Come out, come out, wherever you are

Gast **Profile**

DOMINO
alive or dead

Domino strekt haar lange hals en opent haar bloedrode ogen. Ze had haar hoofd lichtjes heen en weer geschud toen ze de hengst over de vlakte had zien stuiven, zijn benen brachten hem met gemak voort, gezien het formaat dat de hengst had. En met gemak haalde hij zijn prooi onder uit. Domino haar maag draaide zich lichtjes om toen ze zag hoe hij de merrie zonder aarzelen naar beneden haalde. Ze was zelf ook een vlees eter, maar haar vader had haar altijd geleerd om geen onschuldige wezen van het leven te beroven. Domino had het meerdere malen gedaan, simpel weg omdat ze wou voelen hoe het was. Maar het joeg geen adrealine door haar aderen, en eerlijk gezegd vond ze het ook een beetje laf. Totaal geen respect voor de natuur. Al had ze dat met meerdere dingen niet.. Ze had zichzelf in ieder geval voor genomen, om geen levende wezens weer op te eten. Ze kon weken teren op een lege maag, soms zelfs maanden. Ze was nu immers niet normaal, zoals de meeste paarden hier. Zij had vleugels, en tanden die vlees door midden konden rijgen. Haar ogen waren bloedrood, en haar rug zat onder de littekens. Domino was geen alledaagse verschijning, alles behalve dat zelf.

Ze stond daar naar de hengst te loeren van onder de schaduw van een boom, lichtjes droop het bloed nog van haar rug, van haar vleugels die net waren ingetrokken. Haar ademhaling is zwaar, het was een warme dag, en haar lichaam kon daar minder goed tegen. Domino haar oren gaan in haar hals, en langzaam komt haar gouden lichaam in beweging. Ondanks dat ze de grootte van de hengst niet kon evenaren, ze was zeker groot voor een merries doen. Haar zware ademhaling zou haar snel verraden, maar dit maakte werkelijk waar vrij weinig uit. De enige manier waarop Domino kon sterven, is wanneer er geen water meer door haar lichaam vloeit. En water had ze nodig, elk moment van de dag, haar bloedhete lichaam verbrande zo veel, dat ze meerdere malen op een dag langs een meer moest gaan. Uitdroging was het enige wat dodelijk was voor haar ras. Vervloekt door de zon.

Wanneer de ogen van de hengst de hare kruizen heft ze haar hoofd, haar korte blonde manen vliegen even omhoog, en strijken dan weer neer, met enkele plukken koppig overeind staand. "Hallo" haar stem was zacht, vrouwelijk, en vrij onschuldig. Haar rode ogen glijden over het lichaam van de hengst, ze had hem eerder ontmoet, ze had hem gekend tot in zijn diepste geheimen. Niet hier, maar ergens anders. Een klein grijnsje speelt rond haar lippen. Een zachte bries neemt haar staart mee, en laat de domino steentjes om haar hals lichtjes klapperen. Haar ranke lichaam komt tot stilstand, en met een uitdagende houding blijft ze vlak naast hem staan. Haar bloed hete vacht stoomde haast, en was voelbaar voor ieder in haar buurt. Ze was niet van zijn soort, maar ze was wel een van de vele monsters die overal rond liepen.

Come out, come out, wherever you are Dy12ed

Hij strekte zijn hoeven zo ver mogelijk voor zich uit. Een kracht die onbeschrijfelijk was nam langzaam bezit van zijn lichaam, een drang naar meer werd groter. De dag voor blauwe maan en Avanti was nu al niet te stuiten. Hij stoof tussen de bomen door, zijn oren gespitst naar een jonge merrie die voor hem uit rende. Ze had een grote voorsprong maar hoelang kon ze die voorsprong houden? Zijn gitzwarte lichaam werd getekend door lange witte littekens en achter zijn maantop keken zijn paarse ogen met arrogantie en killheid toe. Er lag een voldoening in zijn blik die niemand echt kon vatten. De merrie stoof het veld op en Avanti blikte kort naar de hemel voor ook hij vantussen de bomen kwam. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en gooide zijn oren plat terwijl hij aan onvoorstelbare snelheid om de merrie inliep en dan ...

Hij sprong naar voor, zette zijn lange scherpe hoektanden in haar hals en haalde haar neer tegen de grond. Zijn zware behaarde hoeven gaven de genadeslag en met een valse grijns keek hij naar de kudde enkele honderd meters verder. Hij daagde ze uit, wie wou de volgende zijn. Hij boog zijn hals en deed zich te goed aan haar vlees en bloed. Water en gras was er enkel in tijden van nood, Avanti was een vleeseter. Hij hunkerde achter het bloed van onschuldigen. Dat was de eeuwige haat die hem steeds weer achtervolgd. Hij sperde zijn neusgaten en zijn hoofd schoot in de lucht. Zijn oren glijden weer langzaam weg en zijn paarse ogen glijden langs het bos. Hij rook iets en hij hoorde een ademhaling. De geur kwam hem bekend voor, alsof hij er jaren met had samengeleefd maar het toch weer zo onbereikbaar was. Hij strijkt zijn bebloede neus langs zijn voorbeen en zet zijn lichaam in een actieve draf terug richting het bos en daar ... bloedrode ogen.

Avanti wist niet wat hij eerst moest doen. Bang zijn omdat hij haar zo gemakkelijk zou kunnen neerhalen nu de blauwe maan macht over hem nam of gerustgesteld zijn omdat ze meer was dan een paard. Ze was snel, onbeschrijfelijk snel en naast dat had ze een stel vleugels die hij bij nog geen ander paard had gezien. Zijn oren spitsten zich aanzienlijk lang en een vage verbazing is zichtbaar in zijn paarse ogen. Hoelang was het geleden? Jaren? Ze was de enige die Avanti nog wat gezond verstand kon bijbrengen maar naast dat was ze ook zijn perfecte parnter in crime. Ze konden samen grootste dingen doen maar ze konden ook de grootste rivalen zijn. Haar begroeting, zo zacht en bekend. Zijn paarse ogen glijden van haar bloedrode ogen weg en volgen de weg langs haar goudkleurige hals, witte manen en de littekens die bloeden op haar rug. Toen hij er zeker van was dat het haar was, de merrie uit zijn verleden kwam hij weer praktisch ter zake. Er komt een oprechte glimlach op zijn lippen voor hij haar een dodelijke blik schenkt. 'Je komt ongelegen.' Hij richtte zijn blik kort naar de hemel duidend op de blauwe maan. Toen hij haar weer aankeek schudde hij zijn hoofd en greens vals. 'Dag Domino.' Begroette hij haar met een oprechte klank van kalmte en rust ...

Leader Shade

Gast **Profile**

DOMINO
alive or dead

Een grijns was vast geplakt op haar lippen, met haar rode ogen volgt ze elke beweging die hij maakt. Misschien was Domino anders, maar ergens overlapte hun vloek, Avantie vervloekt door de volle maan, Domano door de zon. Avanti kreeg echter een ongelooflijke kracht die niet te meten viel, Domino ervoer zo een pijn als ze de zon in stapte, maar eveneens gaf het haar de mogelijkheid om te gaan en staan waar ze wilde. Ze vroeg zich af wat er zou gebeuren als de twee dingen zich zouden mengen, een grijns siert haar lippen en ze stapt geamuseerd uit de schaduwen. Het geluid van brekende botten vult de lucht, en haar huid word open gereten door de gigantische vleugels die druipend van het bloed open geslagen worden. Een kreet van pijn verlaat haar lippen, maar ergens voelde het net zo vertrouwd, net zo fijn als elk ander gevoel.

Haar stomende vacht was weer één van de tegenstellingen met Avanti, zijn vacht was zo koud als een dier dat niet leefde. Zonder ook maar een waarschuwing te geven duwt Domino brutaal haar volledige lichaam tegen het zijne, haar bloedhete lichaam werd ergens lichtjes afgekoeld door het zijne, en het voelde fijn om niet direct iemand te hebben die van haar weg trok. Ze drukt brutaal haar lippen tegen zijn oor, waardoor haar woorden niet meer dan een fluistering zijn. 'Heb je me gemist grote jongen?' Ze grijnst breed en danst van hem vandaan, haar ranke maar gespierde lichaam blinkt in het zonlicht. Sommige konden Domino niet onderscheidden als merrie, en dat was vrij logisch, haar kapsel was kort en haar lichaam was groot en jongensachtig recht, niet vol en wulps als een merrie. Toch had ze iets mysterieus, iets gevaarlijks dat aantrekkelijk kon zijn als je goed kijkt.

Avanti blijft enkele tellen naar de grijns om haar lippen kijken voor deze zich automatisch overzet tot zijn lippen. Elk hun vloek, elk hun eigen last van het leven die ze samen deelden. Ookal had Avanti voor dit alles gekozen. Zijn lichaam gevuld met haat had oprecht voor dit leven gekozen omdat niets anders, zelf de dood, hem niet kon schelen. Hij wou niets meer dan gewoon alles najagen in de hoop dat het zijn woede en haat zou temperen maar integendeel, het maakte de hele boel alleen maar een stuk erger. Domino had hier niet voor gekozen, ze was echt wel vervloekt al was ze een schoonheid op zich. Ze had niet te kiezen wat ze ermee deed, ze had het te accepteren en ermee om te gaan iedere dag van iedere maand van ieder jaar. Ze had het dus technisch gezien een stuk moeilijker dan Avanti want die deed toch enkel alles in blinde haat.

Als ze uit de schaduw stapt volgen de paarse ogen haar lichaam. Ze blijven hangen op haar rug waar enkele akelig scheurende geluiden zich losmaken. Avanti zou het plezier vinden, het geluid van scheurende huid te horen maar dit ... bij Domino. Het maakte hem lichtelijk misselijk van binnen om er enkel maar naar te kijken. Ze hoorde haar gil van pijn maar hield zichzelf perfect beheerst om geen medelijden te krijgen. Ookal bracht het zoveel pijn met zich mee, toch, ze wist dat dit het meest vertrouwde was voor Domino. Moesten de vleugels er niet zijn dan zou ze er erom treuren. Dat was Avanti vrij zeker, net als hij zou treuren moest er geen blauwe maan meer zijn.

