De merrie was eigenlijk opgegaan in haar gedachten terwijl ze over de zee staarde. Haar hoeven eigenlijk geen sporen achterlatend in het zand. Ze was hier en toch weer niet. Ooit had ze zichzelf omhoog laten klimmen tot rang drie. Had ze liefde gekend. Vestain stond nog altijd vers in haar herinneringen net zoals haar broeder maar zij hadden haar verlaten, hadden nieuwe zonnen opgezocht Delaney had hen niet kunnen volgen voor haar hart lag hier in het land van de blauwe maan. Haar kinderen zouden hier blijven en hier sterven. Dan zou zij het nooit aan kunnen om te vertrekken. Daarom had ze haar leven opgegeven in de eeuwige dienst van Vondrados. De Guardian van het land van de blauwe maan, het licht in de duisternis. En zij had opnieuw liefde gevonden in de armen van de Guardian.

De bekende stem van haar dochter liet haar tot stilstand komen. Zelfs de lichtste verandering van haar stand van haar hoofd ging met de gratie die ze altijd al had gehad. "Nyxerinn." Mompelde ze zacht haar stem gedragen door de wind terwijl haar diep blauwe ogen de paarse van haar jongste kind vonden. Hoewel slechts Serano geboren was uit liefde van al haar kinderen was Nyxe degene om wie ze het meeste had gezorgd, zij was simpelweg ook degene geweest bij wie ze het meest had kunnen zijn tot haar beslissing om de Guardian's weg te volgen. Maar daarnaast was kleine Nyx ook degene die haar de meeste zorgen had gebaard. "Ik ben je moeder, hoe je ook kijkt." Prevelde ze als antwoord op haar vraag en stapte haar richting op. "Daarnaast hoeft niemand mij bij een titel te noemen." Een glimlach verscheen even op haar lippen. Wetend dat ze de gehele opstandige toon over het hoofd had gezien. Tieners bleven tieners.

In stilte hield de witte merrie haar ogen op haar dochter die zoals gewoonlijk weer een heerlijke bui had. Ondertussen had Del het leren accepteren en eigenlijk negeren wetend dat als ze op haar in zou gaan als ze zich op deze manier gedroeg Del alleen maar meer gezeik naar haar hoofd zou krijgen iets dat ze absoluut niet wou. Nee Delaney hielt van haar dochter wie absoluut niets kon doen aan het feit dat ze zo was. Het was allemaal haar vaders schuld dat Nyxe's gedachtegang zo'n kronkel had maar dat zorgde er niet voor dat Del niet minder van haar hielt. "Ik sta met bijde benen op de grond Nyxe daar hoef je je geen zorgen om te maken.' Sprak ze rustig haar stem nog altijd zangerig en zacht zoals deze altijd al was geweest. "Je mist me.." Even droop schuld gevoel toch door en ze keek haar dochter aan. "Je zou me nooit moeten missen Nyxerinn, ik zal er altijd voor je zijn. Dat weet je." Ze pbrobeerde te glimlachen de woorden 'niet zoals je vader' Inhoudend. Nee. Ze wou niet meer strijd maken die er al was ondanks dat Avanti en zij nu letterlijk aardsvijanden waren. Tja.. Dat was een goede jeugd voor haar veulen. Maar zij had er nooit voor gekozen om de guardians warrior te worden. Vondrados had haar deze krachten gegeven. De krachten om haar familie te beschermen maar ze hadden een prijs gehad en eigenlijk had Delaney altijd gehoopt dat dit niet bij Nyx of haar andere veulens zou wegvreten.