Avareth, my dear ...

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

de schaduwen gaven aan grillig uitzicht, maar voor mij waren ze perfect. mijn oude vacht was dof and zat vol littekens. mijn manen hadden niet meer de lengte die ze vroeger hadden en waren ook zo prachtig wit niet meer.
je kon me erg kort beschrijven: ik was een oude doos.

Mijn leven was zo vol geweest dat het nog gisteren leek toen ik wegvluchte van mijn thuis. en ik had hier een nieuw leven opgebouwd. Ik had prachtige kinderen gekregen met een hengst waar ik van heb gehoud en nog steed van hield. maar ik had geen zekerheid meer in did leven ...

hield hij nog van mij? of had een andere merrie zijn ogg gestolen? hoe deden mijn veulen het? hebben zij een gelukkig leven of hebben ze de verschrikking van mijn leven ook meegemaakt? Ik had geen zekerheid ...

ik doolde wat rond, gewoon op een pad dat ik had gevonden. het zou wel ergen naar toe leiden. ik bleef het volgen, een tijd lang. tot het opeens uitkwam aan een klein meer. "hhmmm." zei ik zachtjes voor ik naar het water toeging en mijzelf bekeek. ik schrok van mijzelf in het water ... ik was vuil ... mijn haren waren samengeklit. ik zuchte en stapte het water in. misschien zou een paar uur weken in het water iets verranderen.

Gast **Profile**

Het was een zachte warme dag, een koel briesje speelde met zijn manen, en heel even denkt zijn lichaam er over na om weg te dromen. Dit duurt echter niet lang, want angstige nachtmerrie's vullen zijn gedachtes, en met wijd open gesperde ogen spurt de hengst de omgeving af. De zachte sneeuw op het groene gras was langzaam aan het smelten, en de mooie heldere hemel verraadde dat het bijna lente was. Iets waar Avareth toch wel een beetje tegenop zat, vooral nu hij Aleera tegen het lijf was gelopen en liever niet meer in haar buurt kwam. Ondanks dat ze hem altijd op zijn lip zat, en hem ergerde zoals niemand anders kon, toch wilde hij niet bij haar in de buurt komen als het lente was, laat staan enige merrie, hij was vastbesloten om zich aan zijn belofte te houden, de belofte om trouw te zijn aan Myou.

Dat Myou echter in geen mijlen te bekennen was viel hem zwaar, hij had vernomen dat ze in het gebied was, en hij was er zeker van dat hij haar al meerdere keren had geroken. Maar elke keer was het een doodlopend spoor en moest hij het met teleurstelling af kopen. Hij was pissig dat ze niet naar hem toe was gekomen, maar eveneens was hij niet naar haar gegaan. Ondanks dat hij haar miste met hart en ziel, hij kon de moed niet vinden om haar echt te zoeken. In zijn gedachte was alles zo perfect, zo goed tussen hen, en dat wilde hij niet verpesten door er achter te komen dat ze verder was gegaan met haar leven, hem had achter gelaten. Een zucht verlaat zijn lippen, en langzaam ontspant zijn gestreste lichaam. Totdat hij die geur ruikt, en heel even hoopt hij dat het Myou is, maar als na enkele seconden weet hij dat dit niet het geval is. Toch brengt deze geur een hoop teweeg in zijn hoofd, in zijn lichaam. Hij krijgt kippenvel van de o zo heerlijke en bekende geur. Zijn oren gaan nieuwsgierig naar voren en hij laat zijn ogen over de vele paarden bij het water gaan. Het waren er te veel, hij zou de geur er nooit uit halen. Hij schud zijn brede hoofd en duwt zijn oren weer diep weg in zijn hals.

En dan ziet hij haar, de witte merrie. Hoe kon hij haar niet herkennen? Ondanks dat haar vacht dof was, en haar manen kort en geklit, hij herkende haar direct. Zelfs tussen duizenden witte arabieren zou hij de blauwe ogen van icecube herkennen. Heel zachtjes mompelt hij haar naam en staat aan de grond genageld. Ze was gestorven, hij had het met eigen ogen gezien, hoe kon het zijn dat ze hier rond liep. Hoe kon ze hem in de waan laten dat ze dood was, als ze hier rond liep? Met een nijdige blik kijkt hij weg en wilt de andere kant op stappen, maar hij blijft staan, hij kan zich niet verroeren, hij was nieuwsgierig naar haar. Maar eveneens ook pissig.. wat had ze hem aan gedaan? Jaren van twijfel en pijn om haar dood, en nu hij samen was met Myou kwam zijn oude liefde de hoek om kijken.. En dan bedenkt hij zich dat ze hier misschien niet was voor hem. Misschien wist ze niet eens dat hij er was. En dat is het moment dat zijn ogen de hare vinden, Avareth draait zich om en stapt weg.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

Een rilling gaat over mijn ruggegraat wanneer het koude water over mijn rug heenstroomt. mijn huid trilt kort and ik trek mezelf even samen voor ik meledig omgeef door het water in de hoop het vuil eraf te kunnen halen. maar stralen wit zou ik nooit worden ...

enkele paarden lieppen voorbij het meer en iedere gingen mijn oren mijn nek in. niet van kwaad te zijn, maar ik wou mijzelf beschermen. Ik was niet meer die jonge merrie van vroeger en al zeker niet meer die merrie van toen ik 4 jaar was. dat verleden lag ver achter me. Ik zuchte zacht en ging het meer uit.

de wind streelde mijn vacht en ik rilde van koude die zich nu rond mijn drong. maar die wind bracht ook een andere geur mee, eentje die meteen een belletje deed rinkelen in mijn hoofd. Ik spitste mijn oren en keek rond, maar alles was omgeven door bomen en schaduw. dus een paard zou zich makkelijk kunen schuil houden. en het kon hem toch niet zijn ...

Avareth. die naam was in mijn geheugen gegrift om mij nooit te verlaten. maar wat had ik gedaan? wat had mijn leven met mij gedaan om mij zomaar 2 keer doodziek te laten worden, terwijl ik zo goed als met 3 hoeven in mijn graf stond. waarom had het leven mij dat aangedaan? was er een reden? was het mijn straf om de dood recht in de ogen te kijken, om de angst te voelen om alles kwijt te spelen, net zoals ik had gedaan bij die paarden die ik had vermoord.
Ik sloot mijn ogen, nee ... niet dat ...

Ik zwiep met mijn staart en voel een koude regen van water over mij heen gaan voor ik beging te stappen, richting het zonnetje. een beetje drogen zou mij goed doen. het vuil was uit mijn vacht ook al bleven die oude littekens zichtbaar en was mijn vacht nog steed grof ... van ouderdom.

Op een heuvel zak ik door mijn pijnlijk benen en ik kijk hoe de zon hoger en hover over de nog besneeuwde bergtoppen klom. de lente was hier, het seizoen van de veulens. vlug zouden er hier zulke kleine bolletjes rondlopen. ik had er zo ...7. ja, 7. maar 2 van hen heb ik al zo lang gelden moeten achterlaten. wanneer ik daaraan dacht sloot ik mijn ogen op die ene traan te laten rollen over mijn wang. mijn Tai, mijn kleine tai, wat was er van je geworden. en Geriach ... waarschijnlijk een topmoordenaar nu.
Ik zuchte en wende mijn blik af. ik dacht aan Youkai, Kendra, Casablanca, Solen en mijn lieve Silver. wat was er van hen geworden. had Silver het gered achtert dat ik haar had moeten wegsturen. al 3 maal had ik een van mijn jonge veulens weg moeten sturen of moeten achterlaten om mijzelf te kunnen redden.
was ik dan zo zelfzuchtig? had ik mijn leven voor dat van mijn kinderen gezet? of had ik mijn leven voorop gezet om bij hen to kunnen blijven? was het daarom dat de dood al 2 keer naast me had gelopen, om mij duidelijk te maken waarvoor ik hier moest zijn?

Gast **Profile**

Zijn oren diep in zijn hals, en zijn ogen geïrriteerd op de horizon kende de hengst al goed genoeg om te weten dat ze beter uit zijn buurt konden blijven. Zijn verrotte lichaam was niks voor niks gesierd met littekens van vele gevechten. Hij schud de lange krullende manen los van zijn hals, en zijn mismaakte gezicht komt aan het licht. Enkele vieze blikken worden er geworpen en de hengst kijkt met een lege blik terug. Een nijdige bries verlaat zijn neusgaten, en hij zet zijn lichaam in een draf. De spieren rollen onder zijn glimmende zwarte vacht. Het feit dat Avareth op leeftijd was betekende niet dat hij er niet meer uit zag. Zijn lichaam was gezond en goed in conditie, zijn vacht glom in de zon. Met zijn hoofd was het echter minder gesteld, maar dat was al zijn hele leven lang zo geweest. En om daar nu nog iets aan te gaan veranderen was zinloos, en onmogelijk.

Avareth probeert de gedachte aan de witte merrie weg te dringen, in de hoop het te vergeten en los te laten, hopend dat hij haar nooit meer hoefde tegen te komen. Hoe moeilijk het ook voor hem was om die merrie terug te zien waar hij ooit zo van had gehouden, ze had hem zo een pijn gedaan. En hij wist niet of hij bereid was haar daarvoor te vergeven. Hij schud zijn brede hoofd, en haalt nijdig uit naar een paard dat te dicht bij hem komt. Abrupt houdt hij halt en gooit zijn hoofd waarschuwend de lucht in. Een korte binnensmondse hinnik verlaat zijn lippen en hij steigert laag op zijn achterbenen. Nogmaals haalt hij uit naar het andere dier, voor hij nijdig van de kudde weg stapt.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

vanop de heuvel had ik een mooi overzicht over de kudde. en nu de zon hoger en hoger klom, begonnen ook de paarden beter zichtbaar re worden. hier en daar kroop er een recht na een paar uur slapen, de andere begon aan zijn graasstukje.