Zijn paarse ogen volgde de omtrekken van haar lange vleugels voor er een herkenbare twinkel in zijn ogen oplicht. Hij grijnst vals en blikt terug op haar bloedrode ogen. Toen haar lichaam brutaal tegen het zijne kwam kroop een rilling door al zijn zenuwen. Haar lichaam, in tegenstelling tot zijn koude lichaam, was bloedheet. Ergens deed het deugd en hij was bij dat bloedhete te voelen zo dicht bij hem. Had hij haar gemist? Waarschijnlijk wel maar zou hij er ook voor uitkomen? Alsof ze zijn gedachten kon lezen hoorde hij haar stem tegen zijn oor. Ze schieten naar voor en hij grijnst breed, de gevaarlijke twinkel in zijn paarse ogen. 'Alsof ik je zou kunnen vergeten.' Was zijn ene veelbelovende antwoord. Zijn neus strijkt in een kort gebaar langs haar hals terwijl hij haar warmte opschrokt aslof hij er een grote nood aan had. 'En waar heb je allemaal gezeten?' Vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij achter haar aanwandeld, weliswaar het schaduw opnemend. Hij was niet graag degene die in de zon liep, nooit geweest trouwens...

Leader Shade

Gast **Profile**

DOMINO
alive or dead

Alsof hij haar zou kunnen vergeten. De woorden doen haar goed, maar waren net iets te sentimenteel voor haar doen. Ze grijnst haar tanden bloot en warme dampen verlaten haar lippen, zo nu en dan kon je haar vergelijken met een vuurspuwende draak, vurig was ze van karakter. Domino geniet van de blik in de ogen van de zwarte hengst en volgt hem in elke beweging die hij maakt. Haar zachte blonde manen hangen voor haar donkere rode ogen, maar ze wist zeker dat Avanti haar ogen kon zien, Avanti had altijd recht in haar ziel gekeken, hij had haar doorgrond en wist wat ze voelde, hij was de enige die ze oprecht haar vriend durfde te noemen, hoewel ze dat nooit van haar leven zou doen. Ze heft haar ranke hoofd en steekt haar neus een tikkeltje arrogant de lucht in. 'None of your damn business' Ze likt haar lippen af en een zacht sissend geluid komt van haar huid. Ze grijnst en slaat een enkele keer met haar staart, ze haatte de hitte van de zomer, het maakte het nog ondraaglijker.

Wanneer Avanti de schaduwen in stapt twijfelt ze geen seconde en kreunt voldaan wanneer de vleugels weer verborgen onder haar huid zitten. De diepe rode littekens druipen van het bloed en ze bijt op haar onderlip om de pijn te onderdrukken. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om geen pijn te voelen, het zou heerlijk zijn in haar toestand. Haar met bloed doordrenkte ogen volgen Avanti en ze duwt haar neus brutaal tegen zijn hals, schuurt deze langs zijn kaak en zet haar tanden in zijn hals. Ze hield er van om de grote zwarte hengst tot de grens te duwen, om dan de volledige laag over zich heen te krijgen, ze vond het heerlijk om een gevecht met hem aan te gaan, wetend dat geen van beide ooit zou winnen of verliezen. Domino was onsterfelijk, met of zonder maan, en Avanti was zo krachtig dat Domino hem nooit zou kunnen inmaken, maar verdedigen ging haar prima af.

Ze grijnst en strekt haar lange gouden hals, haar blonde manen steken koppig alle kanten op. 'Vertel me lieverd, bijt je me nu of wacht je tot ik heb verteld wat ik allemaal heb uitgespookt, want geloof me dat ga je niet leuk vinden' Opnieuw bijt ze op haar onderlip en vestigt haar blik in de zijne, hete vurige ogen die verlangde dat Avanti haar dat zou geven wat ze wilde, dat de pijn zou stoppen. De pijn die ze van haar geboorte af aan al had gekend.

Ze wist dat Avanti niet altijd zo was geweest, maar hij was altijd al kwaadaardig geweest, liever slecht dan goed. Het viel niet te ontkennen dat hij zeker zijn goede kanten had, Domino had zich er zelfs een keer op betrapt te denken aan een leven samen te beginnen. Maar die gedachtes had ze al snel aan de kant geschoven, en daarna had ze nooit meer toegestaan er aan te denken. Geen van beide was zo iets waard, niks op deze aarde zou het verdienen om met één van hun monster opgescheept te zitten. Nadat ze te horen had gekregen dat Avanti deze taak als schim op zich had genomen was ze even van de aardbol verdwenen, ze vond het moeilijk om te zien hoe de hengst vervloekt was, en hoe hij daar voor had gekozen, terwijl zij er aan verbonden zat maar er niks aan kon doen. Later besefte ze pas dat de pijn veel dieper zat bij hem, en dit zijn drug was om alles te vergeten, het intrigeerde haar en ze hunkerde naar iets van hetzelfde medicijn. Daarom snijd ze hem nu de pas af en duwt haar borst tegen de zijne. 'Ik meen het, maak me zoals jou' Haar ogen zijn kil, maar verlangend. Ze was de zijne, was ze altijd al geweest en nu wilde ze het zelfde lot als hem, en onder hem dienen.

Jennifer schreef:

Avanti maakte zichzelf één met het duister. Het donker van zijn bossen slokte hem op in al zijn pracht en praal. Zijn vervloekte paarse ogen lichtten op met hun hebberige en arrogante schijn. In een seconde, de stap van het licht naar het donker, bracht Avanti meteen in betere sferen. Het leek alsof de zon de zon een druk op hem uitoefende waardoor hij meteen die betere en goede hengst leek. Hier in de schaduw was hij al even angstaanjagend als anders, zijn territorium, zijn jachtgebied en ieder die zich erop waagde was gedoemd. Nu de blauwe maan er was voelde hij een zekere adrenaline door zijn aders gieren. De spieren onder zijn gitzwarte vacht leken te trillen, klaar voor het jachtpatroon waar Avanti zo was op gesteld aan te nemen. En het was moeilijk, moeilijk om zich te concentreren op de simpele dingen die Domino zei, om maar te zwijgen over het bloed dat over haar rug liep van haar net ingetrokken vleugels.

Bij haar woorden komt een valse grijns op zijn lippen, wie was hij ook om het te vragen. Hij had nooit intresse gehad in andere hun vakantie uitjes of trips naar wat ze noemde "het betere leven". Maar bij Domino was het altijd al anders geweest, hij kon het geen bezorgdheid of liefde noemen want het waren gevoelens die hij nooit zou leren kennen, nooit zou toegeven. Maar Domino zou hij beschermen ... was dat dan geen liefde? Avanti weigerde ieder gedacht aan liefde, vriendschap en medelijden te vermijden maar bij haar leek het soms onmogelijk, vroeger dan toch. Nu hij schim was werden die zwakke gevoelens nog meer naar de achtergrond gedrukt.

Als hij haar neus voelt schuren en vervolgens haar tanden in zijn hals voelt zinken glijden zijn oren met de grootste dreiging plat. Hij draaide zich beet ha kant uit en klapte zijn scherpe hoektanden voor haar neus dicht. 'Let op wie je bijt lieverd!' Siste hij waarschuwend. Het was niet de ideale moment om Avanti uit te dagen, zeker niet nu hij eigenlijk volop aan het jagen moest zijn. Ze waren nooit geduchte tegenstanders geweest, ze konden in een gevecht tegenover elkaar niet winnen. Ze waren zo gelijk dat het prachtig was. Beide totaal verschillend maar een exacte kopie in hun vechtlust, kracht en brutaliteit. Bij haar woorden schieten zijn oren kort naar voor waarna hij minachtig snoof en zijn hoofd in de lucht stak. Zijn zwarte maantop gleed langs zijn paarse ogen waardoor hij even helemaal onzichtbaar was voor ieder dier buiten Domino. Hij wou even weer een rotopmerking haar kant op gooien maar zweeg gewoon en gaf haar een korte blik voor hij doorstapte.

Toen ze hem de pas afsneed bleef hij staan en gooide zijn oren waarschuwend plat. Hij voelde het bloed met kleine druppeltjes van zijn hals glijden maar het deed hem geen pijn, nog werkte het op zijn systeem. Hij kon niet sterven, al bloedde hij dood. Bij haar woorden werden zijn paarse ogen kort wat groter. Hij schudde zijn hoofd zodat zijn maantop wegviel en staarde haar onderzoekend aan. Domino had het nooit goed gevonden, ze had nooit ingestemd met het pad dat hij bewandeld en ze kon hem niet tegenhouden. Ze bracht wel tot rede, tot bedaren maar ze kon nooit de diepe kuil vullen. Net als het omgekeerd was, hij kon haar niet helpen met haar vloek, enkel maar ondersteunen. Hij staarde lange tijd in haar bloedrode ogen voor zijn ogen naar de wonden op haar rug gleden. Het leek een aanlokkend idee om haar aan zijn zijde te hebben. Ze zouden onoverwinnelijk zijn, het zou prachtig zijn, een ideaal. 'Waarom?' Vroeg hij kortaf. Hij tikte zijn neus bruut tegen de hare en wandelde weer verder terwijl hij nadacht over haar woorden. 'Waarom zou ik je met nog een vloek opzadelen. Je bent onsterfelijk domino, waarom zou je onder de blauwe maan willen leven als je al genoeg lasten hebt.' Hij wou niet egoistisch zijn door te zeggen dat ze dit deed voor hem want het was niet zo. Voor de pijn? Zou ze het daarom doen? Had ze zoveel pijn iedere keer de zon haar gouden lichaam belichtte ...

Leader Shade

Gast **Profile**

perfectperfection schreef:

DOMINO
alive or dead

Een geergerde zucht verlaat haar lippen, Avanti ging niet eens in op haar verzoek, het enige dat hij deed was langs haar heen stappen en vragen waarom. Ze legt haar oren plat in haar nek en draaft enkele passen vooruit, zodat ze weer oog in oog met hem kwam te staan. 'Jij weet net zo goed als ik dat geen van ons ooit een plekje op deze verrotte aarde zal vinden, het enige dat ik je vraag is om die verdomde pijn van me af te nemen!' Haar stem bereikt een punt waarop ze bijna tegen hem staat te schreeuwen. Haar ogen boren zich in de zijne, haar neusgaten wijd open gesperd, de adrenaline gierde door haar aderen. Ze was niet van plan om zo makkelijk over zich heen te laten lopen, na al die jaren dat ze in haar eentje had rond gestruind had ze toch wel gehoopt op een betere reünie. Een reeks aan vloeken verlaat haar lippen en scheldend stapt ze weer voor hem uit. Ergens had ze ook wel verwacht dat hij er niet op in zou gaan, maar die gedachte wilde ze liever vergeten.

Maar uiteindelijk liet het haar niet meer los, wilde hij haar niet zoals hem maken omdat hij haar dat niet wilde aan doen? Ze briest nijdig en richt haar hete ogen weer op Avanti, maar dit maal kalmeert ze en komt tot zichzelf. Ze overbrugt de afstand en schuurt haar neus langs zijn hals. 'Zou je me niet als één van je slaafjes willen hebben?' Een brede grijns siert haar lippen. 'Mag je doen en laten wat je met me wilt-' ze likt haar lippen af en boort haar ogen in de zijne.

* sorry even iets minder

Avanti liet zijn gedachten voor eens wegdwalen, niet voor zichzelf maar voor Domino. Voor eens probeerde hij te denken wat goed was voor een ander, voor haar. Ze was de enige die iets in hem losmaakt, iets goed en het was al niet zo groot. Bij haar maakte hij zich geen zorgen om de consequenten want als ze ruzie maakten, dan kwamen ze uiteindelijk toch weer terug. Ze waren het perfecte evenwicht dat tergelijk zo verdomd kon zijn. Hij luisterde naar haar woorden maar bleef zijn paarse ogen op de weg voor hen richten. Bij het laatste "haal de verdomde pijn weg" verstijfde hij even. Het leek of zijn stap plots werd onderbroken en dan weer vloeiend verder ging in zijn normale routine van snelheid en kracht. Pijn, ze had pijn en ze wou haar ziel aan de duivel geven om die pijn weg te nemen. Hij zou het haar nooit toelaten, niet zonder dat hij de leiding had over haar leven. Maar in dit geval had hij wel de leiding ...

Hij bleef stilstaan en keek haar met een neutrale blik aan terwijl ze te keer ging tegen hem. Soms gingen zijn oren plat maar het meest van de tijd stonden ze flauw naar achter gericht. De woede en nijdigheid was zo eigen aan haar en de kalmte die daaruit voorvloeidde al even erg. Avanti zou nooit zo snel weer rustig kunnen worden, bij hem zou het eerst drie slachtoffers en een hoop ellende veroorzaken voor hij er ook maar aan dacht rustig te worden. Hij liep rap op hete kolen, was kort van lont.

Bij haar vraag gaan zijn oren weer plat. Hij dacht er niet aan om haar te misbruiken of als slaafje te aanzien. Hij kon het gewoon niet bij zich opbrengen haar pijn te doen ... wat hij zou doen als hij niet op haar verzoek zou ingaan. Het was ongelofelijk verleidelijk en uiteindelijk kon hij ook niet anders. De beste manier om elkaar te beschermen was door aan dezelfde kant te staan en dat ging niet als Domino als Loner door het leven ging. Hij wou ook niet dat iemand te zien ging krijgen wat hij daadwerkelijk om haar gaf. Hij grijnst gemeen bij haar opmerking en maakt een vaag instemmend geluid. Zijn paarse ogen glijden over haar bijna witte manen en gouden vacht voor ze weer naar haar rode ogen gaan. 'Goed.' Sprak hij uiteindelijk. 'Als ik hiermee je kan helpen met plezier ...' Zijn stem dreef weg en er kwam een valse glimlach op zijn lippen. 'En bij mij is plezier een lang uitegerekt begrip.' Siste hij. Zijn neus glijd langs haar wang voor hij opkijkt naar de blauwe maan aan de hemel. Zijn grote hoektanden glijden kort over zijn lippen. 'Je weet het zeker? Er is geen weg terug en het dodenpad. Weet je zeker dat je je hele leven naast mij wilt doorbrengen met alle voor en nadelen erbij?' Hij grinnikte geamuseerd en schudde zijn brede hals ...

Leader Shade

Gast **Profile**

DOMINO
alive or dead

Het blanke maanlicht schijnt op haar gouden vacht en laat haar blinken in de nacht. Domino was nooit knap geweest, niet op de manier als de meeste merrie's hier. Haar lichaam was niet vol en wulps, haar manen waren niet lang en golvend. Haar ogen hadden niet die glinstering, en rond haar lippen was er geen lach te vinden. Haar lichaam leek meer op dat van een hengst, ook al stond ze hoog op haar benen en had ze een lange gekrulde hals. Haar manen waren kort en gehavend en haar lichaam was bezaaid met littekens. Uit haar oren waren happen genomen, en aan de linkerkant mistte zelfs een hele punt. Desondanks hield ze van haar lichaam, en ze zou het voor geen goud willen ruilen. Zelfs niet als ze daarmee Avanti over zou kunnen halen. Diep van binnen wist ze dat Avanti nooit van gewone merrie's heeft gehouden, maar eveneens zou hij zich nooit aan haar vergrijpen. Iets waar ze zich gekwetst en geliefd door voelde. Het deed haar beseffen dat hij wel degelijk om haar gaf, en dat maakte haar angstig pissig en vreselijk geïrriteerd. Aan de andere kant voelde ze zich gekwetst omdat hij haar nooit zou bekijken zoals hij andere merrie's bekeek, ze had zijn blik wel gezien, zoals die verlekkerd over de lange benen van een merrie konden glijden.

Ze had altijd haar ogen af gewend, hem zijn gang laten gaan, uiteindelijk boeide het haar toch geen flikker. En meestal vergat ze het weer voor ze er uitgebreid over na kon denken. Daarnaast had Domino ook enig gezelschap van het andere geslacht gehad, ze had een korte relatie gehad met een merrie, ze had zich altijd aangetrokken gevoeld tot haar eigen geslacht, maar ze had ook enkele korte relatie's met hengsten gehad, wat uiteindelijk altijd dood liep en ze tot gek werd verklaard. Een zieke grijns siert haar lippen wanneer ze haar ogen weer op Avanti vestigt. Avanti kende haar, hij wist wat haar lichaam kon, ze kon in elk levens wezen veranderen, ten kosten van haar stembanden en nog enkele andere bijkomstigheden. Haar vader kon ondertussen waarschijnlijk niet meer praten. Ze had de mogelijkheid om van een wolf in een arend te veranderen en weer terug, maar uiteindelijk zou ze altijd terug keren als een paard, het was haar geboortevorm en die hield ze altijd aan. Daarnaast maakte ze nooit gebruik van deze krachten, behalve een enkele keer toen ze haar achterbenen in de klauwen van een arend had laten veranderen en haar vleugels had gespreid om een merrie beet te pakken en van een klif te gooien. Toevallig de merrie waar ze een relatie mee had gehad.

Ze likt haar lippen af en schuurt haar neus langs de hals van Avanti, haar ogen uitdagend flikkerend in het blanke maanlicht. Ze was meer dan bereid zijn slaafje te zijn, ze zou alles voor hem doen, maar daar tegen over zou hij ook alles voor haar doen. Avanti wist dat Domino nooit ondergeschikt aan hem zou staan, ze zou nooit zijn pad dwars bomen, nooit zijn vertrouwen beschamen. En ze zou klakkeloos klusjes voor hem op knappen, maar hij zou weten dat ze hem altijd als haar partner zou zien, en nooit als leider. Ze grijnst uitdagend en drukt een kus achter zijn oor. 'Give it to me, big boy' haar woorden zijn niet meer dan een fluistering en hangen in de gespannen lucht.

Avanti's oren schieten naar als hij een merrie met veulen het bos uit ziet schieten. Hij springt naar voor, zijn hoeven planten zich in de aarde toen hij ook zijn kracht weer afremde omdat hij bij Domino was. Zijn prooi huppelde weg en Avanti keek het nijdig na. Moeder en veulen, de perfecte balans van liefde. Hij haatte de paarden die met liefde waren grootgebracht of zelf maar waren geboren. Hij had het nooit gekend, werd na een week verstoten terwijl Alvaro van zijn wrede leventje bij moeder en vader lief mocht genieten. Dat maakte het grootste verschil, de manier waarop je werd groot gebracht. Hun ouders waren slecht maar ongetwijfeld hadden ze Alvaro iets van liefde gegeven, dat kon niet anders of hij moest heel zwak zijn. Avanti had sinds zijn jonge jaartjes zo'n haat en woede gecreëerd dat hij gewoon niet anders meer kon denken. Hij was verblind door een haat die niemand echt kon begrijpen. En dat maakte hem de koelbloedige duivel die hij nu was.

'Like you wish dear.' Fluisterde hij over zijn lippen. Nu kwam zijn favoriete moment, het moment dat Avanti haar onder de blauwe maan zou bijten en Domino een lange martelende pijn zo meemaken. Lang, het leek eeuwen te duren maar eigenlijk was het niet meer dan vijf minuten waarin de blauwe maan het lichaam jong, fit en volpropte met de drang naar moorden en bloed. Maar wou hij die pijn zien in de bloedrode ogen van Domino, hij had veel van haar pijn gezien maar dit was anders. Dit was niet je lijf die openscheurde om vleugels hun vrijheid te schenken. Die was een drukkende pijn die je bijna deed gillen. Hijzelf kende het gevoel, het deed zijn haren ervan rechtstaan.

Zonder ook maar enig teken of waarschuwing te geven schoot de schim naar voor. De kracht die vier maal sterker was bij blauwe maan beukte op hetjonge lichaam van Domino in. Ze viel tegen de grond en Avanti plante zijn hoef tegen haar gouden hals en boorde zijn scherpe hoektanden met enorm veel geweld recht haar hals en slagader binnen waar het gif zijn werk zou doen. Het bloed druppelt langs haar palomino lichaam en tevreden trekt Avanti zich terug, zijn rijk was er weer eentje rijker. Hij liet zijn neus langs haar wang glijden tot bij haar oor. 'Welkom in mijn rijk soldaat.' Of was het nu slaaf? Hij grinnikte en nam zijn plaats in tussen de bomen waar hij met een toekeek hoe haar lichaam de transformatie aannam. Zijn blik stond zo neutraal als graniet terwijl hij toekeek naar haar pijn. Een zweem van een glimlach lag om zijn lippen terwijl zijn Domino bevestigend de zijne werd ...
°Welcome bij de schimmies. =D

Leader Shade

Gast **Profile**

DOMINO
alive or dead

De pijn was vreselijk, het voelde alsof beestje onder haar huid door kropen en haar van binnen uit op vraten. Een heet gevoel, als dat van vuur schroeit zich door haar aderen en ze voel hoe het gif zich verspreid door haar aderen. Haar pupillen worden groot en haar ademhaling zwaar, ze proeft het zure gal achter in haar keel en voelt hoe de groeiende scherpe hoektanden haar onderlip doorboren. Ze sluit haar ogen en voelt hoe haar huid lijkt weg te branden, hoe ze het gevoel krijgt geen poot meer te kunnen verzetten. Ze voelde zich zwak en machteloos, een gevoel dat ze nog nooit eerder had gevoelt. Ze is met stomheid geslagen en geen enkel woord verlaat haar lippen, een gil blijft uitgesloten en niet eens een vloek bevuilt de lucht.

Het duurt misschien maar twee minuten maar de pijn is ondraaglijk en lijkt voor uren door te gaan. Haar bloedrode ogen openen zich weer en daar vind ze de blik van Avanti, de paarse ogen die haar plezierig aanstaren. Hij joeg haar een rilling over haar ruggengraat, zijn ogen waren prachtig maar dodelijk. Je kon er in verdrinken als je niet op paste, en voor je het zou weten werd je gerijgt aan zijn tanden. Ze grijnst en hapt naar zijn neus, en komt overeind, waardoor zijn hoef automatisch van haar keel word verwijderd. Het viel niet te ontkennen dat de jonge merrie een grote kracht bezat, niet alleen door het schimmenbloed, maar ook door haar eigen vloek. Ze kon Avanti's hoef van haar keel krijgen, maar eveneens wist ze dat hij haar niet voor zijn plezier tegen de grond aan had gedrukt. Als hij haar had los gelaten was ze waarschijnlijk door het lint gegaan.

Nu de pijn uit haar aderen stroomde keerde ze weer terug naar haar oude ik, ze voelde zich niet speciaal of vernieuwd. Het was geen nieuwe gevoel dat haar lichaam teisterde. Maar er was één ding dat anders was, de pijn was weg. Een diepe kreun verlaat haar lippen en ze sluit haar ogen voor een moment genietend. De pijn was weg, ze kon zich normaal bewegen zonder dat haar lichaam haar teisterde. Wanneer ze haar bloed doorlopen opent kijkt ze diep in de ogen van de hengst. 'Ik zal je niet teleur stellen grote jongen' Ze grijnst en duwt haar neus ruw tegen zijn hals aan, haar ranke lichaam kort heel dicht bij het zijne.

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Hij voelde hoe iedere zenuw in zijn lichaam op het maximum gespannen was. Hoe zijn hersenen de prikkels doorgaven van haar hart dat te snel klopte onder de pijn. Bijna zou het gevoel hem bekruipen hem verassen met hun zachtheid en medeleven maar hij was de meester over zijn eigen lichaam en hij wist ieder goed gevoel de afgrond in de duwen. Toch, toekijken naar Domino die met pijn omging was iets dat hij nooit graag had gedaan. Zelf al die jaren geleden, terwijl hun leven zo onbekommerd was, terwijl Avanti nog steeds zo hard op zoek was naar zijn ware roeping tussen alle moorden door had Domino hem als enige gerust gesteld met haar woorden. Ze wist hoe zwaar zijn leven was, een last die met de blauwe maan van zijn schouders gevallen was, en hij wist hoe zwaar het hare was. Maar ook nu werd haar vloek getemperd door de zijne. Hij deelde zijn leven met de enige waarmee hij iets zou delen ... Domino. En dat maakte hem op dit moment nog meer machtslustiger dan ooit.

De kracht waarmee ze recht kwam deed hem vals glimlachen. Hij wist meer over haar dan iemand ooit kon dromen. Ze hadden ontelbare gevechten gehad. Zijn paarse ogen gleden over zijn schouder naar het drie littekens die rafelig over zijn rechterschouder liepen. Zijn enig litteken van haar en het enige dat hem koelbloedig de verliezersput in gedreven had. Maar iedere keer hij de drie littekens afkomstig van haar klauw, die ze zo nu en dan eens gebruikte, zag moest hij glimlachen. Die goede oude tijd. Zijn paarse ogen glijden weer terug naar, het waarschijnlijkst, meest vertrouwde naast zijn broer in zijn leven. De aders rondom haar ogen zijn extra gespannen, hij hoorde haar hart nog steeds als een razende tekeer gaan alhoewel ... langzaamaan hoorde hij het verkalmen tot het uiteindelijk zijn eigen ritmische geklop weer aannam.

Bij haar woorden schoten zijn paarse ogen kort over haar lichaam, de glimlach, zo hebberig en arrogant bekroop weer zijn lippen. Er gaat een huivering door zijn lichaam als haar hete neus zijn hals bereikt, haar lichaam zo vlakbij is. Voelde het enkel maar wat koeler aan of was het echt koeler? Toch, ze voelde nog altijd abnormaal warm, net als hij abnormaal fris aanvoelde. 'Hoe komt het dat jij, degene die me altijd zo verafschuwde om mijn willekeurige daden op onschuldigen, kiest voor een leven veel bruter dan het mijne ooit was?' Het was een vraag die al de hele tijd lag te dobberen. Domino had altijd afkeurend met haar tong geklakt als Avanti weer maar eens een moord had gepleegd op iets onschuldigs ... en nu ... nu koos ze dat leven zo direct. Was het echt de pijn of was ze veranderd in een zin die haar nog beheerlijker maakte da ze al was ...

Gast **Profile**

DOMINO
alive or dead

Zijn woorden komen uit het niets en Domino is met stomheid geslagen. Ze vloekt uitbundig en drukt haar oren plat in haar nek. Ze wist niet waarom ze het wilde, het was waar, ze was nooit één van de monsters geweest die onschuldigen voor niks zou vermoorden. Het had niet in haar bloed gezeten, haar ouders hadden haar wat dat betreft goed opgevoed. Maar ze kon er niks aan doen dat ze vreselijk pissig werd als ze terug denkt aan vroeger. Misschien waren haar ouders verliefd en wilde ze niks liever dan een veulen. Maar Domino zat de rest van haar eindeloze leven vast in dit vervloekt lichaam en ze werd en woedend van. Ze had al meerdere malen de nijging gehad om wraak te nemen op haar vader, hij was immers degene die haar het vervloekte bloed had gegeven. Maar ze had het simpel weg niet gekund, daarvoor had ze nog te veel om hen gegeven. Maar het bleef aan haar knagen, en nooit zou ze begrijpen hoe Salubrious had toe kunnen staan een monster als haar op de wereld te zetten.

Het was immers pas een jaar geleden dat de knop bij Domino was om gegaan. Zoals ik al eerder had verteld heeft ze een korte, maar vurige relatie met een merrie gehad. Er kwam vooral veel geschreeuw bij kijken dat uiteindelijk werd opgelost als één van beide de ander verleidde. Het was een relatie met veel geweld en veel jaloezie, Domino had veel van de merrie gehouden houdt ze zich nog altijd voor, maar ze had haar ook diep gehaat. De merrie was vreemd gegaan en had een hengst een prachtig veulen geschonken. Domino was door het lint gegaan en had haar de huid vol gescholden. De hengst had het veulen beschermd, maar had de merrie aan haar lot over gelaten. Domino had haar kans gegrepen en haar van een klif af gegooid. Haar mooie zwarte lichaam was aan stukken gereten op de koude rotsen en Domino had in de bloederige chaos haar nacht door gebracht.

Ze wist dat ze nooit haar krachten zou kunnen beheersen, ze was simpelweg een tijdbom die op het punt stond te ontploffen. En het voelde voor haar beter om zich er gewoon bij neer te leggen dat ze niet goed was, en nooit goed zou zijn. Haar leven was vervloekt begonnen, en zo zou het eeuwig voort duren. 'Alsof het jou ook maar een flikker scheelt wat mij er toe heeft gezet' Bijt ze hem toe. 'Verdomme Avanti, alsof ik overal verantwoording voor moet af leggen' Haar ogen flikkeren heet en pissig kijkt ze hem aan. Ze likt haar lippen af en haar woede smelt als sneeuw voor de zon, ze duwt haar neus tegen zijn flank en zet haar tanden kort in zijn staart, haar ogen uitdagend flikkerend. 'Ik wil me niet langer onschuldig voor doen, ik weet wat voor monster ik ben. En ik ben klaar er voor uit te komen. Nu blij grote jongen?' Ze grijnst en drukt haar lippen kort tegen zijn hals. Ondanks dat ze nooit een dergelijke fysieke daad hadden gedaan, Domino was altijd vrij uitbundig geweest met haar acties richting hem. Soms was ze gewelddadig en kon ze hem wel aan haar tanden rijgen, en soms daagde ze hem uit met haar te spelen als één van zijn minnaressen. Maar nooit was er iets gebeurt, en het betwijfelde haar of er ooit iets zou gebeuren.

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Avanti was een hengst met weinig geduld ... om eerlijk te zijn had hij het weinig tot niet. Al net zo erg als zijn drang om niet kwaad te worden en alle beledigend en kleinerende woorden te laten overvliegen. Hij was niet de hengst die gewoon stond, het aanhoorde en uiteindelijk knikte en weer verder ging met zijn leventje. Dus zijn reactie was al even erg als bij ieder paard die hem ook maar bestookte met harde woorden. Mild voor Domino? Daar kon hij zelf niet over nadenken want hij werd zo snel ongeduldig en kwaad dat het niet ging om er ook maar over denken mild te zijn. Dus als Domino haar woede liet gaan, liet hij eerlijk en wel de zijne gaan. Zijn oren gingen plat, zijn bovenlip trok op waardoor zijn twee scherpe hoektanden tevoorschijn kwamen, lang en dodelijk. Geen paard kon de zijne overtreffen, onder geen voorwaarde. Zijn staart zwiepte geërgerd langs hem heen en zijn tanden schoten haar kant uit. Hij beet haar net niet maar de waarschuwing waarmee hij ze toesloeg was genoeg, zelf voor Domino misschien.

Haar woede smolt als sneeuw voor de zon maar bij Avanti die al jarenlang woede bezat ging dat zo gemakkelijk niet weg. Hij wendt zijn lichaam weg als het hare weer zo dichtbij komt en zijn paarse ogen kijken recht door haar ziel heel zonder ook maar een emotie te tonen. Grote jongen, het klonk nu bijna vernederend. Net alsof hij tegen haar klein meisje zou zeggen. Even kwam het in hem op om haar zo te noemen maar hij liet het varen, al even snel als het in hem was opgekomen. 'Je slaat een hoog toontje aan liefje.' Spotte hij sissend. En hoe erg het ook was, macht nam zijn overhand boven de ingewikkelde vriendschap die ze samen hadden. Hij behandelde haar als één van zijn andere en die kregen het allemaal zwaar te verduren met hem.

Had hij haar gemist ... het leek van wel ookal was hun samenkomst niet zo gegaan als vroeger. Ze was veranderd, hij ongetwijfeld ook. Hij stak zijn hoofd in de lucht en keek haar hoogachtend aan voor hij ook dat liet varen en weer zijn oude zelfje werd. Zijn neus schuurt kort langs haar flank als hij haar passeerd en richting zijn vervloekte gebied stapt. De geur van rottende lijken nam met de stap meer aan en hier en daar lagen botten die Avanti deed kraken onder zijn gewicht. Er lag een onschuldig veulen bij dat de blauwe maan niet overleefd had. Hij snoof bitter, zette zijn tanden zonder verdere drama in het veulens lichaam en dronk het laatste bloed dat er nog was. Hij likte zijn bebloedde lippen af en blikte kort naar Domino wie hij een valse grijns gaf. Nu pestte hij haar gewoon, ze mocht misschien wel geaccepteerd hebben wie ze was. Toch ... ze zou het nooit goed vinden, dat wist hij en daar maakte hij jammer genoeg soms misbruik van ...

**Profile**