Er waren alweer een paar dagen gepasseerd sinds ze erachter was gekomen dat het veulen, dat ze al een tijdje in de gaten ha gehouden, vermoord was door Achilles. Ze had om het hengstveulen gerouwd, ookal was het niet haar veulen, maar nu had ze haar verdriet aan de kant geschoven. Verdriet had plaats gemaakt voor iets anders, iets nieuws. Om zich nuttig te maken had Dwynn zich bezig gehouden met patrouilles rond de kudde, niet te ver maar vlakbij. Op deze manier was ze toch net iets dichter bij de grotere hengsten die het opnamen tegen de demonen en kon ze vanop een afstand kijken naar hoe ze zichzelf, of in groepjes, trainden. Dwynn's oog viel op een gestalte in de verte, weg van de kudde, maar wel dicht genoeg om te wantrouwen. Ondanks dat er hier paarden op en af kwamen was de merrie op haar hoede. Ze zette haar benen in beweging en liep naar de jonge hengst toe. Ze zette een zelfverzekerde houding op en liet haar hoef kort over de kort glijden, om te laten horen dat ze er was. "Jouw heb ik hier nog niet gezien." hinnikte ze kort als extra bevestiging dat hij niet alleen was hier.