Naal ok zin los vahriin, Dacosta Valyra Vinyx Laendaerys

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

SAHLOKNIR,

KRII DAAR JOORRE

Zijn zwart witte lichaam doorzeefd met littekens met ieder hun eigen verhaal verborgen zich achter een bos dikke warrige met zand bedekte manen. zijn littekens waren na al die jaren nog steeds niet helemaal geheeld. Af en toe druppelde er een straaltje bloed naar beneden, langs zijn hals, zijn benen de grond uiteindelijk bereikend. Zijn lichaam had vele klappen op moeten vangen en vele kilometers af moeten leggen voordat hij dit gebied had bereikt.

En in luttele seconden flitste er een herinnering door zijn gedachten. Een stuk uit zijn leven wat de hengst had verbannen uit zijn eigen leven. Een stuk waar draken over een deel van het land regeerde en waarin Larethian zichzelf pas echt had leren kennen. ‘Dovah’, ‘Aar’, ‘kendaar’, ‘`Dovahkiin’ galmde er door zijn gedachten en even had hij de woorden langs zijn lippen laten glijden. Tot hij ze weer inslikte en voor zichzelf hield. De hengst kon het niet laten om niet af en toe terug te denken aan die tijd. De tijd waarin draken het voor het zeggen had en Dovahzul de enige taal was die men begreep.

Af en toe gunde Larethian zichzelf een lichtpuntje in zijn leven, en hoewel de hengst normaal gesproken humeurig was en ook zo overkwam en in feite zichzelf zo gemaakt had. Toch hield hij ervan om terug te denken aan die tijd. En dan met name de tijd die hij sleet in het kasteel. Als lijfwacht van de koning, of meer van zijn dochter. Hij was het kleine ijdele ding niet vergeten. Hij had de merrie liefgehad alsof het zijn eigen dochter was. Maar het liefhebben van het dier werd hem uiteindelijk fataal en de hengst werd om diverse redenen het kasteel uitgestuurd. Heel kort heft de hengst zijn hoofd op bij het horen van een geluid, het was echter de wind die over het zand raaste en dit deed opwaaien. Je zou kunnen zeggen dat de hengst gewend was aan dit geluid, daar hij zijn dagen in de woestijn sleet. Maar dat was hij alles behalve.

Ondanks dat de eeuwig brandende zon op zijn rug scheen voelde de hengst een koude rilling door zijn lichaam gaan. Hij was niets meer nadat Avanti hem zijn kracht had afgenomen, een lege huls zonder inhoud. Enkel en alleen zijn herinneringen hadden hem nog niet verlaten. Waar hij aan de ene kant dankbaar voor was. Aan de andere kant waren er ook herinneringen geweest die hij liever echt was vergeten.
De hengst liet een korte zucht en stapte verder door het warme zand.

LARETHIAN

Dacosta Valyra

Vinyx Laendaerys

Diep blauwe ogen logen op de horizon gefixeerd. Ze had haar thuis achter zich moeten laten. Alles wat ze lief had was ze kwijt geraakt maar nog altijd zou het vuur in haar ogen niet doven. Ze zou haar weg terug vinden naar haar rechtmatige troon, of dat door een fatsoenlijk gesprek met haar vader zou gaan of door dit hele lang leegtrekken en een leger opzetten waarmee ze haar thuisland zou overvoeien, dat lag nog maar aan de situatie.

Wat nu belangrijker was waren de eerste levensbehoeften die ze had. Hoewel ze het mulle zand en de brandende zon gewend was van het land wat eens tot haar thuis benoemd was kon ze hier niet verblijven. De angsten voor de monsters van de kille duisternis was haar niet ontgaan. Er leefde hier wezens die ze niet tegen wou komen en in het gebied gedoopt tot Seheron was naar berekening de grootste kans om deze tegen te komen. Er leefde hier geen kudde om haar veilig te houden, sterker nog er leefde hier niets, niets leek te groeien in het mulle zand. En de enige beesten die dit hun thuis gemaakt hadden waren nauwelijks paarden te noemen, het meerendeel waren lege omhulzels die zonder gevoel door struinden, alsof hun ziel zelfe uit hun lichaam gescheurd was. Daarnaast stapte er nog enkele andere wezens rond waarvan ze vrij zeker had gemaakt dat dit niet de zogenaamde monsters waren, slecht gevoede en onderhouden hengsten en merries die aan het einde van hun latijn leken te zijn, al deze wezens waren nutteloos voor haar mogelijke leger. Maar maakte deze landschappen hoeveel ze haar ook aan haar thuis lieten denken onbewoonbaar voor een merrie van haar klassse.

Nee ze zou moeten zoeken binnen de andere gebieden, de dieren die leefden onder de vier verdeelde kuddes, die een heerser aan top hadden. Tenminste zo verwachte ze dat dan. Er was een klein probleempje met haar.. Bestaan hier. Ze sprak de taal niet. In haar thuisland was ze opgevoed met enkel de woorden van de eeuwenoude draken die over hun landen heersden. Dovazhul was haar geboorte taal en de gesprekken die in deze gebieden gevoerd werden waren voor haar niets anders dan het brabbelen van een baby. Wat haar wel was opgevallen was dat deze taal vele malen minder klassiek was dan die van haar. De halen waarmee zij in haar land hun zinnen spraken waren hier nergens te vinden, het was een platte manier van spreken. Boers, Heidens. Nee Dacosta zou nog liever gegeten worden door Nafaalilargus.

Voor ze echter haar weg terug had kunnen maken naar waar de vier kuddes leefden om de nacht te ontsnappen vingen haar scherpe oren woorden op die ze lang nie meer gehoord had. Haar hart begon te racen terwijl ze naar adem snakte. Iemand hier sprak haar taal? Iemand hier wist de taal der draken. Dit was haar kans, een tolk, een wezen dat haar leger zou kunnen bezorgen. Meteen draaide ze haar ranke lichaam bij. Haar ogen wijd open gesperd, dit was haar kans. Een kans die ze moest nemen.

Maar zodra het beeld verscheen van de henst die de woorden gesproken leek te hebben zakte haar hart weg en bleef ze stijf stil staan. De rush aan adrenaline in haar lichaam vervaagde terwijl haar ogen zich focuste op de hengst voor haar. ”Uthiik Larethian..” Opnieuw begon haar hart te bonken maar om een andere reden. Deze hengst, hij was zo lang vervaagd geweest uit haar leven. Hoe kon hij terug zijn.. Hoe kon hij nog leven en hoe kon hij in dit gebied zijn zo ver van haar huis? Zo vele dingen die ze wou spreken maar haar mond leek te droog te zijn om uberhaupt te openen terwijl ze naar de hengst bleef staan. Zijn blauwe manen stralend in het zonlicht.. Het was hem.. Ze zou hem uit duizenden herkennen maar hoe.. Dat was de vraag die door haar hoofd bleef spoken. Hoe kon hij hier zijn.. Wat was dit lot?

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

SAHLOKNIR,

KRII DAAR JOORRE

Heel even had hij het gevoel gehad dat iemand hem kon horen. Dat iemand zijn fluisterende woorden op had gevangen en de kille hengst bekeek. Heel even drukte een beknellend gevoel tegen zijn borstkast. Zijn adem was in die secondes ook volledig gestopt en voor heel even leek de tijd stil te staan. Zijn brein niet meewerkend met de rest van zijn lichaam. Alsof hij vastgenageld aan de grond stond. Wat als er iemand was geweest die zijn woorden wél op had gevangen? het zou de hengst eigenlijk niet veel uit maken. verleden is verleden en gebeurd is gebeurd. Zijn daden zijn niet meer terug te draaien en hoe zeer hij ook verlangde naar vroeger het zou nooit meer zoals toen worden.

In rustige pas stapt hij door, zijn brede hoeven in het diepe zand gravend. ”Uthiik Larethian.. klonk een zachte stem niet ver bij hem vandaan. Was hij zo in gedachten verzonken geraakt dat hij zich had afgesloten van de wereld?? De stem was angstaanjagend bekend voor hem en even voelde hij een rilling over zijn rug glijden. Voor enkele seconden vergat hij dat hij een schim was geweest die zich niet liet lijden door angst. Voor heel even maar. Zijn blik richt zich kort omhoog en niet ver bij hem vandaan ziet hij de paarse verschijning op hem afkomen.

Dii reg...los nii hi? Zonder erbij na te denken en in een fractie van een seconde rolden de woorden over Larethian zijn tong alsof hij de taal nooit was verleerd. Zijn adem was zwaar en zijn neusgaten sperden zich bij elke ademhaling steeds verder open. Nóóit had hij gedacht het paarse schepsel nog een keer te kunnen aanschouwen. Nooit. druv los hi het kulaas? Vroeg hij haar met een kille vragende toon. Zijn zeebgroene ogen op haar gericht.

LARETHIAN

Naal ok zin los vahriin, Dacosta Valyra Vinyx Laendaerys PMTetbh

DACOSTA LAENDAERYS

Fod Hi Tinvaatey Kred Do Krund
Hi Kron Uv Hi Dir.

Hoewel ze nog angst had, niet wou geloven dat het werkelijk de hengst was die ze zo gemist had die nu voor haar stondt kon ze het toch niet laten om haar hart sneller te voelen kloppen. Het was hem werkelijk. Zijn zachte woorden bevestigde dit alleen maar meer en ze moest haar tengere lichaam in houden om niet naar hem toe te vliegen en hem dicht naar zich toe te trekken.

Dat was haar niet meer. En hij was hij niet meer. Het voelde anders en verkeerd maar toch ook zo goed. Zij kille vraag liet haar even trillen. En een vraag drong goed bij haar door. Kon ze hem werkelijk wel vertrouwen met deze informatie. Kon ze hem de waarheid vertellen of zou ze zich aan de leugen ophangen die ze voor zichzelf gemaakt had.

Want ja... waarom was ze hier. Wat deed ze hier.. Haar leger zoeken om het monster dat haar van haar troon gestoten had te vernietigen? Of was ze hier om een nieuw koningkrijk op te starten.. Om de leider hier te vernietigen en zijn plaats op te eisen.. Er waren duizenden mogelijkheden maar niets gleed er over haar lippen. Geen enkele reden was goed genoeg. Geen leugen te uitgedacht. Hij was niet haar planning geweest om tegen te komen. Een wezen dat zo dicht bij haar gestaan had was opnieuw hier zo dicht bij.. En wat zou ze nu kunnen..

Zu'u vust laan hi tol ol pruzah Was daarom haar antwoord terwijl een harde blik in haar ogen lag en ze nog een aantal stappen zijn richting opzette de ruimte tussen hen verkleinend. "Hi los ni lorfonaar wah kos ko dii ven." Een autoritaire toon gleed mee met haar woorden terwijl ze haar ranke hoofd meer ophief en hem aanstaarde een antwoordt eisend.

**Profile** Number of posts : 601 Status : Active

Larethian

"ALL THINGS IT DEVOURS: BIRDS, BEASTS, TREES, FLOWERS;
SLAYS KINGS, RUINS TOWNS, AND BEATS HIGH MOUNTAINS DOWN."

De grote shire hengst voelde hoe zijn rugharen overeind begonnen te staan bij het horen van haar stem. Het leek nog maar zo kort geleden dat hij zijn leven zou wagen voor dit paarse schepsel. "anna athfiezar" Mompelde hij binnensmonds. Ze zou hem gehoord kunnen hebben, Al hoopte hij van niet. De hengst wilde niet weer in een mak lammetje veranderen zodra hij haar schoonheid zou aanschouwen. Maar hij had er niets aan kunnen doen. Haar paarse ogen hadden zijn ziel tot op de dag van vandaag gebroken en weer laten helen. Ze had hem het gevoel gegeven dat liefde echt bestond. En nog steeds nu hij haar weer was tegengekomen, ondanks zijn zwarte hart gevuld met haat voelde hij de warmte die hij altijd voor haar had gevoeld.

Zodra de merrie zijn kant op stapt om de ruimte tussen hen te verkleinen heft de hengst zijn hoofd ineens allert op. Zijn oren ligt naar achteren gedraaid en zijn neusgaten ver open sperrend. 'go away arrekoon here, go away arrekoon anna. Dacosta Valyra Vinyx Laendaerys!' haast vuurspuwende ogen keken haar aan, De eens zo droevige zeeblauwe ogen waren niet meer maar veranderde binnen enkele seconden naar een diepzwarte poel. anha know fin yer hash, anha know kifindirgi yer came. vosma, yer won't find me here yer tikh disse find pain akka death here. Siste hij haar de woorden toe In een taal die alleen zij begrepen. Alhoewel dat niet helemaal waar was. Kleine delaney maar haar prachtige ogen had de drakentaal geleerd. Maar hoe?! En van wie, daar was hij tot nu toe nog niet achtergekomen. Misschien zou hij dat wel nooit te weten komen. Hoe dan ook Larethian wilde haar hier niet hebben niet in dit gebied, Dit was geen plek voor een prinses.

[/b][/b]

Naal ok zin los vahriin, Dacosta Valyra Vinyx Laendaerys K1uh6f

DACOSTA LAENDAERYS

Fod Hi Tinvaatey Kred Do Krund
Hi Kron Uv Hi Dir.

Haar diep blauwe ogen bleven hem aanstaren. Hoe had ze hem kunnen vinden. Hij was altijd aan haar zijde geweest tot die ene fatale dag. Ze was hem vergeten zo snel de rozen in de eeuwige tuinen van haar vader verwelkt waren. Een jong wezen was ze geweest levend op het rimte van de wind. Maar om hem opnieuw hier te zien. Om zijn stem in diezelfde eeuwen oude taal te horen spreken. Het was alsof haar hart uit haar borstkas getrokken werdt en opnieuw terug geplaatst werd waardoor deze opnieuw begon te kloppen harder dan wat dan ook. Zijn binnenmondse stem liet tranen in haar ogen opkomen die ze opnieuw verwerkte om de woede uitbarsting tegen te gaan. Haar licht gekleurde hoef in de zandflakte te zetten en op te staren naar de hengst.

"anha came here tat find an akkelenak. ato fin tikh rhellaya anna take anna throne back." Een koude trilling gleed over haar lippen terwijl ze haar achterhand bijdraaide om hem opnieuw aan te staren. "yer hash vo jin akkelenak" Opnieuw snoof ze en staarde hem recht aan. "tat yer speak jin lekh ki jin land" Ze draaide haar hoofd bij en trilde even hem aanstarend. De stem die ze voor zijn toorn gehoord had nog altijd ni haar oren ringend. anna athfiezar.. anna athfiezar... sinds wanneer dacht hij zo over haar..

**Profile**

» Dacosta Laendaerys

Naal ok zin los vahriin, Dacosta Valyra Vinyx Laendaerys

Naal ok zin los vahriin, Dacosta Valyra Vinyx Laendaerys

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen