Youkai - Eyes made of ice

de zon scheen practig over her veld. echt het weer waarbij je in het gras gaat liggen, je ogen dichtdoet en gewoon geniet van het zonnetje. en dat deed ik ook. Uitgestrekt lag ik tussen het lange gras en de bloemen. vlinders vlogen rond mijn bhoofd en rusten uit op mijn zwarte vacht.

mijn starrt ging af en toe eens op en neer om zo'n beue vlieg duidelijk te maken dat hij moest oprotten. maar ik hief mijn hoofd niet eens op of opende mijn ogen. Ik hoorde wat ruisen door het gras, een paard dat langkwam. niet mijn zorg.

klets, weer een vlieg weg en ik zuchte even. maar met idere minuut leken die vliegen vlugger en vlugger op je af te komen. opeens schoot ik recht, mijn oren in mijn nek en riep uit: "wie stuurt die verdomde vliegen mijn kant uit!!"

Heerlijk liep ik over de velden. Mijn neus laaghangend en de geur van de uitkomende bloemen in me op snuifend. Echter had ik mijn hoofd wel op een hoogte dat ie niet in de bloemen hingen, waardoor ik zou blijven niezen. Met een fijn gevoel slenter ik rustig rond, ik hield van de lente. Met mijn staart zwiep ik even een vlieg weg en slenter rustig door, het geluid van andere paarden en dieren die ook zo genieten is heerlijk. Maar ineens klinkt er een stem, een stem met frustatie, iemand die niet geniet. Ik kijk op en kijk recht in de ogen van een zwarte hengst. 'Misschien vinden ze je aantrekkelijk.' grap ik en met een vriendelijke lach stop ik en stal stil, maar zodra ik stil sta komen er ook enkele vliegen mijn kant op.

Met rust laat ik mijn ogen even over hengst glijden, onopvallend, maar ik wist graag wat ik voor me had. Hij oogt groot, maar of hij groter was dan ik kon ik zo snel niet zeggen. Echter was ie wel gespierd en de plukken rode manen die hij had gaven hem iets mysterieus zonder dat het gelijk duister was. De blik in zijn ogen is echter wat geïrriteerd, iets wat ik wel begrepp, gezien de vliegen. Witte paarden hadden er eenmaal minder last van en daar hoorde je me toch niet over klagen. Ik kijk even naar de beweginge die hij maakt en knik langzaam. Ik was niet gelijk enorm open naar paarden, ik keek vaak de kat uit de boom, wou weten waar ik mee te maken had en zou dat ook nu doen. De meeste paarden gaven me de kans en leerde me echt kennen, maar sommige paarden begrepen het niet of hadden het geduld niet en veel verder dan een neutraal gesprek kwam het dan ook niet. 'Eerst het water ingaan en dan rollen en het zand wil wel eens helpen, echter ziet het er niet zo charmant uit.' Ik laat mijn blik in de zijn ruste en kijk hem aan. 'Klopt, ik ben hier ook nog niet lang.' zeg ik zonder me verder echt toe te lichten. Ik vertelde niet dat ik hier bij toeval was gekomen, dat ik veel had gereisd en op zoek was en dat dit eigenlijk een tussenstop was voor ik verder ging met mijn zoektocht, maar iets hier mij maakte dat ik bleef hangen. 'Ik ben Patriot.' zeg ik en kijk hem geduldig aan, afwachtend naar zijn voorstelling.