Just around the riverbend

Gast **Profile**

LIBERTAD
love me when I'm gone

Er was niets waar hij meer van hield dan van het water, de vele blauwe kleuren die zich er in verspreiden en hoe het kolkende water zo veel dieren levend hield. Het intrigeerde hem, en opnieuw was hij vandaag weer te vinden aan de water kant. De golven spoelen over het water en trekken zich vervolgens weer terug, het ruisen van de wind en de zilte zeelucht zorgt er voor dat hij diep in ademt en geniet van zijn omgeving. Heel even voelde hij hoe hij tot rust kwam en langzaam zijn spieren durfde te ontspannen. Hij was ver van huis, en nog altijd miste hij het meer dan wat dan ook. Maar er was een nieuwe tijd aangebroken en hij was standvastig dat hij alles beter kon maken. De vragen die zich na al die jaren nog steeds in zijn hoofd af speelde zou hij negeren totdat hij ze uiteindelijk zou vergeten. Hij had officieel afstand gedaan van zijn ouders, van zijn thuis, en van zijn indiaanse vriendin. Een waterig lachje breekt door op zijn lippen.

Het berouwde hem dat zijn innige vriendschap met Thowra en Faolin tot een eind was gekomen, en hoe iedereen een eigen weg op was gegaan. Maar misschien was het ook wel beter geweest, hij was gebukt gegaan onder zijn naïeve verliefde gevoelens. Gevoelens waarvan hij nu niet eens meer wist of ze überhaupt wel oprecht waren geweest. Hij wilde er liever niet meer over na denken, en dus zet hij zijn cremello gekleurde lichaam in een krachtige draf. De hoge knie-actie is hem eigen sinds hij een andalusiër is en van nature zijn benen vrij hoog op trekt. De wind speelt met zijn manen, en de zon streelt zijn vacht. De dag kon niet veel beter worden, en hij voelde dat hij niet te positief moest worden, immers zag hij dan de kleine dingen over het hoofd. Wanneer een shilouette aan de horizon verschijnt heft hij zijn hoofd en stoot een krachtige hinnik uit. Zijn blauwe ogen proberen een beeld te krijgen van het paard, maar er schiet hem niet zo 1,2,3 te binnen wie het zou kunnen zijn.

* Voor Sapphire

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

Kort flitsen mijn ogen over het kadaver van de uitgeschimmelde schimmel merrie waarvan de hengsten zeiden dat het de merrie van de vorige nacht was en ze niet zo goed had meegewerkt. Met en zacht gilletje deins ik weg, wijk weg van hetgeen dat mij angst inboezemde. Hierdoor raakte ik ook verder uit de buurt van Avanti. Een ruwe duw zorgde er echter voor dat ik weer opzij vlieg. De angst had mijn lichaam volledig in de tang, daarnaast was de kracht die de andere schim bezat abnormaal. Haast struikelde ik over het kadaver, kon mezelf net op tijd stoppen. Angstig schieten mijn ogen terug naar de Friese hengst. Twee paarse ogen schitteren van plezier, met het gevolg dat ik verder in elkaar kruip. De aanrakingen doen mij trillen en naast de grote gestalten van de twee schimmen voel ik mezelf steeds kleiner en kleiner. Plots schiet er een felle pijn door mijn lichaam die me naar lucht doet happen. De pijn breid zich uit en verspreid een akelige prikkel door mijn hele lichaam. Het wordt zwart voor mijn ogen..

De herinnering bleef zich maar opnieuw en opnieuw afspelen. Nog steeds trilde het lichaam van de jonge merrie oncontroleerbaar en bij elke stap die ze maakte voelde ze de pijn door haar lijf schieten. Gabrielle droeg haar hoofd onder de looplijn en bewoog zich zichtbaar met moeite voort. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om tijdens een blauwe maan het bos te betreden? Hoe had ze het niet kunnen zien aan komen..? Tranen verschenen opnieuw in haar ogen bij de herinnering aan wat zich afgelopen nacht had afgespeeld. Ze was wakker geworden alleen en totaal verlaten in het bos, het kadaver van de schimmel had niet ver weg gelegen. De vos spotted blanket merrie had niet weten hoe snel ze van de plek weg moest komen en tegen de pijn in had ze in een onregelmatige draf het woud verlaten. Waar ze nu precies was wist ze niet, maar dat kon haar ook helemaal niet schelen. Het enige wat van de voorheen zo opgewekte en vrolijke merrie over was, was een klein hoopje ellende. Elk plots geluid, elke plotse beweging, haast alles zorgde ervoor dat de merrie ineen kromp om angstvallig af te wachten wat er zou gebeuren. Veilig voelde ze zich niet, alsof de twee schimmen haar nog steeds voor zich uit dreven dieper het bos in.

De plotse hinnik zorgde ervoor dat ze stopte met lopen en zich zo klein mogelijk maakte. Angstig schoten haar ogen om zich heen, op zoek naar de bron van het geluid. De oren van de kleine merrie stonden naar achteren gedraaid en opnieuw klemde ze haar staartwortel stevig tegen haar achterhand aan. En dat ondanks de pijn die ze voelde. Avanti was nu niet bepaald zacht met haar omgegaan. De andere wonden die kris kras over haar lichaam te vinden waren leken allemaal minder erg dan de pijn die ze gevoeld had op het moment dat hij haar vanuit het niets besprongen was. Tot op dat moment had ze ook niet begrepen wat de twee bedoelt hadden, zo naïef en jong als ze was geweest. Onrustig snoof ze zodra de cremello hengst dichterbij kwam, haar blauwe ogen angstvallig op de zijne gericht.

Rank 1

Gast **Profile**

Van Libertad zou de merrie absoluut niks te vrezen moeten hebben, hij was zo ongeveer de vrede zelve op bepaalde momenten. Dit kon ze echter niet weten, en hij kon maar al te goed begrijpen toen ze in krimpte. Hij was immers vrij groot gebouwd en kwam met een enorme vaart haar kant op. Wanneer echter de wonden hem in het oog springen vertraagd hij zijn pas tot hij rond de zes meter van haar verwijderd is en ziet hoe de rode striemen zich over haar lichaam verspreiden. Een slachtoffer van de schimmen. Het was het enige dat door zijn hoofd heen ging en hij voelde zich machteloos worden bij de angst die haar ogen reflecteerde. Hij brengt zijn hoofd op haar niveau en ontspant zijn lichaam, zijn oren naar voren gepriemt om elk woord op te kunnen vangen als ze überhaupt van plan was haar mond open te doen. Misschien was ze zelfs niet eens meer in staat geweest om te praten, hij had eens een hengst gezien waarvan de tong was afgebeten. Het was afschuwelijk, maar hij had zich uiteindelijk gered. Het was een leeuw die hem uiteindelijk de das om had gedaan en Libertad had vreselijk gerouwd. Net als op dit moment. Na al die jaren wist hij nog steeds niet goed hoe hij om moest gaan met zulke getraumatiseerde paarden. De sterke geur van ijzer word door de wind zijn kant op geblazen en hij proeft het gal achter in zijn keel.

Hij maakt zijn lichaam kleiner dan het eigenlijk is en blijft stil staan, laat enkele secondes voorbij tikken en besluit dan actie te onder nemen. Zijn lichtblauwe ogen glijden over het gelaat van de merrie, en zonder enige twijfel komt hij tot de conclusie dat ze beeldschoon is, zelfs in deze situatie. Een zachte zucht ontglipt zijn lippen en hij opent zijn mond. 'Libertad is de naam, Beta rang twee. Je kan me vertrouwen' Al vroeg hij zich af of ze überhaupt nog een goed woord had voor de leiders. De meeste paarden die onder handen waren genomen door de schimmen waren zo zeer aangetast dat ze het geen van de leiders ooit vergaven wat hen was overkomen. En nooit zou Libertad stoppen met zich schuldig voelen.

Hij vond het vreselijk hoe dieren van hun eigen soort zich zo tegen hen hadden kunnen keren, en dat alles voor macht en de nooit bevredigende lust naar bloed. Hij begreep het simpelweg niet, en misschien zou hij dat nooit doen.

And it hurts so bad that I search my skin, for the entry point, where love went in
And ricocheted and bounced around, and left a hole when you walked out

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

Ze voelde zich klein, nietig. Altijd had ze geweten dat de wereld niet om haar draaide, maar dat ze net zoals iedereen een onderdeel van het leven op de wereld was. Maar het gekleineerde gevoel dat haar nu samen met de angst gevangen hield was verschrikkelijk. De wereld en alles om haar heen zou wel doordraaien, zonder zich te bekommeren om wat er allemaal gebeurde. Het zou niemand ook maar iets schelen hoe zij eraan toe was en wat er allemaal zou gebeuren. Gabrielle durfde te wedden dan als ze zich nu in de diepe wateren zou werpen dat niemand haar zou missen. Tegelijkertijd wist ze dat ze dat nooit zou doen, ze zou het simpelweg niet kunnen. Niet alleen zou ze haar eigen leven nemen, maar hoogst waarschijnlijk ook van hetgeen waar ze afgelopen nacht mee was opgezadeld. Daarnaast had ze ook van het leven genoten tot ze in contact was gekomen met de monsters die het land van de blauwe maan van hun terror voorzagen.

De stem van de barokke hengst deden haar schichtig opkijken. Haar ogen flitste naar de zijne terwijl haar lichaam iets heviger begon te trillen. Gabrielle was niet iemand die anderen haar fout verweet, hoe hadden ze kunnen weten waar ze naar toe ging of wat haar zou overkomen? Zij was toch diegene die zo stom was helemaal alleen het bos te betreden zonder stil te staan bij de komst van de blauwe maan. De blik in haar ogen was alles behalve wantrouwend, de angst was echter wel duidelijk aanwezig. Ergens ver weg kon ze het waarderen dat hij afstand hield, maar ontspannen kon ze niet. Nog steeds flitsten er beelden van afgelopen nacht voorbij. En iedere keer was het alsof ze de nacht opnieuw beleefde. Trillend snoof de jonge merrie, waarbij ze haar ogen voor enkele seconden dichtkneep voor ze haar blauwe kijkers weer nerveus op het gestalte van de hengst richtte. Langzaam aan begonnen zijn woorden tot haar door te dringen. Dit was geen schim, hij was niet eens een normaal kuddedier zoals zij was. Hij was aangesteld tot het beschermen van diegene die een rang hoger dan zij zaten, iemand die opgewassen was tegen de schimmen. Maar was hij ook bereid op te komen voor iemand die het nageslacht droeg van hun leider..? Opnieuw rilde ze, waarna ze haar ogen opnieuw op Libertad richtte. ”Ik be.. ik ben Gabrielle..” sprak ze uiteindelijk zachtjes. Haar stem was schor en zacht, als gevolg van de kreten die ze de dag ervoor geslagen had.

OOC: Sorry, wist niet zo goed hoe verder te gaan..

Rank 1

Gast **Profile**

Libertad houdt zijn afstand maar heft zijn hoofd zodat de spieren onder zijn vacht door kronkelen. Haar naam was Gabrielle, hij knikt dat hij haar heeft gehoord en slaat haar naam goed op in zijn gedachtes. Een slachtoffer van de blauwe maan was altijd goed om te onthouden, goede zorg en wat meer aandacht kon voor zo iemand het verschil van leven of dood maken. Hij wilde haar echter niet als een slachtoffer zien, dat was wel het laatste dat hij wou. Maar in zijn onderbewustzijn leek hij automatisch medelijden met haar te krijgen. Hij zet een stap naar voren en strekt zijn hals richting haar, ook al stond ze 5 meter verderop. 'Kan ik dichterbij komen Gabrielle?' Zijn stem is zacht, maar hees van de zilte zeelucht. Ondanks alles had hij een vriendelijke stem waarmee hij makkelijk kon praten. Hij had nooit echt problemen gehad met communiceren, en toch kon hij nu niet de juiste woorden vinden. Hij vroeg zich af wat er mis met hem was, maar uiteindelijk concludeerde hij dat haar wonden hem gewoon hadden overrompelt. Hij vond het vreselijk.

*sorry heel kort ;o

And it hurts so bad that I search my skin, for the entry point, where love went in
And ricocheted and bounced around, and left a hole when you walked out

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

Na nog enkele seconde naar de cremello kleurige hengst gekeken te hebben vonden haar ogen hun weg naar de grond voor haar. Zonder echt iets te zien staarde ze voor zich uit, nog steeds zachtjes trillend en overstuur. Langzaam aan begon er tot haar door te dringen wat er zich had afgespeeld, waar de woorden van beide schimmenhengsten op geslagen hadden. In haar jeugd was er nooit een ouder figuur geweest die haar had verteld over het leven, die haar had verteld over haar eigen lichaam, haar bestaan. Laat staan over het bestaan van de monsters. En dat terwijl ze hier was geboren, dit was het land waar ze als enige dochter van Vouh en Issys ter wereld was gekomen. Een land wat haar meer tegenspoed had gebracht dan voorspoed, en nog steeds liep ze hier rond. Waarom eigenlijk..? Niemand zou haar missen als ze zou verdwijnen.

Vanuit haar ooghoeken keek ze weer naar Libertad, die een pas dichterbij kwam en zich uitrekte. Hoewel de afstand tussen hen nog steeds een meter of vijf was, was haar eerste reactie om weer verder ineen te duiken. Nu waren haar blauwe ogen weer op de zijne gericht. De angst was nog steeds de hevigste emotie die door haar lichaam waadde, maar het was ook de angst geweest die haar overeind had gehouden. Anders was ze het bos niet eens uitgekomen zo uitgeput en gebroken was ze. Haar eerste reactie op zijn woorden waren haar oren die ontspanden en wat neutrale draaide, om vervolgens de laatste vijf meter in zijn richting af te leggen. Hoewel dit een totale vreemdeling was had ze gezien dat hij geen monster van de maan was. Hoe zijn intenties waren wist ze niet, maar dat kon Gaby helemaal niets schelen. Het enige wat ze zocht was veiligheid, en die vond ze aan zijn zijde, dicht tegen hem aan.

De ademhaling van de jonge merrie werd scherper, de vleeswonden op haar lijf waren haar grotendeels ontgaan. De pijn van achter was lichamelijk gezien het ergste, de angst vrat haar gewoon op. Haar lichaam prikte even, maar eenmaal gewend aan de aanraking kon ze zich beetje bij beetje ontspannen, al bleven haar ogen rondflitsen op zoek naar enig teken dat het gevaar weer dichterbij kwam. Kort richtte ze haar blik op Libertad, maar keek na het kruisen van zijn blik direct weg. ”Sorry..” stamelde ze zachtjes, nog steeds duidelijk schor. ”Ik.. ik. ben bang” klonk het vervolgens zonder dat ze hem opnieuw aankeek. Ze wist niet of ze zichzelf opnieuw in de problemen hielp, maar ze had behoefte aan iemand die haar zou zeggen dat alles weer goed zou komen, dat de schimmen haar nooit meer aan zouden raken, dat ze haar nooit meer kwaad of pijn zouden doen. Lichtelijk hoopvol keek ze naar de cremello op, in afwachting van de troostende woorden.

OOC: Klopt de stamboom op pagina 4 van je family topic nog? Want dan zijn Gaby en E’ves halfbroer en –zus xD. En wat je post betreft, dat gebeurt iedereen wel eens ^^

Rank 1

Gast **Profile**

LIBERTAD
love me when I'm gone

Nu de merrie zijn kant op komt ziet hij hoe klein en weerloos ze eigenlijk is, en een gevoel van machteloosheid steekt hem in zijn hart. Hij was nooit van het medelijden geweest, na de hel waar hij door was gegaan, maar deze merrie brak zijn hart zonder dat ze daar moeite voor hoefde te doen. Haar passen zijn onzeker en haar ogen staan angstig, maar zodra ze Libertad heeft bereikt voelt hij haar ruwe vacht tegen de zijne. Heel zacht, troostend legt hij zijn neus tegen haar hals aan, op een manier dat ze elke beweging kan zien en haar hoofd kan weg trekken. Libertad was immers niet uit op dingen die de schimmen haar hadden aan gedaan. Hij wilde haar helpen, en er oprecht voor haar zijn. Het verbaasde hem elke keer ook weer dat niemand zo een paard als vermist had opgegeven. Waarschijnlijk zou het nog zwaarder zijn zonder enige dierbaren, hij wilde graag functioneren als een vriend, maar daar ging een lang proces aan te voor, en zo een vertrouwensband had je niet zomaar. Dus helaas moest hij het nu houden bij simpelweg een leider zijn.

Niet dat Libertad veel verstand had van vriendschappen, hij had er namelijk maar weinig gekend. De vriendschap met het indiaanse meisje was de sterkste geweest, maar daar dacht hij niet aan terug met fijne gevoelens. Dat was immers geen fijne tijd geweest. Het bibberen van het merrielichaam tegen hem aan brengt hem weer naar de aarde, en zachtjes strijkt hij met zijn neus over haar hals en probeert haar op te warmen met zijn lichaamswarmte. 'Het komt goed' Het klonk zo hol, hij kon zichzelf wel slaan. 'Ik ga er voor zorgen dat je veilig bent, ik beloof het je'

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Gabriëlle
Believing in the goodness of life.

Vriendschap was iets wat de jonge merrie nog niet had gevonden sinds ze was terug gekeerd naar het land van de blauwe maan. Ja, ze had zich kostelijk vermaakt met Patriot die haar nog eens extra voor had gedaan hoe hij op zijn neus was gegaan doordat zij ver in gedachten verzonken was geweest. Daarnaast had ze vlak na haar aankomst goed gezelschap gevonden bij Legend, de toenmalige leider van de laagste rang waar ze nog steeds tot toe behoorde. Verder had ze hier en daar wel iemand gesproken, maar meer dan dat was het niet. En vanuit haar jeugd was er ook niemand meer over die ze zich herinnerde of destijds mee om was gegaan. Beginnende motivatie om hogerop te klimmen in het rangenstelsel van haar geboorteland begon langzaam aan te groeien, op zoek naar de veiligheid die ze nu gemist had. Als ze eerlijk moest toegeven of ze zich nu veilig voelde zou dat een ja zijn zijn geweest, ondanks haar nervositeit en achterdocht. Zo, dicht tegen de cremello aangenesteld, voelde ze zich veilig. Alsof ze nog een veulen was dat tegen een van haar ouders aankroop. Op het moment voelde ze zich nog steeds klein en nietig, maar niet langer alleen met het gevoel dat niemand haar zou missen als ze niet terug zou komen.

Langzaam glijden haar blauwe ogen weer naar die van Libertad. Zijn aanraking voelde vertrouwd aan, zo had haar moeder haar ook gerust gesteld als ze angstig was geweest. Op het moment dat ze haar ogen voor enkele seconden sloot dacht ze haast haar moeder weer te ruiken, maar de harde realiteit was dat haar moeder in een brand was omgekomen. Verschroeid door de vlammen terwijl haar jonge dochter toekeek. Vervolgens had haar vader haar niet meer willen zien.. Familie was een lastig onderwerp voor Gabrielle, het deed pijn om erover te praten, vandaar dat het meestal weg werd gestopt in een hoekje van haar hoofd. De dood van haar moeder had ze kunnen verwerken met de hulp van Elixir, of Lixi zoals Gaby de Welsh Cob merrie had leren kennen, maar de manier waarop haar vader met haar om was gegaan bleef nog steeds moeilijke en vooral pijnlijke vragen oproepen. En het van zich af zetten kon ze ook niet echt. Toch zou ze dat nu moeten, háár kind zou zonder vader opgroeien. En als het aan haar lag zou ze nooit een woord over de vader zeggen, die pijn zou de hare zijn, niet die van het kind.

Libertad zijn woorden zorgde ervoor dat de angstige blik in haar ogen zachter werd en dat er langzaam aan steeds meer spieren ontspanden. Nog even keek ze hem aan voordat haar blik weer naar de grond zakte en ze wat voor zich uit staarde. Opnieuw flitsten de beelden van afgelopen nacht voorbij. Van het hoopje botten van een veulen tot het kadaver van een schimmel. Nog maar niet te spreken over hetgeen wat haar was overkomen..

Rank 1

Gast **Profile**

LIBERTAD
love me when I'm gone

Hij kon zich niet voorstellen wat een vreselijke nacht ze had moeten doorstaan en strekt dus zijn hals om de hare, om haar dicht tegen zich aan te trekken. Hij wilde zijn warmte delen en er voor zorgen dat geen enkele schim haar nog met één poot zou aanraken. Hij kende de merrie totaal niet, had haar ook nog nooit eerder gezien, maar hij wist dat hij haar nooit meer zou vergeten, immers had ze de nacht overleefd. Wat ze had meegemaakt was verschrikkelijk, maar ze had het doorstaan, als ze sterk genoeg was om de nacht door te komen, dan zou ze ook sterk genoeg zijn om haar leven weer op te bouwen. Hoe lang en moeilijk dat ook zou duren. En Libertad was bereid haar daar bij te helpen, hij kon niemand van famillie in haar omgeving bespeuren dus concludeerd hij dat ze maar weinig dierbaren in het land heeft. 'Het komt goed' sust hij zachtjes terwijl hij door haar manen kroelt. Hij voelt hoe haar klamme, maar koude lichaam langzaam wat warmer word en minder gaat bibberen. 'Kom, we gaan wat water op zoeken, en wat gras om te eten'

Libertad laat haar weer los uit zijn omhelzing en zet een kleine stap opzij, maar dicht genoeg voor haar om nog steeds op hem te kunnen leunen. Ondanks dat ze op het strand waren, de velden waren erg dichtbij en een diep meer lag verscholen tussen de bloeiende appel bomen. Het was maar een klein stuk lopen en Libertad twijfelde niet of ze het zou halen, het was eerder de vraag hoe diep ze in shock was.

**Profile**