De bomen vlogen aan zijn gezichtsveld voorbij, voor enkele seconden vastgepind aan zijn netvlies en daarna weer loslatend door de hoge snelheid die zijn lichaam bereikte. Het hart en de longen van de jonge hengst werkten zich een slag in de rondte om zijn spieren en organen van zuurstof te kunnen voorzien. Lichte dampwolkjes kwamen uit Pilgrim’s opengesperde neusgaten. Ook al galoppeerde hij al minstens meerdere tientallen minuten op dit tempo voort, toch vertoonde zijn lijf nog geen verschijnselen van vermoeidheid. Zijn levervoskleurige lichaam was erop gebouwd om intensieve prestaties te leveren op lange afstanden. Bovendien, Pilgrim vond het heerlijk om de wind langs zijn oren te horen suizen en de prille ochtendzon te voelen op zijn gevoelige huid.

Pilgrim’s hersenen seinden zijn benen tot stilstand, terwijl zijn blik over Orlais en de kudde, die in de diepte van het dal rustig aan het grazen was, gleed. Hij hinnikte een keer luid om zijn aanwezigheid aan hen te tonen en draaide zich daarna om en zette koers richting het dunbevolkte naaldenbos dat achter hem in de schaduwen verscholen lag. Dit keer hield hij zijn passen rustig en beheerst, zoals die van een ervaren General. Intussen stegen dampwolkjes op vanuit zijn bezwete wintervacht, waarna ze vervolgens oplosten in de koude ochtendlucht. Zijn jonge lichaam kon de kou goed verdragen, in tegenstelling tot sommige oudere kuddeleden van rang twee, die duidelijk moeite hadden om de barre wintermaanden door te komen. Ergens had de hengst medelijden met hen, maar aan de andere kant vond hij dat ze zelf hun boontjes maar moesten doppen. Zijn taak was heel duidelijk: het beschermen van de kudde tegen de schimmen, niet meer en niet minder. Zo simpel was dat. Natuurlijk was er ook nog een andere taak, of beter gezegd missie, die hij moest volbrengen. Het uitroeien van zijn vader Vestival. Bij de gedachte aan de tweekleurige ex-leider ging Pilgrim zowat over zijn nek van walging en afschuw. De haat jegens hem zat diep in zijn hart en ziel geworteld, en het werd nog sterker aangewakkerd doordat Vestival ook in het land van de Blauwe Maan verbleef. De levervoskleurige General schudde zijn grote hoofd en verzette zijn aandacht naar een ander onderwerp, alles beter dan de gedachte aan zijn vader.

Een stem vanuit de diepte van het naaldenbos sprak zijn naam uit, de toon waarom was zowaar verveeld. Pilgrim draaide zich abrupt een kwartslag naar rechts en blikte in de zielloze, blauwe kijkers van een onbekende hengst. Alarmbellen in zijn hoofd gingen af, dit was geen gewoon paard. Nee, dit was een schim. Pilgrim stond oog in oog met een levensechte schim. Zijn hart bonkte woest in zijn keel en de adrenaline schoot door zijn aderen. De hengst legde zijn oren plat in zijn nek en ontblootte zijn witte tanden, waarbij hij een vijandige houding aannam. “Wat moet je van me?” snauwde de jonge General naar de nog onbekende schim voor hem.

Pilgrim vertrouwde deze hele situatie voor geen ene meter, voornamelijk omdat hij oog in oog stond met een vooralsnog onbekende schim. Argwanend liet de jonge General zijn blik los op de schimmenhengst, iedere centimeter nauwkeurig in zich opnemend, zoekend naar eventuele zwakke plekken. Dat laatst genoemde vond hij echter niet in zo’n kort tijdsbestek, omdat de roankleurige schim kil woorden in zijn richting mikte. “Wauw, wat een eer.” Sarcasme was meer dan duidelijk aanwezig in zijn gesproken zin. Pilgrim was weinig onder de indruk en rolde zijn ogen in zijn oogkassen. De jonge hengst bespeurde een ziekelijke grijns op het gelaat van de schim. “Wat een vijandelijkheid.” vervolgde hij zuchtend. Nog steeds viel er weinig emotie te bespeuren bij de levervos General, niks behalve pure verveling. Stiekem had hij gehoopt dat een eerste ontmoeting met het meest gevreesde organisme van heel BMH wat spectaculairder zou zijn geweest. In plaats van een epic gevecht van leven op dood, was hij verstrikt geraakt in een wel érg gezellig theekransje. “Had je dan wat anders verwacht?” sprak Pilgrim op een cynisch toontje, waarop een spottend glimlachje volgde. De hengst stond hier zijn tijd te verdoen. Het liefst wilde hij dit onderonsje zo snel mogelijk afhandelen en verder gaan met de taken die hem wél interesseerde, en bovendien, iets opleverde. Zoals het zoeken naar zijn vader of het beschermen van de kudde. Skyfall had hem niet voor niets aangenomen.

Net toen Pilgrim dacht dat het nog saaier kon worden, kwam de schimmenhengst met een zeer interessante mededeling. “Ik vroeg me af hoe het met je pappie ging.” Bij het horen van zijn woorden grijnsde de General grimmig, maar vanbinnen voelde hij de haat weer opborrelen dat weerspiegelde in zijn intens groene ogen. “Wist ik het maar, dan had ik je het met alle liefde verteld.” Zijn kijkers spuwden ondertussen vuur, niet zozeer omdat de schim een gevoelige snaar had geraakt, maar meer omdat hij nu gedwongen werd om over de persoon te praten die hij het meest verafschuwde en haatte. Pilgrim kon het echter niet laten om door te gaan over het onderwerp, aangezien deze schimmenhengst er duidelijk meer over wist. “Wat ik wel weet, is dat hij momenteel met ene Faylice uit rang één een relatie heeft. Het is niet heel moeilijk om aan die informatie te komen, sinds hun liefdesdrama beroemd is in BMH. Niet dat het jou wat interesseert.” Een duivelse twinkeling weerspiegelde in zijn heldere kijkers. Spelletjes spelen zoals deze was een van zijn dirty, little secrets.

De hengst hield de schim nauwlettend in het oog terwijl hij rondom zijn lichaam cirkelde. “Pilgrim, vertel mij eens.” startte hij, waarna zijn vlijmscherpe tanden over Pilgrim’s wintervacht gleden. Een irriterende pijnscheut, zo klein dat hij het amper waarnam, schoot door zijn zenuwen. Zonder te kijken wist hij dat er schram was ontstaan door de slagtand van de schim. Het deed hem echter niet veel, hij was veel nieuwsgieriger naar wat de roan hengst hem te vertellen had. “Hoe zo’n hengst zoals jij.” stopte de schim weer, waarbij minachting zeer aanwezig was in zijn stem. “Zich ooit in een General positie heeft weten te wringen.” eindigde de schimmenhengst, terwijl hij ondertussen voor de neus van Pilgrim tot stilstand was gekomen, maar zijn blik ergens anders op had gefocust. Dit gaf de General de tijd om een antwoord te formuleren. “Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.” gaf hij de schim als reactie op zijn vraag. Liefjes glimlachte hij naar de roankleurige schim. “Maar, vertel mij eens. Wat is je naam? En hoe goed ken je mijn lieve pappie?” vroeg Pilgrim, waarbij afkeer en nieuwsgierigheid als twee onafhankelijke fronten met elkaar samenspanden.

De schimmenhengst begon Pilgrim met de minuut meer te intrigeren en tegelijkertijd ook meer te irriteren. Het gesprek was van gezellig, onschuldig theekransje veranderd in een gesprek waar de leverkleurige General nog weleens slecht uit zou kunnen komen, maar hopelijk wel rijker aan informatie dan voorheen. Het was meer dan duidelijk dat de schim zijn vader kende, of had gekend op z’n minst, dat wist hij niet zeker. Pilgrim spitste zijn ranke oren bij het horen van de schim zijn kille stem. “Wist je dat paarden met een grote waffel er meestal achter komen dat dat niet zo heel verstandig is?” Pilgrim barstte bijna in lachen uit, zo hilarisch was de roan schimmenhengst. De zelfverzekerde General was maar al te geamuseerd door de ietwat domme vraag van de schim. Blijkbaar konden schimmen dus ook nog lachwekkend zijn, zeker als ze het zelf niet eens in de gaten hadden. “Ja, dat wist ik. Maar ben je er zelf al achter gekomen, vriend?” sprak de jonge hengst sarcastisch, zeker bij het woord ‘vriend’. Onbewust gilde een stemmetje in zijn hoofd dat hij te ver ging, een grens overschreed en als hij niet gauw zou stoppen, op de blaren zou branden.

“Oh maar nieuwsgierigheid is zo gevaarlijk..” De schim zweeg voor een kort moment, waarop hij er nog achteraan plakte: “leuk.” Pilgrim onderdrukte de neiging om een cynisch-getinte opmerking zijn kant op te gooien. Hij wist dat hij nu beter zijn mond kon houden, aangezien de schim waarschijnlijk nog meer te vertellen had. Zijn voorgevoel kreeg algauw gelijk, toen hij de hengst zijn lippen van elkaar zag bewegen en woorden zag vormen. “Goed, ik zal beginnen. Mijn naam is Thriumph, al zou je dat als General al lang moeten weten.” begon de schimmenhengst op kille toon. Auch, daar had hij een punt. Pilgrim had beter moeten weten door zijn research te doen op het gebied van de schimmen en diens namen. Maar ach, fouten maken was menselijk, of paardlijk in dit geval ( :’D ). Na een korte stilte ging de roanblauwe schim verder met zijn verhaal: “En die ene Faylice mocht toevallig mijn dochter zijn.” Wat leuk, Thriumph was dus theoretisch gezien zijn stief-grootvader. Had hij toch nog een soort van familie hier in het land van de Blauwe Maan, ge-wel-dig.

“Well, nu jij. En niet liegen graag.” eindigde de schim zijn deel. Nu was het aan Pilgrim om te antwoorden. Een raar gevoel, dat hij niet goed kon beschrijven, overviel hem nadat de hengst zijn woorden aan hem had voorgeschoteld. Het leek wel alsof de woorden voor hem werden uitgekozen en hij er niet de volledige controle over had. “Wel, zoals je al weet heet ik Pilgrim en ben de zoon van die verraderlijke hengst Vestival. Leuk trouwens dat we stief-familie zijn, hè stief-opa.” grinnikte de leverkleurige hengst duister om zijn eigen, domme grap. Op het moment zag de hengst overal de humor van in, zelfs nu hij gevaar voor eigen leven liep. “Oh ja, wist je al dat Skyfall en Reducto een dochter hebben? Spectre heet ze. Misschien dat je daar iets mee kunt.” vervolgde Pilgrim nonchalant zonder er echt bij na te denken. “En nog een dingetje, ik hoor de leiders er soms over praten. Eén of ander eiland met een geheim, maar meer weet ik niet.”

Pilgrim wist dat zijn sarcastische opmerkingen en bespottingen richting de schimmenhengst hem uiteindelijk de kop zouden gaan kosten, maar wanneer de druppel die de emmer doet overlopen zou komen, wist hij niet. In ieder geval zou het niet heel lang meer op zich laten wachten. Nog voordat de leverkleurige hengst die gedachte in zijn brein had kunnen bedenken, voelde hij hoe een immense kracht hem richting de harde grond smeed. Hij voelde hoe de miljoenen, molecuul kleine zandkorreltjes zich in zijn huid boorden, maar hij was te verdwaasd om erop te reageren. Twee hoeven hielden het lichaam van de General op zijn plaats, er was geen mogelijkheid om hemzelf vrij te worstelen, de schim was simpelweg te sterk. “Spot drijven met een schim loopt meestal niet goed uit, vriend.” Waren de woorden van Thriumph, waarna hij de luchtpijp van de levervos dichtkneep door er met zijn voorhoef op te drukken. Pilgrim onderging een zwakke poging om los te komen, maar door het gebrek aan verse zuurstof lukte het hem nauwelijks. Hij voelde zich langzaamaan steeds lichter in zijn hoofd worden en het zou niet lang meer duren voordat hij zijn bewustzijn zou verliezen. Sterven kon hij niet, maar dat nam niet de opkomende angst voor de roan hengst weg. Hij en zijn mooie praatjes ook altijd, het beste was geweest als hij zijn snep had gehouden. Dan lag hij nu tenminste niet te spartelen onder de machtige hoeven van dit wezen. “Zie, dat je onsterfelijk bent, betekend niet dat je onaantastbaar bent.” Thriumph verslapte zijn greep op Pilgrims luchtpijp, hem kort de kans gevend om naar adem te snakken. “En soms, is de dood veel zachter als blijven leven.” eindigde de schim zijn preek, waarbij hij de General na enige tijd ook weer liet gaan en hem zijn vrijheid teruggaf. De adrenaline die zonet nog opgekropt in zijn hypothalamus had gezeten, kwam nu als een ware explosie in zijn lijf vrij. Het gaf Pilgrim de kracht om op te staan, ondanks de pijnlijke messteken die door zijn beurse hals sneden. “Message received.” Was zijn korte antwoord, meer zou de hengst niet geven aan de schim. Zijn ego was geschaad doordat hij zonet door Thriumph onderuit was gehaald en hij de voorafgaande signalen volkomen had gemist. Dit zou hem geen tweede keer meer gebeuren.

Nadat Pilgrim de schim over Spectre, Skyfalls dochter, had verteld, kreeg hij een zeer interessant antwoord terug. Thriumph kon dus gedachten lezen. Dat verklaarde een hoop, o.a. het vreemde gevoel dat hij ervoer als de schim hem diep in de ogen keek. “Your turn. Ik wil alles weten over dat eiland met een geheim, alles wat je hebt gehoord. Maar dat wil je wel, toch?” Op de één of andere manier wist de schimmenhengst elk detail van de waarheid uit hem los te peuteren. Hoe of wat wist hij niet, maar dat het gebeurde had Pilgrim dondersgoed door. Het had vast en zeker te maken met het feit dat hij zijn gedachten kon peilen. “Helaas kan ik je weinig vertellen over dat eiland. Ik weet enkel dat het een gerucht is, maar of het ook daadwerkelijk bestaat, dat kan ik je niet vertellen.” sprak de jonge General oprecht, ondanks dat hij onder invloed was van Thriumphs gave. Hij kon de schim niet geven wat hij blijkbaar zo graag wilde: roddels. Daarvoor moest hij bij één van de Councillors wezen. “Ik kan wel een afspraak inplannen bij Skyfall als je zo nodig meer over dat eiland wil weten.” hapte Pilgrim op sarcastische toon, maar wel met mate zodat hij niet nog eens door de schim naar de grond gewerkt zou worden.

Plotseling, als vanuit het niets, verscheen er een spierwitte merrie ten tonele. Verbaasd richtte Pilgrim zijn aandacht op de woorden van deze mysterieuze merrie, ook al waren ze niet aan hem gericht. “Schaduw toch.. dat zijn gevaarlijke dingen om te vragen, weet je dat niet?” Na haar woorden stapte het wezen op de schim af. “Nieuwsgierige geesten zijn soms beter af met niet de gehele waarheid weten, Thriumph..” Haar stem had warm geklonken, iets dat de jonge hengst niet volkomen begreep, omdat hij geen sarcasme of spot kon bespeuren. Ondertussen had de witte dame haar aandacht op de General gevestigd, hem kort begroetend met een knik en een algauw vervagende glimlach. Wie deze vreemdeling ook mocht wezen, het was beter als ze nu onmiddellijk rechtsomkeert zou maken uit belang van haar eigen veiligheid. “Neem me niet kwalijk, madame. Maar als ik jou was geweest dan was ik tegen de tijd dat ik mijn zin heb afgemaakt allang met de noorderzon vertrokken. Niet om onbeleefd te zijn, maar ik neem aan dat je zonder kleerscheuren hier vandaan wilt komen, neem ik aan?” zei Pilgrim, waarna hij zijn lichaam beschermend tussen dat van de schimmelmerrie en de schimmenhengst in plaatste ter bescherming.