So come over here and let me take you away~

De nacht was kil en bracht een gevaarlijke schaduw met zich mee. Dieren vervlogen in angst als zijn machtige hoeven de koude grond raakte. De stilte op het kraken van de grond onder zijn benen na was bijna ondraagbaar. Haat vloeide in zijn ogen die glommen in de nacht. Zijn spierwitte manen gingen ritmisch op en neer bij elke pas die hij maakte. Zijn mond open. Bloeddorst in zijn keel. Maar hij moest wachten. De blauwe maan zou voorlopig nog niet haar intreden doen, hij moest wachten.. Maar hij had voldaan aan wat Avanti hem had gevraagd over Hades. Dus een beetje plezier hebben kon nu toch wel? Gewoon angst in de harten van jonge paarden aanjagen. Zacht brieste hij even terwijl hij het strand op liep. De golven kabbelde zacht en de rust die er van uitging was bevredigend. Hoe vaak had hij in zijn jeugd hier niet gestaan? Te vaak eigenlijk. Maar nu was alles veranderd. Zijn ouders die hem toch al verbannen hadden uit hun leven waren gestorven. Enkel had hij nog gehoord dat hij een zusje had, maar die zou binnenkort ook sterven. Eerst volgende blauwe maan zou zij haar einde vinden.

Langzaam brieste hij nogmaals terwijl hij zijn lange manen uit zijn gezicht schudde. Even hief hij zijn hoofd en staarde naar de horizon. De zon begon op te komen.. Hoewel hij vroeger de zon wel had gemogen hoefde hij er nu eigenijk niets meer van te weten. De nacht was nu van hem. Samen met de andere schimmen. Maar momenteel verveelde hij zich best. En zonlicht bracht paarden met zich mee, paarden betekende plezier voor hem. Maniakaal begon hij te lachen terwijl hij zich omdraaide. "I'm bored as Hell, please kill me before I'm gonne play suicide... Schreeuwde hij uit over het strand. Hij verveelde zich echt dood. En hopelijk bracht dit wat meer leven in de tent.

You Fight me

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Mijn hoeven laten sporen achter in het mulle zand, de nacht omringde mijn lichaam. Na alles wat er gebeurd was heb ik jaren rond geslenterd, nooit had ik meer gelachen. Na de geboorte van Falyn, het enige wat ik mee kon geven was zijn naam, was ik vertrokken, ik had nooit een andere keus gehad. Nooit was ik alleen met hem geweest en ik wist dat de enige reden dat ze me in leven hadden gehouden was zodat ik hem door zijn eerste levensdagen kon helpen en ik wou wat er daarna gebeurde niet afwachten. De dag staat als de dag van gisteren in mijn geheugen gegrift. Hij lag te slapen, hoe ik naar hem keek en daar mijn eigen vlees en bloed zag, maar ik wist dat ik hem niet zou kunnen redden, ik kon in mijn toestand niet voor hem zorgen en dit was de zwaarste keuze ooit geweest. Ik liet hem achter, achter bij hem die... Alles beter dan te weten dat hij het niet zou overleven, hier zou hij leven, geen goed leven, maar als hij veel van mij had mee gekregen zou hij er ooit komen en daar vertrouwde ik op. Mijn laatste lik over zijn tedere hoofd, een traan die volgde en hoe ik hem toen achterliet, met een enorm tempo en zonder ooit over mijn schouder om te kijken, bang voor wie er op mijn hielen zou zitten.

Ik had het overleefd, maar altijd was ik op mijn hoede gebleven voor wie of wat mij zou willen of kunnen volgen. Ik was anders, niet meer zoals ik eerst was, die lieve, naïeve merrie met status en wist waar ze voor stond. De manier waarop mijn familie was vermoord, mijn veulen bij me weg was, hoe ik in de tijd erna ben behandelt en hoe degene die ik vertrouwde ons verraden hebben, me in de steek hebben gelaten, het had me verandert. Door het vele reizen was mijn lichaam sterker en enkele littekens zaten over mijn lichaam verspreid. Mijn manen en staart waren enorm gegroeid, maar de glans die ooit in mijn vacht zat was ik kwijt geraakt. Maar bovenal, de glans in mijn ogen was verdwenen en nooit had ik meer gelachen. Ik was slecht van vertrouwen en bijna duf te noemen op sommige moment, ik zat gevangen in mijn eigen verleden en kon maar niet verder.

Nu was ik hier net en even boeide het me allemaal niks meer of ze me zouden vinden, alles wat je je kon bedenken was me al aangedaan en alles kon me gestolen worden, de gedachten dat je je altijd moet verdedigen, op je hoede moest zijn, ik had er geen zin meer in. Alleen de golven die tegen de branding slaan zijn te horen, tot een luide schreeuw het strand overheerst. Ik hef mijn hoofd, een keer niet gelijk in de verdedigingsmode, maar kapot van het opletten, het kon me even gestolen worden. Ik hef mijn hoofd en kijk duf in de richting van het geluid, waar mijn oog valt op de omvang van een paard.

So come over here and let me take you away~ Lyeet

Het was duidelijk dat iemand hem had gehoord en dat deed hem goed. Een kleine bruine merrie, nou ja voor hem klein, maar dat kan al gouw als je een schofthoogte heb van twee meter, kwam in zijn gezichtsveld. Zachtjes en maniakaal glimlachte hij door de aanblik van de merrie. Een plaatje om te zien maar haar ogen diep treurig alsof de wereld voor haar vergaan was. Het riep even een vraag in hem op maar daarna schudde hij zijn lange witte manen uit en staarde haar maniakaal aan. Ze keek naar hem, naar zijn bouw, naar zijn alles en dat deed hem lachen. Hij had zijn woorden klaar staan. En plezier maken wou hij absoluut, dit arme schatje zag er uit alsof ze pijn had of verdriet. Achilles was van plan dat te verdubbelen.

Met een zieke glimlach op zijn gezicht stapte hij licht naar voren. De grond trilde onder zijn voeten terwijl hij in lichte, langzame passen naar voren stapte, zijn mond opende en zijn lage stem opnieuw liet klinken. "Teenagers scare the living shit out of me. They could care less as long as someone'll bleed. So darken your clothes or strike a violent pose Maybe they'll leave you alone, but not me." Aan het eind van zijn kleine deuntje stond hij bijna direct naast haar waardoor Achilles boven haar uit torende. "En wat hebben we hier." Klonk zijn stem waarna hij breed begon te grijnzen. "Een klein verdwaalt meisje misschien." Hij stond opgedrongen aan haar, verzette geen hoef en als ze een stap achteruit deed, tja dan was dat alleen maar leuk voor hem. De blauwe maan heerste niet, dus hij was niet sterk genoeg om haar zwaar te verwonden, maar misschien wou hij dat ook helemaal niet. Misschien wou hij gewoon een beetje lol hebben met deze merrie. Later zou hij haar altijd nog kunnen vermoorden. Voor nu.. Was zijn verveling wegwerken zijn top prioriteit. En deze merrie zorgde daar perfect voor.

You Fight me

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Mijn blik glijd over zijn lichaam, hij was enorm en de spieren waren duidelijk zichtbaar onder zijn huid. Zijn apparte ogen en manen maakte hem bijzonder, een genot om naar te kijken, maar toch kon dit me momenteel niet echt boeien. Mijn blik kruist de zijne en wat zijn ogen verraden zouden mij normaal gesproken laten huiveren, maar ik kon niet meer. Alles wat je je kon bedenken was me aangedaan en ik wist dat niks het kon overtreffen. Alle behalve de dood, iets wat waarschijnlijk minder erg was dan wat ik tot dusver had meegemaakt. Mijn normale gedrag, verdedigent, in de aanval, op mijn hoede, iets wat ik nu niet had, ik was er klaar mee en het maakte niet meer uit wat er nu zou gebeuren. Mijn ziel was toch al op...

Ik voel hoe hij dichterbij komt, hoe zijn woorden doordringen tot op het bod. Dit was geen goed nieuws, maar toch maakte hij niet dat ik mijn blik afwende, integendeel, strak bleef ik hem aankijken, omhoog kijken. Ik voelde dat hij op me neerkeek en zeker zijn woorden bevestigde dat. 'Ik verhouding tot jou is ongetwijfeld iedereen klein.' kaats ik in, maar emotie is niet in mijn stem te horen. Geen angst, geen woede, geen vrolijkheid, niks... Evenals mijn blik die nog steeds de zijne vasthoud, niks was erin te lezen, een grote leegde straalde ze uit en dat was ook hoe ik me voelde. Ik blijf hem aankijken, afwachtend wat hij nou eigenlijk wil, want blijkbaar probeert hij me te imponeren op een manier dat tot dusver niet lukt.

Deze merrie, dit emotieloze ding dat hem aanstaarde, het deed Achilles lachen, hij wou zijn hoofd in zijn nek gooien en zijn longen uit zijn lijf lachen. Maar ja inplaats daarvan bleef hij met een zelfingenomen grijnsje de pinto merrie aankijken. 'Ik verhouding tot jou is ongetwijfeld iedereen klein.' Kaatste ze emotieloos terug als antwoord op zijn woorden. Zachtjes deed het hem lachen en knikte even. "Absoluut schone dame, absoluut." Zachtjes bleef hij glimlachen maar keek haar strak aan. Ze kwam niet van hier, dan had ze absoluut al opgemerkt hoe anders deze hengst was van de andere paarden op BMH, dan had ze al gemerkt dat hij die o zo grote spierbundel met zijn spierwitte manen en staart een Schim was. Het deed hem lachen. De onwetendheid droop van de merrie af en Achilles wou daar maar wat veel gebruik van maken. Langzaam liet hij zijn hoofd op dezelfde hoogte als die van de merrie komen. "Zeg eens schoonheid, jij komt niet van hier he. Jij weet niets over de geschiedenis van dit land en de verhalen.." Zijn stem klonk ijskoud en bitter. Daarna hief hij zijn hoofd weer en keek neerbuigend op de merrie. Heel even verzette hij zijn lichaam. Wat was het punt van agressief zijn als hij de merrie vanbinnen uit kon vermorzelen. Dat vond hij een veel leuker spelletje. Zachtjes grijnsde hij, zijn inktzwarte ogen leken gevaarlijk op te lichten en zijn oren half achterover liggend. Ja zijn spel was nog maar net begonnen, en snel genoeg zou zijn spel o zo perfect worden, en zou hij die merrie vermorzelen..

You Fight me

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Blijkbaar vind hij het erg leuk, want hij blijft lachen en bijna zal ik nog met hem mee gaan doen, maar dat is iets wat in het verleden behoord. Wanneer hij zijn woorden vervolgd blijf ik hem strak aankijken. Zijn woorden koud en kil en blijkbaar waren zijn plannen niet goed en voor één keer, koos hij een verkeerde moment als dat zijn dol was. Om mij te zien leiden en in angst of woede te zien, iets wat normaal gesproken ook het geval zou zijn. Maar voor één keer was ik er volledig klaar mee, moe van het vluchten, op m'n hoede zijn, bang zijn en kwaad zijn. 'Goh, hoe raad je het.' is het enige wat ik over mijn lippen weet te krijgen en mijn blik blijft op hem gericht, ook als hij mijn blijkbaar probeert te imponeren. Alles wat je je kon bedenken was mij al aangedaan en ik wist niet wat hij wou bereiken.

(sorry, heel moe en daardoor inspiloos, mr wou toch antwoorden! Volgende word langer, promise)

Alles aan haar deed hem grijnzen. Dit was gewoon zo leuk. Zijn lange witte manen soepel over zijn gespierde nek. Zijn brede hoeven zakte elke keer een klein beetje weg in het zand, met elke stap die hij zette. Elke keer dat de spiermassa op die hoef steunde.. Maar ja, hij was ook een spierbonk daar niet van. 'Goh, hoe raad je het.' Was het enigste wat over haar lippen kwam. Langzaam werd zijn grijns breder tot hij zijn hoofd in in de lucht gooide en een maniakale lach uitlachte naar de lucht. Hoe geweldig, hoe gestoord en geweldig was dit.

Langzaam begon de hengst rondjes om haar heen te draaien. Zijn ogen op haar lichaam gericht. Ja ze was een schoonheid om aan te zien, maar zijn hard was koud.. Niets waard.. Nooit had hij liefde gekend.. Enkel een leugen die hem een tijdje in stand had gehouden.. En toen hij Avanti had opgezocht was hij het zat geweest. En nu liep hij hier.. Als de perfecte moordenaar omsingelde hij zijn prooi.. Misschien keek Sythka toe, of Sjahada, misschien zelfs Ayana of Avanti, maar dat deerde hem niets. Dit was zijn speelkwartier. En als er al een van de schimmen op de loer lagen zouden ze hem vrij spel geven. Tenminste, Ayana en Avanti. over Sjahada en Sythka was hij het niet helemaal zeker. Maar ja, dat boeide hem eigenlijk niet zo veel.

"Zeg schoonheid, ooit in de ogen van de dood gestaard?" Klonk zijn stem zachtjes terwijl hij langzaam weer stopte met lachen. "Ik wel namelijk, maar de dood heeft mij gratie verleend.. En mij tot iets groots gemaakt.. Iets sterks.. Iets wellicht ondoods.." Langzaam begon hij weer te lachen. Zou ze nu al bang zijn? Zou ze zich willen omdraaien en wegrennen? Als ze dat deed was hij toch sneller, haalde hij haar in.. Zij was nu zijn speeltje en daar was geen ontkomen meer aan. "Alsjeblieft schat, je komt hier zonder enig idee waar je in beland.. En je lijkt het helemaal niet erg te vinden, het lijkt je nieteens te boeien.. Weetje hoe stom dat is." Langzaam begon hij tot stilstand te komen achter haar. "Sommige paarden hier zijn nou eenmaal niet te vertrouwen." Zijn stem was koud.. Kil en eentonig.. Maar het zou angst inboezemen. Ze zou angstig moeten zijn tot op het bot. Ze zou moeten trillen, janken, schreeuwen. Maar ze was een gebroken ziel. Vermorzeld door het wrede lot dat leven heette. Dus misschien was dit wel niets bijzonders voor haar. Achja, Achilles verveelde zich in iedergeval niet meer.

You Fight me

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Hoe hij hier voor me stond, blijkbaar probeerde hij me te imponeren, angst in te boezemen. En die stomme grijns op z'n gezicht maakt hem ook niet altijd even charmant. Ik begon me te irriteren, geen woord kwam eruit en ik bleef aankijken tegen die stomme grijns. Een grijns die ik vele paarden had zien hebben na de bewuste avond. De blik waarme ze me aankeken, dezelfde als hij. We gaan je pijnigen, hebben je in onze macht, kunnen met je spelen en zo waren er meer woorden te bedenken voor de blik die ze en deze hengst bezaten, maar altijd voorspelde he niet veel goeds en ook nu wist ik hij wat plan was. De kilheid in al zijn woorden bevestigde dit des te meer, maar toch was ik nu niet op m'n hoede, te moe om op m'n tellen te passen. Waarom weet ik niet, want onbewust wist ik dat er nog een van de laatste stukjes van mijn ziel vertrapt zouden worden, maar toch kon het me niet deren, ik was op, te moe om te vechten, die ene keer kon er ook wel bij,

Toen hij om me heen ging draaien liet ik zijn blik voor het eerst los en staar simpel voor me uit. Ik voel zijn blik op mijn huid branden en weet dat hij mijn lichaam bekijkt. Ziet hoe mijn vacht was gestopt met glanzen en weet dat hij ook de litekens die nog op mijn lichaam zitten na alles wat er gebeurt was hem niet zullen ontgaan. Ik hoor zijn woorden en richt mijn blik hard in de zijne. 'Ja, daar heb ik ingestaard en ik heb zelf mijn lot veranderd.' zeg ik kil op mijn beurt, wetend dat het zo is, maar twijfelnd of ik het lot wel had moeten veranderen. Had ik mijn lot moeten ondergaan en was ik nu verlost van de pijn in mijn lichaam en hart, een hart wat nauwelijks meer werkte. 'Ik weet genoeg van vertrouwen om te weten dat geen enkel paard te vertrouwen is.' zeg ik, met mijn gedachtes bij iedereen die mij en mijn familie verraden heeft, E'ves, vrienden, de hengst van wie ik hield.

Ik ben me ervan bewust dat hij me angst probeert in te boezemen en normaal gesproken zou het hem ook gelukt zijn, maar vandaag was er iets anders. Soms gaf een paard het simpelweg op. Waarmee moest hij me bang maken, dat ie me pijn zou doen? Alles had ik gehad, het enige waar ik nog geen ervaring mee had, behalve het aankijken, was de dood en misschien keek ik die nu wel aan schoot er door mijn hoofd toen ik zijn blik weer opzocht. De blik in mijn ogen was nog steeds niet verandert, evenals de houding van mijn lichaam, maar nu was ik afwachtend, benieuwd welke acties en woorden hij nog meer voor me in petto had.

*of wil je dat ze wel bang word?

De merrie deed Achilles lachen. Haar zielige o zo emotieloze gedrag was enkel leuker en leuker voor hem. Op zijn zware brede hoeven verstapte Achilles zich langzaam en bleef haar recht aankijken. Haar vacht, wat ooit glanzend had moeten zijn zoals elke vacht van een merrie was dof geworden. Leek lusteloos. Geteisterd door littekens die haar verstrengelingen in dit leven benadrukte. Als Achilles nog een levende ziel had had hij zich waarschijnlijk schuldig voor de meid gevoeld. Maar dat had hij niet meer, hij was koud, hij had bruut zelfs toen hij nog levend was zijn ouders zonder spoor van berouw vermoord. En nu zocht hij zijn zusje. En hij zou Appolonia vinden. Al was dat het laatste wat hij ooit zou doen. Hij zou met zijn verleden afrekenen en nooit weer terugkeren naar die miserabele tijd.

'Ja, daar heb ik ingestaard en ik heb zelf mijn lot veranderd.' Klonk haar antwoord op haar beurt kil. Dat deed Achilles opkijken van het onderzoeken van haar wonden en littekens. Zijn oren bewogen geïntereseerd naar de merrie toe en wachtte rustig tot ze verder sprak. Dit leek een inleiding op een interesant verhaal. Een verhaal dat zijn verveling maar wat snel zou weghalen. En anders kon hij haar nog altijd wat meer littekens geven mocht ze hem vervelen. 'Ik weet genoeg van vertrouwen om te weten dat geen enkel paard te vertrouwen is.' Dat deed Achilles licht lachen. Ze wist dan misschien wel iets van vertrouwen, maar duidellijk nogsteeds niets van leven en dood. En het feit dat ze hier aan het randje van de dood zag. Maar ja, nietswetende paarden moesten ook rondlopen op deze aardbol. Anders was het hele leven niets anders als doodsaaie verhalen aanhoren van paarden die dachten dat ze alles wisten. En daar zou Achilles al veeste snel het veelste zat mee zijn.

Zacht schudde hij zijn hoofd en draaide zich weer in haar richting. Dit was gewoon bijna zonde van de marteltijd die hij haar kon geven. Maar natuurlijk was zijn innerlijke wil er weer om haar geestelijk te martelen voor hij haar lichamelijk zou aftuigen. "Je hebt werkelijk geen idee tegen wie jij het hebt. Ik zou maar bang worden als ik jou was kleine, bang worden en smeken om le leven." Zijn stem was ijskoud en zijn ogen gevaarlijk glinsterend. Ja, ze zou bang worden, in haar leven had ze nog niet het ergste gehad, maar na deze dag, na deze ontmoeting.. Zou ze er ongetwijveld wat meer littekens bij hebben. En zou haar leven weer anders zijn. Achilles was des duivels, bang worden zou ze. Anders zou het absoluut niet mooi voor haar aflopen.

-srry voor veelste late reactie D= me feels bad
en dat maakt me niet uit hoor wat jij liever wil-

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Zijn woorden en zijn houding maken me iets duidelijk en het dringt me door dat ik van deze kudde gehoord heb. Niet specifiek van de kudde, maar wel van de gevaren ervan, van de schimmen, bij de Blauwe Maan. En van de vele manieren van hun spelletjes om te krijgen wat ze willen en iets in mij maakte me vermoeden dat dit was waar ik nu mee te maken had. Echter had ik erover na gedacht, hoe het zou zijn om schim te zijn, niks te voelen, klaar te zijn met dat zielige gedoe. Mijn blik blijft in de zijne gehaakt, kil, doelloos en futloos. Alles wat ik zou doen of zeggen zou fout zijn. Of ik nou bang, boos, verdrietig of blij was. Was het ook zou zijn, hij zou het leuk vinden, voor hem was het ongetwijfeld een groot spel. Zou ik vluchten? Leuk, een spelletjes, uitdagen? Des te leuker, een uitdagende merrie. De reden dat mijn blik zwijgzaam in zijn ogen blijft hangen.

Wanneer ik zijn woorden hoor beginnen mijn ogen even te glinsteren, een kleine glinstering over zijn wooden en dat ik geen idee heb wie of wat hij is en dat ik moet smeken om mijn leven. Snel laat ik dit weer verdwijnen, dit was beangstigend en het deed me denken aan vroeger, maar ik was het zat om overal aan toe te geven. Ja, het maakte me kwaad en maakte dat ik hem wou uitdagen, maar ik wist dat het geen verschil zou maken, alles was leuk en een spel. En nu, was hij bezig met me tot waanzing drijven, ik had het meegemaakt. 'Je bent een schim en ik heb al teveel gesmeekt voor mijn leven om het nog eens te doen.' antwoord ik. Ongetwijfeld geen verstandig antwoord, maar niks zou verstandig zijn, zelfs zwijgen niet. Gevoel zit er echter niet in mijn woorden, het enige wat ik doe is reageren op zijn woorden.
* Maakt niet uit, moet wel weer ff in het verhaal komen, hihi.

'Je bent een schim en ik heb al teveel gesmeekt voor mijn leven om het nog eens te doen.' Die woorden maakte Achilles serieus. Recht keek hij de pintomerrie aan. "In een keer goed geraden war knap van je." Klonk zijn stem lichtelijk sarcastisch terwijl hij haar recht aan bleef kijken. Zijn oven ontoegankelijk en doods. Kil als altijd. Sinds al die jaren terug. De enigste keer dat hij echt voldoening had gevoeld. Het vermoorden van zijn ouders. Echter had zijn idiote zusje het overleefd. Maar ze was terug. Achilles kon het voelen. En hij zou haar uitschakelen. En daarmee de laatste band naar zijn verleden ook uitschakelen. Bij die gedachte begon hij zachtjes te lachen. Echter bract de geur van de merrie hem weer terug bijde werkelijkheid. Zacht zuchtte hij en keek haar met zijn kille ogen recht aanZ "Je denkt dat er niets erger kan in ke leven. Dat maakt je zorgeloos en onoplettend. Je kwam op de woorden van een vreemde hengst af alsof ik elke andere normale hengst zou zijn geweest. Lichtelijkdom nietwaar?" Klonk zijn stem snerend terwijl hij zacht begon te lachen. Ja ze had zich vlinm in de nesten gewerkt en daar had ze nog geen enkel idee van.

-lol ik ook hoor-

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Ik hoor zijn sarcastische stem en kijk hem strak aan. Knap geraden, tuurlijk. Met elk woord wat die uitspreekt bevestigd hij mijn vermoeden, ik had gelijk in dat hij een schim was, maar ik had nog meer gelijk in dat alles wat ik deed leuk voor hem zou zijn, een groot spel was het en of nou a of b deed, plezier zou hij er zeker in hebben. Bij het horen van zijn volgende woorden wend ik mijn blik even af, nadenkend. Kon het leven voor mij niet erger? Jawel, het kon nogmaals gebeuren. Had ik het ergste wat je je voor een merrie kon bedenken al meegemaakt? Ja, wat mij was overkomen kon niet meer overtroffen worden. Zat ik in de problemen en zou hij me dingen doen? Ja, en daar kreeg ik de rillingen van, bang en wetend voor wat er ongetwijfeld komen gaat. Zal ik dit hem laten zien? Nee, zeker niet. Ik richt mijn blik weer strak in de zijne. 'Als je mijn verhaal kent weet je dat ik alles al heb meegemaakt.' zeg ik strak, een toon in mijn stem duidelijk makend dat dit de waarheid is, dat ik het niet verzin. 'Dom is het ongetwijfeld, maar voor jou is toch alles leuk.' kop ik in, strak naar waarheid. Ik kon toch niks goed of fout doen in zijn ogen en dit bevestigd voor mij alleen maar dat ik niks kan doen en dat is de reden dat ik eerlijk antwoord geef. Ik was bang ja, maar ik was zo klaar met het bang zijn.

Achilles keek strak naar de merrie. Wat kon er gebeurd zijn met een mooie jonge meid als zij? Wat kon er gebeurd zijn dat ze zo gebroken en miserabel was. Achilles kon de antwoorden op zijn vraag zelf al invullen. Hij wist wat hengsten konden doen, zielen breken van de onschuld zelve. Achilles was niet zo veel anders. Hij genoot er absoluut van om de warmte van een merrie bij zich te voelen. Doch had hij nog nooit het tegen een merrie haar wil gedaan. Misschien dat zijn gedachten nu wel licht veranderd waren en hij ook wel de pijn van een merrie onder zich wou voelen. Doch hielt hij dat verlangen voor zich. Als Achilles een ding had geleerd was dat hoe verlangend het monster in hem ook was. Hij moest zichzelf bij elkaar houden. Hoewel er iets in hem ook Avanti wou overheersen wist de reus dat hem dat enkel de dood in zou jagen. En bovendien mocht hij Avanti wel. Nee, Achilles zou zichzelf blijven. En tijdens een blauwe maan? Ja dan zou het monster de vrije hand.

'Als je mijn verhaal kent weet je dat ik alles al heb meegemaakt.' Sprak ze strak. 'Dom is het ongetwijfeld, maar voor jou is toch alles leuk.' Achilles begon zacht te grinniken terwijl hij haar recht aankeek. "Het is bijna alsof je me kent." Glimlachte hij zacht terwijl hij de bonte merrie recht aankeek. Ja inderdaad ze vermaakte hem meer als de merrie zelf nog dacht. Ze was zo emotieloos zo kalm. Terwijl ze misschien enkel de verhalen kon en niets anders. "Met hoeveel denk je dat wij zijn schoonheid?" Hij lachte zacht terwijl hij haar recht bleef aankijken.

-hmm maybe leuk als andere schim er ook bij komt?
Of ander paard-

**Profile** Number of posts : 743

-voor ik ga anwoorden: ja leuk! Hihi, wil je een schim of gewoon paard? Enige die Lye'et kent zijn Falyn. E'ves of Quicer.-

-Haha mij maakt het niets uit hoor ^^

**Profile** Number of posts : 743

Lye'et
Already broken, already gone. Already know you're moving on

Mijn ogen blijven zich in de zijne doorboren. Het is bijna alsof je me kent. Ik knik langzaam zonder zijn blik los te laten. ´Ik ken geen schimmen, maar wel types als jij.´ kaats ik erin, ik was gevat vandaag en wist dat wat ik aan het doen was ontzettend gevaarlijk was. De angst zat echter dit keer diep verborgen, zo zat was ik alles. Met hoeveel denk je dat wij zijn? Ongetwijfeld veel, maar hardop zei ik het niet, terwijl ik zo bezig was met de schim voor me, zo diep was ik ook in gedachten verzonken. Alsof hij enig idee had, wat kon een schim anders doen, alleen of in een groep, wat mij toen nog niet was aangedaan? Het liefst wou ik er niet achter komen en het opnieuw meemaken wou ik zeker niet, maar welk antwoord ik zou geven, hij zou toch wel doen wat hij van plan is. Mijn ogen staren nog steeds in de zijne, maar een reactie komt er niet.

-Zeg het maar haha, houd het denk ik wel wat inspivoller-

**Profile**