Her name was angel, and she had a bad year

Gast **Profile**

De zachte lange manen van de merrie drijven op het water oppervlak. Ondanks dat het koud was had Image behoefte gehad om haar lichaam te dompelen in het water, om de viezigheid die ze van binnen voelde weg te spoelen. Maar hoe vaak ze haar neus ook waste, of hoe dieper ze ook ging, het enige wat er gebeurde was dat zij zich benauwder en benauwder voelde. Het had geen zin, het zat in haar hoofd, de viezigheid zat in haar hoofd. Gegrift in haar gedachtes als een slechte nachtmerrie. Ze heft haar ranke, sierlijk gevormde hoofd op en laat haar helder blauwe ogen over de rand van het meer gaan. Enkele paarden keken haar na, iet begrijpend wat ze in het water deed. Sommige ogen loerden naar haar, afwachtend, en sommige keken enkel verdrietig, alsof ze een opgegeven dier was. Een zachte zucht ontglipt haar lippen. Ze heft haar lichaam uit het water, de druppels glijden van haar parelwitte vacht, en haar ranke hoofd schud ze lichtjes. Haar natte lange manen kleven aan haar slanke hals, soepel schud ze deze los en priemt haar oren naar voren.

Ondanks de koude lucht was haar lichaam vrij snel opgedroogd, haar vacht begon weer te glanzen met een zachte roze gloed. Image was geen cremello, maar af en toe verried haar vacht dat het er wel ergens in zat. Ze laat haar ogen over de paarden gaan en merkt dat één paar ogen zich niet af wend wanneer zij terug kijkt. Een klein, nschuldig lachje siert haar smalle lippen. Ze zet haar lichaam vol souplesse in een elegante draf. Haar hals lichtjes in een boog, en haar ranke hoofd hoog gedragen. Haar zijdeachtige manen dansen op haar schouders en haar ogen zijn gericht op de hengst. Enkele meters naast de hengst komt ze tot stilstand en wend haar ogen van hem af. Daar blijft ze staan, genietend van de koele bries.. Zolang Rixan in haar hart zat wilde ze geen andere hengst aanspreken, het voelde al alsof ze hem bedroog wanneer haar vader weer verscheen in haar nachtmerrie's. Ondanks dat haar nachtmerrie's tegen haar wil waren voelde ze zich schuldig. Ze miste hem, ze miste hem met heel haar hart. Maar de leegte die hij achterliet elke keer als hij weer vertrok, of met bloedspatten terug kwam maakte haar misselijk, kwaad. Dat hij durfde om haar te behandelen alsof ze er toch wel altijd zou zijn, alsof hij haar toch nooit zou kwijt raken. En diep in haar hart wist ze dat het waar was. En dus blijft ze wachten, en staren naar de horizon tot hij terug zou komen. Als hij terug zou komen..

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Her name was angel, and she had a bad year Imageonderkant

Her name was angel, and she had a bad year 71pe2g

Thowra stond bij de kudde. Zijn gespierde lichaam bewoog zich voort tussen de paarden, terwijl de koele winter bries zijn vacht streelde. Een litteken liep over zijn oog, eentje die zijn vroegere vijand hem had nagelaten. Dit zorgde er echter niet voor dat hij als een slecht paard werd gezien. Nee, zijn hart zat duidelijk op de juiste plaats, hoewel ook hij nog wel eens naïef kon zijn in zijn handelen. Hier leek dat niet eens zo'n groot probleem te zijn, behalve dan wanneer het gevaar van de schimmen dreigde. Niet graag zou hij oog in oog staan met een paard dat dood noch levend was. Moest hij dit lot echter ondergaan, dan zou hij de last dragen en zichzelf verdedigen tot het bittere eind. Waarom deze wezens, die eens paarden waren, zich wilden binden aan duisternis was hem een raadzel. Hij wist echter wel dat ze medogenloos waren.

Met een paar krachtige passen bereikte Thowra de waterkant. Met zijn hoofd gebogen, raakte zijn fluweel zachte neus het wateroppervlak. De kou schoot door zijn lichaam, maar het was niet te zien. de hengst gaf geen krimp. Rustig slokte hij wat naar binnen, waarna hij zijn hoofd weer ophief en zijn zilveren manen sierlijk rond zijn hals vielen. Zijn bruine ogen speurde de omgeving af, opzoek naar iets, al wist hij niet wat. Plotseling bleef zijn blik op een paard hangen. Met zijn hoofd ietwat schuin keek hij haar aan. De merrie stond in het water en toen ze hem ook had gezien kwam ze met een sierlijke pas op haar af. Zijn blik bleef hangen op haar perfecte lichaam. Haar parelwitte vacht leek te stralen als de zon. Alsof een engel de hemel had verlaten en voor zijn ogen was neergedaald. De hengst voelde zich alsof hij nog nooit een merrie had gezien. Zo'n mooi schepsel, hoe kon het bestaan. Betoverde moeder natuur zijn ogen en was dit een waanbeeld van de kou. De palomino knipperde even, maar zij verdween niet. Vlak bij hem hield ze stil, waarna ze de andere kant op keek zonder hem ook maar een woord te zeggen. Als met stomheid geslagen stond hij daar. Het was aan hem, hij moest de eerste zet zetten. 'Hallo' was het enige wat hij wist uit te brengen. Boos op zichzelf, voor het niet becomplimenteren van haar prachtige gedaante draaide hij zich ietwat naar haar toe. Pas toen bedacht hij zich dat het onbeleefd was om zo te staren naar een ander. Snel wendde hij zijn blik even naar de grond. Thowra snoof even, hij leek wel een jonge hengst, zonder al de ervaring die een paard kon hebben in het leven.

Rank 1

Gast **Profile**

Het duurt echter maar enkele minuten voordat de hengst haar aanspreekt. Haar heldere blauwe ogen twinkelen in het zonlicht wanneer ze deze richt op de hengst. De hengst zag er apart uit, hoewel zijn lichaam zacht gelig was, waren zijn manen zilver-grijs, een van de meest aparte combinatie's die Image ooit had gezien. En geloof me, ze had al menig paarden gezien. Ze word uit haar gedachten ontwaakt wanneer ze de stem van de hengst hoort. 'Hallo vreemdeling' haar zachte, vrij jonge stem klinkt zangerig en liefjes. Een klein lachje siert haar lippen. Ondanks dat ze zeer geïnteresseerd was om eindelijk weer wat sociaal contact te hebben, is haar aandacht al vrij snel afgedwaald. 'Nieuw?' vraagt ze tussen neus en lippen door. Image was hier al zo lang dat het haar hele leven had kunnen zijn. En eigenlijk had dit gebied al bijna geen waarde meer voor haar. Ze had hier twee hengsten versleten, en beiden hadden haar bedrogen.

Een zucht verlaat haar lippen en ze verontschuldigt zich. 'Het is een beetje een slome dag' concludeert ze met haar oog op de kudde gericht. Er gebeurde vrij weinig, niet dat het haar interesseerde, vrijwel geen enkel dier wilde met haar communiceren. Ze wist dat Rixan niet altijd een van de liefste was geweest als schim, maar ze vond het vrij onredelijk dat zij daar nu voor werd gestraft. Ze richt haar ogen weer op de hengst. 'Imagnetrix is de naam' Glimlacht ze naar hem.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Hoewel hij eerst twijfelde of ze zich wel om zou draaien en hem aan zou spreken, zag hij haar toch bewegen en het duurde niet lang voor hij in haar helder blauwe ogen tuurde. Zijn blik was gevangen door de merrie, zijn lichaam bijzonder stil. Even draaide hij zijn hoofd een beetje, om zijn spieren weer los te krijgen. De wind streek door zijn manen er staart, een gevoel waarvan hij altijd met volle teugen genoot. Toch lag zijn aandacht meer bij haar, aangezien zij naast zijn kant op kijken, hem nu ook aansprak. Haar stem klonk hem als muziek in de oren, zo betoverend mooi. Weer wist hij even helemaal niets uit te brengen, voor hij met een vriendelijke glimlach op zijn lippen, aanstalte deed om haar een antwoord te schenken. 'Nieuw, inderdaad' sprak hij zacht. Zijn stem laag, maar niet heel laag. Het had wel wat, hoewel het niet kon tippen aan haar zalige stemgeluid.

Weer staarde hij even een andere kant op, naar de kudde deze keer. Ze zei weer wat en hij knikte. 'Opvallend, aangezien de winter meestal de tijd is waarop iedereen actief is' sprak hij haar toe. Hierna volgde haar naam, die hij goed in zich op nam. Nooit zou hij deze naam vergeten. Haar naam sierde haar uiterlijk. Mooi en niet eerder gehoord. Geen naam die hij kende leek op de hare en dus zou hij het ook nooit kunnen vergeten. 'Aangenaam, mijn naam is Thowra' sprak hij rustig. Zijn naam, hij leek weg te vallen naast haar. In het niets dat ze achter zich aan sleepte. Men had alleen oog voor haar, de parelwitte merrie die de naam Imagnetrix droeg. Thowra vroeg zich af of Libertad haar ooit had gezien. Hij wist zeker dat de hengst het met hem eens zou zijn wat haar schoonheid betrefde. Toch wilde hij haar ergens niet delen met de rest. Geslagen door liefde, nee dit had hij nog niet eerder mogen meemaken.

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ondanks dat de hengst voor haar zeer aantrekkelijk was met zijn gespierde lijf, en aparte kleuren, Imagnetrix kon het niet laten om aan hém te denken. Hij had haar achter gelaten, en was haar niet meer komen opzoeken, en daar had zij simpelweg genoegen mee genomen. Ze was er niet echt bij met haar gedachten, niet met de hengst die voor haar stond. Ze voelde zich lichtelijk schuldig dat ze zo een figuur van zichzelf maakte. Het was niet normaal voor haar om zo afgeleid te zijn, normaal was ze vrolijk en aandachtig, maar altijd ingetogen. Ze had de gave om te observeren en de eigenschappen van anderen zeer snel te herkennen. Maar hier, nu liet het haar totaal in de steek. Het enige wat in haar gedachten speelde was de heerlijke zachte vacht van hem, zijn goddelijke muskusachtige geur.. hij rook altijd naar dennenboom, fris gras en regen. Fris maar ruig en natuurlijk, oh wat hield ze van die geur.

Ze is zo in haar gedachten bezig dat ze word opgeschrokken wanneer de hengst zijn naam verteld. 'Thowra, aangenaam. Aparte naam, klinkt als een naam voor een oude griekse god. Ben je vernoemd?' Ondanks dat Imagnetrix niet hoefde te klagen over haar uiterlijk, dat was niet het enige wat ze was. Ze was veel meer dan dat, ze was zeer intelligent, en altijd in voor een goede discussie. Ze vervloekte zich eerder dat ze er zo uit zag zoals ze er uit zag, waarschijnlijk was haar niks gebeurt als ze niet het evenbeeld van haar moeder was geweest. Die was pas beeldschoon geweest, puur als sneeuw en rank als een katachtige, met dunne zachte manen die zo zacht als een veer voelde. Haar moeder was prachtig, maar Image was ook jong geweest toen haar moeder verdween, misschien had ze het beeld over de jaren geromantiseerd. Een kleine glimlach speelt rond haar lippen, ze hield van haar moeder, waar ze zich ook mocht bevinden.

Haar vader had haar altijd verteld dat haar moeder was vermoord, maar dat had Image nooit geloofd, daar had haar moeder een te sterke overlevingsdrang voor. Maar het was een feit dat ze haar nooit meer hadden gezien, zij en haar zusje waren opgevoed door haar vader. Dat was de slechtste tijd uit haar leven geweest, ze verachtte haar vader tot op het bot. Hij was een slechte hengst, slecht tot diep in zijn vlees. Toch kon Image het niet weerstaan om continu weer voor die slechte types te vallen, misschien werd het tijd dat ook zij een geliefd zou worden in plaats van dat zij altijd haar onuitputtelijke liefde verklaarde.

Opnieuw was ze weg gedwaald. 'Het spijt me, mijn gedachten spelen spelletjes met mij' excuseert ze haarzelf. Een onschuldig lachje siert haar lippen, een zo helder dat haar ogen mee lachen. Ze wuift haar gedachten weg en vestigt haar aandacht op de hengst voor haar. Geïntrigeerd door zijn kleuren zet ze nog enkele stappen nader, de geur van zijn vacht dringt haar neusgaten binnen en ze vroeg haarzelf af wanneer ze voor het laatst de aanraking van een hengst had gevoelt. Ze zet haar achterbeen op slaapstand en schud haar ranke hals, waardoor de veel te lange manen in strengen voor haar ogen vallen. Van onder haar voorlok kijkt ze hem aan. 'Waar kom je vandaan? Ik ken geen enkel paard met de kleuren van een leeuw' ze lacht en strijkt haar neus langs zijn schouder, als ware van begroeting.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Her name was angel, and she had a bad year Imagnetrixwqwhhe

Het was te zien dat haar gedachten ergens anders waren. Haar uitdrukking was als in een droom verzonken, denkend aan iets waarvan hij niet wist was het was. Een vertwijfeld gevoel bekroop hem. Vond ze het saai om met hem te praten, dat ze zo diep in haat gedachten verzonken was. Wilde ze liever ergens anders zijn, met iemand anders spreken? Net toen hij dacht dat ze geen woord meer zou spreken, rolden er weer een paar woorden over haar lippen. Thowra's mondhoeken schoten wat omhoog in een vrolijke glimlach. 'Ik ben vernoemd naar de wind die raasde tijdens de storm waarin ik werd geboren' sprak hij op vriendelijke toon. Hij was trots op de gracieuze naam die hij droeg en ook graag navolgde door over de velden te galopperen. Imagnetrix verdween weer in haar overpeinzingen, om zich even later te verontschuldigen voor haar afwezigheid. Hij schudde zijn hoofd, het gaf niets. Toen ze begon over waar hij vandaan zou komen en zijn uiterlijk verscheen er toch wel een twinkeling in zijn ogen. Kleur van de leeuw, iets dat hij nog nooit had horen zeggen, maar het klonk hem goed in de oren. 'Een eind hier vandaan. Een land van hoogvlaktes. Prachtig gebied, alleen zijn er daar mensen die paarden maar al te graag als hun prijs mee naar huis nemen' zei hij tegen haar.

Even bracht het hem terug naar zijn oude leven. Het moment dat hij Libertad had ontmoet, toen deze weg was gegaan bij de stam en met hem vluchtte voor de mens. Hoewel hij de man zo veel kansen had geschonken, was het de stakker nooit gelukt dichtbij te komen. Waarschijnlijk speurde hij nu nog de horizon af, op zoek naar het paard met de zilveren manen. De merrie gaf hem een begroeting, die een korte aanraking betrof. Als hij zich niet stil had gehouden had je de rilling over zijn lichaam zien lopen. Ze was al even zacht als ze eruit zag.

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

Vernoemd naar de wind die raasde tijdens zijn geboorte, dat was nog eens een betekenis voor een naam. Image vroeg zich af waar haar naam vandaan kwam, haar vader heette Romano, haar moeder Eleanor en haar zusje Aaricia. Ze had nooit de betekenis van haar naam gekend, haar moeder had niet lang genoeg geleefd om haar dat te kunnen vertellen. Zij en haar zus hadden het er vaak over gehad toen ze jong waren, maar hadden het nooit geweten. Haar zus had ze ook al lang niet meer gezien, ze wist dat Aaricia haar niet zo goed mocht. Iets wat Image nooit had begrepen, ze hadden hun leven lang in het zelfde schuitje gezeten. Image hield van haar zus, simpelweg omdat zij een van de weinige was die wist wat er vroeger echt was gebeurt, hoe hun vader echt in elkaar zat.

Een rilling trekt over Image haar rug en ze verdringt de gedachte van haar vader, ze vestigt haar aandacht op Thowra. de leeuw, en glimlach. 'Ik kom uit het oosten, mijn grootmoeder was de fokmerrie van een edelman. Mijn moeder zelf is echter vrijgelaten omdat zij geen volbloed was' Deelt Image met hem. Ze had nooit echt een angst gehad voor de twee potige dieren, misschien omdat ze ergere angsten had gekend in haar eigen omgeving, dus ze kan begrijpen dat Thowra hier vrij nuchter onder doet. Toch kan ze het niet laten te grijnzen en plagerig te zeggen 'Dan was jij zeker een van de meeste gewilde prijzen, je hebt prachtige kleuren'. Wanneer het haar lippen verlaat wend ze haar blik af, ze had al in geen jaren meer een dergelijke opmerking gemaakt naar hengsten behalve hém. Eerlijk gezegd was ze een beetje bang voor Thowra's verontwaardiging.

Echter laat ze het daar niet bij zitten, ze had voor hetere vuren gestaan, en een simpele afwijzing zou haar niet direct de kop kosten. Ze vestigt haar ogen weer op de hengst, en haar heldere blauwe ogen glijden over zijn gelaat. De littekens op zijn gezicht doen haar huiveren, en niet van angst of afkeer, maar omdat ze het aantrekkelijk vond. Het wat iets in haar die zich constant getrokken voelde naar hengsten die getekend waren door het leven. Hengsten die wisten waarover ze praatten, die haar konden beschermen en lief hebben. Maar meestal waren het juist die hengsten die haar niet beschermde maar misbruikte. Liefde had ze al lang niet meer gevoelt, en het bracht haar voldoening om de vrolijkheid van binnen te voelen die dit gesprek in haar los maakte. Dit was goed, ze deed niks fout, Rixan had haar verlaten.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

WazBeer schreef:

Thowra luisterde aandachtig naar haar verhaal. Een afstammeling van de paarden die behoorden tot de mens. Ergens was het triest dat deze prachtige dieren gehouden moesten worden door deze ongebruikelijke wezens. Toch was er iets prachtigs als Imagnetrix uit voor gekomen. Daarbij had hij Libertad misschien niet ontmoet, mocht hij niet opgejaagd worden om zijn kleur. De zin die ze daarna sprak deed hem naar haar op kijken. 'Hoe raad je dat zo. Het is waar, hoewel mijn kleur niet gezien werd als mooi tussen de paarden' sprak hij, met een glimlach. Eerst had hij het nog wel vervelend gevonden, maar na zijn ontmoeting met de leider van rang 3 was het allemaal op zijn plaats gevallen.

Zo stond Thowra daar, naast de witte merrie. De merrie die hij pas net kende. De hengst ging even beter staan en zette zijn achterbeen op slaapstand. Terwijl hij bewoog, rolde zijn spieren onder zijn huid mee. Hij dacht aan wat Libertad tegen hem had gezegd, over het leider zijn. Ergens wilde hij lachen. Hij, leider van een rang. Toch leek het ergens zo gek niet. Het was echter geen tijd om na te denken over zulke dingen. Het was bijna blauwe maan en daar moest hij zich eerst maar eens op richten. Zijn bruine ogen gleden over de hemel boven hen. Hij kon de maan al zien in zijn gedachten. Groot, dreigend, blauw. Dan kwamen de schimmen, gevreesd door ieder paard. Op een paar stoere hengsten na dan, die het vaak niet overleefden. En dan had je de leiders, die krachtig steigerde om de duivelse wezens duidelijk te maken dat ze hen niets konden doen, dat ze sterk waren.
(eerste keer dat ik wat minder inspi had xD).

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

Hij was inderdaad één van de meest gewilde paarden geweest toentertijd verteld hij haar. Dat kon ze begrijpen, ze had geen ander paard gezien met dezelfde kleuren. Zij zelf was wit, maar blonk af en toe als een parel met zachte roze tinten. Image volgt de ogen van Thowra naar de hemel, dit keer was het blijkbaar zijn beurt om zijn gedachtes te laten af dwalen. Ze vroeg zich af waar hij aan dacht, waarschijnlijk aan de dagen die voor hen lagen. De dagen van de blauwe maan. Imagnetrix woonde hier al jaren en was zich bewust van de schimmen. Ze had menig keer de gestaltes over de vlaktes zien bewegen, maar was er altijd heelhuids vanaf gekomen. Waarschijnlijk ook omdat ze niet zo sociaal was, en vrij weinig te zien was overdag.

Ook was ze er zeer zeker van dat de leiders hun werk weer zouden doen, zoals ze altijd deden. Misschien zou er een veulen sneuvelen, of een al wat ouder dier, maar meestal bleven de sterken wel over. Ze maakte zich dus ook niet echt zorgen, misschien was dit een slecht iets, maar ze was niet meer zo bang als dat ze vroeger was geweest. Pijn had ze gekend, fysiek en mentaal, wat voor ergers zouden ze kunnen doen? Haar vermoorden? Dan zou ze verlost zijn van haar aardste leven, haar twijfels en onbeantwoorde liefde.

Ach, wat er ook zou gebeuren de komende paar dagen, Image was er vrij zeker van dat ze het wel zou overleven, al was het maar door haar neef Axis op te zoeken, of te schuilen in één van de grotten. Het zou allemaal wel goed komen. Langzaam glijden haar ogen weer naar Thowra, zijn diepbruine ogen staren nog altijd naar de horizon. Een klein lachje siert haar lippen, hij deed haar denken aan haar eerste geliefde, Serge. Enkel was Serge een koudbloed geweest met een iets lichtere vacht, ze hadden de zelfde kleur ogen. En ongemerkt laat ze zich even mee voeren naar de goede tijd met Serge, zijn heerlijke warme lichaam tegen het hare. Ze laat een zachte bries ontglippen en ademt de koele lucht weer naar binnen. 'Thowra, heb je zin om me naar de kliffen te vergezellen? Ik ken een grot met een warm water bron' meestal zocht ze deze grot op als ze het koud begon te krijgen of haar gedachten wilde verzetten.
* Niet erg, ik moet er ook inkomen ^^

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Nog steeds in gedachten verzonken. Hij tuurde naar de wolken die boven hen langs dreven. Zwevend tot zij zouden oplossen in de wind. Zo'n mooi gebied als deze, had wel een duister kantje moeten hebben. Toen hij hier aan was gekomen, samen met Libertad en Faolin, hadden zij niet geweten waar ze precies aan begonnen. Toch waren ze hier snel achter gekomen. Met de blauwe maan aan de hemel hadden zij beseft dat er een risico kleefde aan de prachtige velden, de wilde bloemen en de rijk begroeide bossen. Dit risico hadden ze echter wel besloten te nemen. Nu was Libertad leider, een paard dat niet makkelijk klein te krijgen was. Ook Thowra was sterk geworden, maar dat betekende niet dat hij vrijgesteld was van het gevaar. Integendeel, de schimmen zouden hem kunnen zien als een uitdaging, of wellicht een manier om de leider van rang 3 op te hitsen. Wetend dat zij goede vrienden waren. En toch, toch voelde hij zich niet keer op keer verlamd van angst, zoals enkelen hadden. Als hij eerlijk moest zijn, heel eerlijk, koesterde hij wel een bepaalde angst voor deze wezens, maar het was nooit het soort geweest dat echt tot uiting kwam en daardoor ook niet hinderde in zijn doen en laten. Handig was dit wel natuurlijk, vooral bij een blauwe maan.

De hengst werd uit zijn gedachten getrokken door Imagnetrix die nog steeds bij hem stond. Hij richtte zijn bruine ogen weer op haar blauwe en luisterde naar de woorden die ze sprak. 'Natuurlijk' zei hij tegen haar en gaf een plechtig knikje. Niets liever dan met haar mee lopen door BMH. Hoewel hij wist dat er altijd een tijd kwam van gaan, wilde hij niet dat hij al afscheid zou moeten nemen. Niet wetend of hij dan ooit weer tegen het lijf zou lopen als vandaag. Ze had hem die tijd dat hij hier verbleef ook nog nooit gezien, wat kon betekenen dat dit ook niet weer gebeurde. BMH was immers zo groot, dat de paarden verspreid waren over het hele gebied. Ze zat dan wel in de eerste rang, net als hij, maar dat hoefde niet te betekenen dat je iemand vaak zag.

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

Het was een slecht idee van haar geweest om hem mee te vragen naar haar grot, de plek die zij tot haar eigen had gemaakt, zodat ze tot zichzelf kon komen, en kon schuilen voor de rest van de wereld. Wat wist ze eigenlijk van hem? Vrijwel niks, straks was hij één van de gevreesde wezens, wat dan? Er zou niemand zijn om haar te beschermen. Ondanks al deze gedachtes die door haar hoofd razen kon ze eigenlijk aan niks anders denken dan hoe het zou voelen om weer in het bijzijn van een hengst te zijn, om niet alleen te zijn, een huivering gaat door haar lichaam.

Vol elegantie zet ze haar kleine lichaam in een draf, haar zachte manen volgen en glijden weer zachtjes langs haar hals neer. De grot was niet heel ver weg, maar hij was vrij goed verborgen tussen de rotsen, het zou een beetje klimwerk vereisen maar een hengst als Thowra kon dat vast wel doorstaan. Vol souplesse gaat ze over in een galop en laat de weides achter en verruilt de grond voor het harde steen van het gebergte. De donkere wolken glijden over de bergtoppen, en Image vroeg zich af hoe lang het nog zou duren voor de avond zou vallen en de maan tevoorschijn kwam. Voor die tijd zou zij al lang in haar schuilplaats zijn, waar ze zou blijven tot alles weer zou zijn over gewaaid. Misschien was het een stom idee om de kudde te verlaten, maar persoonlijk vond Image dat ze genoeg wist over dit gebied om haar eigen schuilplaats te vinden.

Ze richt haar ogen op Thowra. 'Je kan vast wel klimmen he?' ze laat haar ogen even rusten op de spieren die onder zijn vacht rollen. Als haar grot alsnog ontdekt zou worden dan had ze tenminste een hengst bij haar die de kracht had om haar te beschermen. Dat was een fijne gedachte.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Thowra volgde haar zo gauw als ze aansprong in een sierlijke draf. Hij was gespierd, lang niet zo sierlijk als de merrie voor hem, maar ook zeker niet lomp in zijn pas. Toen zij aansprong in galop, volgde hij haar nauwkeurig. De spieren in zijn benen spande zich wat meer aan en zo rende hij achter haar. Thowra's bruine ogen waren gericht op de bergen voor hen. Het duurde niet lang voor ze het zachte gras hadden verruild voor een koude rotsgrond. Hier waren zijn hoeven echter wel aan gewend door de omgeving van zijn geboorteland. Ze vroeg hem half of hij wel kon klimmen. 'Geen probleem' zei hij rustig onder het lopen door. Nu ze hem mee nam naar die grot, was er waarschijnlijk geen tijd om nog terug te gaan naar de kudde, dus verwachtte hij dat dit een schuilplaats was om geen schimmen tegen het lijf te lopen. De hengst keek even opzij, naar het gebied wat al een stuk lager lag. Het was mooi om het vanaf hier te kunnen aanschouwen. Hoewel het er 's nachts gevuld zou zijn met kreten en het geluid van stervende paarden. Die laatste schreeuw die velen van hen nog uitbrachten voor zij neer gingen onder de kracht van een schim. Hij wenste niemand toe zulk leiden mee te maken, want een schim tegen het lijf lopen tijdens blauwe maan, stond haast altijd gelijk aan de dood.

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

Met een ongekende gratie bewoog ze haar zelf voort. Ze was iets kleiner en ranker dan de gemiddelde Arabier, waardoor ze haar lichaam makkelijker kon wenden en elegant was als een katachtige. En ondanks de schoonheid die de meesten in haar bewonderde, bezat ze ook menig littekens. De meeste waren mentaal, maar er zaten zeker ook een aantal krassen op haar zo pure witte huid. Zo had Thowra er blijkbaar ook wat, het litteken over zijn oog intrigeerde haar, ze kende maar één ander dier met een gelijknamige kras, haar oom Avareth, maar deze was tot op het bot getekend met littekens op zijn hoofd. De kras die Thowra droeg liet haar niet vol afkeer weg kijken zoals ze had gedaan bij haar oom, ze bleef zich maar continu af vragen waar Thowra hem aan op zou hebben gelopen. Echter wilde ze niet inbreuk maken op zijn privacy en besloot deze vraag voor later te bewaren.

Er valt een korte stilte, en heel even vroeg Image zich af of ze het nog wel in zich had om een gesprek gaande te houden. Tussen haar en Rixan was er nooit veel gepraat geweest, het was geschreeuw geweest of intieme aanrakingen, soms tegelijkertijd. Het was fijn om voor de verandering gewaardeerd te worden om wie ze was. 'Vanuit de grot is het een half uur richting de kudde, mocht je je terug willen trekken voor de blauwe maan, ik zal mij niet gekwetst voelen' een grijns siert haar lippen en een ondeugende twinkeling flikkert in haar ogen. 'Maar ik heb je liever bij mij' in de verte reist er stoom uit van tussen uit de bergen, ergens verried het de plek van de grot, maar aan de andere kant was het aan de binnenkant nog een heel doolhof met gangen en grotten.

Het gras maakt nu definitief plaats voor het harde steen, en het geluid van hen hoeven verkaatst tegen de wanden en echoot door de gangen. 'We zijn er bijna. Heb je ooit iets dergelijks gezien? Er groeit mos op de wanden, en zelfs zo nu en dan overleeft een boom aan de kant van het water. Het is werkelijk waar een wonderbaarlijke plek. En het is er heerlijk warm in de winter' Met een vrolijke lach kijkt ze hem aan, en volgt de witte stoom die hen voor gaat.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Zijn lichaam werkte hard om de rotsen te beklimmen, toch voelde hij zich nauwelijks vermoeid. Wellicht omdat er een doel was voor zijn klimpartij. Misschien ook wel omdat hij gewoon een goed getrainde hengst was. Er viel een korte stilte, die zij verbrak met haar heldere stem. Een waarvan hij zo genoot om ernaar te luisteren. Geen ander paard had hem ooit zo in de ban gehouden met alleen woorden. Ze vertelde hem dat hij terug kon, maar daarna dat ze hem liever bij zich hield. Hij glimlachte warm. 'Dan zal ik blijven' sprak hij rustig. Rustig, terwijl er een storm van binnen woedde. Hij mocht meer tijd met haar spenderen en kon haar dus beter leren kennen.

Het gras verdween tot er alleen nog een koude rotsvloer over was. Hun hoeven klepperde tegen de harde ondergrond, een kabaal dat overal gehoord leek te worden vanwege de echo's. Een witte wolk stoom wees hen de weg door de gangen. Toen hij naar achter keek om te zien waar ze waren, kon hij begrijpen dat dit geen plaats was die erg bekend stond onder de paarden. Nauwelijks kon hij hun pad nog onderscheiden. Imagnetrix sprak weer tegen hem en hij priemde zijn oortjes naar voren om haar zuivere klanken op te vangen. 'Zoiets moois heb ik niet eerder mogen aanschouwen. Als ik het mag vragen, hoe heb je deze plaats eigenlijk gevonden?' zei hij op dezelfde kalme, vriendelijke toon als daarnet. Zijn bruine ogen gleden over het tafereel.

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

Langzaam gaat de stenen grond onder hen nu over in een mosachtig gras. Het geluid van hun hoeven werd gedempt, en nu konden ze zich geluidloos voort bewegen. Het was een vreselijk doolhof hier binnen, en als je de weg niet kende zou je niet snel je weg terug vinden, en waren natuurlijk wel trucjes om je weg te vinden. En de stoom maakte het alleen maar erger, hoe kouder het was, hoe witter en dichter de stoom. Wanneer ze de zware stem van Thowra hoort werpt ze een blik naar achter en lacht. 'Hoe ik deze plek heb gevonden. Wel als je dat werkelijk wilt weten, toen ik nog heel jong en naïef was heb ik me hier laten verleiden door een hengst' ze grinnikt lichtjes 'Ik heb nooit stomme dingen gedaan, en ben altijd zeer braaf geweest, maar daar ben ik met mijn ogen dicht ingetrapt' opnieuw laat ze een zachte lach horen. In haar jeugd had ze nooit echt geleefd, ze had niet de dingen gedaan die de meesten van haar leeftijd toen hadden gedaan. Zij was te bang, te verlegen geweest om de dingen te doen die ze wilde.

En deze grot herinnerde haar aan dat éne ding dat ze wel had gedaan door simpelweg te doen wat ze wilde, en daar was ze altijd trots op geweest. Ook al ging het om een simpele nacht die ze door had gebracht met een hengst, er was voor de rest niks gebeurt. Maar het was de nacht geweest waarin ze haar over haar angst had heen gezet voor het andere geslacht, een angst die later weer op laaide toen haar geliefde haar pijn begon te doen. Zo liep ze nu ook met gemixte gevoelens voor de hengst uit, het was een grote stap voor haar om iemand te vertrouwen, misschien zou Thowra dat nooit begrijpen als ze het niet zou vertellen, maar ze waardeerde het dat hij haar de kans gaf om opnieuw haar angst te over winnen.

'Vertel me Thowra, heb jij ooit dingen gedaan die je je later hebt berouwt?' ze werpt een geamuseerde blik achterom en tuit haar lippen even kort 'Je kan me niet wijs maken dat jij geen fouten hebt gemaakt op merrie gebied' een grinnik verlaat haar lippen en ze richt haar ogen weer voor haar. Ondanks dat Image haar hoop in de liefde had laten varen, ze vond het wel fijn om er over te praten, soms leek het dan weer alsof ze het zelf weer kon voelen.

Wachtend op een antwoord van Thowra laat Image haar ogen over de rotswanden gaan, een rode klaproos verwelkomt hen, en duidt aan dat ze er zijn. Het zachte groene mos word helderder van kleur, en hier en daar verschijnen er kleine witte bloemetjes tussen. Het water is helder blauw, als dat van een zacht wit strand, en een heerlijke warmte overspoelt haar lichaam. Een zachte koele bries zorgt voor de nodige zuurstof, en een boom aan de rand van het water zorgt voor een plek om te rusten. Het water was omringt door mos, met daar om heen weer een rotswand, maar wanneer je omhoog zou kijken dan zou je de volle maan aan de hemel zien staan, door dezelfde weg terug te lopen zou je het gebied van de blauwe maan paarden weer in lopen, door de andere kant de grot te verlaten zou je bmh verlaten. Het was een prachtig stukje hemel op aarde, wat ze graag met iemand wilde delen die het zou waarderen.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Thowra stapte verder over de kale grond die zijn hoeven gekletter met harde galmen weerkaatste door de grot. Dit hield echter op toen er plots mos verscheen op de grond. De hengst vroeg zich af of ze er bijna waren. Zijn aandacht was echter weer afgeleid van zijn omgeving, toen Imagnetrix weer begon te spreken. Met zijn oortjes naar voren gepriemd, luisterde hij aandachtig naar wat zij hem vertelde. Hij gaf geen antwoord op haar eerste stuk verhaal, wat niet betekende dat hij gedachten niet in de ban was van de dingen die ze hem vertelde. Hoewel hij er het fijne niet van wist, vond hij wel dat dit een zeer mooie plaats was om iemand mee te nemen en nog voor hij iets kon zeggen, stelde ze hem een vraag. Iets waar hij later spijt van had gehad, op merrie gebied nog wel. Onmiddellijk schoten zijn gedachten naar een prachtige, goudkleurige merrie. Het was een tijd geleden dat hij aan haar had gedacht. Zij was zijn jeugdliefde, om het zo maar even te zeggen. Even leek hij weg te zakken in zijn eigen geschiedenis, maar besefte meteen dat de witte merrie voor hem nog een antwoord verwachtte.

'Er zijn meer dingen die ik achteraf berouw die niets met merries te maken hebben, maar ik kan je wel vertellen over iemand. Haar naam was Golden en ze was van de mens. Ik stal haar van hem, alleen bleek zij uiteindelijk niet goed te kunnen leven in het wild en keerde terug' sprak hij rustig. Als hij haar niet bij de mens weg had gehaald, dan had hij haar ook nooit zo kunnen missen. En wellicht was de hele toekomst dan anders geweest voor hem. Tijd om weer te spreken had hij niet, want de veranderingen in de omgeving begonnen op te vallen. Het mos werd groener, met hier en daar een bloemetje. Als een zacht tapijt leek het de koude grot te vullen. Nu keek hij naar de poel, met de boom aan de zijkant. Het licht van de maan zorgde voor een betoverende sfeer. Het was er aangenaam warm, hoewel er toch nog frisse lucht langs hem heen stroomde. Een vrolijke glimlach verscheen rond zijn lippen. Op deze manier was de blauwe maan snel te vergeten. Zelfs een schim kon dit minder mooi maken. 'Gelijk had je, deze plaats is werkelijk betoverend' sprak hij rustig uit.

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

In de ban van de omgeving duurt het even voordat Thowra antwoord, waardoor Image haar volledige aandacht op de hengst heeft. Een gouden merrie die hij van de mens had gestolen, een half lachje siert haar lippen. Wat zou dat romantisch zijn geweest, als je hengst je zou komen bevrijden van je cel, je zou mee nemen richting de vrijheid, en dat je je laatste levensdagen naast hem mocht slijten. Wanneer hij echter verteld dat de merrie was terug gekeerd schud ze haar hoofd. Thowra had gevaar gelopen om de merrie te bevrijden en zij was simpelweg terug gekeerd?

Misschien had Image te veel tijd om na te denken, en snapte ze daarom niet waarom een merrie zo een gebaar van een hengst teniet zou doen door hem simpelweg de rug toe te keren. Het was iets wat ze niet voor ogen hield, en heel even was ze bang dat het echt de foute kant op ging met deze wereld. Ze vroeg zich af of er überhaupt nog veel hengsten waren die hun leven zouden riskeren voor de merrie van hun dromen. Imagnetrix had het maar weinig meegemaakt, enkel Serge was voor haar opgekomen toen haar vader haar wilde aanvallen. Een zachte zucht ontglipt haar, en ze zet haar voorbenen in het warme water, de warmte laat haar spieren ontspannen en voor heel even sluit ze haar ogen. 'Wat je al wel niet doet voor liefde, he?' Een waterig lachje siert haar lippen, en heel even schemert haar verdriet door haar façade..

Ze opent haar ogen weer en dompelt de rest van haar lichaam onder, en gaat uiteindelijk op de rand van de poel liggen, haar roze neus rimpels veroorzakend in het water. Haar lange zachte manen drijven op het oppervlak, en omringen haar gezicht als weelderige krullen. Een klein lachje siert haar lippen wanneer ze de stem van Thowra weer hoort, het was inderdaad een prachtplek. Ze heft haar hoofd naar hem op en laat deze even over zijn sterke benen gaan, richting zijn borst om vervolgens zijn ogen te vinden. 'Er zijn meer van deze grotten, je moet alleen het geluk hebben om ze te vinden. In deze grotten word wel vaker geschuild, vaker dan je zou denken' ze wend haar blik weer af en laat deze naar het water af dwalen.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

WazBeer schreef:

Thowra liet zich nog even betoveren door de omgeving, voor hij besloot het water in te stappen. Imagnetrix zat er al in, haar lange manen en staart drijvend op het warme water. Het leek als een wit deken die het oog schermde van de bodem onderaan de bron. Hij stapte erin, voelde hoe het warme water langs zijn lichaam stroomde en hem helemaal omringde. Het was heerlijk, vooral nu het zo winters was buiten, met sneeuw en ijs. De merrie had nog wat gezegd over liefde, hij knikte. Om de gouden merrie bij de mens weg te krijgen, hij had alles voor haar gegeven. De komende winter was zwaar geweest, maar gevochten had hij, om haar een mooi plekje te schenken en haar steeds te voorzien van voldoende gras. Toch liep ze weg, na alles. Iets wat hij nog steeds niet kon bevatten. Wie ruilde de vrijheid nou in voor een gevang.

Zijn aandacht keerde terug naar Image, die naast hem in het water stond en weer sprak. Hij luisterde goed naar haar woorden, elke klank zorgvuldig opnemend in zijn hoofd. 'Dan hoop ik dat anderen net zo veel geluk hebben een dezer plaatsen te vinden onder de blauwe maan' sprak hij vriendelijk. Niets liever dan dat iedereen veilig was voor de schimmen en zij ook geen nieuwe metgezellen konden vormen. Toch vreesde hij dat dit wel gebeurde buiten. Dat wanneer hij terug zou keren uit de grot, er nieuwe wezens opgestaan zouden zijn, en de groep van Avanti hadden versterkt. Hij had echter geen zin om zich nu zorgen te gaan maken om alles wat er zich afspeelde. Hij was hier, samen met Imagnetrix, dat was voor nu even genoeg.

Rank 1

Gast **Profile**

Imagnetrix

Ze glimlacht wanneer ze merkt dat Thowra zo in zit over de kudde paarden. Vele vragen gingen door haar gedachten, maar ze vond het te vroeg om deze te stellen, ze kende hem pas amper. 'Weetje wat ik mij nou af vraag?'- heel even stopt ze haar zin om te kijken of ze zijn aandacht heeft. 'Hoe kun je je leven ruilen voor dood en verderf? Is het zo met de wereld gesteld dat het leven niks meer te bieden heeft?' Heel even mijmert ze weg in haar eigen gedachten. 'Ik heb altijd gedacht dat het op ten duur beter zou worden, de wereld' Ze begreep het simpelweg niet, ze kon niet begrijpen hoe je je beter kon voelen wanneer een ander pijn werd gedaan. Misschien was het ook daarom dat Rixan haar niet meer wilde, ze dacht niet als hem. Wanneer zij pijn werd gedaan dan deed haar dat pijn, daar kon ze niet van genieten, het was geen ziek spelletje voor haar. Ze merkt dat ze de hele tijd Thowra heeft lopen aan staren en wend haar blik af.

'Zou jij je leven op geven om het eeuwige leven te hebben?' Heel even dacht ze er over na, nooit sterven, voor eeuwig vast zitten op deze aarde. Al je geliefde zien sterven om je heen, zien hoe iedereen je langzaam vergeet. Nooit meer de wind op je vacht, nooit meer het water op je lippen. Niks meer voelen, en toch leven. Zij zou het er niet voor over hebben, zij zou niet willen zien hoe haar eigen veulens zouden sterven, hoe haar kleinkinderen haar langzaam vergeten. Zij kon het niet, maar zij was een merrie met een puur geweten, zij wilde niemand kwaad doen..

Ze laat haar blauwe ogen weer naar Thowra glijden, zijn lichte vacht glansde van het water, en zijn donkerbruine ogen waren gefascineerd door de omgeving. Het was een knappe hengst, daar kon ze niet om heen. Maar elke keer als ze dat dacht, dan zag ze Rixan weer voor zich in gedachten, en wist dat niemand hem ooit zou kunnen tippen. Ook al was hij haar vergeten..

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

De merrie vroeg hem wat, hij dacht na. Het liefst zou hij haar meteen antwoord geven, maar het was een vraagstuk waarover iedereen wel enkele minuten kon peinzen, minstens een paar minuten. 'Ik weet niet hoe anderen in staat zijn die keus te maken. Waarschijnlijk is het leven niets meer dan ellende voor hen geweest. Wellicht hebben ze niets meer om voor te leven, enkel wrok waardoor ze niet simpelweg een afgrond in springen, maar zich wijden aan het zuur maken van het leven van een ander' sprak hij zacht maar hoorbaar. Thowra merkte dat Image hem aan staarde, hij glimlachte even. Haar blauwe ogen, zo helder. Iets waar hij uren naar zou kunnen turen, maar ook hij wist dat dit onbeleefd was.

Weer vroeg ze hem iets, weer een vraag waar men goed over na zou denken. Toch wist hij hier wel wat hij zou zeggen. Nee, om de rest te zien sterven, om hem heen. 'Een onsterfelijk leven komt niet zonder offers, ik zou mijn vrienden niet graag zien sterven. Daarbij denk ik dat er toch altijd een gevaar aan kleeft. Ik ken geen onsterfelijke paarden die hun ziel niet verpatst hebben aan de duivel' vervolgde hij op kalme, maar serieuze toon. Waarschijnlijk wilde Image haar vrienden ook niet zien sterven. Toen hij er beter over na dacht, hij wilde haar niet zien sterven, als zij oud zou zijn en hij niet. Dit zei hij natuurlijk niet hardop, gezien hij haar niet lang kende, noch haar hengst was. Nee, zoiets drong je niet op, ook Thowra niet.

Leader Rank 2

Gast **Profile**

Imagnetrix

Al haar aandacht is gericht op de hengst met de leeuwenkleuren. Ze vroeg zich af zijn ouders ook zo een mooie vacht hadden gehad. Haar moeder was haar evenbeeld geweest, maar haar vader was zwart als de nacht. Hij had echter wel de blauwe ogen die Image had geerft. Hier was ze echter niet zo trots op, haar vader stond niet bekend als een goede hengst. Wanneer Thowra is gestopt met praten draait ze haar lichaam een kwart slag, zodat ze weer oog in oog met hem staat. Haar zachte krullende manen omlijsten haar gezicht als een schilderij. Haar mooie blauwe ogen staan in een hevig contrast met de donkere grijze vlekken die haar ogen omringen. Ze knikt bevestigend dat ze hem had gehoord, en denkt na over de woorden. Echter komt ze er al snel achter dat ze meer zin had in een luchtig gesprek. 'Vertel me Thowra, waarom maak jij je zo druk om de paarden van de kudde?' heel even dacht ze er over na, hij had het postuur van een leider, en aangezien de laatste tijd niet zo sociaal was geweest kon het zeer zeker zijn dat zij het laatste nieuwtje van de nieuwe leider niet had gehoord. Ze glimlacht liefjes, en wacht op een antwoord

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

Tijdens de stilte had hij de tijd om haar pracht nog eens te bewonderen. Niet te uitbundig natuurlijk, dat zou alleen maar opvallen en hem in een slecht daglicht stellen. Het laatste wat hij wilde was dat hij overkwam als iemand die haar stalkte of iets dergelijks. Terwijl zijn bruine ogen zorgvuldig over haar lichaam en hoofdje gleden, verbrak zij de stilte alweer met een wat luchtigere vraag. Toch was dit nog altijd iets dat hem wat liet nadenken. Gezien het niet lang geleden was dat hij het pad van de leider in had geslagen. Sinds Libertad hem voor de keuze had gesteld was hij ermee bezig geweest, met de uiteindelijke conclusie dat hij zichzelf nu de leider van rang 2 kon noemen. Natuurlijk een status die menig paard zou willen hebben. Dan wel niet de hoogste in rang, maar toch verantwoordelijk voor de doorstroom. 'Een leider moet op zijn paarden letten, hoewel het mij zonder die rang ook wat had gedaan. Ik denk dat het deels een karaktertrekje is' sprak hij vriendelijk. En alweer sierde die glimlach zijn lippen. Zo vreugdig had hij zich in lange tijd niet gevoeld, zelfs niet met Faolin en Libertad.

Leader Rank 2

Gast **Profile**

Imagnetrix

Hij was dus blijkbaar een leider, direct word ze overspoelt door gevoelens van schaamte. Wat had ze ook al weer allemaal gezegd? Had ze haar zelf voor schud gezet? God, ze kon wel door de grond zakken. Een waterig lachje siert haar lippen, en ze kan niks meer doen dan met een pokerface naar zijn verhaal luisteren. Wanneer hij klaar is met praten knikt ze enkel en wend haar blik af. 'God, wat voel ik me dom nu' een verontschuldigende blik hangt in haar ogen. 'Ik had moeten weten dat je een leider was, en ik ben hier al zo lang' Een vrolijke lach verlaat haar lippen. Ze schud haar rankje hoofdje, en haar zachte witte manen dansen. Ze duwt zachtjes haar neus tegen de zijne en maakt een lichte buiging. 'Aangenaam Leider met de kleuren van een leeuw' Ze grijnst vrolijk en spetter met haar neus wat van het water zijn kant op.

I have a tale to tell about a girl whose soul was screwed, She was born into a life with everything to lose. Her father sold her to the trade when she was just a child, She was young and never ever learned to smile. She took a bullet and she blew out her brains, She didn't say goodbye, she just went away. And now who's missing her? I wish she was here, Her name was Angel and she'd had a bad year.

**Profile**

» The end of this miserable year & the start of a whole new life.
» Angel
» Little shy angel in the woods.
» Stand strong like an Angel~

Her name was angel, and she had a bad year

Her name was angel, and she had a bad year

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen