De zachte ochtendzon begon langzaam haar licht tussen de dennenbomen te schijnen waardoor de sneeuw lichtjes begon te schitteren, iets wat bij elk stukje dat de zon hoger stond meer mooier werd. Aldyne had zachtjes haar ogen geopend om het te zien. Ze blies een lange adem uit waarbij de rookwolkjes over de koude ondergrond gleden richting de sneeuw, waar het weer geleidelijk aan verdween. Kalm keek ze ernaar en hief ze haar hoofd een beetje verder omhoog. De kou voelde ze niet, ze had hier al te lang in dezelfde houding gelegen om er ook nog maar iets van te merken.

Wanneer de zon hoog genoeg stond voor het bos om een beetje in leven te komen en de warmte langzaam te voelen was begon de witte merrie rustig aan ook omhoog te komen. Kort bleef ze nog staan, staarde nog even naar buiten vanuit haar kleine grot waarin ze de afgelopen nachten ook in geslapen had. Ze sliep net graag in de kudde, waarom wist ze niet aangezien het aan de andere kant genoeg veiligheid zou bieden om wel in de kudde te slapen. Misschien kwam het omdat ze nog niet genoeg vertrouwen had om op de hele kudde aan te kunnen of ze wilde gewoon niet al te veel gezelschap, ze wist het zelf ook niet precies. Deze grot leek haar alleen wel veilig genoeg. Er kwam niet veel langslopen, het was erg rustig en de opening was groot waardoor ze ver genoeg naar buiten kon kijken.

Met lichte stappen waande ze zich buiten de grot naar buiten en begon ze haar spieren langzaam op te warmen van de kou en stil liggen. Ze had een lichte dorst dus ze ging het eerst op zoek naar de beek, die niet al te ver weg zou moeten zijn. Op haar heenweg kwam ze zoals gewoonlijk niemand tegen, ze had al wel gemerkt dat het in dit stukje altijd wat rustiger was, daarom kwam ze hier ook. Heel af en toe kwam ze eens iemand tegen maar vaak niet. Je moest dan maar net iemand treffen die ook hier zou zijn op dit tijdstip, aangezien ze er vaak ook niet lang was. De kudde stond vaak ergens anders, maar die zou ze later wel op gaan zoeken. Ze bleef eerst nog even haar ochtend in haar eentje lopen en dat vond ze prima.

Bij het beekje minderde ze haar vaart en zette ze kalmpjes een hoef in het ijskoude water dat uit de bergen kwam. Ze nam even diep adem en scande nog een keer haar omgeving voordat ze een slokje zou nemen waarna ze haar hoofd richting het water bracht. Zachtjes nam ze een paar slokken van het koude water tot ze wat hoorde. Snel schoot haar kleine ranke hoofdje omhoog en begon ze te zoeken naar de oorsprong van het geluid. Niet dat ze meteen wat kon vinden maar ze hoorde wel hoeven. Misschien keek ze verkeerd? Of zat diegene nog achter een boom verstopt? Haar borstkas bewoog even iets sneller op en neer terwijl haar blauwe ogen alles nauwlettend in de gaten hielden. De spanning in haar lichaam was te zien. ”Wie is daar?” Vroeg ze waarbij ze probeerde iets harder te praten maar het klonk nog steeds redelijk zachtjes..


[OPEN]

Aldyne hield er nooit van wanneer ze iemand niet kon zien maar wel aanwezigheid kon merken, dan raakte ze in een lichte paniek. Wist ze niet wat ze moest doen en voelde ze zich zeer kwetsbaar of ongemakkelijk. Het gebeurde natuurlijk vaak want ze was niet de enige in het bos, overal zaten er wel diertjes verstopt dus ze was nooit alleen. Ze kon alleen nooit wennen aan de geluidjes die ze hoorde maar waarvan ze de oorsprong niet kon vinden, al ging het maar om een kleine eekhoorn die in de bosjes nootjes aan het zoeken was. Deze keer wist ze alleen dat het om een paard ging, of het moest een hert zijn want dat behoorde ook tot de mogelijkheden.

Gelukkig duurde het niet heel lang voordat ze de oorsprong had gevonden, ze had alleen even haastig in het rond gekeken en vond al snel een andere merrie die met haar vachtkleur wel opviel in dit winter wonderland. Ze had ook nog rode manen die een sterk contrast vormde met de witte sneeuw die overal lag. Daar viel zij aan de andere kant totaal niet op in de witte sneeuw, waarschijnlijk was haar wat donkerdere neusje wel het eerste dat zou opvallen.

Niet dat Aldyne dat echt erg vond, ze bleef namelijk liever wat gecamoufleerd rondlopen, dat scheelde weer gesprekken. De merrie was namelijk zeer verlegen en had weinig vertrouwen meer in de wereld, al zou dit aan haar vriendelijkheid niet te merken vallen. ”Hallo vreemdeling.” Zei de andere merrie met een glimlach en schudde kort haar manen waardoor ze wat warrig over haar nek vielen. Zoals gewoonlijk bleef Aldyne stokstijf stil staan en keek ze de merrie aan. Ze probeerde de rust weer terug te laten keren in haar lichaam. ”Hallo,” Zei ze zachtjes en wat bescheiden terug. Kort was er een krakend geluid achter haar te horen waardoor ze snel haar oren naar achteren draaide, om vervolgens even kort haar blik van de merrie af te halen om te zien wat het was. Het bleek alleen een roodborstje te zijn die net op een iets te zwak takje was gaan zitten en nu weer verder weg vloog. Wanneer ze dit eenmaal wist keek ze terug. Euhm, ohja sociaal zijn. ”Euhm, sorry, ik ben hier nog niet zo bekend.” Liet ze met een vriendelijke glimlach weten. ”Mijn naam is Aldyne, en jij bent?” Vroeg ze met een licht trillende stem van onzekerheid en vooral verlegenheid.