Restless huntress

You're a mere mortal
stuck in a world of immortality

Het landschap was wit, bedekt onder een dik deken van sneeuw. Wanneer er beweging kwam in de kudde was dit van mijlen ver te zien over de vlaktes. Ze stond doodstil aan de bosrand. Haar blik op de kudde, haar oren naar voor om al het geluid op te vangen. Er zat beweging in de groep, maar niemand kwam haar kant op. Natuurlijk niet, wie zou er ook de moeite nemen om naar een duister woud te lopen waarvan gezegd werd dat er groot gevaar rondschool. Vele hadden er immers het gebied al om verlaten. Slechts een enkele veteraan was gebleven toen het langzaam stil viel over de vlaktes, langs de zee en tussen de bergen. Zelfs van hun kant was er weinig over gebleven. Nu echter, nu bloeide het weer op. Ze konden ook nooit lang weg blijven, want wanneer er weinig paarden waren, was er weinig activiteit van de schimmen. Dan leek het na een poos alsof alles veilig was, alsof het gebied niet meer in de ban was van zijn vloek. Tot het weer vol gestroomd was met nieuw bloed. Dan was het tijd om toe te slaan.

Ze wachtte er nu al te lang op. Ayana brak haar stille houding door haar manen te schudden en kort haar spieren te spannen. Ze kon geduldig zijn, op de loer liggen, wachten. Ze zou nimmer over een grens gaan wanneer Avanti die grens had gelegd, maar ook zij kon verveeld raken. Uiteindelijk, na een poos wachten. Ze snakte ernaar om haar hoektanden in een warm lichaam weg te laten zinken. Om de angst in andermans ogen te zien. Ze snakte naar de jacht en de blauwe maan om de sfeer te zetten. De kracht die door haar aderen zou stromen eens hij weer aan de hemel zou staan. Het was nog geen tijd, maar ze hunkerde ernaar.

De merrie snoof en blikte kort opzij. De schaduw waarin ze leefde was aangenaam voor hen, maar kende een nadeel. Maar weinig waren er dapper of stom genoeg om zich in de duisternis te wagen. Er was niet vaak sprake van een leuke bezoeker zo nu en dan. Om prooi tegen het lijf te lopen moest je het bos uit en dat viel niet zo goed samen met afwachten. Nu de kudde wat meer was gevuld begon dit steeds minder uit te maken. Ze had Avanti eerdaags ook al het bos zien verlaten. Misschien werd het eens tijd.

Hij staarde omhoog, naar de hemel terwijl de honger, de dorst zich een weg knaagde door zijn lichaam. Zijn hete adem kwam in wolkjes uit zijn neusgaten terwijl de sneeuw onder zijn zware hoeven weg smolt in de grond. Ze waren als hongerig standbeelden aan de bosrand, kijkend, hunkerend en niemand van hen sloeg toe. Avanti wilde het, hij wilde het zo ontzettend graag maar zijn plezier in het idee van een angst die de paarden zouden doorstaan de eerstvolgende blauwe maan hield hem net genoeg staande. Het hield hen allemaal staande. Hij had zijn schimmen, zijn slaven, zijn onderdanen getest … en testte ze noch steeds. Ze hadden allemaal honger maar geen bewoog onder het bevel van de zwarte hengst en dat was wat hij noemde loyaliteit. Ze hadden niet geknipperd, niet geprotesteerd, niet getwijfeld, ze hadden blindelings gedaan wat hij hen opdroeg en dat was simpelweg wachten. Wachten tot hij genoeg had van zijn eigen wachten en begon te rotzooien met zijn verveling en dat … wel, dat zou naar eigen zeggen niet lang meer duren.

Hij had gisteren al één van de paarden neergehaald met een boodschap. De boodschapper had zijn werk goed gedaan waardoor Avanti met een soort van verwachtingsvol plezier in zijn blik toe keek naar de kudde. Paarden wisselden onbewuste blikken met zijn bos, met hem, met Achilles … Ayana. Ze probeerden in overweging te nemen dat wat de hengst had afgeleverd slechts een leugen was, maar dan weer had hij de tanden in zijn nek om het te bewijzen. Er werd zoveel verteld, zoveel ondernomen en het was bijna lachwekkend om hen de moeite te zien doen. Ze stonden nu al te huiveren op hun hoeven bij het idee van blauwe maan, ze stonden nu al doodangsten uit bij het idee van hem. Misschien zou hij zich nog een blauwe maan koest moeten houden, om hen enkel in afwachting met de chaos te zien handelen om achteraf weer die valse rust te vinden.

Hij draaide zijn lichaam weg, zette het in beweging, draafde met die lome krachtig maar alsnog geruisloze passen tussen de bomen uit. Hij vertraagde niet, niet tot hij was waar hij wilde zijn. Zijn oren kwamen kort uit zijn hals toen hij haar zag staan. Schoonheid hoorde niet thuis in Vyranthium maar zij was het wel. Haar blik was zo gefixeerd op de kudde, zo hongerig dat hij kort haar blik volgde alvorens hij de laatste meters naar haar toe wandelde. ‘Honger?’ Glimlachte hij vals terwijl zijn neus kort langs haar lichaam gleed wanneer hij achter haar wandelde en links van haar bleef stil staan. Zij was zijn trofee, zijn perfectie, Vyranthium had nooit een meer verfijnde jager gekend dan Ayana. En ze was van hem, een bezit dat hij met hart en ziel zou beschermen. Hij had haar en Achilles tot het uiterste gedreven, maar ze had er nooit iets over gezegd, nooit ook maar iets van afkeur laten zien. Zijn paarse ogen gleden terug naar de kudde, naar vijf jonge hengsten en een plan. “Ze zijn maar met drie, overdag zijn ze zwak, wat als we gewoon nu gaan?” Zei één van hen. 'Maar met drie, wat willen ze, zes van ons?' Avanti kon het niet laten erom te glimlachen en toen het vijftal daadwerkelijk koers zette naar zijn land, zijn eigendom kreeg zijn blik iets donker, iets duister en allesoverheersend. Hij drukte zijn neus kort tegen die van Ayana en draaide zijn lichaam het bos in. ‘Het ziet ernaar uit dat je honger eerder word ingelost, let’s go have some fun.’ Fluisterde hij het duister toe. Vijf tegen twee … hij wilde heel erg graag gaan bewijzen hoe “zwak” hij was. Hem zouden ze van mijlenver zien komen maar haar … oh nee, Ayana zag je nooit komen. Hij voelde de honger nog meer dan tevoren, de adrenaline nog meer dan tevoren en al het zinloze plezier van die zwakkelingen aanstaren voor dagen verdween in de leider die hij was, koud, hard en genadeloos …

You're a mere mortal
stuck in a world of immortality

Ze hoorde hem lopen voor ze haar groene ogen op hem gevestigd had. Althans, ze voelde zijn aanwezigheid. Soms was ze er niet zeker van wat er nu eerst kwam, dat gevoel of het geluid van zijn zware stappen. Zijn begroetting kwam met een vraag. Of ze honger had. Ayana snoof lichtjes, gespeeld geïrriteerd om zijn retorische vraag. Haar mondhoeken schoten echter iets omhoog. "En verveeld," antwoordde ze. Dat was misschien wel het grootste probleem van lang wachten. Op een gegeven moment werd het saai. Wanneer zij niet bezig waren de kudde van hun stuk te brengen, moest er maar net iets gebeuren om het uitzicht enige spanning te geven. Of men moest besluiten toch een bezoekje aan het duistere woud te wagen. De merrie liet haar blik nog even op haar metgezel hangen, wiens paarse ogen haar altijd hadden gefascineerd. Hoe hij het voor elkaar had gekregen wist ze nog steeds niet, maar er was niets in deze wereld waarvoor ze hem ontrouw zou zijn. Iets dat niet perse kwam met het schim zijn zelf. Ze hielden hun karaktertrekken, hun eigen wil, zelfs in het duister moest respect verdiend worden.

Haar oren schoten naar voor, haar aandacht plots weer bij de paarden buiten het bos toen ze het groepje hoorde spreken. Ook zij glimlachte geamuseerd toen Avanti zich hardop afvroeg of ze dan liever zes schimmen hadden gehad. "Je doet een tijdje niets en plots denkt de halve kudde dat kwantiteit een ding is als het gaat om schimmen," merkte ze op. Iedereen die een beetje ervaring had op dat vlak wist dat een één op één gevecht met een schim alles behalve eerlijk was. Al was het enkel al om het feit dat zij een stel hoektanden hadden en de ander niet. Het vijftal kwam echter vol goede moet in de richting van het bos gelopen. Ze voelde zich gelaten, alsof haar bloed nu pas begon te stromen bij het vooruitzicht op de jacht. Opgewonden blies ze haar warme adem uit tegen zijn neus terwijl hij die kort tegen die van haar duwde, waarna ook zij in beweging kwam. "The hunt has started," zei ze hardop, terwijl ze Avanti volgde dieper het bos in. Waar de schaduwen hen zouden verzwelgen zodat de stakkers slechts veel te laat door zouden hebben dat ze niet alleen waren. Ze zeiden dan wel dat ze op drie schimmen rekende en dat dit weinig zou zijn, maar Ayana wist dat de stemming al snel om zou slaan eens ze lucht kregen van hun aanwezigheid. Het knerpen van sneeuw onder hun hoeven en het kraken van takken was al gauw dichterbij te horen. Met lichte doch snelle passen bewoog ze zich op een aantal meters afstand om de groep heen. Nu het proeven van bloed een feit zou zijn, was observeren niet zo erg meer. Niet voor die enkele seconden tot minuten meer.

Dit was het leuke aan een nieuwe kudde, sukkelingen die dachten genoeg macht te hebben over hem. Zijn blik kreeg iets … wicked … toen hij naar de vijf hengsten keek. Stuk voor stuk jongelingen op zoek naar hun weg naar wraak. En waarom, niemand had hen noch iets ontnomen. Avanti was al 127 doodstil in dat bos. Zijn schimmen waren dood stil en buiten de verhalen was er niets wat ze momenteel hadden te vrezen. Toch besloten ze het te doen en hij wist niet welk lichaamsdeel hij eerst persoonlijk naar de kudde moest brengen. Hij was niet vergeten hoe voelde maar dat beeld … dat beeld van die vijf hengsten die richting het bos galoppeerden omdat ze dachten dat ze drie schimmen aankonden maakten hem weer compleet.

De woorden die Ayana sprak brachten amper iets van die geamuseerde blik terug. Hij had het gemist, de honger was groter dan ooit. ‘Jammer voor hen hebben wij 127 dagen niets te eten gehad.’ Merkte hij droog op. Het was een understatement, ze waren alle drie uitgehongerd ondanks dat je het niet kon zien aan hun bouw. Ayana was nog steeds de volslanke merrie die ze altijd was, hij de robuustheid. Hij kantelde zijn hoofd toen hij het vijftal het bos hoorde binnen galopperen. Maar zelf als ze hun best zouden doen, geen van hen zou de weg terug vinden. Geen van hen zou het licht terug zien zonder op zen minst iets te verliezen in de strijd. Ondanks zijn bouw, zijn gewicht, waren zijn passen bijna geruisloos terwijl hij met Ayana naast zich over de sneeuw bewoog. ‘Zou Achilles het erg vinden als we hem niet uitnodigen?’ Glimlachte Avanti donker. Achilles … wat zou de schim hiervan genieten. De schreeuwen zouden het laatste lid van de schimmen wel lokken, maar eerst moesten ze hen tot schreeuwen krijgen.

Ayana bewoog om de groep heen, Avanti bleef achter de kudde, als een wolf die zijn prooi dieper het bos in jaagde tot alles duister werd en enkel zijn paarse ogen de omgeving op lichtte. Hij kende Vyranthium, hij kende zijn domein met ogen dicht. Het duurde … drie meter over de grens van Vyranthium toen ze begonnen te twijfelen. ‘Worden we al bang?’ Prevelde hij uit het donker. De hengsten pakten zich samen, bewogen zich nog wat dieper voor ze zich in een rij voor hem opstelde, allemaal met hun rug naar zijn Vyranthium en hun hoofden in zijn stem uit terwijl ze hem probeerden te vinden. Avanti deed geen moeite zichzelf te verstoppen, hij stapte naar voor en keek ze stuk voor stuk met die zieke blik van hem aan. ‘Oh ja, we zijn al bang.’ Concludeerde hij. De hengsten zeiden niets, ze stonden daar enkel. ‘127 dagen.’ “127 dagen wat?” Vroeg de ene grootmoedig. Avanti keek hem aan, zijn paarse ogen bijna door het dier door. ‘127 dagen dat we honger lijden.’ Fluisterde hij. Ze wisselden blikken met elkaar, maar de conclusie van vijf tegen één stond hen uiteindelijk wel aan waardoor ze feller werden. “We komen de kudde rechtvaarden.” Sprak de ene. ‘Zo heb ik gehoord. Ik laat één van jullie leven, om je een plezier te doen. Maar ze is hongerig en het zou ontzettend gemeen van me zijn om jullie voor mij alleen te hebben.’ “Ze?” Avanti glimlachte en knikte langzaam, niet naar hen maar naar haar. Zelf jagen was een genot, maar het was nog een groter genot om haar één van hen te zien neer halen, zeker als ze het niet zagen komen …

You're a mere mortal
stuck in a world of immortality

Ze wisten het niet. Dat zij zich voor al die dagen met opzet stil hadden gehouden. Alleen de schimmen waren daarvan op de hoogte. Al die tijd dat zij zichzelf hadden uitgehongerd, had de kudde zich gevoed met ego, zelfvertrouwen en zogenaamde moed. Denkend dat alles nu eindelijk goed zou komen en dat ze vanaf nu in BMH konden leven zonder een constante angst voor de dood. Vergetend dat iedereen op een dag zou moeten sterven en dat een stel stervelingen daar nooit vat op zou kunnen hebben. Niet zoals zij dat hadden. In werkelijkheid besloten zij nog altijd wie er zouden leven en wie niet. Voor een poos mocht iedereen leven, maar daar moest net zo goed een eind aan komen als dat aan ieder leven een eind kwam. Dit land was immers niet compleet zonder de duistere tint, zoals leven niet compleet zou zijn zonder de dood.

Avanti merkte op dat het jammer voor hen was dat zij al zo lang niet hadden gegeten. Nee, dat had in eerste opzicht misschien fijn geleken, 127 dagen zonder doden, maar wat betekende dat nu die periode voorbij was? Dat ze zich nog meer zouden uitleven dan daarvoor. Beide schimmen bewogen zich zonder geluid te produceren voort over de besneeuwde bosgrond. Ayana snoof geamuseerd toen de zwarte hengst over Achilles begon. "Hij komt er vanzelf wel achter. Ik denk dat hij niet zoveel te mokken heeft eens hij ziet dat er eten voor hem klaar ligt," merkte ze op. Het kostte hen geen moeite te spreken onder het rennen, ze waren zelden vermoeid, zelfs in hun uitgehongerde staat.

Ayana nam haar snelheid af tot een stap, toen Avanti aan de andere kant van hen was gaan staan eens de twijfel begon. Ze kon zijn paarse ogen zien in de schaduwen, wetende dat de groep hengsten dit waarschijnlijk ook zouden opmerken nu ze om elkaar heen begonnen te draaien en ongemakkelijk op hun plaats trappelde. Of ze al bang werden? Ze leken zich iets te herpakken en gingen netjes naast elkaar staan, hun rug naar haar toe, zodat ze zich allemaal naar de zwarte hengst hadden gekeerd. Ayana bleef achter in de schaduw, terwijl Avanti zich liet zien aan de groep. Ze kon hun angst ruiken, voelen. Elke slag van ieder hart dat ongetwijfeld een flinke dosis adrenaline aan het rondpompen was. Er was er één die genoeg moed had opgebracht om te vragen waar Avanti het over had, hoewel ze wist dat die moed slechts schijn was. Ze spraken zichzelf die zogenaamde moed in, maar eigenlijk. Ze voelde haar maag verkrampen bij het idee aan een verse maaltijd. De hengsten leken hier echter anders over te denken. Vijf tegen één was het. Ze dachten dat dit wel te doen was. Ze kwamen de kudde rechtvaardigen. Het enige wat ze echt zouden doen was een bericht achterlaten voor die kudde van ze. Avanti merkte op dat hij één van hen in leven zou laten. Hun verwarring toen hij over haar begon zorgde enkel voor meer plezier. Ze wist dat het haar beurt was om tevoorschijn te komen toen hij knikte.

De merrie schoot naar voren, als een luipaard die haar prooi besprong. Er waren vier anderen, dus in dit geval bracht een snelle dood genoeg voldoening. Gewoon om te laten zien waartoe ze in staat waren. Niet dat de anderen er zo gemakkelijk mee weg zouden komen. Het was de hengst die aan de rechterkant van de rij had gestaan. Ze had hem bij zijn nek beet voor hij zich om had kunnen draaien, haar tanden zonken weg door zijn huid in zijn vlees. Het bloed begon al uit de wond te vloeien en raakte haar uitgedroogde lippen en tong. Wild werd ze van de warme vloeistof die haar mond vulde en met een tweede beweging, waarbij ze haar lichaam tegen hem aan gooide en haar hoofd draaide, brak ze zijn nek. Hoewel ze het liefst daar al was begonnen met dineren, had ze het fatsoen om afstand te nemen van haar slachtoffer. Er waren nog vier anderen waar iets mee gedaan moest worden en bovendien was het pas tijd om te eten als Avanti dat goedkeurde. De buckskin merrie stapte naar zijn zijde. "Een echte gentleman en zeer genereus vandaag," merkte ze op, doelend op het feit dat hij had gezegd iemand te laten leven en dat het gemeen zou zijn te beginnen zonder haar. Het bloed van een van de hengsten droop intussen nog van haar lippen.

**Profile**