkelijk voelen aan de temperatuur die deze tijd met zich meebracht. Maar ook het fijne gevoel van veiligheid en het verse gras waren niet te ontbreken. Maar die veiligheid, hoe betrouwbaar zou die zijn? Tijdens de blauwe maan was namelijk niets veilig, al dacht je dat de schimmen zich in dit seizoen wel gedeist hielden. Ondertussen had ze genoeg ervaring opgedaan om te weten dat ze geen genade hadden. Ze zagen deze zielige kuddepaarden duidelijk als speeltjes, gewoon even om hun leven kapot te maken. Xena walgde ervan, maar deze mening sprak ze niet hardop uit. Waarschijnlijk zal ze zich deze keer rustiger houden, gezien ze vorige toch ook al aardig genoeg toegetakeld was. En ze was er nog niet geheel van bovenop, al geneesde het redelijk.


Enkele krekels en vogels waren duidelijk te horen op het veld waar ze aan het grazen was, maar voor de rest was de stilte aangenaam. Ze had de kudde expres verlaten, puur om zichzelf wat rust te geven. De laatste tijd snakte ze ernaar, terwijl ze een best sociale merrie was. Geconcentreerd hief ze haar hoofd omhoog bij een enkel geluid in de verte. Haar helderblauwe ogen raasden over de omgeving, op zoek naar een enkele beweging. Maar er was verder niets te zien, enkel een haasje dat voorbij schoot.


Ze had er aardig wat moeite mee dat ze zich de laatste tijd zo zwakjes voelde. Haar stem had ze nog wel, maar haar lichaam leek nog altijd fisiek te lijden onder haar littekens. Mentaal was ze ook aangetast, enkel uitte ze dit niet op de kuddepaarden. Ze wilde niet zo’n alledaagse aansteller zijn, Xena wilde laten zien wat ze in zich had en al zeker om een rang hoger te mogen. Want ja, de angst zat er nog steeds en het zal dan ook maanden duren voordat ze daar een beetje overheen zou zijn.


De oren van de merrie draaiden zich naar achter, en vingen het geluid op van een vogeltje wat achter haar neerstreek. Niet echt geammusseerd tilde ze haar hoofd op, en keek iets wantrouwend om zich heen. Het veldje waar ze zich nu op bevond was vol met sappig gras, maar echte etenslust had ze niet meer. De kudde was duidelijk een eindje verderop in het Minanter, maar ze had geen zin om ze te volgens. Voor veiligheid, zeker vlak voor de blauwe maan, zou het wel slim zijn geweest. Qzarina en Vestival probeerde hun kudde zo goed mogelijk te beschermen, maar het was algmeen bekent dat rang een zeker een goed doel was voor de schimmen. Ze ‘zwakste’ paarden waren hier te vinden, een zeer makkelijke prooi. En de gene die deze kudde leiden konden natuurlijk niet overal zijn, precies wat de schimmen nodig hadden om hun slag te kunnen slaan. Dus wanneer paarden zich echt aan hun leven vastklampten kon je maar beter niet ver van de kudde af gaan staan. Maar het intresseerde Xena niet zoveel, spanning moest er zijn toch?


In de korte tijd dat ze hier nu in Blue Moon Horses leefde had ze al aardig veel levenservaring opgedaan. Vroeger bestond alles voor haar uit rozenkleur en maneschijn, maar niets was natuurlijk minder waar. Daar kwam ze al snel achter toen ze bij deze kudde ingetrokken was. Vele van deze paarden waren al gesneuffeld en zij zou ook nog zeker een keer aan de beurt zijn. Deze gedachte probeerde ze zo ver mogelijk uit haar gedachte te drukken, bang om weer in die vicieuze cirkel terug te vallen. Elk paard hier zou uiteindelijk sterven, door een schim of niet. Natuurlijk, de meeste storven een natuurlijke dood, maar de schimmen in het gebied draagde ook aardig hun steentje bij. Maar wanneer je als maar bang zou zijn voor wat ‘misschien’ zou kunnen komen had je ook geen leven meer. Dit was dan ook een van de redenen waarom zij zich hier niet zoveel van aantrok.


De aanwezigheid van een ander paard was nu duidelijk te voelen, zijn ogen leken werkelijk door haar heen te boren. Een reden waarvoor ze niet schrok toen ze gebries van achter zich hoorde. Ze liet haar lichaam een halve slag draaien en merkte zonder enige moeite een andere hengst op, die daar waarschijnlijk al een tijdje stond. Hij was zwart met wit gevlekt, maar ze herkende hem niet van de paarden binnen de kudde. Even aarzelde ze, maar besloot toen toch een aantal stappen dichterbij te zetten. Haar blauwe ogen gericht op elke beweging die hij maakte. Je wist het natuurlijk maar nooit, voor hetzelfde geld zou hij kwaadaardige bedoelingen hebben, dit zou dan niet de eerste keer zijn. ’’Hallo?’’ klonk er weifelend vanuit haar kant. Ze probeerde zichzelf zou koel mogelijk op te stellen, terwijl ze haar ogen op het lichaam van de hengst liet vallen.