Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Diep blauwen ogen hielden de wacht. Rose manen sloegen op de wind. Een parelmoer wit lichaam dat in het vreemde licht op marmer leek. Het uiterlijk van Delaney was altijd al een misterie geweest maar sinds ze haar wacht onder de Guardian was begonnen had ze enkele veranderingen doorgemaakt. Zo waren enkele aftekeningen op haar lichaam verschenen die zacht licht gaven en waren haar ooit witte manen een zacht rose geworden. Ook de lengte van haar manen was verbazingwekkend langer geworden en lagen over haar schoft gevouwen.

Ooit was ze een lustobject geweest voor menig hengst. Nu was ze onaantastbaar. Haar hart en ziel aan de guardian gegeven. Vondrados was alles wat zij bezat in haar hart en ziel. Elke dag leefde ze voor het land van de blauwe maan en voelde ze al diens inwoners. Van de kleinste insecten tot de grootste vogels in de lucht. Zij was het levende bewijs dat Vondrados nog altijd over dit land waakte. En zij zou waken voor hem.

Zo waren haar ogen nu op een nieuwe merrie gericht. Ze had haar pas niet gestopt sinds ze in het land gekomen was. Verloren en opzoek naar een thuis. Het was niet een van haar gebruikelijke taken en toch nam ze hem aan. Ze zou de merrie haar thuis brengen. In stilte bracht ze haar gracieuze lichaam in beweging en stapte de zee op. Haar hoeven leken door de golven gedragen en in stilte stapte ze over het water heen tot ze de overkant bereikte. "Syringa" Haar stem waren duizende kleine belletjes die over haar lippen gleden. Speels en soepel met nog altijd de eeuwige gratie en kracht bevatend. In stilte bleef ze staan. Haar hoeven nog altijd in het kalme water verbonden met haar eiland. Haar thuis. "Het land van de blauwe maan heeft jouw aankomst al verwacht. Schone merrie." Ze knikte haar hoofd respectvol waardoor haar manen van haar schoft gleden en de lange lokken het water oppervlak raakte en langzaam op het zilte zeewater dreven.

Fear is not evil. It shows you your weakness so you can become stronger.

Haar blauwe ogen schenen in het zachte licht terwijl de engel zonder vleugels een stap richting de merrie zette. Haar lichaam een lange schaduw werpend op de zandgrond onder haar hoeven. Zodra ze zichzelf uit het water plaatste waren haar rooskleurigen manen alweer droog en zodra de merrie haar hoofd schudden vielen haar manen weer op hun goede plaats over haar shoft. "Het is gevaarlijk om te tonen dat je nieuw bent jonge Syringa." Haar stem was zacht en gleed soepel over haar lippen terwijl ze nog een pas richting de merrie nam. "De schaduwen die hier leven houden je elk moment inde gate. Geen seconde ben je alleen." Haar blik gleed langs de merrie starend naar de diepe bossen. "Alleen nu is jouw gezelschap mij en is er geen schaduw die het waagt toe te slaan." Zachtjes glimlachte ze. "Hoewel veilig nog altijd niet is wat jij bent. Het land van de blauwe maan. Waar de duivel zelve huis houd. Eens gekomen zal je nooit de wil vinden om te vertrekken. Hoewel dat in elk opzicht de betere keus zou zijn." Mompelde ze zacht en staarde de merrie aan. "Vertel mij. Waarom ben je gekomen naar deze vervloekte landen."