X'ardan

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

^{Afbeelding paard: Zie kader
Oorsprong afbeelding: http://stellabella2.deviantart.com/ En ik heb toestemming

Naam paard: X'ardan
Geslacht: Hengst
Karakter: X'ardan is een hele stoere Hengst die niet snel bang is, en als hij dat wel is laat hij dat meestal helemaal niet merken. Hij is niet altijd even aardig, dat hangt gewoon af van zijn humeur en hoe het paard tegenover hem is. Paarden die hij niet mag behandeld hij ook niet heel vriendelijk, je kun hem ook maar beter te vriend houden. X'ardan houd alleen wel van een grapje, en kan er ook wel tegen als anderen grapjes over hem maken, maar het moet wel een grapje zijn. Hij heeft een beetje een dominante houding tegenover andere hengsten waardoor er wel snel een conflict kan ontstaan. Tegen merries is hij dat ook iet vriendelijker al licht dat ook aan de merrie zelf. Hij is geen stille hengst en laat altijd wel van zich horen. Hij is ook erg beschermend tegenover diegenen die in zijn hart liggen zoals zijn zusje, hij is erg beschermend tegenover haar, andere paarden moeten haar dus ook niets flikken. Gevechten gaat hij ook niet uit de weg, maar een onnodig gevecht doet hij niet.

Verleden:
Ik moet toegeven dat ik eigenlijk alleen mijn eerste half jaar gelukkig was geweest. Ik had het allemaal, het was helemaal huisje boompje beestje. Ik had dan wel geen vader figuur maar daar had ik me nooit om bekommerd. Ik was nog jong en alleen maar bezig met de wereld om me heen. Elk vlindertje dat voor mijn neus langs vloog was interessant en was voor mij al een groot avontuur het te volgen. Nee, ik dacht nog helemaal niet aan gras eten en andere volwassen zaken, daar had ik tenslotte mijn moeder voor. Mijn moeder was de liefste merrie van de hele wereld en gaf mij al alles wat ik hebben wou waardoor ik me zelfs nooit af had gevraagd waar mijn vader was. Maar alles veranderde toen ik een half jaar oud werd. Mijn moeder vond op een dag een volgens haar hele aardige hengst en ze werd op slag verliefd. Oke, ik moet toegeven dat hij ook altijd hartstikke lief was geweest voor zijn moeder en haar nooit tekort schoot op het feit na dat hij een hekel had aan mij. Ik had altijd ruzie met die hengst die ik mijn 'vader' moest gaan noemen. Het begon met simpele ruzies zoals paarden wel vaker hebben maar na een half liepen ook deze ruzies weer uit de hand. Zo liep ik soms dagen rond met die grote bont en blauwe plekken op zijn huid in de vorm van een hoef, soms zelfs al het heel erg was stonden er hele tand afdrukken in zijn huid genageld. En toen dacht ik dat het toch niet veel erger kon. Niet heel veel later maakte mijn moeder ons bekend dat er nog een veulen op komst was maar raar genoeg was in niet blij geweest op dat moment, mijn moeder en ik zouden zo nog veel langer aan hem vast zitten en dat wou ik niet. Ik had toen die avond mijn moeder duidelijk gemaakt dat ze een keus moest maken, of hem of ik. Ze was diep bedroefd maar te laf voor mij te kiezen, ze wist tot waar haar nieuwe vriend in staat was en durfde het gewoon weg niet te zeggen. Die avond vertrok hij bij zonsondergang weg..

Tuurlijk was ik niet al te lang weg gebleven mar kwam ik terug, precies op de dag dat mijn zusje, of eigenlijk halfzusje werd geboren. Ik verwachtte eigenlijk mijn moeder weer eenzaam te zien met een veulen en dat ze weer alleen was, net zoals het was met hem. Maar ik kwam niet tegen wat ik graag wou zien. Ik rende zo hard als ik kon tussen de bomen door naar het grasveldje waar ik hoopte hen te zien, altijd waren ze te vinden op die kleine open plek vol vers gras, de plek waar ik werd geboren en opgegroeid en waar hij hoopte dat zijn half zusje ook zou worden opgegroeid. Maar wat ik daar aantrok was een leeg veld met precies in het midden het lichaam van een paard. Onrustig was ik naar het lichaam toegestapt en had ik gezien dat het mijn moeder was samen met mijn half zusje Skyfall. Mijn moeder wat onder de blauwe plekken en tand afdrukken zoals ik er eens die tijd ook had uitgezien. Maar deze wonden gingen niet over, want hij was te laat haar te redden. Ik mocht nog blij zijn dat Skyfall geen wonden had opgelopen en nog gewoon ademde. Woest was ik, zo woest als een stier op een rood doekje, en de vader van Skyfall was voor hem dat rode doekje. Ik hoorde hem lachen aan de rand van het bos en ik zag hem daar staan. Ik was zo woest dat ik op volle snelheid op hem af galoppeerde en zo met mijn lichaam tegen de zijne knalde waardoor we beiden een smak of de grond maakten. Ik was alleen sneller met overeind komen en had hem al te pakken. Ik tilde mijn hoeven van ze grond en maaide met mijn benen in de lucht. Ik weet niet meer zeker hoe vaak ik op die hengst zijn hoofd neer kwam met mijn hoeven maar zeker meer dat 15 keer, in ieder geval genoeg om hem uit zijn leven te helpen...

Ik heb toen de zorg over mijn zusje genomen en samen zijn we gevlucht naar een andere kudde waar zij veilig zou zijn. Daar is natuurlijk ook een hoop gebeurt maar dat is wel een heel lang verhaal dus stop ik hier. Einde}

Accepted
Welcome to Blue Moon Horses!