Op haar lange, hoge benen bewoog de ranke merrie zich door het dal. De aangrenzende naaldbomen wierpen schimmige schaduwen op haar donkere vacht, die zachtjes leek te smeulen in het zachte licht van de opkomende zon. Het was nog vroeg, maar de merrie hield van die vroege ochtend. Zo nu en dan bleef ze staan om de geur van het woud in te ademen: ze wiebelde met haar gekrulde oren en liet haar donkerblauwe ogen nieuwsgierig over de omgeving gaan. Alhoewel ze dit gebied nu al enkele jaren bewoonde, had ze nog steeds moeite om zich onder de paarden te begeven. Het maakte haar onrustig, angstig misschien. Ze voelde zich niet op haar plaats onder anderen, het voelde altijd alsof er zich een muur en haar omgeving bevond. Afgezien van Libertad misschien. Libby kon net als zij van die gigantische en misplaatste vleugels oproepen. Hij had er controle over gehad toen ze hem leerde kennen en hij had haar geleerd om er controle over te hebben. Soms dan. Het leven was helaas lastig en vaak onwillig om mee te werken; de vleugels verschenen vaak op ongelegen momenten. Maar zolang de cremello hengst daar was om haar te helpen, zou ze die gave op een dag onder controle krijgen. Vroeger of later.

Bedachtzaam blies de donkere merrie haar adem uit. Op hetzelfde moment vloog haar hoofd omhoog: ze had iets, of waarschijnlijker: iemand, gehoord. Ze draaide zich snel om, verrassend behendig voor iemand met die lange benen, en speurde met haar blauwe ogen de omgeving had. Het kostte haar niet veel moeite om het paard te vinden dat haar leek te bestuderen: hij stond in de beschutting van het naaldwoud en keek haar nu recht aan. Ze wist niet, kon niet weten, of hun paden elkaar bij toeval gekruist hadden, of dat hij haar al langer volgde. Zoals ze daar nu stond deed ze nog het meest denken aan een hert in het aanzicht van een alles overheersend vuur dat haar kant op kwam: de spieren onder haar glanzende vel gespannen, haar ranke hoofd hoog geheven en haar ogen donker van onzekerheid. Uiteindelijk had Mirë nog steeds geen flauw benul hoe ze met andere paarden om moest gaan, en al helemaal niet als ze niet voorbereid was op mogelijk contact. Het feit dat hij haar begroette, maakte echter dat de ranke merrie wat ontspande en haar hals iets liet zakken. Ze schraapte haar keel, kuchte een keer. ''Allo..' wist ze toen uit te brengen en ze klonk daarbij net zo vertwijfeld als dat zijn begroeting had geklonken. Al wist de donkere hengst ongetwijfeld beter wat hij met de situatie aan moest dan zij zelf.

the Inaccessible