Empty spaces

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

Verlamd van de pijn vervoerde ze zich traag door de hoop takken die in het bos uitgespreid lagen. De open wonden in haar benen waren opvallend te zien en een kort moment vroeg ze zich af waar ze dit voorover had gehad. Wat had ze hier aan gewonnen? Wat was de winst geweest? Niets. Maëve had helemaal niets meer. Niets om naar te verlangen, om tegen te praten of de stilte mee te delen. Onopvallend stroomde een traan uit haar blauwe oog, dat zich nestelde in haar parelwitte vacht. Een harde hoest rolde van haar lippen af, een moment schrok ze van hoe hees ze klonk. Haar ranke benen stopte met de voortgang die ze had gemaakt. Turend keek ze voor zich uit, of ze al ergens het bos van Blue Moon Horses kon zien. Waarom ze hier terug naar toe trok, was voor haarzelf ook nog een vraagteken. Vrienden had ze hier niet, maar het was ook zo lang geleden dat ze hier was geweest dat niemand haar hier waarschijnlijk zou herkennen. Ze nam zich voor om normaal te doen, zichzelf te zijn. Hetgeen wat ooit het meest grote struikelblok voor haar was geweest. Maëve was niet in staat om normaal te doen, geen leugens te verspreiden of rare grappen met iemand uit te halen. Ze had zichzelf al zo diep in haar eigen leugens verwikkeld dat ze niet eens de waarheid meer wist. Lastig, want waar moest ze nu op voort breien? Eerlijk zijn was geen optie, de helse pijn die dat meebracht wilde ze niet nog een keer meemaken maar liegen wilde ze ook niet meer. Peinzend zette ze haar ranke lichaam weer voor. Haar hersenen waren aan het kraken, en ze had geen idee wat ze nou hier eigenlijk moest gaan doen. Geen doel voor ogen.

Zweetdruppels liepen over haar witte, dunne huid. De zomer was al een tijd aangebroken maar Maëve had zoveel achteraf ergens in een schaduw gestaan dat ze de brandende zon op haar huid niet meer gewend was. Een shock ging door haar lijf heen, dit herkende ze. Lichte pretlichtjes verschenen in haar ogen en voor een moment vergat ze de pijn in haar benen. Orlais. De prachtige stranden van Orlais. Wat had ze genoten van dit gebied, voor de korte tijd die ze in Blue Moon Horses was gebleven. Een schelle hinnik verliet haar roze lippen en versnelde haar trage pas. De zilte lucht drong haar neusvleugels binnen en met een opvallende snuif liet ze dit zich binnen dringen. Heerlijk. Een glimlach sierde haar volle lippen, waarna die er tergend langzaam weer af ging.

Het zout prikte verschrikkelijk in haar wonden maar dat hield haar niet tegen om een stuk de zee in te wandelen. Haar witte manen waren aan het dansen in de wind en op het eerste gezicht zag ze er eigenlijk heel goed uit. Op haar vacht was geen vlekje te bekennen en in haar ogen waren lichte fonkeltjes te vinden. Zolang je maar niet naar haar rechterbeen keek, was alles goed. Maëve betrapte zich erop dat ze stiekem hoopte op wat gezelschap. Iemand om een oppervlakkige conversatie mee te voeren. Van diepzinnig hield ze niet, want dan werden de leugens haar te veel en kon ze het zichzelf allemaal niet meer bijbenen. Ze had besloten zich zelf te veranderen, maar eigenlijk was ze niet van zichzelf overtuigd. Langzaam zette ze enkele stappen achteruit en keerde haar rug naar de zee toe. Haar blauwe ogen bespeurde de duinen af of er geen gestalte van een paard te zien was. Tot haar teleurstelling kon ze niets vinden. Even was de bedroefdheid in haar ogen te zien, maar daarna verliet een harde hinnik haar roze lippen. Onrustig wachtte ze af op een antwoord. Bang om hier eenzaam achter te blijven, en nooit meer iemand te kunnen vinden.

-Sorry voor de flutpost, moet nog weer inkomen na een jaartje en ander kadertje komt eraan, kan het alleen niet vinden met de nieuwe codering. -_-'

Maëve, rang 1.

Copyrighted by Sara Toffolo.

L E V E N T I A N

"Every saint has a past and every sinner has a future."

Zijn lichaam rende op een ongekende snelheid, iedere spier in zijn lichaam vond de kracht om vrijheid te gaan zoeken. Leventian had eindelijk die grens bereikt, de grens waarin hij volwassen was geworden. Waarin hij mocht gaan en staan waar hij wou. Na drie jaren van mentale training was hij er nu klaar voor. Als een prins van rang vier was hij niet meer te stoppen, hij wist dat er een dag zou komen dat hij zijn vader’ plaats zou innemen als leider. Serano zei dat hij er niet klaar voor was, hij had nog zoveel fysieke dingen te leren. Wat zijn ouders niet wisten was dat hij stiekem samen met Vengeance trainde met een ex-leider. Beide vrienden waren klaar om schimmen aan te pakken. Hij voelde het, nee hij was niet overmoedig. Maar hij wilde nuttig zijn, hij wou niet in de bescherming liggen van zijn ouders. Hij wou helpen, hij wou groots zijn en gekend worden om zijn onverschrokken vijandigheid tegen de schimmen. Hij wou dat ze wisten dat hij daadwerkelijk op een dag een goed leider zou worden. En nu … nu was hij vrij. Hij kon naar ieder gebied trekken zonder dat zijn ouders hem achterna kwamen, zonder dat hij beschermd werd. Hij wist de gevaren, kende de signalen dus hij vreesde niet.

Zijn zwarte manen en staart wapperde in de wind. Het eerste wat hij altijd al eens wilde doen … naar Orlais gaan. De golven voelen, de zoute lucht proeven. Op zijn praktisch witte vacht toonde zich zwakke zweetplekken. Zijn neusgaten sperden zich altijd maar wijder terwijl hij vol genot zijn benen liet rennen onder hem. Het voelde zo goed. Het was behoorlijk vroeg, de kuddes stonden nog samen. In Anderfels galoppeerde hij door de bloemenvelden in een rechter lijn naar de zee. Hoe dichter hij kwam hoe meer de geur van het zoute water hem gevangen nam. Een jong lichaam als dat van Leventian wist zich moeiteloos een weg te werken op de duin. Hij sprong krachtig naar boven en bleef daar staan terwijl zijn donkere ogen de zee gaande sloegen.

Er lag een ongekende glimlach op zijn lippen. Als veulen was hij hier eens op doortocht geweest maar toen mocht hij niet naar het water, er was niets dat hem nu nog tegenhield. Een hinnik rees door de lucht. Leventian spitste zijn oren en keek langs de zeelijn heen tot hij de afkomst vond, een stipje ver weg en te onduidelijk om waar te nemen. Hij gooit zijn roze neus in de lucht en hinnikt luidruchtig terug waarna zijn lichaam van de duinen springen naar de zee. Het water voelde koud aan, werkte verkoelend op zijn oververhitte lichaam. Hij drukte zijn neus tegen de golven aan en spring opzij als een nieuwe golf tegen zijn benen klots. Zijn lichaam komt weer in een snelle galop en terwijl hij door het water galoppeert geniet hij van het gevoel dat de golven hem geven. Axis had gelijk, de zee, de horizon, Orlais was fantastisch. Leventian word hardhandig terug in de realiteit getrokken als hij de merrie waarneemt. Al de vrolijkheid uit zijn lichaam trekt weg als hij de wonden ziet op haar lichaam. Zijn ogen gleden langs het strand en de duinen maar er was niemand. Ze staat half in de zee, een spierwitte merrie getekend door lelijke wonden. Hij blijft staan op het strand, het water vormt cirkeltjes rond zijn hoeven en hij kijkt haar aan, bezorgd en taxerend maar zegt niets …

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

In haar gezichtsveld drong een wit paard binnen, en meteen met dit beeld priemde ze haar kleine oortjes om de luide hinnik te ontvangen. Een waterige glimlach verscheen op haar gelaat want opeens voelde ze een misselijk dubbel gevoel in haar buik ontstaan. Maëve had om gezelschap gevraagd en zou dit waarschijnlijk ook krijgen. Echter besefte ze nu pas dat ze dan een gesprek moest gaan aanknopen, de wonden die over haar benen verspreid waren moest uitleggen en daar kwam nog eens boven op dat ze alles zonder leugens moest vertellen. Haar maag veranderde in een knoop en even vroeg ze zich af waarom ze dit ook alweer wilde. Diep van binnen wist ze wel dat dit socializen goed voor haar zou zijn. Ze had al in geen maanden meer contact met andere dieren gehad waardoor haar sociale vaardigheden flink achteruig waren gegaan. Niet dat ze die daarvoor al uitstekend kon vertonen, maar nu was het helemaal bar slecht. Ze liet een diepe zucht over haar lippen rollen terwijl ze het grote gestalte steeds dichterbij zag komen. Kort sloot ze haar ogen, om alle informatie over haar heen te laten komen en alles te laten bezinken. Tergend langzaam zette ze een paar stappen achteruit, haar hoeven werden omringd door het zoute water en het prikte enorm in haar open wonden. Hard beet ze op haar roze lippen om de pijn te verbijten, maar het hielp niets.

De hengst kwam steeds dichterbij en dichterbij. Haar hart begon van angst en adrenaline sneller te kloppen. Nú moest het gebeuren, nu was het moment daar dat ze werkelijk weer met een ander paard een conversatie moest leggen. Ze had de neiging om de benen te nemen en onmenselijk hard weg te rennen maar in haar achterhoofd wist ze dat deze poging tevergeefs zou zijn. De wonden op haar benen zouden haar belemmeren in de snelheid en bovendien zag deze hengst er veel gespierder uit dan zei ooit zal zijn. Inmiddels was de hengst in de branding gaan staan en ze voelde zijn ogen in haar lichaam branden. Verlegen, maar ook angstig draaide ze haar hoofd weg en sloot ze voor een kort moment haar ijsblauwe ogen. Voorzichtig draaide ze haar hoofd weer terug om de hengst grondig te bekijken. Hun vachtkleur kwam aardig overheen, alleen dat van hem leek nog intact. Niet veel wonden of littekens te zien, en daaruit maakte ze op dat hij niet erg oud was. Hij zag er levendig, vol energie uit. De zwarte manen sierde zijn gelaat en het zag er niet verkeerd uit. Vriendelijk zelfs. Echter werd Maëve een beetje angstig door de terughoudendheid van de hengst. Ze wist niet welke woorden ze uit moest spreken om een goed gesprek te beginnen, of überhaupt een gesprek te beginnen. Onrustig zette ze nogmaals een paar stappen achteruit. Weer moest ze de pijn op haar lippen verbijten.

“Wel..” Begon ze onzeker en zonder de hengst recht aan te kijken. Nog steeds had hij niets gezegd dus vond ze het tijd dat zei wel wat mocht zeggen. Geen idee wat, en daarmee had ze zichzelf nu in de knoop gewerkt. Hoe moest ze haar zin vervolgen? “Orlais is prachtig, niet waar?” Zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Nadat ze de woorden had uitgesproken durfde ze de hengst weer in zijn ogen aan te kijken. Heel kort maar. Ze draaide haar hoofd naar de zee waar een prachtige horizon boven uitstak. De golven bewogen rustig over het water want er stond weinig wind en eigenlijk was het heel lekker weer voor een zomerdag. Al wat rustiger sloot ze haar ogen en snoof ze de zilte zeelucht diep in om hier intens van te genieten. Daarna opende ze haar ijsblauwe ogen weer om de hengst aan te kijken. Ze betrapte zichzelf dat ze benieuwde naar een antwoord van hem. Eigenlijk hoopte dat hij het ook zo mooi zou vinden als haar, want dan was er tenminste nog een onderwerp waar ze samen over konden keuvelen ondanks Maëve haar gebrekkige sociale vaardigheden

-Hoop dat je dit niet erg vind, maar ik heb je kader gebruikt om hierin te verwerken omdat ik de laatste tijd zo loop te rotzooien hier met de codes. Als je het erg vind moet je het zeggen, dan doe ik meteen wat anders. .

L E V E N T I A N

"Every saint has a past and every sinner has a future."

Terwijl hij het gevoel van de golfjes tegen zijn hoeven absorbeerde bleef hij de merrie met gemengde gevoelens aankijken. Ze had een zekere angst in haar ogen liggen maar niet omdat hij slecht kon zijn, meer om wat ze moest gaan zeggen of doen. Haar wonden leken niet schim-specifiek. Hij kende iedere toetakelingsmethode van iedere schim … ja, hoor ze hadden ieder hun patroon. De hare kwamen daar niet mee overeen, dus het was geen schim? Hij besloot er niet rechtstreeks over, de loners konden ook nog steeds akelig uit de hoek komen en die kende Leventian amper. Het kon ook van een roofdier geweest zijn … een beer, poema, misschien een wolf. Of het kon van een gewoon paard geweest zijn. Ze kwam hem niet meteen bekend voor wat logisch was. Leventian had drie jaar in de bubbel van rang vier geleefd. Naast de weinige uitstappen naar de andere rangen zag hij niet meer dan zijn ouders en kuddegenoten, haast familie voor hen. Dus ze was hem geheel onbekend evenals hij onbekend was voor haar. En hier stond hij dan naar haar te kijken.

Hij sloeg zijn ogen neer, zag nog net hoe ze zich verlegen wegdraaide en haar heldere blauwe ogen sloot. Er kwam een zwakke glimlach op zijn lippen te liggen terwijl zijn hoeven een stap dieper het water in kwamen, niet dichter naar haar toe want dan zou ze zich misschien bedreigt voelen. Hij bleef op veilig afstand, respecteerde haar grenzen. Zo’n dingen had zijn moeder hem allemaal bijgebracht, hoe je voor een merrie moest zorgen, haar liefhebben. Hoe je een veilig gevoel aan hen kon geven. Zijn vader had hem dan helemaal andere dingen geleerd, een kudde leidden en overleven. Zijn ogen schoten naar de wonden, ja dat had hij ook geleerd. Hij wist dat het zoute water haar pijn moest doen aangezien ze er behoorlijk vers uit zagen. Net als hij wou gaan zeggen dat ze misschien beter uit het water kon komen sprak ze.

Hij richtte zijn hoofd op, priemde zijn oortjes naar voor en keek haar nieuwsgierig aan. Zijn ogen waren pure vriendelijkheid. Als hij ooit leider zou willen worden zou hij wat harder en meedogenlozer moeten worden, een gedacht die hij wat probeerde te verdringen, hij wou niet zo worden. Zijn lippen krulden in een glimlach en hij knikte bijna meteen instemmend. ‘Het is prachtig.’ Hij zweeg en tel en staarde naar de horizon. ‘Ik hoorde zoveel verhalen over dit gebied, over de pracht en praal …’ Zijn zachte jonge stem viel weg. ‘Het is de eerste keer dat ik hier kom.’ Hij keek opzij naar de merrie. ‘Ben jij hier al eerder geweest?’ Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en keek haar intens nieuwsgierig aan …

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

De ogen die ze op haar voelde branden straalde vriendelijkheid uit en daar kon ze wel mee dealen. Haar hartslag werd al wat rustiger waardoor haar ademhaling ook minder zwaar werd. Ongecontroleerd zette ze een paar stappen een andere richting uit. Nog steeds stond ze voor de hengst en niet in zijn comfortzone, maar haar benen waren tenminste uit het water wat steeds meer pijn begon te doen. Verontrustend keerde ze haar hoofd naar haar rechterbeen om daar de diepste wonden te bekijken. Het zag er slecht uit maar ze wist verder ook niet wat ze eraan moest doen en besloot het maar op te geven en de pijn proberen te negeren. Net toen ze haar hoofd weer richting de hengst wilde draaien begon hij te spreken. Haastig keek ze hem weer aan, wat voor eens in tijden was ze geïnteresseerd in wat er over zijn tong zou rollen. Het was wel vrij duidelijk voor haar dat ze weer vaker tussen de paarden moest gaan wandelen, want het gevoel wat haar nu overkwam had ze nog nooit gevoeld. De honger naar gespreksstof, de lust om zijn stem te horen.

Gelukkig deelde hij de mening van haar, en wanneer hij dit zei knikte ze er ook kort bij ter bevestiging. Zijn stem klonk jong, maar het stoorde niet. Eigenlijk kon ze niet echt schatten hoe oud de hengst was maar zelf was ze ook een beetje kwijt hoe oud ze zelf nou eigenlijk was. De woorden stroomde haar gepriemde oortjes in en het stopte met een vraag. Zijn blik keek uitnodigend naar een antwoord maar ze twijfelde even. Bedenkelijk keek ze omhoog, of het antwoord toevallig niet in de hemel geschreven stond. Echter was dit niet het geval en kwam ze weer terug bij de blik van de hengst, bij de realiteit. Veel vaker was ze hier niet geweest, maar het was vooral heel erg lang geleden dat ze zich in dit gebied bevonden had. Maar ondanks alles vond ze het van alle gebieden het mooiste wat er in Blue Moon Horses was. “Vrij lang geleden.” Antwoordde ze kort, terwijl ze even wegdraaide. Wat moest ze nu vertellen? Ze had zich er nog zo aangehouden om niet te gaan liegen en dat wilde ze echt graag volhouden maar ze had echt geen idee wat ze nu moest gaan zeggen. “Het is al een enorme poos geleden dat ik hier in dit gebied was.” Vervolgd ze haar zin. Het was niet de beste verklaring die ze voor haar antwoord kon geven, maar iets beters kon ze even niet verzinnen.

In haar achterhoofd hoopte ze dat de hengst zich niet zou afvragen waarom ze hier al heel lang niet meer was geweest want ze had bar weinig zin om al die vragen te beantwoorden omdat ze vrij zeker wist dat ze die niet zonder enkele leugens zou kunnen vertellen. Bovendien had ze alles weggestopt, en veel van de informatie die ze de afgelopen maanden in zich had opgenomen weer vergeten. De doofpot noemde ze dat ook wel. Eigenlijk was ze allang blij dat ze zich nog niet voor hoefde te stellen want het kwam ook vaak voor dat ze per ongelijk een andere naam zei dan dat ze werkelijk heette. Haar blik richtte ze weer naar de hengst toe. Het verbaasde haar eigenlijk waarom hij hier nog nooit zo vaak was geweest, misschien zat daar ook wel een verhaal achter. “Waarom ben je hier nog nooit eerder geweest? Ben je hier nog niet zo lang? Of heb je hier vervelende gebeurtenissen aan qua verhalen?” Vroeg ze nieuwsgierig. Haar laatste woorden doelden op de schimmen die hier ook verscholen zaten. Kort huiverde ze. Torak. De naam schoot door haar hersenen heen en het liefst wilde ze het zo snel mogelijk weer eruit bannen. Ze wilde er gewoon níet aan denken. Angstig sloot ze haar ogen en haar ranke lichaam rilde kort. Ze hoopte dat de hengst dit niet gezien had, maar het was bijna onmogelijk. Bijna meteen had ze spijt van deze situatie, dit zou misschien wel vragen opwekken.

L E V E N T I A N

"Every saint has a past and every sinner has a future."

Terwijl Leventian haar woorden afwachtte staarde hij naar de horizon en probeerde hij te bevatten wat daar was. Waren daar ook paarden die hun kant opkeken en afvroegen wat er daar lag. Leventian zou dit gebied nooit aanraden, hij zou het ze willen toeschreeuwen maar ze zouden het toch niet horen. Hij kon daarheen rennen maar Axis vertelde hem dat, op welke plaats je ook bent in de wereld er altijd een andere horizon zal zijn. Je kunt de horizon niet raken want hij blijft altijd op precies dezelfde afstand. Een fascinerend idee. Nu hij hier stond kwam een hoop informatie over deze plek samen in zijn hoofd. De wezens in het water waarvan sommige zeiden dat ze gigantisch waren of net zo klein dat ze amper zichtbaar waren. En terwijl hij daar keek kwam een ongekende jonge wilskracht in zijn ogen te liggen. Hij was nog niet lang drie jaar, zijn drang om te spelen en op ontdekking te gaan was helemaal nog niet verdwenen. En dit gebied gaf hem nu eenmaal een hoop verlangde kriebels.

Hij keek opzij naar de merrie, ze was uit het water gegaan, nu pas zag hij de diepste wond op haar been. Zijn plezier was op slag weer weg. Langzaam kijkt hij haar aan maar verlegd zijn blik uiteindelijk weer naar de horizon. Terwijl zijn roze neus over het water tobt probeert hij te bevatten waarom ze niet meteen hulp vroeg. Hij kon haar met gemak naar zijn moeder brengen die genezende krachten bezat. Of hij kon haar wat genezende planten aanwijzen die helend werkte als je ze at. Het feit dat ze in het water was gegaan, wat hels moest geweest zijn, zei veel over de kracht die ze bezat. Misschien wilde ze er anderen niet mee lastig vallen, maar had ze dan gehinnikt? Waarschijnlijk niet. Misschien stelde ze zich gewoon niet zo gauw open, ja dat was het waarschijnlijk. Ze had tijd nodig om zich op haar gemak te voelen.

Haar woorden waren zacht maar aarzelend. Het was lang geleden dat ze hier was geweest, dus ze was hier al geweest. Maar ze was waarschijnlijk niet van hier. Zijn onderbewustzijn maande hem aan er niet verder over in te gaan. Uit de informatie die hij van haar verzameld had was het inderdaad misschien beter om er niet langer op in te gaan. Als ze wou praten dan zou ze dat doen, dat had zijn moeder hem geleefd. Trots dat hij haar lessen in praktijk kon omzetten blikte hij opzij bij haar volgende woorden en vragen. Hijzelf was een behoorlijke babbelaar. ‘Ik mocht niet.’ Hij keek onschuldig weg. ‘Ik ben net drie, ik moest bij mijn ouders blijven twee gebieden verder.’ Hij knikte in de richting van Ferelden. ‘Ben hier geboren.’ Hij glimlachte breed uitnodigend. ‘Ik ben Leventian trouwens.’ Stelde hij zichzelf voor. Hij schraapte zijn hoeven over het water waardoor het opspatte. Uiteindelijk liep hij langzaam terug uit de zee. ‘Wat vind jij zo mooi aan dit gebied?’ Vroeg hij nieuwsgierig …

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

Het gezelschap deed haar goed, en dat gevoel had ze in geen eeuwen gehad. Kort vroeg ze zich af wat hier de rede voor zou zijn maar ze besloot daar niet om te gaan malen en het te accepteren dat het zo was. Ze was het niet van zichzelf gewend dat ze contact op prijs stelde, maar ze werd met de dag ook ouder en misschien waren nu eindelijk de nodige veranderingen aan het intreden. Bij deze gedachte verscheen er een welgemeende glimlach op haar gelaat. Haar aandacht ging weer naar de hengst toe, die een aantal woorden uitsprak. Geïnteresseerd priemde ze haar kleine oortjes naar voren om elke toon te kunnen verstaan. Hij mocht niet. Even keek ze vreemd bij deze uitspraak maar de verklaring die volgde maakte een hoop duidelijk. Drie jaar. Ze bedacht zich de momenten die ze had meegemaakt toen ze ook drie jaar was. Rond die tijd had ze waarschijnlijk Xariv verlaten en Torak ontmoet. Weer ging er een rilling over haar kleine lijfje, vooral bij de gedachte dat ze misschien maar anderhalf jaar ouder was dan de hengst die voor haar stond. Eigenlijk was het nog maar zo kort geleden dat alle vreselijke dingen zich hadden afgespeeld want ze had nog een heel leven voor zich. Over de toekomst dacht ze liever niet na, ze was bang dat het alleen maar slechter zou worden en eigenlijk kon ze niet voorstellen dat het nog slechter kon worden dan dat het al was. Met een hevige knik probeerde ze de pessimistische gedachte te verwijderen en haar aandacht weer te richten op de hengst.

Leventian. Bestuderend nam ze de naam in zich op. Het paste wel bij de zwarte hengst, qua vriendelijke toon en hoe hij eruit zag. “Bijzondere naam.” Sprak ze al wat harder dan daarnet. Even stond ze op het moment om haar naam over haar tong te laten rollen maar toen ging hij alweer verder met mijn verhaal. Een zucht van opluchting rolde over haar roze lippen en fractie van een seconde sloot ze haar ogen. Bedenkelijk keek ze naar de zee om op een goed antwoord te kunnen komen. “De zee.” Antwoordde ze kort. “Hoe nu de golven langzaam op en neer deinzen, ziet het er heel vriendelijk uit. Echter is de werkelijkheid anders. Waarschijnlijk zijn hier al veel paarden in omgekomen of andere dieren.” Vervolgende ze haar zin, op dezelfde toon waarop ze net gesproken had. “Net zoals het leven.” Voegde ze er zachtjes aan toe. “Maar het zeeleven vind ik ook prachtig. Dat die dieren onder water kunnen leven, het moet daar vast een paradijs zijn. Als ik mocht kiezen zou ik wel graag een orka zijn, of iets in die trant.” Ratelde ze verder. Ze betrapte zich erop dat ze vrij veel aan het woord was maar ze wilde zichzelf laten gaan want ze had zichzelf al die jaren al genoeg ingehouden.

De ijsblauwe ogen gleden over de uitgestrekte zee, of er een spoor van leven te bekennen was. Helaas, het mocht niet baten. Haar aandacht ging weer naar Leventian. “En jij Leventian, wat vind jij het mooist aan Orlais?” Vroeg ze geïnteresseerd terwijl ze haar meest vriendelijke blik op haar gelaat probeerde te zetten. Ondertussen was ze ook erg nieuwsgierig geworden naar de plaats waar hij was opgegroeid. Eigenlijk was alles hier prachtig maar ieder gebied had zo zijn kenmerken en voor- en nadelen. Het was moeilijk om hem aan het woord te laten omdat ze de smaak wel te pakken had, waardoor ze wat stond te wiebelen op haar beentjes. Beschaamd draaide ze even haar hoofd weg waar al een rode blos op te zien was. Ze wilde zó veel weten. Weer overviel het gekke gevoel haar wat ze in het begin van het gesprek ook kreeg. Het leek alsof ze dit niet was, maar wie was ze dan wel? Met die vraag zat ze al jaren in haar hoofd maar het verbaasde haar steeds weer hoe erge stemmings- en karakterwisselingen ze onderging. Tergend langzaam draaide ze zich om, om een aantal stappen te zetten door het mulle zand. Haar lichaam kwam een aantal meter dichterbij het van Leventian. Iets geschrokken zette ze weer een aantal stappen terug. Het liefst had ze haar eigen comfortzone, maar ze begreep ook dat hij die ook had en dat ze daar ook rekening mee moest houden. “Sorry.” Floepte er uit haar roze lippen, misschien ietwat overdreven voor de situatie maar ze was zo ontzettend onhandig.

L E V E N T I A N

"Every saint has a past and every sinner has a future."

Dit was waarschijnlijk de eerste keer dat hij in zijn eentje een gesprek aan ging. Hij herinnerde nog als veulentje zijn tijd in Minanter, waarbij mama de hele tijd achter hem aanliep en Leventian vol bewondering naar de gigantische kudde keek. In tegenstelling tot de kudde waarin hij in vertoefde was Minanter daadwerkelijk imposant. Maar hij hield van de kleine kudde, ze waren stuk voor stuk een soort van familie. Met zeven waar hij zichzelf en de twee leiders bij meerekende. Hij zag graag meer paarden naar rang vier komen, het bood veiligheid tegen de schimmen. Hij wist niet hoe het was om te klimmen van één naar vier, hij was in vier geboren en zou daar altijd blijven vertoeven. Met die status waarin hij niet gekwetst kon worden door de schimmen wou hij anderen helpen. Zijn vader zei hem dat ondanks dat de schimmen je niet konden doden dat het niet wilde zeggen dat ze je niet konden raken en kwetsen. Dus hij moest voorzichtig zijn, wat hij van plan was. Maar een paar paarden beschermen … samen met Vengeance kon vast geen kwaad. Hij was gedreven, Vengeance, zijn beste vriend, de leider van rang drie was net als hem. Samen waren ze er klaar voor, in het geheim.

Toen ze zei dat zijn naam bijzonder was glimlachte hij in vage verlegenheid. ‘Papa koos het. Betekend moedig, uithoudingsvermogen.’ Hij zweeg en dacht er even over na. ‘Wat ik probeer te voltooien.’ Hij grinnikte geamuseerd en schudde dan langzaam zijn hoofd. ‘Een beetje lang naar mijn smaak vind ik. ‘ Ging hij dan in alle eerlijkheid verder. Maar het was zijn naam, de naam waaronder zijn familie hem kende en hij droeg het met trots. Hij noemde Vengeance vaak gewoon Ven terwijl hij dan weer Lev werd genoemd. Maar het belangrijkste was dat zijn ouders wisten wie er achter de naam Leventian schuilging en dat ze daar trots op konden zijn.

Toen ze begon te vertellen over de zee keek hij gefascineerd toe naar de golven, nam haar woorden in zich op en genoot van de waarde die ze meebrachten. De golven, pure onschuldigheid maar waarschijnlijk levensgevaarlijk om te diep in te waden. Axis had hem dat ook zo gezegd, onderschat nooit de kracht van iets hoe onschuldig het er ook uitzag. Alles had in zekere zin een soort onschuld, zelf de schimmen. Zijn tanden krasten automatisch tegen elkaar bij de gedachten, hij verafschuwde de wezens. De vraag werd teruggekaatst en Leventian stuiterde van opgekropt energie om zijn verhaal te doen. ‘Ik vind het geweldig om zo te kijken en te denken over alles. Filosoferen over de horizon, fantaseren over wat de zee en zijn inhoud.’ Hij zweeg en keek haar zijdelings aan. ‘En de zonsopgang en ondergang.’ Hij zweeg en keek verder. ‘De eindeloze verte om te kijken.’ Hij zweeg en snuffelde aan het water. ‘De golven, het strand. Rennen zonder ophouden.’ Hij grinnikte en keek haar weer aan. ‘Sorry, ik ben hier de eerste keer, heel opwindend allemaal.’ Hij gaf haar één van zijn jeugdige blikken waar je nog echt het veulen van Leventian in zag. Hij viel stil en staarde in puur genot naar de horizon. Dat ze dichter kwam had hij gezien maar hij negeerde het. Voor hem was zijn persoonlijke ruimte niet zo belangrijk bij al wie niet bedreigend over kwam. De merrie excuseerde zich en plaatste een stap terug naar achter. ‘Niet erg.’ Hij draaide zijn blik naar haar en glimlachte geruststellend. Zijn ogen gleden weer naar de wonden. ‘Ik heb maar één vraag en je hoeft niet verder te antwoorden dan Ja of nee. Ik hoef geen uitleg. Gaat het met die wonden? Is het dragelijk?’ Hij keek bezorgd naar de wonden en dan weer naar haar, verder zou hij niet gaan …

**Profile**

» Keep thinking of your empty eyes

Empty spaces

Empty spaces

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen