grey skies above Aeron

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Dahlai.

Zoals zo vaak liep de kleine toffee-kleurige merrie op haar eentje door het gebied dat ze haar thuis noemde. haar achterbeen trok bij elke stap, het litteken erop duidelijk zichtbaar tussen de haren die alweer dikker begonnen te worden nu het einde van het seizoen naderde. haar oren draaiden rond, opzoek naar alles en iedereen.

Hoe lang was het geleden dat ze iemand had gehad die ze haar vriend kon noemen? ze wist het antwoord zonder er over na te denken; jaren. de laatste keer was geweest met die ene hengst, waar ze zo weinig mogelijk over wilde nadenken. ze had gedacht in hem een echte vriend te hebben, en voor haar was het al snel meer dan vriendschappelijk geworden.

Denkend dat hij dat zelfde gevoel had, had ze hem toegelaten haar te dekken. pas toen ze hem later zag, samen met zijn merrie, die verachtelijke Faylice, toen pas was haar wereld ingestort. zijn laatste woorden hadden haar zo pijn gedaan, dat ze sinds toen niemand meer had toegelaten in haar wereldje. ze hield het bij haar moeder en haar halfbroer, meer had ze niet nodig.

toch wist ze dat ze meer nodig had; ze was altijd een outgoing, gezellig persoon geweest, en nu begon ze steeds meer en meer op haar moeder te lijken; teruggetrokken, angstig voor alles.

Net zolang als het geleden was dat Vestival haar had verlaten, zolang was het ook geleden dat ze haar veulen had gezien. een prachtig merrietje was het geweest, maar ze overleed op het moment dat haar neus de wereld proefde. een veulen, dat gemaakt zou moeten zijn uit liefde, maar niks meer dan verdriet had gedaan, en ook nog overleden. een grotere klap had Dahlai niet kunnen krijgen.

ze brieste, proberend uit haar sombere gedachtes te komen, terwijl ze haar sierlijke lichaam in een drafje zetten over de grote grasvlakte onder haar hoeven, zichzelf in de richting van de bergtoppen bewegend, daar waar ze rust zou vinden.

Ze wist niet meer wat ze met zichzelf aan moest. waar kon ze nog terecht? Haar maffe moeder, haar depressieve broer? Het trok haar alleen maar mee meer de diepte in. de enige die ze nog had, was haar vader. als ze die nog had, althans.

Aeron. zijn naam deed haar kort glimlachen. nooit had ze zo tegen iemand opgekeken als tegen hem. Ze had hem maar 1 keer mogen ontmoeten, en het had haar bijna een hartaanval gegeven. Ze was naar het eiland geweest, een plek die eigenlijk verboden was, levensgevaarlijk, maar toch had ze het gewaagd, alleen maar om hem te vinden.

en het was gelukt. hij was alles dat ze had kunnen hopen. vriendelijk, lief, hij zat vol verhalen en goede adviezen. dat deed de deksels dicht; ze moest hem weer zien. haar hoeven trappelden over de losse grond terwijl ze door een rij bomen brak, de enige plek die ze kon bedenken waar ze hem kon vinden, en ook de enige plek die ze vermeed als het even kon; Rhynthem.

De laatste keer dat ze hier was.. ze voelde het meteen; het trekkende gevoel in haar been terwijl ze hem optilde om verder te lopen, naar de plek waar nog steeds niks wilde groeien. Avanti's grote brand had haar bijna haar leven gekost, maar ze was er uit gekomen, levend, met alleen een half werkend achterbeen. de plek gaf haar de kriebels, nog steeds de geur van dood, van brand.

ze snoof, de lucht haar longen vullend waar op ze brieste, haar hoofd schudde. een zachte, aarzelende hinnik verliet haar mond, terwijl haar ogen het gebied scanden. tussen de omgevallen bomen leek niets te bewegen, maar met aeron wist je het nooit.

Opnieuw hinnikte ze, langgerekt en harder dit keer, hopend dat hij haar zou antwoorden, zou horen van waar hij dan ook was.. haar hoeven zonken weg in de smerige grond terwijl ze zich voortploeterde, opweg naar het hart van brand. als hij hier niet was, wat kon ze dan nog beginnen, zou ze hem dan weer verloren hebben?

