I want to be a vampire, they are the coolest monsters

Only in their last moments
one shows his true nature

Honger lag in zijn zilveren ogen. De bleke kijkers waren naar zijn genoegen niet donker genoeg. Alleen tijdens de tijden van de blauwe maan bereken zijn ogen de diepe kleur van gewoon niets dat hem de naam shark gaf. Nee pas tijdens de blauwe maan genoot Achilles echt. Op dit moment waren er te veel irritaties bij de hengst.

Ach was niet altijd zo geweest. Oh nee, ooit was hij een vriendelijke hengst geweest. Tenminste.. Toen hij een dag oud was that is. Hij was zijn ouders al snel kwijtgeraakt overgelaten aan de Councillor van de eerste rank die het te druk had om ook maar op of om te kijken. Achilles was een kleine opdonder geweest. Veel te vroeg geboren en veel te klein. Volgens vele zou hij de eerste winter nieteens halen. Maar hij had het laten zien, hij had zichzelf bewezen, hij was een monster geworden en met de kracht van de blauwe maan al helemaal. Nu leefde hij voor niets anders dan bloed en waanzin. Wraak voor iedereen en alles. Ja, dat was zijn doel.

In stilte stapte hij verder zijn enorme hoeven lieten de lichamen op de grond kraken terwijl hij zichelf een weg uit Vyrantium maakte. De avond begon te vallen en hey. Wellicht was het tijd om een veulen te vinden en zichzelf daar tegoed aan te doen. Daar was geen enkele maan voor nodig.

**Profile** Number of posts : 23

Naevia

It's like I have a loaded gun in my mouth,
and I like the taste of metal.

Naevia was vergeten te genieten van de simpele dingen in het leven. Af en toe kwam een vleug van de oude, kinderlijke merrie weer terug die kon genieten van de wind in haar manen en de geur van dennennaalden in haar neus. Die tijd was voorbij. Ze had het zelf opgroeien genoemd, kennis maken met de harde wereld waarin ze zich bevond. Wonderen bestonden niet, enkel dom geluk.
En geluk had nooit aan haar zijde gestaan. Er waren tijden geweest waar ze had gebeden om een vleugje geluk, dat het een keer voor haar mee had mogen zitten. Dat was echter tevergeefs. Naevia geloofde nergens meer in, enkel in de avonturen die deze wereld haar misschien nog te bieden had. Mochten ze bestaan.

Naevia merkte dat het bos dichter begroeider werd en het geluid langzamerhand steeds meer wegviel. Ze blikte omhoog naar het kalende bladerdek en zag dat het begon te schemeren. Spoedig zou het land van de Blauwe Maan, vernoemd naar de monsters die in de schaduwen slopen tijdens volle maan, in duisternis gehuld zijn. Naevia vroeg nog steeds af of die monsters echt waren. Haar realistische hersenspinsels vertelden haar dat het niet waar was, dat was simpelweg niet mogelijk. De verhalen die hier de in het rond gingen: paarden met vlijmscherpe hoektanden, zielloze wezens. Pfft, fabels noemde ze het.

Plotseling hoorde de palominobonte merrie zware hoefstappen en de kleur van spierwitte manen tussen de takken van de donkere bomen. Een reusachtig wezen kruiste haar pad en het instinct van elk paard dat goed bij zijn hoofd was zou schreeuwen: ren! Dat deed Naevia echter niet. Ze bevroor, stond als een standbeeld tussen donkere stammen en wachtte met grote, blauwe ogen op het wezen dat tevoorschijn kwam. Zijn donkere lichaam was ontsierd met talloze littekens en haar ogen vonden twee witte, haast lichtgevende kijkers. Wat had dit wezen meegemaakt om er zó uit te zien?

Naevia had niet door dat ze haar adem in had gehouden en wist weer grip op haar lichaam te krijgen. Toch bleef ze stil staan, hopend dat moed haar uiteindelijk toe zou vloeien. Dit paard, hoe angstaanjagend hij er van buiten ook uit mocht zien, was fascinerend.

Zonder te knipperen bleef ze de hengst aankijken. ‘Een hele goede avond,’ wist ze in een kalme toon over haar lippen te krijgen. Ze hief haar hoofd omhoog en bestudeerde nog vluchtig het litteken dat in zijn hals stond gekerfd. Ze voelde zich een scharminkel naast dit dier. ‘Wat brengt jou hier?’ vroeg ze oprecht nieuwsgierig. Ze was benieuw naar wat deze hengst voor verhalen te vertellen had.

I want to be a vampire, they are the coolest monsters TE6BNsy

Only in their last moments
one shows his true nature

In stilte stapte hij door. Zijn lichaam verbazingwekkend wendbaar voor diens grootte en gewicht. De meeste nieuwkomers die hem tegenkwamen hadden de hoop dat hij het makkelijkst zou zijn om aan te ontkomen van alle schimmen. Het tegendeel zou echter al snel bewezen worden het moment dat Achilles in beweging kwam. Want hoezeer hij dan ook zijn gewicht meehad. Hij had de snelheid van een jachtluipaard als hij eenmaal in beweging kwam. Nee. Achilles was niet de schim waar je goed aan deed om die te onderschatten.

Daarnaast. Vandaag was hij niet in de bui om te dealen met idioten die hem onderschatte. Hij wou smeken horen. Weten dat hij nog altijd aan de top van de voedselketen stond. Maar inplaats daarvan rook hij het nieuwe bloed . Een merrie die hij half in de gaten had gehouden voor de afgelopen dagen. Naevia.. Het had een leuke ring to it. Daarnaast het feit dat zij het aandurfde om hier te lopen liet hem al zien dat ze stommer was dan de gemiddelde sterveling in het land van de blauwe maan.

Het werdt al helemaal mooi toen ze hem aansprak en een grijns vormde zich rond zijn beslijmde lippen. ”Een hele goede avond inderdaad schoonheid.” Zijn woorden leken te plakken als honing terwijl hij haar aanstaarde. Zijn blauw zilveren ogen geboord in de hare een stap naar haar toezettend. ”Oh. Wat ik hier doe? Ik leef hier kleine meid.” Zacht grinnikte hij waardoor enkele druppels slijm op de grond vielen. ”Maar dan is nogaltijd de groote vraag. Wat doet een kleine meid als jij hier? Op zo’n gevaarlijk gebied? Weet je niet dat er hier hele slechte paarden wonen met hele slechte intensies?”

**Profile** Number of posts : 23

Naevia

It's like I have a loaded gun in my mouth,
and I like the taste of metal.

Aan het grote hoofd van de hengst zaten twee lippen die afstotelijk begonnen te bewegen. Naevia kon het niet laten om met haar lichtblauwe ogen elke druppel slijm te volgen die op de dorre bodem eindigde. Walgelijk, dat sommige beesten met zichzelf wisten te leven. Ze richtte haar lichtblauwe ogen weer op en zag dat de hengst haar aanstaarde. Smachtend, als een leeuw die zijn lippen af likte voor een mals stuk vlees. En hoe hij haar ook groette. Hoe lieflijk hij het probeerde te zeggen, ze kon enkel het tegenovergestelde horen. Ze zette een stap achteruit toen het woord "schoonheid" zijn lippen verliep. Haar oren draaiden naar achteren en ze voelde de spanning in haar schouders opborrelen. Dit was foute boel. Eén van zijn hoeven kon haar schedel gemakkelijk verbrijzelen. Maar ze genoot van de spanning, de adrenaline in haar lichaam en ze zette haar verstand op nul en een mondhoek kwam omhoog.

De donkere hengst met zijn lichte lokken kwam dichterbij. Dit maal bleef ze staan, zijn brede borst bestuderend toen hij haar naderde. Eén stap, maar het leek als slow motion af te spelen. Geen beweging bleef onopgemerkt. Zijn ogen prikten in die van haar. Ze wilde echter niet wegkijken, ze nam de uitdaging aan... Welke uitdaging? Hou het langst vol zonder kleerscheuren? Goed bezig.
De hengst zei dat hij hier leefde. Enkele vraagtekens ontstonden in haar brein. Ze kende het kuddesysteem hier nog niet helemaal, maar ze dácht dat ze in Ferelden was. Een plek voor de hoogste rangen, al voelde ze dat ze op de grens van iets anders stond. Naevia schoof die gedachte weg, ze had wel iets belangrijkers om zich zorgen over te maken.
‘Wel, ik vermoed dat zelfs dit gebied zijn charmes heeft,’ reageerde ze op zijn beaming dat hij hier leefde. Haar mondhoeken krulden omhoog. Hopelijk kon hij omgaan met een beetje simpel sarcasme.

