You better pray for the God you never believed in. [Vengeance]

_{Het water stroomde in kleine trage stroompjes binnen in de grot. Hij vroeg zich af of het hier onder water zou komen te staan als het nog lang zou bleven door stormen. Maar het was nu al ettelijke minuten stil. Geen geluid van rommelende wolken, geen water dat tegen de ruwe bergstenen plensde en geen wind die bulderde. Het voelde nog steeds aan alsof het nacht was, de wolken waren zwart en dik, ze wierpen een dodelijke duisternis over het land van BMH uit. Langzaam kwam zijn lichaam tevoorschijn uit de beschutting die hij voor afgelopen uren had gekozen. Zijn zware hoeven zonken weg in het drassige zand. De druppels dropen langzaam van de bomen, de wind was gaan liggen en langzaamaan hervonden de paarden terug hun kuddegenoten. Door het duisternis voelde Velkan zich kalm en rustig. Er was geen pijn die zijn hersenen dwong het bos in te vluchten. Zijn paarse ogen hadden een lichte kleur blauw omdat het niet volledig duister was. Dat hij lichtgevoelig was wisten de meeste paarden al, er waren slecht weinigen die het wilden geloven. Ze dachten nog steeds dat hij een aanhangsel van de duivel was. Zijn blik schoot razendsnel naar de bossen, ja hij was dat, nee hij wou het niet, nee hij had geen keuze, ja hij zou zijn leven verliezen als hij weigerde. Zo simpel was het voor hem.

Zijn hoeven kwamen langzaam in beweging, de sierlijke witte aftekeningen rond zijn benen verdwenen onder een laagje modder terwijl hij snel richting Anderfels galoppeerde. De korte route was door het bos, kon hij dat risico nemen? Hij had daar een zoon, zijn enige zoon. Af en toe had hij zich laten zien, als het mysterieuze wezen in de bossen met de paarse ogen, het koste twee minuten van je tijd om erachter te komen wat hij was en met wie hij familiebanden had. Het duurde dan nog eens vijf seconden om je te draaien en weg te rennen. Vengeance wist niet wie hij was, waar hij tot in staat was. Dat hij leider was van de derde rang was meer een puur toeval dan een geluk. En Velkan was ook niet zeker of het een vloek of een zegen was. Hij had de leider één keer gesproken, toen hij nog veulen was maar had niet gezegd wie hij was. Hij had Vengeance lang gaande geslaan, gezien hoe hij met de leiderszoon van rang vier overeen kwam. Hoe ze staan sterk werden, klaar voor de strijd. Zijn lichaam kwam in stilstand tussen de bomen, hij had instinctief gekozen om de korte route te nemen. Zijn paarse ogen staken fel af tegen zijn witte hoofd terwijl hij over het derderangsgebied uitkeek op zoek naar die ene hengst … zijn zoon …}

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

You better pray for the God you never believed in. [Vengeance] D1z

_{Een ingewikkeld zonnestelsel stond boven zijn hoofd, het was lang geleden dat hij nog eens de tijd had genomen om naar de sterrenhemel te kijken en deze nacht was perfect geweest, er was geen wolk in de cobalt blauwe lucht te bespeuren, alleen maar witte en gele schijnende sterren die de hemel verlichtten. Op dit soort avaonden had hij altijd gehoopt dat er een grotere kracht zou zijn die hem een antwoord zou kunnen geven op al zijn vragen, tevergeefs... De zachte grassprieten dansten in de wind en streelden over zijn gezicht, hij hield ervan om op zijn rug te liggen en naar de sterren te kijken, er waren eindeloze figuren die een ingewikkeld partoon vervaardigden.

Het was al een tijd geleden sinds hij Leventian nog had gesproken, ze hadden nog veel te bespreken als ze hun plan om de schimmen aan te vallen ooit in werking zouden willen brengen. Toch was er een gedachte die hem nooit verliet, hij schudde haastig zijn hoofd en rolde zich om zodat hij kon rechtstaan, een rilling gleed over zijn zwarte rug en deed het stoffige zand ervan vallen. Zijn blik gleed over de kudde toen een verdachte verschijning zijn aandacht trok, iemand stond aan de rand van het bos hen te bekijken, Vengeance voelde het gewoon in zijn aderen.

Op een up-tempo draf verplaatste hij zich richting de rand van het bos, toen hij een zwarte hengst zag verschijnen met een wit gezicht en paarse ogen, hij kende deze hengst van ergens maar zijn geheugen liet hem in de steek. Hij besloot om de hengst op een vriendelijke mannier te benaderen "Hallo, kan ik u ergens mee helpen?" Hij kon zien dat de hengst duidelijk ouder was dan hem, hij had verschillende littekens maar nog steeds wist hij niet waarvan hij de hengst kende.}

_{De stem van zijn zoon klonk zoveel anders. Hij vond het raar dat Vengeance hem niet meer herkende, iets als Velkan kon je toch moeilijk vergeten? Is het niet om zijn uiterlijk dan is het om het bloed dat hij draagt, toevallig dat van BMH’s meest gevreesde monsters, de schimmen. Het feit dat Velkan de paarse ogen droeg van zijn vader wilde niets zeggen over hem. Eigenlijk wel maar Velkan was een koppige, zijn alterego dacht daar immers anders over. En als Vengeance hem daaraan niet herkende, niet in dat hokje plaats bij slecht … wel, wat zei dat dan over hem? Was hij een slecht leider omdat hij niet herkende wat slecht hoorde te zijn, omdat hij niet herkende wat vroeger ooit voor hem had gestaan? Of was hij een goed leider omdat hij zich niet liet misleiden door de kleur van zijn ogen of de uitstraling die hij gaf. Dat hij niet zo’n leider was die vooroordeelde over ieder gelijk paard die hem passeerde.

Zijn paarse ogen keken vanuit het bos uit naar de hengst. Wat was hij gegroeid, een volwassen en wijs paard. Zo had Velkan hem al die tijd zien groeien, naast Leventian. Hij vroeg zich vaker af of Vengeance ergens een stukje “slecht” zou hebben zitten. Of hij niet gewoon een emotie onderdrukte zoals Velkan er zovele onderdrukten. Het werd warm onder zijn hoeven want er zat duister hem op te hielen. Iedere morgen weer moest Velkan zichzelf helpen herinneren waarom hij nog leefde en wat hij had te doen om dat in stand te houden. ‘Helpen.’ Hij liet het woord even in de lucht gangen voor een kleine glimlach op zijn lippen kwam. ‘Herken je me niet meer. Je hebt me ontmoet toen je nog zo’n klein veulen was.’ Hij liet zijn hoofd zakken en toonde de hoogte aan van een doorsnee veulen. ‘Je bent groot geworden.’ Er kwam een vreemde glimlach op zijn lippen terwijl hij naar de kudde keek. ‘Leider geworden, aan wie heb je dat te danken?’ Zijn paarse ogen gleden terug naar de volwassen hengst voor hem …}

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

AbleToDream schreef:

_{De paarse ogen, het witte hoofd en de merkwaardige aftekeningen op zijn benen, hij dacht na maar vaagjes kwamen zijn herinneringen terug, dit was de hengst die hem in zijn eerste levensjaar was komen opzoeken! Hoeveel jaar was het nu al geleden... 5 jaar, ja, het klopte. Hij kon zien aan de hengst die voor hem stond dat hij ook niet gespaard was gebleven door de tijd die langzaam iedereen inhaalde, tegenover de hengst was Vengeance in de bloei van zijn leven.

Op de een of andere mannier voelde hij dat deze hengst iets met hem te maken had en een groot deel van zijn leven uitmaakte, hoe dat kwam? Wie zou het zeggen, dat was gewoon wat zijn buikgevoel tegen hem zei. Toen de zwarte hengst hem vroeg of hij hem niet meer herkende verscheen er een kleine glimlach op zijn zwarte lippen, hij knikte begrijpend toen de hengst met zijn hoofd een aanwijzing gaf hoe groot hij toen geweest was.
Hij richtte zich nog eens extra op toen hij een compliment kreeg, hij was inderdaad goed geroeid en tot een volwassen hengst uitgegroeid. "Bedankt, ik herinner je zeker nog, die paarse ogen kom je niet elke dag tegen" Hij fronste en kon het niet laten om het toch te vragen "Zou ik je naam nog eens mogen weten? Na al die jaren ben ik het vergeten.." Hij sloeg zijn blik neer omdat hij het zelf erg vod dat zijn geheugen hem in de steek liet, net op zo'n moment.
Zijn glimlach verdween weer toen de hengst over zijn leiderschap begon en hem de vraag stelde die onvermijdelijk was, na jaren tijd had hij zichzelf omhoog geholpen in de hierarchie door zich voorbeeldig te gedragen en zich in te zetten voor de kudde, wie weet was dat een eigenschap die hij van zijn vader had geeërfd. "Mijn vaardigheden hebben me daarbij geholpen." Hij was niet van plan om er verder op in te gaan tenzij de hengst er naar zou vragen. Hij zette een stap dichter om zijn oude bekende nog eens goed te bekijken voor hij zich om draaide zodat hij op dezelfde hoogte als hem stond "Misschien kunnen we wat bijpraten terwijl we door de velden wandelen?" Hij had veel vragen die nog beantwoord moesten worden en stiekem hoopte hij dat hij een antwoord zou kunnen verkrijgen bij deze hengst die hem blijkbaar van kleins af aan al kende "Van waar dit onverwachte bezoek?"}

_{Hoe langer Velkan daar bleef staan, deels gehuld in het duister van de bomen, hoe meer herkenning hij zag opflakkeren bij de jonge hengst. Hun eerste ontmoeting was eveneens in een bos geweest. Het was een vaste waarde in zijn leven, moesten er geen bomen zijn om te schuilen dan zou hij van de rotsen springen en naar hel gaan. Een beetje zonlicht was te verdragen, een paar uur zonlicht gaf hem een tergend langzame pijn die uiteindelijk niet meer te verdragen was. Velkan had zichzelf vaak in die positie gesteld, zodat anderen niet aan hem gingen twijfelen. Maar zoals iedere schimmenzoon betrouwde ook niemand Velkan. En zeker omdat zijn afstamming van niet zomaar een schim kwam, het kwam van Avanti, de schimmenleider. Daar lag ook de enorme twijfel van Velkan over het feit of hij Vengeance wel zou vertellen wie hij was. Want … Avanti was zijn grootvader. Wou een hengst met zoveel ambitie en potentie dat wel weten. Vengeance was een rang drie leider geworden, wou hij het wel horen “hey je stamt af van een schim” … nee waarschijnlijk niet. Maar anderzijds het gaf antwoorden. Velkan was om die reden ook vertrokken uit zijn geboorteland, omdat hij wou weten wie hij was, aan wie hij de gebreken te danken had. Hij had zijn vader één keer gezien en eigenlijk was hij regelrecht moeten ingaan op Avanti’s woorden. Hier komen was zijn doodsvonnis en hij geraakte hier ook niet meer weg zonder dat Avanti hem achterna zou komen en vermoorden. Dus kon hij maar beter doen wat van hem gevraagd werd. Moest hij Vengeance op zo’n pad sturen?

De woorden over zijn ogen deden hem de blik neerslaan. Tuurlijk, dat was het altijd geweest, die paarse verdomde ogen. ‘Uiteraard, moeilijk te vergeten.’ Het was slechts een zwak gemompel, amper verstaanbaar, volledig in zichzelf gekeerd. ‘Velkan.’ Antwoordde hij dan naar alle eerlijkheid. Want zo was Velkan, eerlijk. Hij zou niet zo snel liegen, wat niet wou zeggen dat hij de woorden niet uitstekend kon verdraaien. De waarheid omzeilen zonder er een leugen van te maken, ja daar was hij goed in. Het voorstel om de velden te bewandelen was aanlokkend. Het was bewolkt, het zou hem niet deren. Maar het zorgde ervoor dat Velkan in een positie stond waarbij hij alle antwoorden zou moeten voorzien … Daarom was hij hier misschien. ‘Het is fascinerend om je te hebben zien groeien. Je had als veulen al veel potentieel, goed benut.’ Dat was zijn antwoord op het voorstel om bij te praten, ja dus. Hij wandelde langzaam de bossen uit. Zijn lange zwarte manen gleden zacht opzij door de wind. En toen was daar de eerste vraag, een vraag die Velkan al meteen aan het denken zette. ‘Ik kende je moeder goed.’ Dat was geen leugen. ‘Ik wou zien of alles nog goed met je ging, duidelijk wel.’ Er kwam een aarzelende glimlach op zijn lippen…}

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

_{draaide zijn hoofd in de ricting van Velkan toen hij hoorde dat de hengst zijn moeder had gekend, het was al een lange tijd geleden dat hij zijn eigen moeder nog eens had opgezocht dezer dagen had hij gewoon geen tijd om door Blue Moon Horses te reizen naar rang 1 waar zijn moeder verbleef... een schande eigenlijk maar hij moest zijn plicht volbrengen.

"Vanwaar kent u mijn moeder als ik dat mag vragen?" De hengst was beleefd geweest tegen hem dus besloot hij maar enige etiquette te gebruiken en niet zo maar hem te overvallen met allerhande vragen die in zijn geest rondvlogen, op zoek naar een antwoord. Toch won de nieywsgierigheid het van zijn gezonde verstand en waargde hij het erop om nog snel en tweede vraag te stellen "Kent u dan ook mijn vader?" De zin vloog uit zijn mond en toen hij het besefte verontschuldigde hij zich vlug tegenover Velkan, het was uiterst onaangenaam om te opdringerig over te komen en paste totaal niet bij zijn stand. "Sorry van die laatste vraag, ik probeer de laatste jaren altijd al meer over mijn vader te weten te komen maar niemand blijkt te weten wie hij is...".

Een vlaag van heimwee overviel hem voor een paar seconden, de meeste jonge hengsten groeiden op met hun vader in hun kielzog, klaarstaand voor hun veulen om hen te wijzen op goed en kwaad en om hen uit de problemen te houden maar dat was niet zo in Vengeance zijn geval. Hij was opgegroeid met een liefdevolle moeder aan zijn zijde maar zonder een voorbeeld van zijn vader, hij zou alles geven om te weten wie zijn vader is, zelfs als hij daarvoor Avanti zou moeten opzoeken.

De zon verscheen boven aan de bergtoppen toen ze de kudde naderden en toen Vengeance stopte met wandelen, wat zou zijn toekomst nu brengen voor hem? Hij had geen flauw idee wat hij zou moeten doen en was verloren gelopen in zijn eigen verleden, met maar een vraag - Wie is zijn vader-.

OCC - Sorry voor je zo lang te laten wachten Jen, ik heb eindelijk mijn inspiratie terug.}

**Profile**

» Sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast.

You better pray for the God you never believed in. [Vengeance]

You better pray for the God you never believed in. [Vengeance]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen