Haar ogen streken uit over de vlaktes en daarna de boomrand van de Ferelden, het gebied dat juist zo mooi zou moeten zijn, maar voor deze merrie geen meerwaarde meer had. Strompelend zette ze zich voort uit de donkere bossen van Vyrantium. Weer zwaar verlies geleden zoals elke keer als ze die walgelijke monsters tegen kwam. Iedere keer hetzelfde, ze werd ontvoerd, mishandelt en soms verkracht, verwond en uiteindelijk, als ze er niet meer voor vocht en als ze weer compleet was afgebroken door de schimmen lieten ze haar los om haar weer bij te laten komen. Maar als ze dan weer was bijgekomen, een geringste van zichzelf terug had gevonden hervonden ze hun spel en deden ze het weer, braken haar weer af. Deprimerend, dat stond heel duidelijk als een rots in de branding, maar ze was te eigenwijs om op te geven en zich van de kliffen af te gooien, dat zou perfect in het spel van die monsters vallen, alleen dan zou ze niet eens de kans krijgen om vredig een eind te maken aan alles, en dat wist ze maar al te goed.

Ze keek neer op de zon die langzaam opkwam en streepjes schaduw vormde als het licht achter de bomen niet komen kon. Het zou zo mooi moeten zijn, maar voor Faylice had het alleen maar kans om meer te kokhalzen bij het aanzien van haar wonden. Overal drupte bloed vanaf, onder haar buik hadden meerdere straaltjes zich samengevoegd om een voor een hun druppels af te staan. Bovenin haar hals zaten 2 gaten waaraan Xariv haar had meegesleurd, er begon zich langzamerhand een bedekking te vormen maar het bleef een afgrijselijk aanzicht voor haar. Haar ogen durfde ze niet dicht te doen, bij elke knippering leek er een beeld terug te komen die Faylice weer kippenvel bezorgde of een rilling door het merg van haar rug heen. Met elke beweging die pijn deed ging ze door, ze wilde niet als zwak bestempeld worden, laat staan als hulpeloos.

Ze keek toe hoe de zon haar intrede maakte terwijl ze haar lichaam voor heel even rust gaf en de zon een nauwkeurigere blik gaf, de zon die elke nacht door de maan verschoven leek te worden. De zon die het aller-krachtigst was in het melkwegstelsel, die de aarde haar energie gaf en de paarden hier het kleine beetje veiligheid waar ze zich krampachtig aan vast hielden, want in de zon waren ze niks, waren ze net zo sterk als alle andere paarden. Volgens “de belangrijke” paarden, maar Faylice had daar andere gedachten over, ze waren zo goed getraind dat ze, met of zonder hun “speciale” krachten alsnog wel sterker zouden zijn dan het doorsnee paard. Maar mocht er een kans voorkomen om tegen die monsters te vechten dan zou ze die met haar volle overtuiging aanpakken en zich, noodzakelijk als het moest voor de laatste keer, volledig geven.

Als ze omkijkt ziet ze een gestalte tussen de bomen staan, met haar instinct merkt ze op dat het een silhouet is van een paard. En meteen betrapt ze haar lichaam erop dat ze staat te rillen, maar tegenhouden kan ze niet. ”H.. Hallo?” Vraagt ze vertwijfeld met een zachte stem, aangetast door het schreeuwen in Vyrantium terwijl ze een paar passen het gestalte tegemoetkomt.

De wind speelt heel even met haar lange, krullende manen die in een van haar wonden strijkt en een pijnscheut veroorzaakt bij Faylice, het was te zien in haar ogen terwijl haar lichaam voor de rest verdoofd leek, ze krom al niet meer ineen, die tijd was alweer verstreken. Haar ene oog zo blauw als de blauwe maan, die had ze van haar vader. Een huivering gleed onaangenaam langzaam door haar lijf heen, haar vader. Dat monster wat zich bij Avanti had gevoegd en nog veel meer lol belaf om haar weer terug zien te komen. En ze wist hoe de manieren verschilde per schim, Xariv deed het snel, terwijl Thri het heel langzaam deed terwijl meer genoot bij elke seconde dat het lijden langer duurde. Avanti zelf had ze nog nooit gezien, of ondervonden waar ze blij mee was maar toch was ze altijd en overal op haar hoede. En zelfs hier, hier was ze met het minste of geringste weg. Avanti bleek een zwarte schim te zijn met paarse ogen. Haar andere oog was glazig en wit, alsof ze blind was aan dat oog, maar dat was ze niet en hoe het kwam wist ze niet.

Het gestalte voor haar liet haar dan ook hevig schrikken, zwart, groot en... paarse ogen.. Haar adem stokte kort waarna ze een poging doet om weg te springen maar toch bleef staan. Iets van nieuwsgierigheid nam haar spieren over voordat ze ook maar een spiertje aanspande. De tweestrijd sprong weer in haar ziel wat het deel van haar wat ze krampachtig vasthield los sprong. Het was het zwakste punt van Faylice en dat wist ze, maar ze zou nooit als haar vader willen zijn en ze verzette zich tegen alles wat daar ook maar een heel klein beetje op leek.

‘Hallo.’ bereikte de trillingen Fay's gevoelige oren, ze schrok er lichtjes van waarna ze zich kort herstelde. Ze liet haar ogen over zijn lichaam heen glijden terwijl ze voelde dat hij dat bij haar deed. Het was zwart maar er zaten flink wat littekens op, en ze zou ook voor deze hengst moeten vluchten maar iets in haar, wat duidelijk de overhand had, zei dat ze moest blijven staan. ‘Je moet naar water.’ Zei de onbekende hengst tegenover haar, hij was dichter bij haar toegekomen en straalde niks uit waarvan de alarmbellen van Fay gingen rinkelen, en ach, erger zou het toch niet kunnen worden. "Ach, wat is het waard? Over minder dan 2 maanden loop ik toch weer zo rond." Bracht ze uit voordat ze er erg in had, maar het was de waarheid en dat zou de hengst ook wel weten. Dat hij anders was dan een doorsnee paard had ze al lang geconcludeerd, behalve Vestival zou geen enkel paard zich vrijwillig haar gezelschap houden. Ze trok de schimmen aan volgens vele. Maar weinigen wisten dat het een spel was waar Faylice bij haar geboorte al in verstrikt was geraakt.

Ze huiverde nog eens bij de gedachte die haar hersenen ontwikkelde naar de waarheid, sowieso 2 keken haar vanuit de duisternis na, observeerde elke beweging die ze maakte en concludeerde wanneer ze weer terug konden. Haar blik vestigt zich weer in de ogen van de onbekende, die na nadere observatie 2 kleuren bleken te hebben. Paars en zwart, iets wat vele weer zorgen zou bezorgen maar Faylice niet, zijn aura was vriendelijk en dat kon je niet verbergen. Maar als Avanti net zo zwart was en zulke paarse ogen had, wat had deze hengst dan te maken met hem? Ze zette nog een paar passen naar het zwarte wezen toe zodat ze met ongeveer anderhalve meter grond tussen hun lag. "Sorry, Faylice word ik genoemd." Bracht ze wederom zacht en onzeker uit. En ze haatte haar zachte stem vol onzekerheid, ergens in haar zat een vechter en iedere keer bleef ze vechten tegen de schimmen, ookal was het kansloos en maakte ze het spelletje alleen maar leuker. Geduldig wachtte ze op haar metgezel die blijkbaar niet deed vluchten voor haar, wat haar enigszins op een verdraaide en gestoorde manier vertrouwen bracht.

Faylice was verrast van de onbekende hengst, hij vluchte niet, hij vermoorde haar niet, en hij verwonde haar ook niet en tot slot was hij niet Vestival, wie ze al heel lang niet meer had gezien of gesproken. Ze wilde hem liever niet onder ogen komen, ze wist dat hij woedend zou worden en zich op de schimmen zou storten, maar dat was, hem als leider zijnde het domste wat hij kon doen. Ze zouden hem nooit meer laten gaan en dat wist Fay maar al te goed.

Met haar witte oog nam ze de omgeving op, ze waren in verhouding nog vrij dicht bij Vyrantium, en met de gedachte eraan huiverde ze weer hevig. Alle beelden waren trauma geworden en het bleef zich opstapelen. ‘Het feit dat ze je lichamelijk verminken en mentaal kraken is niets iets om je kop bij te laten hangen. Nodig ze niet uit tot meer, dat is het niet waard. Als je er zo over denkt dan ben je maar gedoemd hun slaaf te blijven.’ Aandachtig nam ze de zin woord voor woord op en liet het in haar hoofd weer vormen tot een zin. Zwijgzaam dacht ze erover na, wat anders? Ze liet hem toe in haar persoonlijke ruimte, een normaal paard, als die nog dicht bij haar in de buurt zou willen komen, had ze al lang van zich af getrapt. Niet dat hij dichtbij stond, integendeel, maar ze had liever geen paarden die haar het gebruikelijke vertelde om zich heen, maar het enigste wat hij had gezegd had waarde voor haar gehad en dat respecteerde ze alwelniet koesterde ze. ‘Fayline, geen aangename ontmoeting maar ik ben zeker dat het enkel maar beter kan worden.’ En bij de kleine glimlach die hij los liet, liet zij haar lippen ook voor heel even spreken, een teken van hoop had hij haar gegeven en dat waardeerde ze enorm.

Zoals gewoonlijk speelde haar gedachten weer in op haar ziel, die monsters zouden alles horen, alles zien en alles meekrijgen. Alles om het haar nog moeilijker te maken om in dit "normale" leven rond te blijven lopen. ‘De bomen hebben oren, komaan, ik breng je in veiligheid.’ Faylice knikte lichtelijk en draaide mee met de hengst die zijn richting al had aangegeven. "Bedankt." Was het enigste wat ze dan ook in gefluister kon uitbrengen. Braafjes volgde de merrie, wetend dat ze niet heel veel keus had dan mee te gaan en wetend dat dit haar helpen zal. "Avanti... had toch.. paarse ogen?" Fluisterde ze zachtjes, ze was gewoon verrekte nieuwsgierig en kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, maar het trok haar mee. Maar wat hij ook te maken mocht hebben met Avanti, zijzelf was niet heel veel erger, met haar vader als Thri en haar donkere deel opgesloten te hebben en dat met alle macht zo probeert te houden. Haar fluistertoon zou bijna onhoorbaar zijn voor een normaal paard, maar ze kon het minste of geringste horen. Haar ogen draaide overuren terwijl ze flitsten naar elk beeld wat ze te pakken konden krijgen. Het leek zo vredig, maar dat kon veranderen in momenten minder dan secondes en dat wist ze, had ze ervaren. Haar oren werkte als radaren die omgeving om haar heen af struinde om elke trilling te pakken te krijgen, haar gevoel in haar lichaam had ze deels af kunnen sluiten, ze had geen behoefte om elke keer geconfronteerd te worden met de diepe snedes in haar huid en vlees. In de doorgesneden spieren en pezen die bij elk zuchtje wind weer los leken te springen, haar huid in bloed verweven was ooit mooi, glansde diep en had een paars-blauwe roan kleur met de felle witte aftekeningen van haar vader, haar lange, krullende manen maakte haar gesierde, Arabisch achtige lichaam af en liet haar op een volmaakte merrie lijken. Daar is niks meer van over, haar manen waren gekruld maar ertussendoor zaten strengen met bloed, en het was niet meer mooi diepbruin maar bordeauxrood geworden. Haar aftekeningen over haar hoofd waren niet meer te zien doordat ze aan haar maantop was meegesleurd en dat nog steeds met een klein straaltje midden op haar hoofd via haar neus de weg vond naar de grond. Haar vacht was dof geworden en haar ribben duidelijk zichtbaar, en onder haar dikke laag met spieren die ze had geprobeert te ontwikkelen zat geen grammetje vet meer. "Elke maand weer." Was haar gefluister weer verandert in een zachte stem, zonder emotie dit keer, niet om zielig te zijn, maar ze kon niets anders, ze zat vast in een spiraal waar ze nooit zonder hulp uit zou komen....

Met zijn ogen gleed ze nog een keer over het lichaam van de hengst, die langzaam naast haar liep. Hij was gigantisch en er zou voor vele al vele redens zijn om heel snel weg te zijn, maar wat deze jonge merrie allemaal had meegemaakt was voor haar leeftijd abnormaal en iets van roekeloosheid resulteerde daarin. Daarnaast had hij een vriendelijk aura die je niet zomaar zou kunnen veranderen en hij wilde haar helpen, dus ze mocht niet klagen met dit gezelschap. ‘Geen dank, het is mijn plicht ervoor te zorgen dat er veiligheid is.’ en het leek haar op haar gemak te stellen, deze zin alleen al gaf haar dat kleine beetje veiligheid waar ze zich maar al te graag aan vast klampte, ze kon op dit moment niks, haar wonden waren nog vers en diverse spieren waren door, ze kon geeneens meer naar rechts buigen, doorgesneden toen ze zich nog eens verzette tegen Xariv. Haar wonden waren al ontstoken en onder sommige kon je de wittige, glazige vloeistof al zien zitten. Ze kende de Ferelden ook totaal niet maar ergens wist ze dat ze niet onder reinig water uit zo kunnen komen. Al hoopte ze dat het niet de zee was, waar ze de vorige keer door Skyfall was behandelt.

‘Ja, Avanti heeft paarse ogen.’ Was het bevestigingende antwoord van de zwarte hengst naast haar, en aan zijn lichaamstaal zag ze dat hij die vraag al meerdere keren had gehoord, en besefte haar stommiteit. "Sorry." Sprak ze er snel achterna, al hoewel dat niet heel veel zin meer had. ‘Hij is mijn oom, zijn tweelingbroer is mijn nonkel, de vader van mijn moeder.’ kwam er vlak van zijn lippen, en alhoewel ze zou moeten schrikken deed ze dat niet. Ze wist dat hij niet goed was en voelde enigszins herkenning in het verhaal. Zij geloofde erin dat nageslacht van vreselijke monsters ook goed kon zijn, ondanks ze haar duistere deel vooralsnog angstvallig verborgen hield. ‘Ik heb de eerste drie jaar van mijn leven praktisch als schim doorgebracht in deze bossen.’ Waren zijn volgende woorden. Haar adem stokte even waarna ze vanuit haar hart antwoord gaf. "Dat moet vreselijk zijn geweest." Sprak ze stilletjes voor zich uit, ze moest er zelf niet aan denken om 3 maanden op die plek te blijven, laat staan 3 jaar.

Intussen liep hij voor haar uit, niet dat hij snel liep, in tegendeel zelfs hield hij al rekening met haar maar haar benen werkten niet meer goed mee en ookal vocht ze ertegen, langzamerhand had hij een voorsprong genomen. Bij haar opmerking bleef hij even staan en keer haar aan, iets wat ze waardeerde en wat haar wat meer vertrouwen gaf. ‘Iedere maand. Dat is een maand dat je kan proberen een rang hoger te komen en veiligheid zoeken.’ En enerzijds was ze verast door dit antwoord, maar ook weer niet. De manier waarop was niet zoals de meeste het zeiden, het was logisch maar het was niet verkeerd bedoelt en bovendien was het de waarheid. En zonder verdrietig of depressief te antwoorden gaf ze de woorden door aan de lucht. "Ik probeer zo hard, het is zo moeilijk." Kort leek ze weg te kijken na haar antwoord die ze opvallend luider had gegeven als het gefluister ervoor. "Thriumph." Meer hoefde ze niet te zeggen, en wilde ze ook niet zeggen, het was het vervolg van het antwoord, want ze deed haar best om in de goede smaak te vallen bij iedereen, maar de meeste hadden hun pakketje vooroordelen al klaar staan ookal voordat ze zichzelf fatsoenlijk had kunnen voorstellen. En dat was iets wat ze voor deze hengst al lang opzij had gezet.

Het zachte uit deze merrie was er vakkundig uitgelsleten. Door de schimmen, door haar vader, door de kuddepaarden maar misschien bovenal doo haarzelf. Het vechten tegen de schim Xariv koste haar nog minder moeite dan het eigenlijke vechten tegen haar eigen ziel. Axis opend deuren voor haar, sommige hadden een fel, helder, wit licht in zich terwijl andere juist dat zwarte gat hadden. Fay had zich er altijd de rug naartoe gekeerd, zo willen zijn, krampachtig zich in een houding willen wringen wat haar niet lag. De liefste merrie van alles zijn, maar dat was ze simpelweg niet. Het liet haar even, maar zichtbaar en heftig wankelen op haar dunne beentjes. Ze laat haar ogen beide inhaken op die van Axis voor steun, niet om af te dwingen, want het was al een steun om haar eigen wonden niet te zien, om het bloed niet te zien verdunnen en verdunnen en zich te zien uitstrekken rondom haar als een grote bloedplas wat zich langzamerhand vormde.

‘Bang zijn voor je ziel.' Zei hij op haar woorden, het was te standaart, want het was zo. Maar ze wist dat er meer kwam, elke idioot zou haar dat kunnen vertellen, maar hij was dat sowieso niet. Dus hield ze zich stil en wachte tot de volgende woorden het luchtruim in zouden vliegen. 'Je moet bang zijn voor je lichaam, niet voor je ziel.’ Deze woorden deden haar hersenen draaien, waar ze al die tijd op vertrouwd had moesten haar juist angst aanjagen? Even leek ze beduusd te zijn maar als snel volgden meer woorden. ‘Mijn ziel heeft me ooit gered. Was mijn ziel er niet, was mijn vastberadenheid er niet, mijn vechtlust dan was ik misschien dood, schim of loner. Ik heb alles te danken aan mijn persoonlijkheid. Aan mijn ziel. Dat is wat je lichaam de weg wijst hoe donker die ook moge zijn.’ Zijn woorden lijken moeite te hebben tot het doordringen tot Fay, het brengt haar in een verwarde staat waarin ze niks lijkt te voelen, iets wat ze beide vervelend maar toch wel erg bevredigend ervaard. Geen pijn, maar ook geen contact en het contact met Axis was iets waar ze zich wanhopig aan kon vastklampen. Als zijn woorden doordringen dringt een brandend schaamgevoel zich met de woorden mee, hij had minstens evenveel als haar meegemaakt, en nog wel veel meer en zij zit hier zich zo aan te stellen. ‘Je moet geloven in wat je wil, in het goede dat in je huist. Wees geen radicaal wezen dat enkel oordeelt op wat je ziet of hoort. Wees iemand die begrijpen kan. Haat je vader niet, begrijp hem, benijdt de kudde niet, versta ze.’ Met een zachte knik beantwoordde ze zijn woorden, al wist ze dat dat verdomd moeilijk zou zijn om dat ook echt te doen. "Moeilijk." Bracht ze bijzonder vlak uit, niet heel onnodig hard. ‘Ik haat Avanti niet, ik begrijp wat hij doet ookal is het verkeerd. Ik zal hem ook tegenhouden als dat moet maar ik weet boven alles dat alles wat hij wil doen verkeerd is. Maar ik begrijp ook waarom. Denk er eens aan waarom je vader ervoor koos om dit wezen te worden? Wat is er gebeurd dat hem zo ver dreef?’ Het bracht haar aan het denken, en niet een heel klein beetje, het was zo, maar het ook echt doen, daar zou ze niet in een keer mee instemmen, het was zo pijnlijk. "Een leugen." Bracht ze nogmaals uit, dit keer vertoonde haar stem de pijn. "Ik kan hem niet begrijpen, sorry. Door 1 leugen, 1 paard werd hem verteld dat ik niet meer van hem hield, dat Yacira niet meer van hem hield. Ik hield zo.... zoveel van hem." Een gesmoorde snik vergezelde haar woorden, het was zo pijnvol, ze had het altijd ver in een hoekje weggestopt en daar gehouden. "Hij was zo zorgzaam, zo .... lief. En voor die ene stomme leugen, van 1 enkel paard, Achilles, heef hij mij in de steek gelaten. Mijn lieve moeder achter gelaten met steken en het ergste is nog dat hij dat nieteens in ziet." De tranen maakten hun weg, vrij naar beneden nu ze niet meer tegen gehouden werden en een flits van woede verscheen in haar ogen. Hoe kon hij zo stom zijn?

‘Laat je ziel toe die redeneringen voor je te maken en je zult zien dat het de pijn verlicht. ‘Vooroordelen is instinctief iets wat ons lichaam doet. Jij doet het ook, je haat je vader maar je denkt er niet bij na waarom. Je maakte gewoon die conclusie, zomaar uit het niets …’ Haar ogen haakten uit die van Axis en keken neer op haar wonden, zonder dat het wat met haar deed. Het deed haar goed, maar de pijn leek in golven op te spelen, het teisterde haar lichaam, maar als zij erop zou blijven zouden haar ogen in deze minuten hun dienst weigeren en dan zou haar hoofd zich binnen die paar tellen zich in het water bevinden. Nee dat was geen optie. "Daarom haat ik ze." Sprak ze, zonder haar tranen nog de vrij loop te laten, en ze sprak het hard. Ze was niet meer de zachtste, liefste merrie. Ze wilde het doen, maar de verdere intructies ontbraken, hoe moest ze dat nou aanpakken? Hoe moest ze het doen? "Hoe?" Vroeg ze zacht. De pijn leek weer af te zakken, een dankbare blik scheen in haar ogen terwijl de zon langzaam haar weg nam naar de horizon, waar ze de warme kleuren los liet en de lucht oranje en rood liet kleuren.

Faylice leek terug te komen in een waas van boosheid, een mist die zich voor haar ogen hadden getrokken en haar had verblind in de haat van de woorden die dat duidelijk met zich mee brachten. Hij had haar vriendelijk gezegd ‘Moeilijk gaat ook.’ En dat bracht haar tot op een zekere hoogte van begrip voor de hengst, hij was opgegroeid in het hart van het kwaad en toen hij zijn weg had gebaand naar de rangen zou hij zoveel meer door hebben gemaakt dan haar, vanwege dat hij een paarsoog was maar ook zijn vernauwing met Avanti zelf zou de kudde nog meer tot bedenking gebracht moeten hebben. En toch stond hij daar, voor Fay zo'n beetje als held. Hij had zich door elke vooroordeel heen geslagen en was uiteindelijk een betrouwbare leider geworden. En nu zat hij in rang 4 en hielp hij paarden zoals haar. Respect zou iedereen moeten hebben voor Axis, maar toch waren er genoeg die hem pernament negeerde en ontweken zolang ze dat konden. Nee, deze hengst had voor Fay haar ogen geopend, weliswaar dat ze in het begin groot risico had genomen toen ze deze hengst voor het eerst zag, zouden veel paarden zeggen. Maar hoeveel slechter kon ze nou echt zijn? Veel. Dat wist ze na dit gedeelte van het gesprek en ze verbeet zich erop.

Wanneer de mist voor haar ogen het dikste was sprak hij dan ook geen enkel woord en bleef een groot steunend punt voor haar, voor Fay was het iets waar ze zich aan vast kon houden, iets waarmee ze door elke maand zou kunnen komen en elke keer sterker terug zou kunnen komen.
‘Dat zegt meer over je vader dan je zou willen.’ Nieuwsgierig maar vervaagd keek ze op, zijn opmerking maar liet hem verder praten. ‘Hij was dom om op het oordeel te vertrouwen van een ander, van Achilles dan nog wel. Hij had moeten weten dat gelijk wat iemand zegt altijd eerst zelf ondervonden moest worden. Ja, daar heeft hij zijn fout gemaakt, ongetwijfeld.’ Ze liet hem toe om haar tranen weg te vegen terwijl ze de woorden aandachtig in zich op nam. Ze had geen paard in de buurt gelaten de afgelopen tijd behalve Ves, maar ook niet heel lang, hij had een kudde te beschermen en ze liet zich niet verzorgen terwijl de kudde in gevaar zou zijn. En ze wist hoeveel het hem ook pijn deed maar het kon niet anders. ‘Maar dat zegt ook veel over zijn liefde voor jou Faylice. Dat hij alles achterliet omdat iemand hem zei dat je niet meer van hem hield. Een normaal paard zou het verwerken, hij zag geen leven meer zonder je en koos drastisch voor het leven bij de schimmen.’ Ze keek hem diep aan terwijl de woorden zich al aan het vormen waren en zonder dat ze het er erg bij had ook uitsprak. "Als hij echt van mij had gehouden dan zou hij niet het eerste het beste paard vertrouwen." Een zucht verliet haar lippen terwijl haar hersenen weer deden realiseren. "Misschien de schade van de angst die hij toen leed..." Maar alsnog was ze kwaad op hem, ze blokkeerde ervoor om het te begrijpen, ze was er niet aan toe, het lag allemaal nog te vers op haar geheugen en werkte nog te scherp in.

‘Haat nooit je gelijken Fay, hoe bevooroordeeld die ook zijn. Ze zijn dom als ze je geen kans geven maar ze maken je tevens zoveel sterker.’ Wijze woorden, zoals ze kon verwachten. "Hoe overtuig je ze wanneer ze alleen maar wegrennen? Als ik niet eens de kans krijg om iets te bewijzen?" Het waren lastige vragen maar ze waren recht uit haar hart, want ze renden allemaal weg, vooral als ze gehavend was en net uit het donkere bos terug liep naar de zonovergoten dagen. ‘Komaan, we gaan naar de velden, naar de zon.’ En dan pas realiseert ze zich van de pijn waar ze in had gestaan en een dankbare blik verlaat haar ogen, de pijn was geminimaliseerd en het was niet zwart voor haar ogen geworden. Langzaam kwam haar lichaam weer in beweging nadat het gekoeld was door het heerlijke water waar de zon net een tipje aan had gezeten zodat het niet te koud zou zijn. Al snel weet een hoef zich op de kader te zetten en trekt de andere zich erbij op zodat haar voorhand uit het water rees. De rest volgt vanzelfsprekend maar het wankelen en trillen van haar benen kan ze niet verkomen. Ze hadden verkoelt gestaan in het water maar eenmaal de warme gordijnen opzij geschoven te hebben mistte ze even wat kracht. Een knik word gevormd door de spieren in haar hals en rustig begint ze met lopen. De zon, daar had ze op dit moment wel gewoon even zin in, weg uit de sfeer die zo drukkend voor haar zou zijn. De bomen leken op sommige plaatsen gewoon druk uit te oefenen op haar. ‘Het is niet zo moeilijk om je ziel te volgen. Het is luisteren, luisteren naar alles, proberen bedenken waarom dat gebeurt of dit leeft.’ Ze keek hem aandachtig aan, zijn zinnen letter voor letter in zich op proberen te nemen en hief haar hoofd iets op zodat ze niet meer zo laaghangend en neerwaarts liep. ‘Leren begrijpen, leren verwerken. Probeer niet je emoties de loop te laten nemen met de rest van je ziel. Je moet het proberen vast houden, luisteren en kijken. Het kost tijd dat zal ik niet ontkennen maar je ziel is een veel sterker element. Vaak is het je lichaam die eerder opgeeft dan je ziel. Vanwaar de vechtlust om iedere keer weer te recupereren van de schimmen? Dat is niet je lichaam, ja, dat doet de genezingen maar het is mentaal dat je de kracht hebt om nog een dag langer te leven.’ Woord voor woord, letter voor letter, klank voor klank maar nog steeds lastig om te snappen. Maar zoals hij al eerder had gezegd: ‘Moeilijk gaat ook.’ Haar ogen gleden nog eens over zijn lichaam terwijl de velden in het meter bereik voor haar lagen, de prachtige levendigheid van de rest van de wereld was gewoon door gegaan en alles leek ook mooier dan haar gedachte dat voor haar altijd hadden geprojecteerd, ondanks dat ze er was geweest bleven haar gedachten sleutelen aan de herinneringen. ‘Je hebt een sterk karakter, een sterke geest anders had je het al veel eerder opgegeven. Laat daar de kudde maar eens over oordelen.’ Een grote glimlach straalde bijna van haar lippen af, het was zeker wel zo, anders had ze zich toch wel van de kliffen af gegooid of een andere manier gevonden om het leven te eindigen. ”Life is to short to stick with te bad events.” Bracht ze zeker uit, een dankbare blik kwam uit haar ogen maar toch bleef er iets aan haar knagen. ”Ik wil tegen de schimmen vechten.” Zei ze oprecht, en ja, het was ook zo, ze wilde niet het speeltje blijven en zeker niet meegaan in hun bedoelingen. Terwijl haar ogen afdwaalden naar de prachtige horizon van het grote veld voor hen, en ze haar pas ietwat, maar zonder met heel veel extra moeite verruimd om de tred van Axis goed bij te kunnen houden.