Het volgende geluid wat uit de mond van dit dier kwam was merkwaardiger. Hij lachte zacht. Dit beest klopte niet, maar dat was al vrij snel duidelijk geweest. Menig verstandig paard had zich op dit moment al lang uit de voeten gemaakt. Rennen was echter de makkelijke keuze. En oh wat hield ze er van om altijd de moeilijkere opties te kiezen.
De hengst begon weer te spreken en ze wiebelde haar oren heen en weer. Ze hief haar hoofd en keek de hengst nieuwsgierig aan. ‘Ik bevind me nog niet zo lang in het land van de Blauwe Maan. Ik verken mijn nieuwe thuis,’ antwoordde ze doodsimpel de waarheid. Maar wat haar meer zorgen baarde waren zijn woorden over de slechte paarden die hier woonden. Was ze het land van de "schimmen" binnen gewandeld. Dat leek haar typisch iets voor haar.
‘Ik heb van de schimmen van de nacht gehoord,’ zei ze. ‘Je maakt me niet bang met woorden. Ik moet nog beslissen of ik ga geloven of ze bestaan. Nog geen bewijs is aan mij geleverd.’ Ze priemde haar ogen onderzoekend in die van de hengst. Zou híj een van die slechte paarden zijn. Tijd om het uit te vinden.

‘Maar jíj hebt vast genoeg slechte paarden ontmoet, gezien je lichamelijke.. toestand,’ zei ze terwijl haar ogen over de littekens op zijn lichaam gleden. Het vuur in haar ogen vlamde op en ze durfde dit maal een stap dichterbij te zetten, het kwijl van zijn lippen vermijdend. ‘Of... jij bent zelf degene met de slechte intenties.’

Only in their last moments
one shows his true nature

Dit was werkelijk waar hilarisch. De merrie zou haar dood tegemoet gaan zonder dat ze uberhaupt enig idee had van wat er zou gebeuren. Hij zou haar afmaken binnen enkele seconden en baden in haar bloed voor de komende dagen. Of hij kon haar mentaal zo afmatten dat ze niets anders zou zijn dan een schaduw van haar vormalige zelf. Een speeltje aan een zijden draaidje voor zijn plezier en genot. Ja dat was ook nog een goed idee. Oh zo veel dingen die je kon doen, zo veel plezier wat je kon hebben met een enkele miserabele merrie. Dat was waarom hij van zijn werk hielt.

De woorden die ze uitsprak lieten hem niet warm of koud worden, ze sprak maar een end weg zonder dat het hem echt veel uit zou maken. Het lot van deze witte merrie voor zijn neus was al bezegeld geweest op het moment dat ze het land van de blauwe maan binnen stapte. Hij zou haar vernietigen en haar levenloze lichaam vertrappen zoals hij al met zo veel lichamen voor haar had gedaan.

Toch kuchtte hij even en staarde naar zijn eigen lichaam met een halve grijns. "Och.. Veel paarden, ja dat kan je wel zeggen. Ik zou ze wellicht nieteens meer kunnen tellen zoveel als ik er ontmoet heb, en afscheid van heb moeten nemen." Mompelde hij zijn zware stem roestig en leek bijna even oud terwijl zijn zilverblauwen ogen terug staarde haar richting op. "Wat zou mij een van die wezens maken? Is het enkel op de manier waarop ik er uit zie dat jij deze bewering maakt schone dame?" Een half grijnsje wist zijn weg te vinden op zijn lippen terwijl hij haar kant op stapte zijn lichaam dichter en dichter bij die van de hare brengend terwijl hij zijn neus uitstak om deze door haar witte manen te halen en de geur van haar lichaam diep opsnuivend. "Hmm zo jong.. Zo fragiel.. Zo.. dorstmakend." Fluisterde hij met een halve grijns zijn tong uitstekend en gaf een lik over haar schoft.

**Profile**

» Monsters in the woods or what? [Ossyrok]

I want to be a vampire, they are the coolest monsters

I want to be a vampire, they are the coolest monsters

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen