Haar zicht stond strak gericht naar voren, haar fiere manen die om haar hals heen krulden werden weggehaald door de wind. Ze schudde even wanneer de wind een van haar zijden lokken voor haar ogen blies. Ze genoot van de serene rust die er heersde. Geen blauwe maan, geen ouders, geen hengsten, geen gezelschap, alleen maar de merrie zelf en het geluid van de eeuwige stilte. Het was een bijzonder verschijnsel, dat ze genoot van de stilte, ze hield er niet van, was graag in gezelschap en kon nooit stil staan. Ze was nog steeds net zo jong en roekeloos als ervoor, maar toch had haar veulen haar de andere kant laten zien van het leven, hoe mooi het kon zijn, maar ook hoe mooi de rust erna was. Het hengstje was snel zelfstandig geworden en net zo roekeloos als haarzelf, hij was er op uit getrokken, ze hadden een afscheid gehad en hun levenswegen waren van elkaar af getrokken. Ze gaf wel degelijk om hem, maar ze wist dat het een sterke hengst was die zich prima zelf zo redden. Nee, bij sommige merrie's was het zo dat een veulen hun leven compleet veranderde, dat ze constant bezorgdheid hadden. Echter Madalyn had al geleerd om los te laten, het zou alleen maar irritaties opleveren zo niet. Uit eigen ervaring. De manier waarop was iets wat haar nog steekte, een vreemde hengst waar ze toen haar praatje me gehouden had, totdat ze hengstig werd. Hij kon zich enigszins niet meer houden. Het was niet vrijwillig gebeurt, maar echt protest had ze nooit getoond, te beleefd ofzo? Nee zo was ze niet, het was een geblurt moment geweest, was het de avondgloed dat haar week maakte? Nee. Ze zou daar nooit week van worden, maar wat maakte het ook uit? Het was gebeurt, en oké, het was niet vrijwillig gebeurt, maar Vestival had dat nooit gemerkt, dus was het haar eigen fout. En deze gebeurtenis bracht vaak trauma's met zich mee, veel merrie's pinden zich eraan vast en het bleef terug komen. Bij haar niet, ze had het geaccepteerd, als haar eigen fout beschouwd en is doorgegaan met haar leven. Wat eigenlijk alleen maar mooier werd.

Haar lichaam stond fier, haar hoofd omhoog, de algemene trots waaraan ze zo overduidelijk te herkennen was. Ze had het in haar genen zitten, arabier. Maar toch waren veel Arabieren niet zo trots, ineengezakt en gebogen. Wat ze zich nog meer af vroeg was wat de schimmen deden, wat ze aanrichten. Een paard die meegesleurd werd in dat hol, en er uit kwam -wat al een heel bijzonder verschijnsel was-, waren altijd zo veranderd. Een heel ander paard kwam eruit, te bang om te knipperen, met trauma's en verschrikkelijke herinneringen meeslepend. Wat deden ze aanrichten? Haar denkstroom werd onderbroken door een paard die haar naderde. Ze keek om en stak haar staart omhoog als herkenning dat ze hem zag. De geur van hem maakte al duidelijk dat het Vestival was, maar ook zijn ogen en vachtkleur lieten haar niet verrassen. Maar het was duidelijk dat hij niet in zijn tophumeur was, verreweg van. Haar ogen blinkten even op van bezorgdheid, maar daarna stonden ze weer als normaal, als dat herkenbaar voor haar was. Als levensgenieter. 'Hey, Madalyn. How are you?' Klonk anders dan dat ze gewend was, een soort van gemaakt warm en vriendelijk en op afstand. Een wantrouwige blik verliet haar ogen, ze had haar lichaam niet gedraaid en stond met haar achterhand naar Ves toe, niet agressief bedoelt, maar ze nam gewoon de moeite niet. Het voelde ongemakkelijk, al liet ze dat niet merken aan de hengst tegenover haar. 'Ik moet je wat vertellen, en je gaat het niet leuk vinden.' Kwam er haast moeizaam uit bij de hengst, het onderwerk lag vast zwaar. "Oh, wie zegt dat?" Sprak ze, bijna beledigd, maar nog steeds elegant en sierlijk. Ze keek hem serieus aan, hij moest het vertellen, wat het ook was.