GENERAL
-----------------------------------------------------------
Name: Luzox
Gender: Stallion
Age: Nine years
Breed: Andalusian
Herd: Minanter
Rank: One


APPEARANCE
-----------------------------------------------------------
Coat: Luzox is een schimmel, zijn vachtkleur is wit. Je kan echter wel zien dat hij vroeger zwartkleurig was, aangezien hij nog zwartachtige vlekjes op zijn vacht heeft zitten. Hij heeft een zwarte neus, en zijn onderbenen zijn ook nog zwart. Zijn vacht wordt langzamerhand steeds witter van kleur. Op zijn lichaam zijn verscheidene littekens te vinden. Een opvallende is een cirkel op zijn achterhand.
Eyes: Heel donkerbruin, als het nacht is lijken het net twee zwarte kraalogen. Ze zijn erg rond van vorm en geven een zachte indruk.
Manes and tail: Luzox' manen hebben een witgrijze kleur. Ze zijn lang - tot ongeveer zijn schouder - en voelen zijdezacht aan. Zijn staart heeft dezelfde kleur en is vol en komt netjes tot zijn koten.
Build: Luzox is een typische Andalusiër. Hij heeft een breed postuur, een stokmaat van 1,74 en een edel hoofd met een lichte ramsneus. Hij heeft een korte rug en een korte, gespierde hals. Zijn achterhand is door al zijn training zeer goed gespierd en ontwikkeld.


CHARACTER
-----------------------------------------------------------
Characterize: Raadselachtig, nors, kortaf.
Likes: Vrijheid, spanning, natuur, kabbelende beekjes, mysterieuze karakters.
Dislikes: Moord, verlaten worden, achterbaksheid.


HISTORY
-----------------------------------------------------------
Een verhaal van een pasgeboren veulen hoort te beginnen hoe deze ontstaan was. Wie waren de ouders van het nieuwe leven? Wat was er gebeurd? Waarom was hij ter aarde gebracht? Gemakkelijke vragen, gemakkelijk te beantwoorden. Maar dit was geen liefdesbaby, hij was niet ontstaan uit wraak of wanhoop. Hij was gemaakt om als gebruiksvoorwerp te dienen. Een levend dier, enkel omdat die tweebeners te lui waren hun eigen poten te gebruiken. Hij werd gebruikt om macht te veroveren.

Luzox' moeder was alleen voor hem bekend. Een spierwitte merrie, hij leek op haar. Haar naam Doloris stond in zijn geheugen gegrift, maar lang duurde hun relatie niet. Snel werd hij bij zijn moeder vandaan gehaald om bij andere van zijn leeftijd te staan. Hij had zich niet kunnen verzetten, ook zijn moeder had geen moeite gedaan. Het was haar voorspelling geweest; het zou ooit moeten gebeuren, zoals dat elk jaar bij haar gebeurde. Een wreed leven, geen enkel paard verdiende dat leven. Maar hij, een jonge ziel van slechts een half jaar, kon dat niet bedenken.

De tijden vlogen voorbij, een leven waarin hij zich verveelde, hij had geen poot om te strekken, geen liefde om te vinden. Hij stond daar, met enkele andere hengsten waarmee hij zijn geschelschap deelde. Geen van allen was spraakzaam, zij staarden maar wat voor zich uit. Hij wist niet wat te doen, dus imiteerde hij de hengsten. Het gore stukje land waar ze op stonden had niets te bieden. En toch was de hengst heel erg van streek toen hij het land gedwongen werd te verlaten. De rest voor hem was een waas, het laatste wat hij kon herinneren was dat hij ontwaakte in een laag van stro met een schone vacht, en een brandmerk op zijn achterhand.

Luzox was geschokt, hij was angstig en hij wist niet wat hij moest doen. Het enige wat hij kon doen was cirkels lopen in de kleine ruimte, totdat mensen met touwen hem op kwamen halen. Hij werd beleerd, een ijzeren stang in zijn mond en een zwaar voorwerp op zijn rug, strak vastgebonden om zijn buik. De mensen bestegen zijn rug en hij was gediend te doen wat zij hem opdroegen, anders zouden ze hem straffen. Hij was onderdanig. Hij volgde nederig hun bevelen op.

Hij werd ouder, wijzer, en vooral sterker. Hij was niet meer het schriele, jonge paard, maar een volgroeide, sterke hengst. Maar toen begon alle drama pas echt. Hij werd opnieuw meegenomen, en opnieuw was hij erg van streek dat hij zijn oude slaapplaats moest verlaten, ook al had er nare herinneringen van overgehouden. De tweebeners - die hij inmiddels begon te haten - brachten hem mee naar een andere plek. Er was geen dak boven zijn hoofd, en er waren heel veel andere paarden. De tweebeners krioelden er rond als mieren. Hij kreeg ijzers onder zijn hoeven en een nieuw, bijzonder tuig. Daarna vertrok hij, met alle andere paarden, en allemaal mensen te voet. Ze hadden stuk voor stuk buizen mee, die heel hard konden knallen. Ze schoten er andere mensen mee neer en ook de ruiter op zijn rug had zo'n knaller. Ze moesten afstanden afleggen, het was vermoeiend, en je wist nooit wanneer je opeens moest galopperen en er een hele boel lawaai om je oren had. Hij begreep niet waarom ze elkaar moesten doodmaken, ze waren immers dezelfde soort. Niemand kon hem dat uitleggen, hij leed het leven als een oorlogspaard.

Na jaren nadenken, na eeuwen piekeren. Hij vroeg aan andere paarden - de meeste negeerde hem, maar sommigen gaven nuttige antwoorden. Hij kwam erachter waarom ze dat deden. Twee kanten, een gebied. Ze wilden macht hebben over een bepaald gebied, enkel macht. En daardoor moest een kant weg, of ze nou wilden of niet. En hij was daar onderdeel van, hij werd ervoor gebruikt terwijl hij geen kant koos. En op dat moment begon hij met tegenstribbelen. Hij deed niets meer, hoe vaak hij ook geslagen werd, gestraft of gepijnigd. Hij vertikte het. Hij probeerde zodra een ruiter op zijn rug probeerde te klimmen, het ijzer in zijn mond te duwen of de band om zijn buik wilde aantrekken, deze uit zijn omgeving te verwijderen. Hij sloeg hen zoals zij hem hadden geslagen. Uiteindelijk lieten ze hem met rust, toch was het gevoel dat iets mis zat in zijn maag. Toen hij iemand met een knaller op hem af zag komen, wist hij wat ze wilden doen. Ze wilden hem van zijn leven beroven.

Hij wist niet hoe hij het gedaan had dat hij hen had afgeschud, maar hij was uit hun klauwen ontsnapt. Een kogel had hem in zijn achterhand geraakt, wat enorm veel pijn had gedaan. Wonder boven wonder was hij erbovenop gekomen, toch bleef het ronde litteken op zijn achterhand nog altijd erg zichtbaar. Hij besloot nooit of te nimmer meer iets met een oorlog te maken wilde hebben. Nooit meer gebruikt worden, nooit meer zorgen voor moorden. Hij had immers altijd een steentje bijgedragen aan alle doden. Ook paarden van de andere kant - die mensen die het in hun stomme koppen kregen om macht te hebben over zo'n stukje land, konden hem niet schelen. Hij was eindelijk vrij.