Elke nacht sinds de blauwe maan waren haar ogen ‘s nachts naar de hemel geleden om de stand van de maan nauwkeurig te bepalen. Ook al had ze pas een volle blauwe maan meegemaakt, en daar was de helft zelfs nog maar wazig van gezien ze de eerste dag van de volle maan gebeten was door Avanti, gemaakt tot een van zijn schimmen. Ongeduldig als ze altijd al was geweest kon ze niet wachten tot de volgende, haar gelegenheid te schitteren, de wereld om hen heen te laten zien wie ze nu was en waar ze tot toe in staat was. En bovenal natuurlijk hoe erg ze daar wel niet van genoot. Eens zien wie de nukkige oudere merrie nog herinnerede. Lang had ze niet in de kudde van de eerste rang gezeten, haar komst was tussen twee volle manen in geweest en in die korte periode had ze genoeg informatie gehad om te weten waar ze de rest van haar leven aan wou wijden. Het normale kudde leven had haar niets meer te bieden gehad. Ze had alles gedaan en behaald wat ze maar voor ogen had gehad, het leven gegeven aan twee zoons en een dochter, die laatste had ze echter al voor haar transformatie uit haar hart gebannen. Enkel haar jongste was in haar ogen bijzonder en de moeite waard geweest, de oudste had teveel karaktertrekken van zijn vader over genomen en daardoor minder interessant voor haar. Hij had er ook voor gekozen met zijn vader mee te trekken naar diens onbekende landen en kudde, in plaats van aan haar zijde te blijven en als opvolger te dienen van haar kudde. Ja, als hij was gebleven had ze hem de troon doorgegeven, maar nee hoor. Ze had het in handen moeten geven van iemand die ze maar half vertrouwde. Echter had ze ook niet meer om het pieken of dalen van de kudde gegeven. Het was voor haar gewoon niet langer interessant, in tegen stelling tot haar huidige levenswijze. Vol nieuwe gebeurtenissen, spanning, kracht en ervaringen. Dan moest ze ook de angst in de ogen van diegene die voor haar stonden niet vergeten, iets heerlijkers was er voor Sythka niet. Eindelijk kreeg ze hetgeen waar ze zo lang naar had gezocht, eindelijk zorgde alleen haar verschijning er al voor dat anderen begonnen te trillen. En dan te bedenken dat de merrie eigenlijk helemaal niet groot en grof gebouwd was. Net zoals haar medeschim Ayana was ze een slank gebouwd paard, het type dat toesloeg en terugtrok in plaats van gewicht in de strijd te gooien. Haar gedachten aan de valk zorgde voor een mindere uitdrukking op haar gelaat, haar ogen leken haast vuur te schieten voor enkele seconden. Ze zo haar kans op een revanche afwachten en wanneer ze kon zou ze de schimmenmerrie ook maar uitdagen. Alleen maar om te zien dat zij nu niet de enige van hen twee was met extra krachten, drang en lust. Nu waren ze gelijken, kwam de uitkomst van hun strijd neer op ervaring en strategie. En in de tien jaar van haar normale leven had Sythka daar voldoende van opgedaan.

De lente had sinds de ondergang van de volle maan de winter verdreven. Overal stonden plantjes, bomen en andere gewassen in hun volle glorie in bloei. En nieuw leven was er niet alleen onder de flora, ook de fauna krioelde van het nieuwe leven. Jonge vogeltjes kropen uit hun ei, wolven schonken het leven aan hun pups, merries wierpen hun veulens. Alles wat rillingen veroorzaakte op de rug van de palomino. In haar ogen zat er maar een voordeel aan; jonge, onschuldige levens om te nemen. Levens die nog lang niet bekwaam genoeg waren zichzelf te verdedigen in zo’n barre situatie. Een grijns deed haar mondhoeken opkrullen zodat haar hoektanden duidelijk zichtbaar werden. Geen enkel normaal paard zou haar komst kunnen opmerken, maar Syth was er tergend van bewust dat de drie oudere schimmen dat wel konden. Of Achilles het kon was nog maar de vraag, voor hem was het nieuwe leven net zo kort als voor haar. Sinds hun ontmoeting –toen ze ook Sjahada voor het eerst had gezien en Avanti Achilles een opdracht had gegeven – had ze hem al niet meer gezien. Maar zijn opmerkingen richting de oudere schimmenschoonheid had voor een grijns op haar lippen gezorgd. Daarnaast hadden Avanti’s woorden haar ook goed gedaan, hij had haar duidelijk gewezen op de huidige stand van zaken. Nog steeds was Ayana zijn rechterhand, maar dat was iets wat ze geaccepteerd had, iets anders kon ze op dit moment ook niet. Haar kans zou ze nog wel krijgen.