“It was as if when I looked into his eyes I was standing alone on the edge of the world...on a windswept ocean beach. There was nothing but the soft roar of the waves.”

A e r o n

Let me show you one hundred ways to hate

Aeron was geen hengst die van warmte hielt. En dat was wellicht ook hetgeen dat hij het irritantste vond aan loner zijn. Het 'gedwongen' worden om op Seheron te blijven. De stof vlaktes waren niets voor hem en toch was hij nooit gewoon vertrokken o nee. Broertjes lief Thriumph en Amor waren hier nog altijd te vinden en met hun in de buurt betekende dat alleen maar meer drama. Drama dat hij niet wou missen. Daarnaast bevonden zijn eigen kinderen zich ook nog altijd in deze landen en Aeron was alles behalve een slechte vader. *kuchkuch* Nee Allen en Dahlai waren beide nog veel te kneedbaar om nu los te laten. Hij moest blijven al kon hij niet in hun vizier komen. Daarom had de donkere hengst besloten om het vervloekte land Rhynthem zijn thuis te maken. Vanaf hier kon hij prima de kudde gebieden in komen en er ook perfect weer uitglippen iets waar hij zijn kleine bouw dankbaar voor kon zijn.

Stof vloog op terwijl hij zichzelf verder bewoog al leek het stof hier en daar meer op as. Wat te verklaren was natuurlijk. Het liet hem zacht lachen. Hij had al lang niet meer bij de kudde gehoord toen Avanti dit land vervloekte. Sterker nog. Kans was dat hij dood was geweest op dat moment. Hij kon het niet meer voor zich halen. Nadat de Kratos hem vermoord had was het een lange tijd stil geweest in zijn hoofd. Tot zijn lieve dochtertje om hem gewenst had bij de guardian. En die had haar smeekbede aangehoord en Aeron terug gebracht onder de levende. Toch kon je af en toe twijfelen of hij wel echt terug was. Zijn rode ogen stonden het ene moment ziellozer als het andere. Nee de hengst was nooit werkelijk teruggekeerd uit de dood. Hij was niet hetzelfde als de schimmen. Sterker nog zijn staat was het tegenover gestelde. Zonder het licht op zijn huid voelde het af en toe alsof hij opnieuw zou vervagen. Een enge maar vreemd genoeg opwindende gedachte..

De hinnik van een merrie trok hem echter uit zijn gedachten. Zijn vlammend rode ogen schoten schichtig rond zoekend naar de oorsprong van de hinnik toen deze voor een tweede maal hard klonk en dit maal herkende hij de toon. "Als je het over de duivel hebt." Mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen wie er dan ook om hem heen kon zijn. Hij bracht zijn niet bepaald grote lichaam in beweging richting de rand van Rhynthem zoekend naar haar. Dahlai riep hem. Zijn dochter was opnieuw gekomen om hem te vinden. En oh hij zou haar ontmoeten. "Dahlai Dahlai wat loop je wer ver van jouw kudde af." Mompelde hij haar naam liefkozend uitsprekend zodra hij haar toffee kleurige vacht zag en grinnikte zachtjes zijn hoofd even schuin draaiend om zijn kleine meisje aan te kijken. "Je weet toch wel beter dan te laten horen dat je in een gebied als deze bent.. Alleen." Hij liet de nadruk extra op het woord alleen drukken terwijl hij haar aanstaarde. Natuurlijk was hij blij, voor zover hij blij kon zijn, om haar opnieuw te zien, maar het liet wel de vraag achter wat ze hier deed.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Dahlai.

haar ogen gleden nogmaals over het gebied, en even werd ze duizelig in haar hoofd van alle herinneringen die ze er aan had. haar hinnik bleef onbeantwoord, en de moed zonk haar in haar kleine hoefjes, weer een dag verspild zonder haar vader te hebben gevonden.

Na de laatste keer dat ze hem gezien had, en ook de enige keer, leek hij van de aardbodem verdwenen te zijn. ergens had ze half het idee dat de guardian hem gewoon weer terug had getrokken naar de kraters van de dood, dat hij niet meer dan een schim was geweest van de hengst die hij ooit was geweest, alleen gestuurd voor haar smeekbede, om daarna weer terug te moeten keren naar het hol van de duivel.

Ze had het niet durven vragen, maar ergens was ze benieuwd hoe het was geweest voor Aeron. had hij er iets van meegekregen, van zijn dood, de tijd daarna, en van zijn 'wederopstanding'? een rilling gleed over haar lichaam, zou hij misschien zelfs het mythische wezen dat de guardian werd genoemd, hebben ontmoet?

ze was het wezen eeuwig dankbaar, dat het haar de kans had gegeven haar vader te ontmoeten, om te weten te komen hoe hij was, zonder daarvoor naar het gesteun en gekreun van haar moeder te luisteren, die haar meestal het bos in stuurde met dingen als 'wees blij dat je hem niet hoeft te ontmoeten.'

Ze werd uit haar overpeinzingen getrokken door het geluid van dof hoefgeroffel op de vreemde ondergrond, modder en as vermengd. en warempel; daar was hij, als uit het niets verschenen; haar enige echte vader.

Een glimlach trok over haar gelaat terwijl ze op hem af trippelde, zijn aanwezigheid alleen al er voor zorgend dat haar angst voor het gebied verdwenen was; hij zou haar wel veilig houden. haar vertrouwen op deze hengst was oneindig, ookal kende ze hem eigenlijk nauwelijks.

'Pappa!' brieste ze, haar stem een octaaf hoger dan normaal, uit verrassing, uit blijdschap. zijn stem klonk in haar oren, en die schoten uit reflex achteruit in haar nek, geschrokken. er klonk een waarschuwende, belerende ondertoon uit zijn woorden, en ergens deed het haar diep van binnen rillen; waren al zijn bedoelingen wel zo rooskleurig als Dahlai ze in zag?

Ze duwde haar neus kort tegen zijn hals, waarna haar hoofd draaide en ze knikte naar haar achterbeen, daar waar het lelijke litteken haar huid ontsierde. 'Veel erger dan dit kan het hier niet worden.' zodra ze haar mond sloot, wist ze dat dat een tegenwoord kon verwachten van haar wijze vader; er kon altijd iets ergers gebeuren.. ze leefden goddome in het land van de blauwe maan.

'het spijt me.' mompelde ze, haar eigen dwaze uitspraak terug trekkend. haar ogen lichtten op toen ze hem weer aan keek. 'Het is zo lang geleden alweer.. ik heb U gemist.' bracht ze vrolijk uit, haar blauwe oog schitterend in de zon.

“It was as if when I looked into his eyes I was standing alone on the edge of the world...on a windswept ocean beach. There was nothing but the soft roar of the waves.”

A e r o n

Let me show you one hundred ways to hate

Met een zucht staarde de donkere hengst zijn dochter aan. Onbezonnen als altijd. Hoewel zij hem ooit maar eens had ontmoet had hij haar altijd wel in de gate gehouden. Haar problemen met de hengst Vestival gezien, die overigens binnenkort op zijn lijstje stond van opzoeken, en haar verdriet en pijn. Het had hem wel wat gedaan maar ook niet echt heel eel. Hij moest zich uiteindelijk wel altijd koel houden wat ze ook wou. "Pappa.." Mompelde hij zacht grinnikend, Dat was een eerste keer dat hij dat ooit hoorde. Zelfs Allen wie wel zijn jeugd bij hem had doorgebracht had hem nog nooit bij die benaming genoemd en zijn kleine meisje riep het zo uit.

Toch waren zijn rode ogen iet wat zorgelijk. Ze dacht werkelijk dat er niets zo erg was als een licht verwond been, was ze zo stom? Hij had ook hier bijna hard over gesproken tot ze zichzelf verontschuldigde voor haar domme woorden en hij knikte koeltjes. "Je been is niets, zo lang je bij de kudde kan blijven er mee."[/] Mompelde hij hard. Zelfs in zijn oude thuis zou zij het overleven. Ze zou wellicht niet aan een hoge hengst uitgehuwelijkt worden maar hey. Als merrie was het beter te dragen dan als hengst. Als zijn zoon zo'n been had gehad was hij simpelweg gestorven bij een van de 'speel' gevechten. [b]"Zodra je gevaar loopt bij de schimmen is je been een probleem." Mompelde hij verder op zijn eigen woorden en keek haar even onderzoekend aan nog altijd niet al te warm haar richting op. "Het is inderdaad lang geleden ja, maar je moet alsnog oppassen met hoe hard je op deze landen praat. Je hebt hier nit alleen schimmen om voor op te passen. Niet alle loners zijn zo lief als je ouwe man." Hij grinnikte even. Oh ja, Aeron wat ben je toch een schat.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Dahlai.

Het liet haar glimlachen dat de donkere hengst het niet gewend was met 'pappa' aangesproken te worden. ze wist dat hij meerdere veulens had, en het was toch wel een gevoel van trots voor haar, dat hij het niet gewend was om zo erkend te worden.

zijn ogen stonden zorgelijk, en meteen voelde ze zich beschaamd, alsof ze afgewezen werd door hem. 'Ik kan er alles mee hoor, pap, het voelt alleen soms wat stijver aan.' ook al had ze al de leeftijd dat ze perfect voor zichzelf kon zorgen, in zijn bijzijn en met zijn uitspraken voelde ze zich een klein veulen dat haar acties moest verantwoorden.

'Het spijt me..' mompelde ze, toen zijn stem wat barser werd, en hij haar de les las. hiervoor was ze niet naar hem toe gekomen.. zij kon er niet aan doen, dat hij een loner was en daardoor op deze gevaarlijke plekken moest blijven.. toch nam ze het hem niet kwalijk; iedereen maakte fouten, en het was geen moeite om je ouders op te zoeken; dat deed ze voor haar moeder, en dus ook voor haar vader, die ze alles zou vergeven zolang hij maar goed voor haar zou zijn.

toch nam ze zijn advies niet al te hard in zich op; hij was immers hier bij haar, en andere loners had ze nog nooit ontmoet, al wist ze dat die er moesten zijn. ze wist, of althans, ze hoopte, dat ze bij haar vader veilig zou zijn. 'ik was al dagen naar je opzoek..' ze glimlachte flauw.

'Heb je..' ze durfde het niet goed te vragen, maar wilde het toch weten. 'Wanneer heb jij mij voor het laatst gezien?' vroeg ze daar in plaats, aangezien ze wist dat hij een meester was in het 'onzichtbaar' blijven, als hij dat wilde. ze hoopte dat hij haar laatste paar maanden had meegekregen, zodat ze ze niet hoefde uit te leggen..

ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze van Aeron wilde op dit moment. een schouder om op te leunen, een warme neus tegen haar wang terwijl ze huilde, of een goed gemeend advies? ze wist dat ze zelf uit dit donkere dal moest komen, met of zonder hulp. De dood van haar veulen was zwaar, nog steeds, en met de terugkomst van Vestival kookte haar lichaam over van de gevoelens en emoties die ze nauwelijks meer de baas kon.

“It was as if when I looked into his eyes I was standing alone on the edge of the world...on a windswept ocean beach. There was nothing but the soft roar of the waves.”

A e r o n

Let me show you one hundred ways to hate

Zijn harde ogen bleven toch iets van zorgelijk terwijl hij haar aankeek. Het feit dat ze hier was kon nooit veel goeds betekenen voor hem of haarzelf. Er waren genoeg paarden die net als hem verbannen waren uit de kudde. Genoeg ex schimmen die rond dwaalden die al net zo gevaarlijk waren als de gemiddelde mentaal gestoorde hengst die maar wat hongerig zou zijn naar een jong lichaam als de hare. Het was zijn taak als haar vader om haar te beschermen, hoe weinig hij dan ook bij haar was.

Schuin draaide hij zijn hoofd onzeker zich afvragend of ze bang voor hem aan het worden was maar wellicht was dat maar beter ook. Als ze bang was voor hem betekende dat dat ze ook bang zou zijn voor andere hengsten wat weer betekende dat ze meer op zou letten en zichzelf veilig zou houden.

"Is dat zo?" Mompelde hij langzaam en keek haar recht aan. Zijn rode ogen staarde even onderzoekend voor hij zuchtte en zijn hoofd schudde. "Zeg geen sorry tegen mij oke." Hij glimlachte warm en kroelde door haar haar zacht glimlachend. "Dagen?" Mompelde hij toch even verbaasd. Zo belangrijk was hij nou ook weer niet dat ze dagen naar hem zou moeten zoeken.

Hij rekte zijn nekwervels even uit en keek haar recht aan. "Ik heb.. Genoeg gezien ja." Emotie gleed over zijn ogen en hij duwde zijn neus tegen de hare. "En ik zal je beloven dat Vestival hier niet mee weg komt oke." Een gimasje gleed over zijn lippen en hij duwde zichzelf tegen haar aan. "Papa zal je beschermen."

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Dahlai.

zijn rode ogen waren op haar gericht, en zoals altijd kreeg ze er lichtelijk de kriebels van. ergens was ze blij, dat ze alleen haar moeders blauwe oog had geerfd, en niet haar vaders kant had gekregen.

ze glimlachte door zijn aanraking, brieste zacht om haar dikke voorpluk uit haar ogen te krijgen. zijn volgende woorden echter, lieten een rilling over haar rug lopen. hij wist het dus, hij wist precies wat ze door had moeten maken. en toch, toch had ze het alleen moeten doorstaan. natuurlijk, hij was niet voor niets een loner, buiten de kuddes, maar iets meer hulp behalve een blik van veraf had haar fijner geleken.

ze schraapte haar keel, terwijl ze snel naar hem keek en toen weer naar haar hoeven tuurde. 'Nou.. eh.. ik geloof..' ze haalde een diepe teug lucht. 'Datwe tegenelkaar gezegdhebben datwe vanelkaarhouden ofzoiets.' ratelde ze zo snel mogelijk af, om het maar kwijt te zijn.

Het was eigenlijk gek, maar een gevoel diep van binnen vertelde haar dat het geen goed teken was; ze had net de liefde verklaard aan een hengst waar ze al jaren gek op was, die ze nu alles vergeven had, maar toch durfde ze het haar vader, die ze volkomen vertrouwde, bijna niet te vertellen.. wat betekende dat voor haar gestoorde relatie met Vestival?

“It was as if when I looked into his eyes I was standing alone on the edge of the world...on a windswept ocean beach. There was nothing but the soft roar of the waves.”

A e r o n

Let me show you one hundred ways to hate

Koud snoof hij en staarde haar aan, duidelijk merkend dat ze hem niet helemaal vertrouwde en dat sprankte irritatie bij hem op. "Dahlai, dit is allemaal informatie die een dochter haar vader hoort te vertellen." Mompelde hij nog altijd even koel terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. Het begon hem met de seconde meer en meer te irriteren dat ze zich gedroeg alsof hij een vreemde was. Natuurlijk had hij haar maar ooit eens in haar leven gezien, maar hij had altijd op haar gelet en achter haar kont de problemen opgelost. Het probleem van een veulen krijgen dat nog eens sterft ook was niet een waar hij veel aan had kunnen veranderen.

Bij het horen van haar 'verdediging' jegens Vestival snoof hij en sloeg zijn hoef op de grond. "Houden van? Dahlai hij misbruikt je maar je bent scheinbaar te blind om dat te zien." Beet hij haar hard toe terwijl zijn ogen toch bezorgd stonden. "Ik had je weg moeten halen bij je moeder toen dat nog kon en je zelf op moeten voeden. Dan had je zo'n laag levend beest als hem nooit jou dit aan laten doen. En om hem vervolgens ook nog eens te vergeven, nee Dahlai zo werken wij niet." Hij kwam dichter op haar af en sloeg zijn hoofd over haar nek heen om haar iets tegen zich aan te trekken. "Hij hoort te boeten voor wat hij een princes aan doet. Niet vergiffenis te krijgen. We moeten hem betaald zetten mijn lieverd. En ik zal je met veel plezier helpen zijn zielige bestaan in de grond te duwen." Fluisterde hij in haar oor zijn woorden als een slang meer en meer om haar heen laten glijden. HEt was ong niet te laat om haar voor zich te winnen als hij het goed speelde. "Ik durf te wedden dat hij op dit moment bij die Faylyce is." Fluisterde hij nog altijd bij haar oor. Faylice was Dahlai's volle nicht, dochter van Thriumph Aeron's broer. Oh wat was het lot toch leuk rondspelend op deze zieke manier.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Dahlai.

zijn snuif, en de woorden die erop volgden, lieten haar oren even in haar nek schuiven, maar meteen sprongen ze weer naar voren, alhoewel haar blik nors bleef, iets dat vreemd was voor de kleine merrie. 'Ik ben oud genoeg om voor mezelf te zorgen' ze snoof terug naar hem 'En zoals ik al zei, ik was al eerder naar je opzoek.' zo. het was niet haar schuld dat hij zich zo verstopte dat ze hem niet kon opzoeken.

Houden van? Dahlai hij misbruikt je maar je bent scheinbaar te blind om dat te zien. Ik had je weg moeten halen bij je moeder toen dat nog kon en je zelf op moeten voeden. Dan had je zo'n laag levend beest als hem nooit jou dit aan laten doen. En om hem vervolgens ook nog eens te vergeven, nee Dahlai zo werken wij niet. ze was, zoals bekend, tot over haar oren verliefd op vestival, maar toch brachten Aeron's woorden haar roze bril even aan het wankelen.

Was het echt zo? misbruikte hij haar? had ze hem nooit moeten vergeven? het lichaam van haar vader vond haar, drukte haar tegen zich aan, en toen pas besefte ze zich dat ze door een waas van tranen naar haar eigen hoeven stond te staren. was dit wat vestival met haar deed? Kon ze zelf niet meer nadenken?

Hij hoort te boeten voor wat hij een princes aan doet. Niet vergiffenis te krijgen. We moeten hem betaald zetten mijn lieverd. En ik zal je met veel plezier helpen zijn zielige bestaan in de grond te duwen. ze wist het niet.. ergens voelde het nog altijd zo goed om bij vestival te zijn, maar ergens ook zó, zó enorm fout..

haar vader, hij had het beste met haar voor. als ze hem nodig had, dan was hij daar als ze hem maar riep. vestival had haar zojuist 2 jaar lang in de steek gelaten en kwam terug met een liefdesverklaring.. haar gedachten tolden rond, tot haar vader opnieuw sprak.

'Ik durf te wedden dat hij op dit moment bij die Faylice is.' plotseling was alles stil in haar hoofd, en het enige dat ze voor zich kon zien was het beeld van Vestival, innig omhelsd door Faylice. Hij had wel gezegd dat hij nog niet over haar heen was...

Haar oren schoten in haar nek, en haar ogen voelden aan alsof ze vuur konden schieten, haar tranen totaal verdwenen. 'Hoe kom ik van hem af' het was geen vraag, het was een gebod, een gebod aan haar vader om haar te helpen.

*DUMTUMDUM*

“It was as if when I looked into his eyes I was standing alone on the edge of the world...on a windswept ocean beach. There was nothing but the soft roar of the waves.”

aeron
"Never forget
the rest of the world surely won't"

Langzaam draaide de hengst zijn hoofd schuin en keek haar recht aan. Haar woorden klonken als muziek in zijn oren en zacht grijnsde hij. "Oh echt waar lief kind van mij. En wat als je mij niet hakunnen vinden?" Vroeg hij op een bijna speelse toon. Het boeide hem geen fuck dat ze dacht dat ze op zichzelf zou kunnen len. Dat kon ze niet en dat toonde ze alleen maar meer en meer aan met de seconde. "Ben je boos op mij dat ik er niet elke seconde voor je kan zijn hmm?" Mompelde hij koeltjes en staarde haar recht aan.

Het leek even te duren voor ze doorhad waar hij over sprak en eindelijk zag hij ook bij zijn dochter het sprankje wat hij altijd had willen zien. De haat die hij jegens de wereld droeg was zichtbaar in haar ogen. Zijn kleine meisje die totaal niet op hem leek was even niets anders dan hem. "Hoe je van hem af komt simpel. De eerste vraag die je jezelf moet stellen is simpel liefje. Laat je hem leven of niet?" Vroeg hij zoetjes alsof het de gewoonste zaak van de wereld was waar hij het over had.

**Profile**

» grey sky, grey thoughts.
» In the skies and in the sand. <3
» remember black skies
» Just the beating of hearts, like two drums in the grey
» Aeron the Slaughter

grey skies above Aeron

grey skies above Aeron

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

grey skies above *Aeron*

grey skies above *Aeron*

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

grey skies above Aeron

grey skies above Aeron