Macht krijg je niet zomaar als een geschenk ... je moet het verdienen en ervoor werken. Axis heeft vanaf zijn geboorte uitgekeken naar een moment als dit, dat hij zichzelf de trotse leider mocht noemen van BMH maar dat zou hem niet gelukt zijn zonder alles wat hem dierbaar was. Zijn vader en zijn geliefde, de twee belangrijkste dingen in zijn leven. Ookal was zijn vader steeds de schaduw achter zijn lichaam toch gaf Avareth hem het gevoel dat hij zich altijd weer kon omdraaien naar zijn schaduw en Iris. Nooit eerder heeft hij een merrie gekend die zijn leven zou evenwichtig kon houden, ze was precies wat hij nodig had. Een deel van haar hart zat bij hem net als een deel van zijn hart bij haar. Maar nu ze zo ver weg was met haar afschuwelijk ongewenste zoon voelde hij dat zijn ziel in twee werd getrokken.

De gedachten bleven in één gang door zijn hersenen razen en hij had nog geen rust gekend, toch niet recent. Zijn gigantisch zwarte lichaam draaft met ruime passen weg uit zijn gebied. Hij hoeft niet te passen op de bomen, of zijn vader, het enige lid in zijn rang dus kon hij maar even genieten van zijn vrijheid en opzoeken wat hij al veel eerder had moeten opzoeken ... de horizon. Maar Axis zou nooit zijn gebied achterlaten voor niets, nee, naar orlais gaan had ook zijn doel. Recent was de leider van rang 2 aangetreden en als de "grote baas" was het zijn plicht de leider te voorzien van informatie, zijn vragen te beantwoorden en hem beter te leren kennen. Het was geen trip van vijf minuten, de frisse zeelucht lag veel verder buiten zijn bereik. Wat Axis grotendeels jammer vond, vroeger had hij iedere morgen genoten van een wandeling langs het strand.

Hij schudde zijn brede hoofd en galoppeerde aan eens het gras onder zijn hoeven veranderde in los zand. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en kondigde zijn aankomst aan met een luide, krachtige en trotse hinnik. Thowra zou hem zeker gehoord hebben, iedereen zou het gehoord hebben. Met enkele krachtige sprongen kwam hij de duinbergen op en daar bleef hij met een groot verlangen in zijn ogen staan kijken. Hij keek naar de golven die over het strand rolden, naar de meeuwen over de wind. Kon niet alles die schoonheid hebben? Kon niet alles gewoon eens zo simpel gaan? Vragen die enkel onbeantwoord zouden blijven door tijd ... onopgelost en in ieder geheugen als een herinnering ...
° Enkel voor leider rang 2, Thowra

Met een blik op de horizon gericht probeerde hij zich in te beelden hoe het daar zou zijn. Misschien stonden daar andere paarden en keek ze zijn richting uit met dezelfde vraag als hem. Axis zou willen roepen, zeggen dat ze hier niet moesten komen omdat het hier gevaarlijk was. Eenmaal per maand gedurende drie dagen toch. Maar er was geen mogelijkheid om naar de horizon te gaan want als je daar was dan was de horizon al weer ergens anders. Hij bleef zich verplaatsen, onbereikbaar. Axis staarde er lange tijd naar, probeerde die gedachten om gang te houden en andere uit te roeien maar niets was zo gemakkelijk. Hoe moeilijk het soms was om gewoon te blijven staan.

Leven van dag tot dag en nooit blijven hangen in het verleden, dat waren de zinnen die Hazelaar hem had toegesproken. Net als hij de gedachten aan die goede vriendin wilde laten terugkomen verscheen voor hem de palomino hengst, hij sprong krachtig de duinen op en bleef naast Axis staan die enkel begroetend glimlachte. De woorden van Thowra doen hem grinniken. 'Leiderschap.' Hij zweeg even en snoof de frisse zeelucht tot diep in zijn longen in. 'Dat staat je te wachten.' Vervolgde hij nog even. Hij vergat de gedachten aan gisteren, eergisteren en de dagen ervoor en focuste zich op Thowra, het nieuwste lid van de leiders. 'Ik verlang niet meer van je dan datgene waar je leiderschap is voor bestemd.' Meldde hij. Zijn lichaam verplaatste zich kort zodat het zand onder zijn hoeven beter verdeeld lag voor zijn gewicht te kunnen dragen. 'Wat wil je weten?' Vroeg hij dan met een berustende glimlach ...