It flashes bright, then fades away
it can't protect, it only destroys

De ruwe wind die vol tegen haar gelaat blies deed haar haar ogen sluiten. Dit was een van de hoogste heuvels die in Anderfels te vinden waren en daarbij hoorde de hevige luchtstromen die het lange groene gras als golven op en neer deden deinen. Lightning had altijd al een voorliefde gehad voor ruigere weersomstandigheden. Wanneer ze op een moment als dit haar vleugels spreidde hoefde ze slechts enkele slagen te geven of ze was al een aantal meter verder. Het moment dat haar veren de wind vingen, voelde ze al beweging en met een paar krachtige bewegingen kwam haar lichaam van de grond. Haar hemelsblauwe ogen opende zich weer, om te kijken naar de velden, rivieren en bossen die voor haar lagen. Hoewel de bergen van Minanter ook een prachtplaats voor haar boden, kon ze niet ontkennen dat ze een van de mooiste gebieden van BMH onder haar hoedde had. Dit was haar terrein en ze kon hier vrijuit gaan en staan. Met krachtige slagen van haar vleugels schoot ze naar voren.

Lightning voelde pas de verleiding weer te landen toen het landschap onder haar een heldere beek en een aantal bomen toonde. Eens haar hoeven de grond raakte klapte ze haar vleugels in, die na enkele seconden niet meer te zien waren. Een manier om zich te beschermen was het geweest, niet dat dit hier nog hoefde. "Light!" De bekende stem deed haar direct opkijken en haar blik bleef hangen op de wolf die op haar af kwam rennen. Zijn zilverwitte vacht straalde in het zonlicht en zo klein als hij was geweest toen ze hem had gevonden was hij al lang niet meer. "Hey," begroette ze hem met een zachte ondertoon in haar stem die niet voor iedereen weggelegd was. "Ooit moeten we er iets op vinden dat ik je daar gezelschap kan houden," merkte hij op. De merrie keek met een geamuseerde blik neer op haar metgezel. "Als jij een paar vleugels laat groeien, dan neem ik je mee," merkte ze op, waarop hij antwoordde met een vrolijke lach.

Grond vloog onder haar vandaan, meter voor meter als haar snelheid zijn toppunt had bereikt, ze had de eeuwige standen verlaten en was verder landinwaarts aan het gaan. Ze genoot van elke dag die ze levend doorbracht en leefde met dat motto verder. Misschien niet juist of goed, misschien zelfs wel dom, maar ze leefde nog en dat was op sommige punten best wel een prestatie. Haar neusgaten sperde zich verder open terwijl de zachte bloemgeuren haar neus bereikten. Het land had zoveel mooie kanten, en dat vergaten teveel paarden.

Madalyns slanke, behendige lichaam bewoog zich langs wat bomen door, terwijl haar ogen de schoonheid van alles deden waarnemen. Nu het winter werd begon de wind langzaam de kou mee te nemen, vanaf het eerste vleugje wist ze dat ze moest oppassen. Ze hield niet van de winter, het was gevaarlijk voor elk levend wezen en alle kleuren werden weggevaagd door het wit. Al kon het heel vredig zijn en ook zijn schoonheid hebben, ze had liever de lente.

Haar lichaam stond abrubt stil toen er wat bovenin haar zichtveld flitste, met grote ogen keek ze toe hoe het paard landde. Haar hoofd trok de andere kant op terwijl ze de wittige wolf voorbij zag schieten. Zoals haar instinct haar vertelde schoot ze een paar stappen naar achter, knorrend naar de richting van de merrie. Even liet ze de plotselinge stroom aan informatie bezinken waarna ze de merrie nog een keer goed in zich op nam. De roze manen kwamen haar bekend voor. Haar adem stokte even terwijl haar hersenen het eindelijk hadden uitgevonden. Het was de Councillor van Rank 3. Ze was er zeker van dat de Councillor haar al had gezien. Verlegen liet ze haar hoofd zakken terwijl ze uit haar woorden probeerde te komen. 'H..hey.' Begon ze, waarbij ze zich gelijk daarna voor de kop kon slaan. 'Het was .. uhmm .. niet helemaal de bedoeling dat ik hier .. zou zijn.' Kwam er met horten en stoten uit, terwijl ze de merrie onzeker aankeek.