ik zag een paar paarden uit te weg gaan voor een zwaar gezette hengst. Ik draaide kort even met mijn oren wellicht weer zo een dat wou opscheppen. Maar ik zag hem bijten naar andere en toen het light over de bomen zijn gezicht raakte, zag ik kort de opflakkering van een goudkleurig oog.

mijn hart sprong kort en ik staarde naar de hengst. was het dan toch mogelijk? was het mogelijk dat hij hier nog was? wel, die kans was wellicht groot en waarschijnlijk zou die zwarte merrie ook nog achter hem aanlopen. ik had haar ooit eens ontmoet. en ik hoopte dat het daarbij zou blijven. Ik hoefde haar niet meer te zien.

toch was mijn nieuwschierigheid geprikkeld en ik kroop recht. het feit dat hij zo in mijn gezichtveld was gelopen wou iets zeggen, het moest iets betekenen. Ik daalde de heuvel af en bleef op een afstand van de kudde staan, gewoon kijkend. Misschien zag hij mij en zou hij hetzelfde denken. maar misschien zag hij me niet, of was zijn liefde verranderd in haat ... zou het? ik kon enkel hopen van niet, mijn hart hoopte van niet ...

Gast **Profile**

In een niet al te goed humeur haalt hij pissig uit naar de hengst die niet voor hem wilde wijken. Hij gooit zijn hoofd hoog de lucht in en schraapt met zijn hoeven langs de nek van de hengst. Een waarschuwende hinnik verlaat zijn lippen en de scherpe blik in zijn ogen verraad dat hij overal toe in staat is in dit humeur. Hij had zijn zoon beloofd dat hij zich zou inhouden, dat hij geen problemen zou bezorgen, maar deze hengst had het uitgelokt. Deze hengst had hem aangestaard alsof hij een mismakend wezen was, iets wat Avareth niet kon waarderen. Zijn ogen spuwen vuur als de hengst zich knorrig terug trekt. Een schelle hinnik gooit hij er achter aan, en hij schraapt nijdig over de kale grond met zijn hoef. Wanneer de hengst zich achter anderen heeft terug getrokken wend Avareth zijn lichaam en schud de zwarte donkere rode manen los van zijn schouders. Zijn blinde oog staart in de leegte, maar zijn gouden oog flikkert verraderlijk in het zonlicht.

Hij was al enkele minuten op de hoogte van de aanwezigheid van Icecube, hij had het gevoeld, geroken, geweten. De geschiedenis die hij met haar had zorgde er voor dat hij rillingen over zijn rug had lopen. Hij voelde zich als een beest opgesloten in een kooi. Hij wilde niet naar haar toe, maar kon ook geen kant op, zijn lichaam werd naar het hare getrokken alsof er krachten in het spel waren waar hij niks vanaf wist. Luid briesend komt hij tot stilstand en boort zijn ogen in de hare. De woede blonk in zijn ogen, maar eveneens in zijn houding. Hij denkt er over na om zijn lichaam te draaien en haar daar achter te laten, maar hij blijft staan, zijn ogen gevaarlijk starend in de hare. Wat zou ze doen?

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

Mijn blauwe ogen volgend hem, zijn reaction and actied. Ik lachte kort. hij was zo voorspeldbaar ... of kende ik hem gewoon goed? Ik had al gezien wat er zou gebeuren vanaf dat de hengst een voet op Av zijn pad had gezet.
die reactie had ik al zo vaak gezien ...

en dan stond hij daar, hij staarde me aan. Ik slikte kort, eventjes geschokt doordat hij me opeens zo recht aankeek. mijn hart sprong op van vreugde, maar ook van sschrik. hij kon doen wat hij wou. 1 slag van zijn hoef en ik was hier niet meer. daar kon ik zeker van zijn.

hij zou zich niet in mijn armen werpen, dat wist ik ook. ik verwachte een eerder koele reactie, koud ... of razernij, waarbij hij me misschien met die ene slag zou doden. al"hoe, hij zou dat niet doen ... altijd, ik hoopte van niet. En Youkai zou wellicht zweren dat hij zijn vader zou vermoorden als hij dat te weten kwam.

bij die gedachte lachte ik terug kort. You was al even opvliegend als zijn vader ...uiteindelijk nam ik mijn belsuit en zette ik een stap vooruit zodat het zonlicht zeich over mijn hoofd en hal kon begeven. mijn blauwe ogen fonkelden als 2 kristallen terwijl ik hem aankeek.

"hallo Avarerth." zei ik rustig en zacht. Ik kon enkel wachten op de kou, op die haat, ... tranen? nee ... wellicht niet. medeleven ... waarschijnlijk ook niet ...

Gast **Profile**

Zijn lege ogen glijden over het witte lichaam van Icecube dat hij eens zo had aanbeden. Ze was nog steeds zeer mooi, maar ze was niet meer het goddelijke wezen dat hij vroeger had aanbeden. Ze was zo mooi geweest toen hij haar had ontmoet, onvoorspelbaar, puur maar duister, en haar blauwe ogen die soms door zijn ziel leken te snijden. Maar dat was allemaal verleden tijd, en Avareth kon zichzelf niet overhalen om zijn blik te verzachten en de merrie met liefde te verwelkomen. Hij kon de woede die hij voelde niet onderdrukken en voelde de neiging om haar door elkaar te schudden en te schreeuwen wat ze in hemelsnaam had gedacht toen ze was gestorven in zijn bijzijn, hij had verdomme tranen gehuild om haar. Hij had gerouwd om de witte merrie, hij had van haar gehouden als geen ander voor die tijd, en nu stond ze hier, zich van geen kwaad bewust. Avareth zijn ogen gaan koelbloedig over haar hals, haar zachte dansende manen, en worden dan weer gevangen door de blauwe kristallen die haar oogkassen sieren. Een luide bries verlaat zijn neusgaten en zijn borst gaat onrustig op en neer. De spieren in zijn kaak verstrakken met elke pas die ze dichterbij komt, en zijn oren gaan plat zijn nek in.

Zijn neusgaten zijn wijd gesperd, en nemen elke geur die ze met zich mee brengt in zich op. Hij kon geen geur ruiken van een andere hengst, en nam aan dat ze hem dan toch niet had bedrogen. Echter neemt de woede het al snel weer over en gek gemaakt door de gedachtes in zijn hoofd gooit hij zijn benen maaiend de lucht in, zijn ogen sidderen van woede en waarschuwen haar om niet te proberen hem tot reden te brengen. Luid briesend komt hij neer, en maakt zijn lichaam groot, totaal gespannen. Zijn lange krullende manen dansen op zijn schouders, en de wind streelt zijn vacht. Hij had hevig van dit moment kunnen genieten als de witte merrie voor hem niet de grootste leugen uit zijn leven was geweest. Dit was misschien een beetje overdreven, hij had ergere leugens gekend. Maar hij was zeer gekwetst door Icecube, en wilde niet dat ze al deze gevoelens ging ophalen door hem te naderen. Toch doet ze het, ze spreekt hem aan, en haar zachte rustige stem kalmeert hem ergens, maar laat eveneens de woede meer oplaaien. De tweestrijd speelt in zijn ogen en zijn zware ruige stem is hoorbaar als hij haar begroet. 'Icecube' het was iets meer dan een brom, maar veel vreugde kwam er niet vanaf.
* Hij houdt nog steeds van Icy hoor, moet alleen eventjes door al zijn opgekropte gevoelens heen, haha xD

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

Ik zette enkele stappen terug wanneer ik zijn reactie zag. mijn oren gingen mijn nek in en ik stond klaar om mezelf te verdedigen als dat nodig zou zijn. ook al zou dat niks uitmaken. tegen een hengst als Avareth had ik geen schijn van kans.

Ik zuchte en keek hem aan. ik voelde zijn woede en zag het ook. hij had al het recht kwaad te zijn. zijn stem was grof, net zoals ik het me herrinerde, maar nu zat er een kwade streng rond.

"je hebt alle recht om kwaad to zijn ..." zei ik zachtjes. "ik zie je woede, ik voel je woede ..."
Ik richte mijn blik op hem en plaatsen mijn bleuwe ogen tegenover zijn ogen. "maar ik beslis zelf niet of ik sterf of niet ... als de geesten der aarde mij nog niet willen, wil het zeggen dat ik hier nog een doel heb. ze hebben mij als jouw op de proef gesteld."

Ik zuchte en sloot mijn ogen kort en opened ze weer toen ik in een andere richting keek. "maar ik zou het begrijpen mocht je mij niet meer willen zien. die andere merrie zal wel meer om je gegeven hebben." mijn stem was zacht. er was geen verwijt te horen, ook al kon ik de gedachte dat die Myou rond hem dartelde en zijn aandacht opeiste niet echt verdragen.

Ik zwiepte kort met mijn kortere staart en keek hem terug. "mocht je mij wegduwen, dan is dat jouw keuze, maar ik zal echter van jouw blijven houden en jouw alleen. er zal nooit een ander zijn ..."

Gast **Profile**

Een lege grijns verschijnt op zijn lippen wanneer Icecube enkele passen achterwaarts deed, was ze bang voor hem? Hij kon zich niet voorstellen dat de merrie die enkele van haar partners had omgebracht bang voor hem zou zijn. Of zou ze alleen maar uit zelfverdediging naar achter zijn gegaan? Avareth zijn ogen glijden nogmaals over het lichaam van Icecube, ze was niet meer de schoonheid die hij kende, iets waar hij erg teleurgesteld om was. Hij had altijd gehouden van haar lange hoge benen, haar ranke hoofdje met die grote blauwe ogen, hij had gehouden vaan haar zachte witte vacht die blonk in de zon, en de mooie lange zachte manen die dansden in de wind. Maar dat was verleden tijd, Icecube was ouder geworden, en nu pas besefte Avareth dat Icecube altijd ouder dan hem was geweest. Een waterig lachje breekt door op zijn lippen. Hij verstrakt zijn kaak en wend zijn blik af.

Wanneer de woorden van Icecube zijn gehoor bereikt richt hij zijn ogen weer op haar. Ja hij was woedend, misschien niet eens zo zeer omdat ze hier weer stond zonder hem op te zoeken. Meer omdat hij wist dat hij in zijn hart nog steeds veel te veel om haar gaf om haar zomaar de rug toe te keren. Hij wist hoe het al die jaren was geweest, hij had van haar gehouden en zij van hem. Hij had het haar nooit hoeven te vertellen, ze had geweten dat hij van haar hield. Hij had zichzelf zo veracht dat hij haar nooit had verteld dat hij van haar had gehouden, maar daar kon hij nu nog maar weinig aan doen. Hij had een belofte afgelegd aan Myou.. Hij zou zijn uiterste best doen, dat had hij gezegd. Maar de verdrietige blauwe ogen van Icecube laten hem rillen en maken dat zijn hoofd iets zakt. Zijn dreigende houding blijft, maar hij stelt zich een beetje meer open. Hij luistert naar haar woorden en wend dan zijn blik strak naar de horizon. Wat wilde ze dat hij zei? Ik hou ook van jou? Een zucht ontglipt hem, en zijn ogen flikkeren gevaarlijk. 'Ik ga je niet weg duwen' Bromt hij als hij zijn ogen weer op haar richt.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

De wind zette zich even op en ik rilde kort. Ondanks dat de winter net gedaan was en de meeste nu hun wintervacht verloren, had ik niet eens ene pluizig vachte gekregen. merendeels omdat ik me zo lng verborgen had moeten houden en ook warm. en wellicht omdat het Arabisch bloed in mijn lichaam meer gesteld was op warme temperaturen.
Ik had daar vakk om gevloekt en had vaak gedacht dat ik gewoon zou dood vriezen.

Ik keek hem vanonder mijn manen aan. Achter hem werd de kudde meer en meer wakker. jonge hengsten probeerden de merries te verleiden met hun show, de oudere paarden leken zich dan weer te ontspannen na een donkere nacht waar het gevaar zich altijd in huishield. Maar tegen zie opkomende zon, stak het lichaam van Avareth fel af. Hij was nog niet veel veranderd qua uiterlijk ... misschien een paar littekens meer. maar zijn vacht glansde nog, zijn spieren waren nog sterk ...en ik ... ik had tijd nodig om het allemal terug op te bouwen. ik zou mijzelf terug moeten opbouwen om misschien een beetje van die oude glory terug te verdienen.

Zijn woorden berijkte mijn oren en ik keek hem licht verbaast aan, maar ook dankbaar. Maar het zou stom zijn om 'dank je' te zeggen. hij wist dat ook wel.
"maar bij me blijven zal niet gaan .." zei ik zacht, aan halve vraag,n maar ook een halve vaststelling. het was onwaarschijnlijk dat hij na die enkele jaren nog alleen zou zijn. zeker na mijn ontmoeting met Myou, ooit, daar op dat strand.

PS: eventjes uitgerekend. als ik alles logish volg, dan is Ice zeker al 26 jaar XD oude doos

Gast **Profile**

Ondanks het knorrige gedrag van zijn kant was Icecube lief en kalm, ze nam hem niks kwalijk, en dat was iets wat hij heel erg waardeerde. Het koste hem immers tijd om zijn gevoelens op een rijtje te zetten en te bevatten dat ze nu weer voor hem stond. Zijn lege blik vangt de hare, en een dankbare schittering vind hij in de hare. Tuurlijk zou hij haar niet voor dood achter laten, hij zou haar helpen als hij dat kon, hij zou haar niet van zich af duwen, daar kende hij haar te lang voor.

Avareth zet zijn lichaam in een stap en overbrugt de laatste meters, zijn imposante lichaam was misschien wat ouder geworden, maar het functioneerde nog naar behoren. Daarnaast was hij een koudbloed en bezat genoeg kracht om zich door het leven heen te walsen. Vlak voor Icecube blijft hij staan, zijn hoofd hoog gedragen en zijn ogen verraderlijk blinkend in het zonlicht. Nee, hij zou niet bij haar kunnen blijven als haar hengst, daarvoor was te veel gebeurt. 'Ik kan enkele dagen bij je blijven, maar niet voor altijd' Is zijn antwoord, en daarna verzacht de blik in zijn ogen.
* Avareth is ong. 22, tenminste zo speel ik hem xD

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

ik zuchte zachtjes, meer van opluchting. als hij had gezegt dat hij me nooit meer wou zien, had ik niet geweten was ik zou moeten doen. Maar ik wist waar hij op doelde. hij had een ander leven nu, een andere merrie. voor mij was neeg plaats onder die titel. Maar misschien was het beter hem nu als goede vriend te hebben, dan als hengst, die door een andere merrie dan misschien kon gestolen worden ... ook al was dit eignelijk nu wel al gebeurd.

"dank je." zeg ik zachtjes voor mijn neus kort lang de zijne strijkt. juist een kort conatc, ik wist hoe hij over het onderwerp van contact en gevoelens stond, dus wou ik ook niks forceren. een korte aanraking zou wellicht beter zijn dan dat ik hem nu rond de hals zou vliegen als een verlief veulen.

Ik zette mijn oortjes recht en keek even vlug naar de kudde. "Hoe is het eigenlijk met Silver?" vroeg zacht en voorzichtig. Ik had geen idee wat er met haar gebeurd was nadat ik haar naar Avareth had gesturd.

PS: tijd dat we eens een nieuwe romance opbouwen XD voor die wou je eigenlijk eens een hengst spelen? Silver of Cheza? je hebt het me ooit eens gezegt :p
Ik dacht met Silver een beetje de duistere toer op te gaan als ik haar terug speel. ze word nogal arrogant :p dus als je eens zin hebt in a dark romance ^^

Gast **Profile**

Ze bedankte hem, en Avareth voelt zich nutteloos omdat hij niet meer kan doen. Ondanks dat hij Icecube in zijn buurt accepteert, zijn dreigende houding was nog niet minder geworden. Zelfs nadat haar neus de zijne raakt verschijnt er geen lach op zijn lippen. Het contact maakt dat hij zijn oren in zijn hals legt, ondanks dat hij het heerlijk vond om aan merrie's te zitten, hij vond het niet fijn als ze hem aan raakte, en al helemaal niet uit de genegenheid die Ice nu toonde. Avareth zijn ogen gaan schichtig over de omgeving heen. De zon was langzaam aan het dalen. Een diepe zucht ontgaat hem en hij richt zijn ogen weer op Ice. 'Sylver maakt het prima' verteld hij haar, ondanks dat hij zijn dochter al een tijdje niet had gezien.

• Geeen inspiratie, ik ga binnenkort een nieuwe hengst spelen, maar dat is een zoon van Image, dus die kan niet met nakomelingen van av helaas (:

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

"aha" zei ik zachtjes, deels op zijn woorden, maar ook op zijn reactie. Ik had ook niet verwacht dat opeens alles goed zou zijn en alles vrolijk zou worden. hij zou aan het idee moeten wennen dat ik hier nu rondwandelde ...

Ik had Sylver zelfs nog nooit gezien, achter dat i haar had weggestuurd. zelfs geen glimp. Ik kon me dus niet voorstellen hoe ze er nu uitzag, hoe ze nu was. "en You?" vroeg ik zachtjes. "Hij zou toch al een merrie moet hebben?"
Over hem had ik anders wel wat gehoord. hij was een paar keer leider hier geweest en had het aan de stok gehad met die schimmen ... maar ik had echter nog niet echt gehoord dat hij een vaste merrie had. of zou hij op dat vlak toch wat van zijn vader weghebben.

"misschien .... misschien wil je wat wandelen." vroeg ik achteraf. zo blijven staan was oo maar staan en mijn benen werden stram.

Gast **Profile**

De wind trekt aan zijn manen, en zorgt er voor dat zijn haren dansen op het ritme van de wind. Ondanks her en daar een klit, zagen zijn krullende manen er prima uit. Zijn kaak verstrakt als hij voelt dat de situatie omslaat, ze was teleurgesteld in hem. Hij kon het voelen. Hij wist enkel niet wat hij er aan kon doen, moest hij haar met open armen verwelkomen? Hij wist niet eens waar ze de laatste jaren was geweest, waarom was ze niet naar hem toe gekomen? Hij had haar kunnen helpen, hij had er voor kunnen zorgen dat ze continu veilig was geweest, hij had haar warmte kunnen bieden in de koude winteravonden. Avareth ademt diep in en laat een lange bries zijn neusgaten uit glippen. Avareth laat een scheve grijns zien als hij de naam van zijn zoon hoorde, hij was trots op Youkai, dat was hij altijd al geweest. Van al zijn veulens had Youkai hem het meest aan het hart gestaan. Het was al een tijd geleden dat hij hem had gezien en nu pas besefte hij hoezeer hij zijn zoon had gemist. 'Ik heb hem al in geen tijden gezien..ik weet niet hoe het gaat' Avareth zijn gouden oog glijd over het gezicht van Icecube. Hij wist niet wat hij aan moest.. aan de ene kant wilde hij haar terug in zijn leven, aan de andere kant was hij kwaad omdat hij zoveel vragen had voor haar. Zijn vermoeide ogen zoeken naar een plek om zijn aandacht te trekken, maar eindigen bij de grond. Hij grinnikt zacht bij de woorden van Ice, You een vaste merrie? De hengst was volgens mij net zo een rokkenjager als zijn vader. Hij had iets vernomen van een zwarte merrie, want Youkai had een veulen. Maar meer wist hij ook niet. Als Icecube voorstelt om te wandelen knikt hij en zet zijn kolossale lichaam in een stap.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

Ik glimlachte zacht en zuchte zachtjes van opluchting. nu bleven we tenminste hier niet de hele tijd staan. Ik luisterde naar wat hij zei. hijzelf had You ook al een tijd niet gezien. Het baarde me kort zorgen, maar aan de andere kant, You was altijd al avontuurlijk geweest. Hij had graag pâarden om zich heen maar kon evengoed genieten van helemaal alleen ergens rond te struinen. Ik zag hem nog steeds als mijn kleine jongen, ook al was hij niet zo jong meer. Hij was een volwassen hengst en had nu waarschijnnlijk zijn eigen leven ...

Ik had geen idee waarover ik nu moest beginnen. wat moest ik vragen? gaat het goed met je?
Ook al had ik zoveel vragen. Die schimmen ... ik had geen idee wie of wat ze waren. hadden ze iemand van mijn familie aangevallen? or erger, gedood?
Hoe had Avareth het volgehouden en wat had hij gedaan?
maar aan de andere kant zou hij misschien ook vragen hebben. maar geen van beidde zou iets vragen ... waarschijnlijk ...

"ben je de hele tijd hier geweest?" vroeg ik dan maar. Ik had vaak gezocht naar een teken van hem ... en af en toe had ik ze ook gevonden. maar een op dat moment zwakke merrie moest niet door het bos gaan rnddwalen als er geesten in rondlieppen die je bloed konden drinken.

Gast **Profile**

Ja hij was de hele tijd hier geweest, er waren niet veel andere plekken meer waar hij zich goed thuis voelde. Niet dat dit er één was, maar er waren hier tenminste enkele paarden die hij kende, en hij kende het gebied goed uit zijn hoofd. Zijn ogen staan lusteloos op de lucht gericht. 'Ik ben hier al die tijd gebleven' Hij had geen zin meer in het eeuwige doelloos rond reizen waar hij vroeger van had gehouden, misschien was hij zo langzamerhand toe aan rust. Hij grijnst breed als hij in gedachte zijn hoofd schud, hij had geen behoefte aan rust. Hij had juist behoefte aan spanning, avontuur, hij wilde dingen doen waarvan hij wist dat hij ze later zou verafschuwen. Hij wilde misschien wel weer terug naar de tijd dat zijn muur niet was neergehaald door Myou. Hij wilde weer afhankelijk zijn, geen rekening houden met wie dan ook. Hij beseft echter ook dat zijn nakomelingen hier rond lopen, en het zou beter zijn om zich koest te houden. Hij ademt de lucht diep zijn longen in. Een vernietigende blik hangt in zijn ogen als hij haar weer aan kijkt. 'En waar was jij?'

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

Ik slikte zacht en kreeg koude rillingen over me heen. mijn haren leken kort even recht te staan wanneer hij die vraag stelde. "ik ben in de grotten gebleven ..." zei ik zachtjes terwijl ik wat verslagen naar de grond keek. Ik schudde kort met mijn hals om de koude te verdrijven die nog steeds over mijn ruggengraat liep.
"Ik was te zwak om het bos door te steken ... zeker met die schimmen die daar leven ..." komt er wat verontschuldigd achter. Ik wist wel wat hioj dacht. waarom was ik niet naar de kudde gegaan? waarom had ik niemand opgezocht die me kon beschermen.

"als ik had geweten ..." begon ik, maar ik kapte mijn zin al vlug af. het zou tot niets anders lijden dan een discussie of zelfs een ruzie. "ik wilde niemand tot last zijn ..."

Gast **Profile**

Zijn driftbui begint langzaam af te zwakken, en het begin in te zinken dat hij eigenlijk helemaal niet boos op haar zou moeten zijn. Ze kon er niks aan doen dat ze wonder boven wonder nog leefde, hij zou zichzelf juist gelukkig moeten wensen dat één van zijn grootste liefdes nog leefde. Toch bleef hij nukkig en kon het niet goed bevatten, daarnaast was er nog maar weinig om van te houden. Hij was op Ice gevallen omdat ze afstandig was, afhankelijk en hem geen blik waardig gunde. Ze was op zichzelf en kon ook prima voor zichzelf zorgen, dit had gemaakt dat Avareth haar alleen maar meer had gewild. Helaas voor haar was dat op dat moment ook het enige dat hij had gewild, hij was weer vertrokken voor de zon op was en had haar achter gelaten, pas jaren later toen ze achter hem aan was gekomen begon hij echt iets voor haar te voelen. Dit had hij nooit met haar gedeeld, toen wist hij nog niet hoe dit moest. Myou heeft hem later geleerd om zijn eigen gevoelens te accepteren en deze te communiceren. Het was nog steeds allemaal een grote waas voor hem, maar hij deed nu in ieder geval beter zijn best om anderen te begrijpen, als hij een goede bui had dan. Een scheef grijnsje siert zijn lippen.

Ze wilde niemand tot last zijn? Dat begreep hij wel, als hij zou sterven zou hij ergens ver van de menigte zich neer leggen en niemand er mee laten bemoeien, waarschijnlijk zou hij het ook niemand vertellen. 'Je zou me niet tot last zijn Ice, ik dacht dat je wel beter zou weten nu' Een zucht ontglipt hem en hij wend zijn ogen af.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

Ik draaide mijn hoofd weg. bloemen konden zo opeens je aandacht trekken als iemand zijn blik niet wou zien. "inderdaad, ik had beter moeten weten." Ik zuchte en liet mijn ijsblauwe ogen ort op hem vallen. "maar laat me eerlijk zijn .. of beter, wees zelf eerlijk." Ik stopte kort en keek hem recht aan. "wie zou jij gekozen hebben, als Myou and ik voor je hadden gestaan. zij, nog zo schoon als een jonge hinde, gezond en sterk ... of mij, oud, ziekelijk. iemand waarvoor je je iegen tijd zou moeten opgeven om erbij te blijven." ik zuchte terug en keek hem kort aan.

Mijn hoofd vloog kort door de lucht. "maat ook niks uit ..." zeik ik licht kwaad, meer op mezelf dan naar Avareth. Ook al zou een logisch persoon ook de logische keuze maken. en eigenlijk wou ik het antwoord niet horen. "ik had misschien het mar beter gewaagd. dan had ik geweten of ik het nog waard was om te leven of als ik had moeten sterven op mijn toch door het bos." Ik liet mijn hoofd wat hangen, een kwade blik in mijn ogen terwijl ik verder stapte.

Gast **Profile**

Bij het horen van Myou's naam uit de mond van Ice gaan zijn oren diep zijn nek in, hij wist dat de merrie's een diepe haat voor elkaar koesterden. 'Ice, het gaat niet om een keuze, ik had je kunnen helpen in een tijd van nood. Ik hoef niet te kiezen tussen jou en Myou' Zijn ogen zijn onrustig en zijn mond is droog, hij wist niet zo goed wat te zeggen.
* Beetje leeg..

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile** Number of posts : 100 Status : Active

Icecube

Mijn oren bleven in mijn nek en met een licht afwezige blik keek ik de andere kant op. "zal wel .." fezelde ik zacht. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat Myou dat zo makkelijk over haar zou laten gaan. de laatste keer dat ik haar ha gezien was toch ik drachtig was van Sylver ... en die discussie is niet o zo perfect gelopen, tot zelfs enkele verwijten toe ...

Ik schudde me kort uit en zwiepte even van link naar rechts met mijn staart. de sfeer was wat bekoel, tot misschien zelfs wat grillig. Ik had het moeten weten, hoe dom kon ik zijn dat ikmaar even terugt zou kunnen komen alsof ik uit het niets kwam. Ik zuchte diep en liet mijn hoofd wat hangen en een enkele traan rolde over mijn wang tot de de grond raakte en daar op een grastengel bleef liuggen, tot ze langzaam naar de grond rolde om daar te verdwijnen. ik keek er zo lang naar, met een dromerige blik dat ik eventjes alles rond mij vergat ...

Gast **Profile**

Blijkbaar gaven zijn woorden maar weinig voldoening aan de merrie en hij wend zijn blik neidig af. Hij kon moeilijk aan iedereen zijn wensen voldoen, en hij had het al vreselijk moeilijk met überhaupt rekening houden met anderen. Ze had hem wel een beetje waardering mogen geven voor zijn bezorgdheid, ze wist hoe moeilijk hij het vond om emotie's aan anderen weer te geven. Het was een hele opoffering voor hem, en hij had dat over voor de witte merrie. Maar zij gunde hem geen blik meer. Haar ogen dwalen af en haar gedachtes eveneens, Avareth is stil en laat haar. Hij wilde haar niet nog meer moeilijkheden bezorgen, hij gaf nog altijd om haar, ze kwam alleen in een moeilijke tijd wel erg simpel weer zijn leven binnen gewandeld..

**Profile**

» Avareth
» | AVARETH | that boy is a monster <3
» This is who I am exactly , deal with it. ~Avareth
» Don't be shy dear...[Folatre]
» Dear Lord... || Avanti

Avareth, my dear ...

Avareth, my dear ...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen