Een paar ogen schoot angstvallig alle kanten op, reagerend op elk klein geluidje dat zijn oren waarnamen, reagerend op alles wat hij zag of rook. De minusculeste veranderingen die voor een normaal paard op merkbaar waren ontgingen hem niet. In verhouding met elk ander van zijn soort waren zijn zintuigen niet beter ontwikkeld, helemaal niet zelfs, maar zijn onophoudelijke achterdocht zorgde ervoor dat hij niets langs zich heen liet glippen. Ondertussen was hij al wel zo ver dat hij niet alleen ’s nachts de paden bewandelde, naar zijn idee was hij wel ver genoeg weg gevlucht en Falyn had geen enkel spoor gevonden dat erop wees dat zijn vader of een van diens dienaren hem op het spoor waren. Toch bleef hij op zijn hoede, achter elke boom of struik kon wel eens iets schuilen. Achter elk vriendelijk wordt kon een minder prettige bedoeling zitten. Als het aan de jonge bruine hengst lag zou hij iedereen ontlopen, en zijn leven in stilte leiden. Maar de onophoudelijke vragen in zijn hoofd hield hem bezig, zijn angst kon hem niet met rust laten. En daar wou hij koste wat het kost vanaf, hij wou antwoorden, maar tegelijkertijd was hij bang voor de reis naar het antwoord en de waarheid zelf was ook iets wat hem stilletjes tegen hield.

Falyn’s drafpassen waren ruim, zijn hoofd iets wat onder de looplijn. Daarbij hing zijn lange, licht gekrulde voorlok wat voor zijn ogen, maar belemmerde ze zijn zicht niet. In het ritmische tempo van zijn passen deinde ze lichtjes heen en weer, in tegenstelling tot zijn ogen die alle kanten op leken te flitsen. Enerzijds liep hij graag langzamer zodat hij zichzelf meer tijd gaf te kijken waar hij was, waar hij heen ging en welke obstakels hij kon verwachten. Aan de andere kant konden dan ook diegene achter hem op hem inlopen. Een rilling schoot daarbij over zijn rug, waardoor hij zijn staart eens door de lucht sloeg en daarbij zijn eigen flank aantikte. Hij moest en zou blijven lopen, achterom kijken zou meer gevaar betekenen. Toch had hij niets waarop hij zijn toekomst kon bouwen, zijn jeugd was een grote leugen geweest. Een fatsoenlijke basis voor de rest van zijn leven was dus niet aanwezig. Totdat de vele, vele vragen beantwoord werden.

De hinnik van een paard zorgde ervoor dat zijn hoofd met een ruk omhoog vloog en zijn ogen alle kanten op schoten, op zoek naar de bron van het geluid. Tevergeefs probeerde hij dat ook met zijn neus, maar gezien hij met de wind mee liep kon hij hetgeen wat zich voor hem bevond niet ruiken. Alles achter hem wel, en die zouden meer moeite hebben met het bepalen waar Falyn was. De wind blies de geuren met hem mee. Zijn gang zakte terug naar een onregelmatige stap, dan weer vlotter en dan weer langzaam lopend. Wat moest hij doen? Richting de vreemdeling lopen en het beste ervan hopen? Of een grote bocht maken om mogelijk contact met de ander te verbreken. Maar misschien wist hij ook wel meer, kon deze vreemdeling hem vertellen waar hij was, hoe de omgeving was, en natuurlijk of er meer paarden in de omgeving leefden. Ondanks dat hij de knoop niet kon doorhakken kwam hij uiteindelijk op een klein open veld tussen de bomen. Falyn bevroor compleet toen hij zag dat hij toch richting de bonte hengst was gelopen, nu was er geen weg terug. Weid open gesperde ogen waren strak op het vreemde gestalte gericht, lieten deze alleen los om vlug de omgeving te bekijken. Onrustig snoof hij eens, bleef staan waar hij stond zonder een woord te spreken.

Een zacht lentebriesje speelde afwezig met zijn manen. Manen die volledig in de klit zaten, waar kleine takjes en bladeren in waren blijven hangen. Tijd om voor zichzelf te zorgen had hij niet genomen, enkel een goede rol beurt om zijn tijd. Echter had hij zich alleen door zijn knieën laten zakken als hij zich volkomen op zijn gemak had gevoeld, wetend dat hij zijn vader ver achter zich had gelaten en er niemand in de buurt was. En zelfs dan was het allemaal snel snel snel. Op de grond was je zwak, een gemakkelijk doelwit. Dat was een van de eerste lessen die Falyn had gehad, zwaktes waren eruit geramd, al snel had hij wel geweten wat te laten. Alles om klappen te voorkomen en meer lof te verkrijgen. Het had hem ook behoorlijk naar zijn hoofd gestegen als zijn vader hem weer eens prees. Hoewel de zelden gebeurde had hij toch snel het idee gehad dat hij heel wat was, dat anderen naar hem op moesten kijken, anderen hem respecteerden en blind zouden volgen zodra hij de taken van zijn vader over nam. Nu wist hij dat hij gewoon blind was geweest. Hij had alles gedaan wat er van hem gevraagd werd, wat hem werd opgedragen. Nooit stilstaan bij de gevolgen of zelf over situaties nadenken. Nee, de bruine hengst had zijn vader blindelings vertrouwd. Hij wist niet beter. De hengst had hem opgevoed, was zijn hele jeugd bij hem geweest. In tegen stelling tot zijn moeder die enkele dagen na zijn geboorte spoorloos verdwenen waren. Hij wist niet hoe ze eruit zag, hij wist niet hoe ze heette, waar ze vandaan kwam, of ze om hem gaf.. Het was een van de middelen van zijn vader geweest om Falyn bij zich te houden, hem te laten doen wat hij wilde. Op zeer jonge leeftijd had hij dan ook een merrie ongewenst van zijn zaad voorzien, echter was het nog maar de vraag of het gepakt had. Die dingen hoefde niet in één keer te gaan. Maar de kans aanwezig dat hij ondanks het feit dat hij zelf nog een jonge, nauwelijks volwassen hengst was al vader was. Echter kon hij zichzelf niet zo noemen, zo bestempelen, hij was er immers niet als vader voor het mogelijke veulen. Een veulen dat, als het kwam, nog geboren moest worden. Maar waar de moeder was was een andere vraag. En tijd om daarbij stil te staan had de hengst niet, daarvoor was hij te sceptisch naar zijn omgeving. Te wantrouwig en achterdochtig.

Zijn witte neusvleugels sperden zich weid uit, het gesnuif zou voor de bonte hengst ook duidelijk hoorbaar zijn. Nerveus schoten zijn ogen alle kanten op, op zoek naar anderen die zich in de schaduw van de bomen schuil hielden om tevoorschijn te komen zodra hij zich op de gewenste plaats stond. Ook zocht hij naar een uitweg, een manier om langs de bonte, onbekende en misschien gevaarlijke hengst te schieten en tot het vallen van de avond niet meer te stoppen met lopen. Aan achterom kijken deed Falyn niet, in die ene seconden kon je net verkeerd uitkomen waardoor alles toch nog mis kon gaan. Echter verloor hij de vreemdeling niet uit het oog. Snuivend, met oren gespitst en gespannen houding stond hij trillend op zijn benen, klaar om weg te schieten mocht dat nodig zijn. De woorden van de hengst zorgde ervoor dat Falyn zijn oren in zijn nek legde, en hem voor enkele lange seconden aankeek voordat zijn ogen weer rondschoten. Met twee passen achterwaarts probeerde hij de ruimte weer te vergroten. De woorden klopte niet, waarom zou hij een vreemdeling zo zo’n rustige, zachte toon vragen wat er was? Opnieuw snoof hij luid. ”Wat moet je?”klonk zijn stem wantrouwend. Zijn lage stem was bars, maar totaal ongecontroleerd vanwege de angst die Falyn voelde. Angst die hem vertelde het op een lopen te zetten en niet meer om te kijken. Lichtjes kneep hij zijn ogen wat samen, om de bonte hengst op die manier aan te kijken. Al zijn handelingen gingen vrijwel onbewust en waren gebaseerd op de vluchtdrang die hij in de laatste twee maanden had opgebouwd.