Eros zijn groene ogen schoten heen en weer, zoekend naar elk kuddepaard. Zijn blik struinde de bosranden af van teken van de schimmen. Het was begonnen, de o zo gevreesde dagen van de maand waren begonnen. De maan zou spoedig tevoorschijn komen en zijn gevaarlijke blauwe glans laten zien. Het teken van paniek, chaos en panische angst. Zijn gelaat liet een serieuze en bezorgde indruk achter op de rest van de wereld, hij was er niet gerust op. Maanden hadden ze zich stil gehouden, deze maand was anders. Hij wist dat deze maand het weer zo zou gaan als vanouds, en hij zou er alles aan doen om dat tegen te houden. Hij richtte zich weer op de merrie en verkorte zijn pas meteen toen haar benen dat deden, ze had een verschrikkelijk lang eind gelopen en was uitgeput aangekomen op het Minanter. De bergpassen hadden geen medelijden getoond en waren grillig als altijd. "Aan de andere kant van de bergen, nog onder de boomgrens. Waar eigenlijk de oude eiken en enkele berken staan... Daar ben ik opgegroeid. Ik herinner me de lente van afgelopen jaar nog. Dat de bloei van de bomen en bloemen begon. Het was allemaal heerlijk. Ik en mijn moeder... Ik wist toen niet dat ze ziek was. Een aantal dagen geleden... Toen de bloemen net het punt van uitbloeien hadden bereikt..."[/b] Haar ietwat gespannen houding vertelde hem dat ze zich niet compleet op haar gemak voelde, al wist hij dat zijn eigen energie niet zou helpen. Het brandde bijna uit zijn lichaam, zijn spieren jeukend om elk gevecht aan te kunnen gaan. Eros liep even door waar de merrie stopte en draaide rustig om haar heen. Zijn lichaam vond halt recht voor de merrie. [i]"Mijn vader was vertrokken. Zat altijd achter andere merries aan en heeft mij nog nooit gezien. Ik had een aantal merries over hem horen praten en luisterde af. Hij was terug in dat gebied werd gezegd. Ik wilde mijn moeder waarschuwen. Maar toen ik er aan kwam... Ze lag daar... Tussen die blauwe en witte bloemen. Maar ze was er niet meer. Ze ademde niet meer. Ik was alleen... De hengst waarover werd gesproken kwam naar het veld toe en zag mij. Hij herkende met niet als zijn dochter of iets... Maar als wederom een andere merrie. Ik trapte... beet... Hij was sterker... Natuurlijk... En dus vluchtte ik. Hij heeft me gevolgd tot de tweede top. Maar daarna draaide hij om. Hij wilde zijn gebied niet uit. En ik ben blijven lopen... Tot ik hier aan kwam." Ze rilde ondertussen ver haar hele lichaam, en haar stem was ook niet stabiel. Haar woorden bracht hem terug naar zijn eigen geschiedenis, dat was niet de beste geweest. Een klap van medelijden ging door zijn aderen heen en hij liet zijn groene ogen even op de hare liggen. Hij strekte zijn hals uit en drukte geruststellend zijn neus tegen de bovenkant van haar hals aan en liet de stilte even tot beide keren. Weer schoten zijn ogen alle kanten op, zijn hals was verdubbeld en zijn oren trokken in de richting van het geluid, het was een vogel die een takje had gebroken. Hij zuchtte even en liet zijn aandacht weer naar de merrie glijden. 'Alles wat je nu moet weten is dat het over is, klaar. Dat gebeurt niet meer, hij is weg en zal hier niet naartoe komen.' Hij zweeg even en keek de merrie indringend aan. 'Mocht hij hier komen dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat hij jou met geen haar aanraakt en met het minste of geringste verbannen word.' Het was een schande dat zulke paarden dachten dat ze dat soort dingen moeten doen. Hij wist dat ze alles zou moeten verwerken, maar hij wist ook dat er niet veel tijd was, en dat ze misschien wel het beroerdste tijdstip heeft om hier te zijn. "Pas wanneer je niet meer vlucht, merk je hoe vermoeid je eigenlijk bent." Waren haar volgende woorden, het leek alsof ze weer iets rustiger was. Hij sloeg een lastig vliegje weg van zijn ribben met zijn volle staart en keek toe hoe ze zich uitstrekte. "Er hangt hier iets negatiefs in de lucht... Ik weet niet wat... Maar ik voel het." Ze had het al gemerkt. Hij liet de stilte tussen hen even spreken terwijl hij zich bedacht hoe hij het nieuws het beste kon brengen. Hoe de woorden het best geformuleerd konden worden. 'Daar heb je gelijk.' Zei hij enigszins droogjes terwijl hij bedacht hoe hij het het beste kon brengen. 'Het land van de Blue Moon Horses is prachtig. De schoonheden hier zijn meer dan mooi en je zult ze nergens anders zo puur vinden. Misschien is het Minanter niet het beste voorbeeld, maar ook dit gebied heeft zijn eindeloze schoonheden.' Hij glimlachte even terwijl de mooiste beelden van het land in zijn gedachten binnen stroomden. 'Maar,' Begon hij, dit keer serieuzer, ernstiger terwijl hij de merrie onder hem aan keek. 'dit land heeft zijn keerzijde. Elke maand kleurt de maan blauw, en dan komen de schimmen van de nacht aan de macht. Middenin dit land ligt een zwart bos waar vanuit ze aanvallen. Ze brengen alles op hun weg om zeep en kennen geen medelijden.' Hij keek haar aan, hij wist dat hij het laatste moet zeggen. 'En die blauwe glans van de maan, is vandaag begonnen.' Eros wachtte af hoe de merrie zou reageren. Vele zouden in paniek wegschieten, sommige zouden hem schaapachtig aankijken en hem uitlachen. In de natuur was altijd een balans, tussen eten en gegeten worden bijvoorbeeld. Tussen kou en warm, of regen en zon. Hier was dat tussen goed en kwaad.

Tsja dan moet ik ook wel lang posten he

(OOC: Sorry Je bent de enige met wie ik post, dus mijn antwoorden zijn bomvol inspiratie die eruit komt... Resultaat: Lange antwoorden )

Verse beelden schoten door zijn hoofd heen, schelle geluiden van angst en terreur galmden nog na tussen zijn oren, alsof ze vast zaten tussen zijn trommelvliezen. De blauwe maan was al over de helft maar er waren genoeg slachtoffers gevallen. De doodse stilte was overrompeld door de aanval van de schimmen, die ineens uitvielen. Over een paar dagen was het tijd om de balans op te maken, de kudde te tellen en alles gerust te stellen. Het was een zware taak maar het moest gedaan worden. Het champagne gekleurde gestalte keek naar de merrie, die zich wat leek te ontspannen, het deed hem goed dat ze zich vertrouwder begon te voelen. Het was een van de taken die hij had als Councillor, als Leider, en hij wilde er zeker van zijn dat hij die volbracht. Een dankbaarheid in de blik van de merrie liet hem weten dat hij goed bezig was in die taak. "Ik dank je Eros. Ik voel me meer dan welkom hier in Minanter door deze vriendelijke en beschermende woorden." Gelijk daarna waren zijn woorden al te horen. 'Dat is plicht voor het leiderschap.' Sprak hij vriendelijk en warm, waar hij de eer afwuifelde. De merrie stond op, het liet hem een pas achterwaarts doen om haar de ruimte te geven die nodig was om op haar vermoeide benen te komen. "Het is geen verassing, dat een pracht gebied als dit zijn schaduwen heeft. Of, beter gezegd, schimmen." Hij knikte even instemmend, voordat hij de woorden weer van zijn lippen liet glijden. 'De ongekende schoonheid heeft in dit land zijn ongekende duisterheid.' Het was een manier van leven, een onzekere factor, maanden zouden ze zich stil kunnen houden om alleen maar te kunnen observeren. "Het is een soort weegschaal effect. Waar licht is, is duister en andersom. Ik denk dat het simpelweg de manier van het leven is." Hij was bijna opgelucht om de intelligentie van de merrie, ze had niet gepanikeerd, maar het geprobeerd te verklaren. Al was het amper te doen. 'Correct.' Was zijn enige woord als antwoord. "Ik ben niet van plan mijn eerste nacht in Minanter te verdwijnen door deze schimmen. Ik zal vechten, tevergeefs of niet. Maar voor nu, hoop ik dat ze mij mijn eerste maan gunnen. We zullen het nu nog niet weten, maar snel..." Eros draaide zijn hoofd even schuin terwijl hij vertwijfeld naar de merrie keek. 'Vechten is nooit verstandig met schimmen. Je moet slim zijn om het zo lang mogelijk uit te stellen zodat een leider of de Emperor je zou kunnen redden. En wat dat betreft' Hij zweeg even terwijl zijn blik overging naar indringend. 'geluk hebben.' Hij had zelf tegenover schimmen gestaan toen hij nog geen leider was, en het allerlaatste wat je moest doen was vechten, hoe trots een paard ook zou zijn. "Dank je, dat je me dit treurige nieuws vertelde. Ik denk dat het niet het leukste nieuws is om te vertellen tegen een nieuwkomer." Hij keek even weg en glimlachte. 'Ook correct, maar niks vertellen en een nieuwkomer de bossen in zien gaan is ook niet te oplossing.' Hij blikte schuin naar haar, zijn glimlach naar de zwart-witte merrie gericht. Hij dacht terug aan een tijd geleden, er had een groot vuur geheerst die zich vanaf het Anderfels deed verspreiden. De assige lucht had er nog maanden gehangen, het deed alle paarden aan de grote verliezen die ze hadden geleden. 'Het is geen zwart-witte strijd tussen het lichte en het duistere.' Begon hij uiteindelijk, na een ietwat ongemakkelijke, al niet verkeerde, stilte. 'Tijden geleden is hier een hellevuur ontstaan, wat zich gebied voor gebied deed uitbreiden. Honderden slachtoffers nam het vuur met zich mee. Er ging een maandenlange stilte aan tevoren, alsof de schimmen zich erop voorbereidde.' Hij zweeg even terwijl hij zijn ogen weer naar de kudde liet glijden. 'Wij hebben een geheel nieuw rangensysteem gekregen, Alpha en Betha werden Councillors en Generals. Er kwam een Emperor die het hele gebied controleerde. We kregen zelfs Vondrados die Misticus Isle als thuis heeft gevonden ter ondersteuning.' Zijn blik trok weer strak, zich zorgen makend om de kudde en hoever deze uitgedund zou zijn. 'Er zal altijd een strijd blijven, sommige oneerlijker dan andere, altijd zullen er nieuwe ideeën worden bedacht, door beide partijen. Misschien maakt het alles wel zo magisch.' Het was zo, zonder gevaar was er geen leven. De paarden hier op Blue Moon Horses zouden altijd vechten voor de schoonheid, de risico's nemend, en ze zouden vechten om te leven, om elke minuut hier te zijn.

Maakt mij niet uit hoor Meestal ben ik net zo
Vandaar 1056 woordjes voor je