I will survive

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Verdwaasd keek ze in het rond. Waar was ze? Oke, noem de dingen op die je ziet, sprak ze zichzelf toe. Ik zie een waterval, ik zie gras. Wacht, ik lig op gras! Ik zie vogels, ik zie dauwdruppels. Maar ik zie geen papa en mama, noemde ze snel op. Toen ineens wist ze waar ze was. Of tenminste, ze wist dat haar mama en papa er niet waren en dat ze niet meer in haar gebied was. Waar ze was, was een totaal raadsel. Maar ze wist in ieder geval waarom ze hier was. Ze was verdwaald.
Voorzichtig stond ze op. De zon scheen, de winter zou bijna ten einde zijn. Eindelijk niet meer die sneeuw, eindelijk niet meer die kou. Het leek bijna alsof het al lente was. Maar waarschijnlijk zou het vanavond weer gaan vriezen. Je zal net zien.
Even rekte ze zich uit, en daarna schudde ze zich ook uit. Allemaal regendruppeltjes vlogen in het rond, en tijdens het uitrekken voelde ze hoe stijf haar lichaam reageerde. Ze had waarschijnlijk niet zo lekker geslapen. Of zou het komen van de lange tocht gisteren?
'Mama? Papa?' vroeg ze, tegen beter weten in. Haar ouders zouden nooit in dit gebied zitten, zij zou eigenlijk niet in dit gebied moeten zitten. Ze had nooit weg moeten gaan, maar het was zo vreemd geweest. Haar ouders waren er altijd als zij wakker werd, en ineens waren ze er niet. Dat was toch raar? Dat was niets voor hen, dus had ze besloten ze te gaan zoeken. Maar dat zoeken zorgde voor verdwalen.
Oké, als ik mama en papa zou zijn, waar zou ik nu dan zijn? vroeg ze zich hardop af. Maar ze had er geen antwoord voor klaar liggen. Wat raar was, want ze had altijd wel een tegenreactie of een antwoord. Ook al sloegen ze vaak nergens op. Maar nu wist ze niks. Haar mama en papa zouden bij haar zijn. Dat was het enige wat ze kon bedenken. En kijk, haar papa en mama waren er niet. Klaar, uit. Ze moeten dus wel dood zijn. Veulenlogica. Pas daarna realiseerde ze zich wat ze gedacht had. Nee, haar papa en mama konden niet dood zijn, dat kon gewoon niet! Snel probeerde ze de gedachte van zich af te schudde, bang dat het ongeluk bracht als ze eraan dacht.
'Papa, Mama!' schreeuwde ze nu, nadat ze zichzelf er niet van kon overtuigen dat haar ouders niet dood waren. Snel probeerde ze ergens anders aan te denken. Snel probeerde ze een logische verklaring te vinden voor het feit dat haar ouders er niet waren. Dit moest een test zijn, dat kon niet anders. Nadat haar ouders zo liefdevol voor haar waren geweest, moest ze getest worden. Haar ouders waren hier gewoon in de buurt, waren naar haar aan het kijken zodat ze niet écht in gevaar was. Ze moest zichzelf bewijzen, dit was een ongroeningsritueel. 'Hou maar op, ik weet wat jullie proberen te doen!' probeerde ze ironisch te doen, maar haar stem bleef trillen. Waarom waren ze er nou niet?

Leader Rank 4

Macht krijg je niet zomaar als een geschenk ... je moet het verdienen en ervoor werken. Axis heeft vanaf zijn geboorte uitgekeken naar een moment als dit, dat hij zichzelf de trotse leider mocht noemen van BMH maar dat zou hem niet gelukt zijn zonder alles wat hem dierbaar was. Zijn vader en zijn geliefde, de twee belangrijkste dingen in zijn leven. Ookal was zijn vader steeds de schaduw achter zijn lichaam toch gaf Avareth hem het gevoel dat hij zich altijd weer kon omdraaien naar zijn schaduw en Iris. Nooit eerder heeft hij een merrie gekend die zijn leven zou evenwichtig kon houden, ze was precies wat hij nodig had. Een deel van haar hart zat bij hem net als een deel van zijn hart bij haar. Maar nu ze zo ver weg was met haar afschuwelijk ongewenste zoon voelde hij dat zijn ziel in twee werd getrokken.

Hij schudde zijn brede hoofd en galoppeerde aan eens het gras onder zijn hoeven veranderde in de dorre bodem van het bos. Kon niet alles die schoonheid hebben? Kon niet alles gewoon eens zo simpel gaan? Vragen die enkel onbeantwoord zouden blijven door tijd ... onopgelost en in ieder geheugen als een herinnering. Hij keek op bij het horen van een stemmetje, het was een veulen en dat maakte Axis binnenin zo bang dat hij meteen uit galop in stilstand kwam. Hij rukte zijn hoofd opzij en volgde zijn zintuigen naar de stem en daar ... daar midden in het bos stond een veulen. Geen ouders, geen andere wezens in de buurt. Hij mocht er niet aan denken wat er zou gebeuren als Avanti in de buurt was. 'Kleintje.' Sprak hij voorzichtig. Als je Axis zag zou je wel eens bang kunnen worden door zijn imposante uiterlijk en paarse kleur in zijn ene oog. 'Waar zijn je ouders?' Vroeg hij voorzichtig ...

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Zo liep ze nog een hele tijd rond. Eerst dwaalde ze af, het bos in, maar daarna kwam ze weer op de plek bij de watervallen. Ze probeerde nog steeds een logische verklaring te vinden, maar die kwam maar niet. Wat moest ze nu doen? Ze wilde terug, terug naar huis. Maar hoe? Waar was thuis? Ze had nooit ver gereisd in haar leven, en voor haar doen was wat ze had gelopen een rondje om de wereld. Haar wereld wel te verstaan. Ze had plekken gezien die ze waarschijnlijk nooit ontdekt had. Maar ze had liever gewild dat ze gewoon daar was gebleven. Waarom moest ze nou zo'n enorme stomkop zijn? Ze wist wel waarom, omdat ze avontuur zocht. Nou, hier heb je je avontuur! sprak ze zichzelf kwaad toe. Hier sta je dan met je domme gedrag!

En toen hoorde ze een stem. Opgelucht keek ze achterom, om daarna de grootste teleurstelling van haar leven te zien. Het was niet eens dat ze de hengst haatte, ze had gedacht dat het haar vader was. 'Jij bent mijn papa niet,' zei ze iets wat beteuterd. Ze probeerde haar teleurstelling te verbergen, maar die was te groot. Het was van haar gezicht af te lezen.

'Waar mijn ouders zijn?' fluisterde ze. 'Mijn ouders hebben me gewoon verlaten!' schreeuwde ze daarna. Het contrast was groot. Zo groot dat een aantal vogels in de buurt opvlogen. 'Ja, gaan jullie ook maar weg. Wat maakt het mij uit?' schreeuwde ze de vogels achterna. Ze begon te rennen, ze wilde ze grijpen. Ze mochten niet wegvliegen, ze mochten haar hier niet achterlaten. Maar het was veel te laat. De vogels vlogen al lang en breed de lucht in. Kwaad omdat ze ze niet kon pakken, kwaad omdat ze zichzelf zo liet gaan en kwaad omdat haar ouders hier niet waren ging ze terug naar de hengst. Hij had haar niet in een goede bui getroffen. Ze voelde zich eenzaam, kwetsbaar en kwaad. Dat was geen goede combinatie.
'En wie mag jij dan wel niet zijn?' snauwde ze, maar ze schrok gelijk van haar eigen stem. 'Sorry, zo bedoelde ik het niet,' zei ze daarna, met haar blik op de grond. Ze wilde niet zo snauwen. 'Sorry, dat verdiende je niet.'

Leader Rank 4

Het veulen leek helemaal de kluts kwijt te zijn en hij had daar een goede reden voor. Axis was ook achter gelaten door zijn ouders maar hij had Alvaro die hem opvoedde. Dit veulen wist niet eens waar hij was, waar zijn ouders was en hoe hij hier terrecht was gekomen. Als er één zwak was die Axis had dan was het veulens die waren achtergelaten. Liefst van alles schreeuwde hij het veulen toe dat het moest rennen en nooit meer achterom kijken maar anderzijds wou hij het onder zijn hoede nemen. Hoe slecht het ook was, Avanti zou dit veulen aan stukken scheuren de moment dat hij wist dat Axis er mee gepraat had. Met een korte blik in de bossen richtte hij zijn aandacht terug op het veulen, zijn paarse oog perfect achter zijn zwarte maantop verborgen.

Het veulen ging tegen hem tekeer en kort schoten zijn oren plat in zijn hals, ook van een veulen eiste hij respect. Maar hij snapte het, ze was in paniek want ze had haar ouders niet meer. 'Ik vrees dat ze hier niet zijn.' Fluisterde hij somber. Tuurlijk vond hij het somber, een veulen zonder ouders. Ze exuseerde zich al snel en Axis glimlachte vluchtig in een bemoedigende manier. 'Ik ben Axis, de leider van de paarden hier en ik wil dat je luistert naar me ...' Hij zweeg even en keek kort naar de omgeving, hij zou Avanti wel voelen als hij hier was maar dat was niet zo dus kon hij vrijuit praten. 'Je moet uit de bossen, je moet naar een veilige plek en me vertellen wat er is gebeurt.' Fluisterde hij stil, hij wou niet dat iemand het kon horen. Langzaam ging hij in stap, keek kort over zijn schouder. 'Volg me, vertrouw me.' Het klonk niet echt te vertrouwen, Axis was dat deels ook niet ...

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Hij zei dat ze er niet waren. Wist hij er meer van? 'Weet jij waar ze zijn?' vroeg ze hoopvol. Had ze net gesnauwd tegen de hengst die haar kon vertellen waar haar ouders waren? Misschien niet echt het slimste wat ze had kunnen doen. Maar hij zou het toch wel vertellen? Anders zou hij hier niet zijn. Toch?

Ineens kwam er een hele waterval van woorden. Het klonk serieus. Maar waarom moest ze uit het bos? Waren haar ouders hier dan niet? Liep ze gevaar? Nee, gevaar zou het wel niet zijn. Misschien was dit wel een spelletje. Misschien was dit allemaal wel een spelletje. Ze moest laten zien hoe volwassen ze wel niet was!

Toen de hengst zei dat ze mee moest gaan zouden waarschijnlijk andere paarden wantrouwig hebben gekeken. Maar zij wist nog niks van het kwaad in de wereld, zij dacht niet dat er iets aan de hand kon zijn met deze hengst. Ze knikte en liep gewoon rustig mee. Ze snapte niet dat niet elk paard te vertrouwen was. En wat kon ze anders doen dan meelopen? Ze kon nergens anders heen. En volgens de hengst mocht ze ook niet in de bossen blijven. En last buy not least, hij wist misschien wel waar haar ouders waren. Dan moest ze wel bij hem blijven, ze moest hem uithoren!

Nadat ze de bossen uit waren gelopen in stilte, keek ze de hengst weer aan. 'U heeft een paars oog!' zei ze vrolijk. Dat had ze nog noóit gezien. 'Hoe doet u dat? Mijn oog is gewoon stom bruin, net als mijn mama en papa hebben. Saai toch?'
'En wat bent u groot!' ging ze verder, alsof er niks aan de hand was. Ze was haar ouders voor heel even vergeten. De schrik was voorbij en ze was nu vooral geïnteresseerd in deze vreemde hengst. Het was de eerste keer dat ze met andere paarden praten naast haar ouders.

Ineens bedacht ze dat hij wilde horen wat er was gebeurd. Wilde ze het wel vertellen? Nu ze er weer over na dacht, kwamen alle verdrietige gevoelens weer naar boven. Maar kon het kwaad om het te vertellen? Vast niet. 'Eigenlijk is er niets te vertellen. Ik werd wakker en mijn ouders waren er niet. Ik ben ze gaan zoeken en toen verdwaalde ik,' zei ze, terwijl ze haar stem onder controle probeerde te houden. Ze wilde stoer doen, maar het lukte niet.

Leader Rank 4

Het veulen vroeg of Axis wist waar haar ouders waren ... Axis wist veel, wist hoe bloemen groeiden, wist enkele duistere geheimen van de schimmen, wist iedereens naam en uiterlijk maar hij wist niets over dit veulen. Er waren dus twee mogelijkheden: Ofwel was het veulen hier al een tijdje maar had Axis in zijn blinde pogingen zichzelf te herstellen het kleine ding niet opgemerkt. Ofwel was het veulen hier net aangekomen, in paniek op zoek naar zijn ouders die hoogstwaarschijnlijk door Avanti waren verslind. Hij hoopte dat hij nergens hier een lijk zou gaan vinden maar hij was vastberaden achter oplossingen te zoeken en hij zou ze vinden. 'Ik weet niet waar ze zijn maar ben wel bereidt te helpen.' Sprak hij neutraal, wetend dat zijn emoties er niet zou toe doen.

Ze liep vlot mee en dat maakte Axis nog wat onrustiger, het was niet de bedoeling dat ze met een wildvreemde mee liep maar voor deze ene keer was hij wel blij dat ze het deed. Hij liet zijn hoofd zakken zodat het wat gelijk kwam met het veulen en richtte zijn oren op haar. Haar ouders hadden haar weinig geleerd, niet verteld over de gevaren en niet over de normen van het leven. Axis had zelf al een vijftal veulens opgevoedt en allen waren beide gekozen om grootste dingen te doen. Hij gaf ze alles wat ze nodig hadden, al zijn wijsheid en levenslessen gaf hij ze zomaar. Een unieke kans voor een veulen, opgevoedt worden door Axis.

De opmerkingen van het veulen deden hem kort snuiven, hij had liever niet dat het veulen zijn paarse oog zag maar het was te laat. 'Ik ben zo geboren en geloof me, het is beter om gewoon saaie bruine ogen te hebben.' Legde hij voorzichtig uit. Hij zou weldra alles uit de doeken mogen doen over de gevaren hier, over Avanti, de leider der schimmen, iemand met twee paarse ogen. En het veulen zou vragen stellen en zo kwam van het ene het andere. Op zijn grootte was hij wel trots, hij glimlachte kort naar het veulen die mini was voor hem. Toen ze vertelde wat er was gebeurt luisterde Axis aandacht, ze was dus niet van hier. 'Heb je enig idee waar je ouders zouden kunnen heen zijn gegaan, zijn ze gepakt of hebben ze je bewust achtergelaten?' Het waren confronterende vragen maar Axis moest het weten. HIj zou het veulen graag terug bij zijn ouders voegen. 'Hoe heet je trouwens?' Vroeg hij dan nieuwschierig ...

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Hij wist niet waar haar ouders waren. Fijn. Ze had nog een beetje hoop gehad, zo'n grote hengst als hij moest toch wel weten waar haar ouders waren? Was hij niet zo'n beetje alwetend? Maar hij wist niet niet. Hij zou waarschijnlijk niet eens weten hoe haar ouders heetten, hij zou niet eens weten wie zij was. Wat had ze nou aan hem? Nouja, dat was ook niet eerlijk. Ze voelde zich in ieder geval veilig nu hij er was. Ze was eigenlijk nooit bang geweest voor paarden, ze had altijd in het goede geloofd, maar ze was wel bang voor het donker. En nu zonder ouders was het al helemaal eng. En misschien vond hij haar ouders later wel, hij had immers beloofd te helpen zoeken. Misschien kwam het allemaal toch nog goed. Teveel misschien.

'Maar jij valt op!' riep ze uit toen hij zei dat bruine ogen beter waren. Toen begreep ze hem ineens. 'Aha, je wilt gewoon niet dat ik me rot voel omdat ik bruine ogen heb. Ik snap het al!' ging ze verder, en deed er een knipoog achterna. Het was alsof ze haar probleem alweer vergeten was. En eigenlijk was dat ook zo. Ze werd heel snel afgeleid. Maar ze werd al snel weer op het onderwerp gebracht door de hengst. 'Nee, mijn ouders hebben me nooit alleen gelaten. Het zou niet bewust zijn. Maar wie wil hen nou pakken? Het is niet alsof ze paarse ogen hebben ofzo,' zei ze. 'Misschien waren ze gewoon aan het slaapwandelen?' Opperde ze toen. Vast wel. En anders was er nog wel een verklaring. Wacht maar, ze kwam er wel op.
'Ik ben Arawn,' stelde ze zichzelf voor. 'En wie ben jij dan wel?'

Jennifer schreef:

Leader Rank 4

Ze had nog zoveel te leren. Axis zag zo aan haar blik hoe ze alle één voor één afliep en afkeurde. Misschien was het om die reden dat haar ouders weg waren, of om die, of die. Hij moest vaag glimlachen om haar gedachtengang, ookal kon hij die niet lezen of horen. Maar een veulen dat veel dacht was een goed veulen weliswaar mocht je niet teveel denken of je eindigde als Axis, je stopte gewoon niet. Hij viel op, zijn paars oog was daar niet de enige reden om, zijn grootte nouja. Axis viel op en daar was hij niet altijd even blij mee. 'Opvallen is niet altijd even goed, je mengen onder de paarden en luisteren is meer efficenter.' Ging hij er meteen op in. Elke woord kon haar wijsheid geven dus hield hij zichzelf helemaal niet in. Haar volgende woorden doen hem kort lachen. 'Nee, het is gewoon de waarheid, ooit kom je dat wel te weten.' Dat laatste wat zachter. Hij leek wel een opa die zijn kleinkind iets wou bijbrengen.

Toen ze begon te antwoorden op zijn vraag keek Axis bedachtzaam voor zich uit. Haar ouders zouden haar nooit achterlaten dus ze waren vermoord of gekidnapt en dat gaf hem een misselijk gevoel. Hij wist hoe hard Avanti zijn best deed om veulentjes van hun moeder te scheiden want hij wist wat hij hiermee zou bereiken. Een gebroken Axis omdat hij weer eens niet was geslaagd in zijn opdracht. De opmerking over de paarse ogen deed hem vragend opzij kijken. 'Wat wil je daarmee zeggen, dat ze mij zouden pakken omdat ik één paars oog heb?' Hij glimlachte op een sluwe kinderlijke manier en keek dan weer op. 'Ik heb nooit eerder een paard weten slaapwandelen dus ik denk dat je dat van je lijstje kunt schrappen.' Beaamde hij ter informatie. Dan stelde ze zich beleefd voor en Axis knikte plechtig. 'Aangenaam.' Sprak hij beleefd voor hij verder ging. 'Ik ben Axis, leider van dit gebied maar dat wist je al.' Hij knipoogde en richtte zijn blik terug op de weg...

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

'Maar opvallen is cooler!' ging ze koppig door. Waarom ruilde hij dan niet gewoon met haar als hij zo graag een bruin oog wilde hebben? Dan kreeg zij tenminste een paars oog. Dan zullen ze daarna wel zien wie er spijt kreeg.
'Als je niet opvalt, is het leven saai. Niet opvallen betekent dat je net zo bent als iedereen, dat wil je toch niet? Je moet jezelf zijn, je moet niet normaal zijn. U bent toch ook niet leider geworden door niet op te vallen. Want je valt op omdat je beter bent!' zei ze. Het klonk op sommige momenten toch nog een beetje kinderachtig, maar het klopte wel, vond zij tenminste. Zij was gewoon beter dan deze grote hengst. Lekker puh!
'Wat wil je daarmee zeggen, dat ze mij zouden pakken omdat ik één paars oog heb?' zei Axis. 'Nou, misschien wel. Misschien willen ze door jouw te pakken het paarse oog afpakken. Of misschien zijn ze jaloers en kunnen ze daar niet tegen. Misschien is het gewoon een wonder dat je zo lang hebt kunnen leven terwijl je een paars oog hebt,' antwoordde ze, terwijl ze er lekker op los fantasseerde. Ze zag het allemaal al voor zich. Alles klonk logisch.
Toen hij over het slaapwandelen begon, probeerde ze net zo fronsend te kijken als haar vader soms wel eens deed als ze iets raars zei. Nu maar hopen dat dat een beetje lukte. 'Dus jij wilt zeggen dat je álles al hebt gezien,' zei ze bedachtzaam. 'Dat kan niet! Je hebt mijn moeder niet gezien!' schreeuwde ze daarna triompfantelijk. 'En mijn vader trouwens ook niet. Dus misschien ben jij er nooit als er een paard aan het slaapwandelen is,' ging ze triomfantelijk verder. Daar had hij vast niks op te zeggen!

Toen hij zich nog een keer voorstelde, kon ze zich wel voor haar kop slaan. 'Dat zei je net! ik wist het al!' zei ze, half lachend. 'Wat een stomkop ben ik he? Maar jij ook, want jij zei het twee keer!' ze werd er iets te hyper van. Wat ook logisch was als je bedacht dat ze ineens geen ouders had en dat ze geen flauw idee had waar ze was.
'Waarom mocht ik trouwens niet meer in het bos zijn?' vroeg ze zich hardop af, nu ietsjes bedaard.

Leader Rank 4

Axis kon je vroeger heel lang geduldig houden, hij was de geduldigste op deze aardbol geweest maar nu, nu zou hij een klein veulen als haar al naar de keel vliegen vanwege gedrag dat niet naar zijn wens ging. En als ze zou zou verder gaan dan zou hij dadelijk eens een staaltje van zijn kunnen laten zien. Ze wist niet goed wat het inhield om in zijn plaats te staan, wat het inhield om een paars oog te hebben dus kon hij haar maar beter gewoon bang maken en geruststellen met de gedachten dat hij haar veilig naar de kudde zou brengen en haar daar achterlaten. Hij had geen zin om ellelange discussies te houden met een veulen. Hij ging dus niet in op haar woorden, over opvallen. 'Ik ben een moordenaar die besloot om te vechten. Ik ben nooit door iemand opgemerkt maar besloot er zelf om te vechten dus hou mond als je denkt het beter te weten.' Snauwde hij wat kortaf. Hij snoof minachtig, waarom deed hij dat? Iris zou hem vermoorden.

Als het kleine veulen uiteindelijk vroeg waarom ze niet in de bossen mocht keek Axis kort opzij. 'Goede vraag.' Meldde hij met een zwakke bemoedigende glimlach. Terwijl hij met lange stevige passen verder wandelde dacht hij even na. 'In die bossen zitten grote moordenaars die bij blauwe maan tevoorschijn komen. Nooit eentje aanspreken, al zeker niet de baas!' Waarschuwde hij haar. Hij kon al raden wat haar volgende vraag was "hoe herkende je hem?" Hij was zeker dat ze het zou vragen dus kon hij maar beter berustend antwoorden. 'Je herkend hem door zijn paarse ogen.' Met deze woorden draaide hij zijn hoofd en richtte zijn paarse oog vlak voor haar hoofd. Het vlakkerde woedend en hebzuchtig, het was de blik van een moordenaar die je erin zag. 'Nooit maar ook nooit iemand met die blik betrouwen.' Fluisterde hij voor hij zich terug trok en verder wandelde ...

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Hij snauwde. Haar ouders hadden nooit naar haar gesnauwd. Haar ogen vulde zich met tranen, en een enkele traan viel over haar jukbeen, maar daarna probeerde zich in te houden. Ze wilde niet huilen als een veulen, ze wilde zich groot gedragen. Ze snifte om ervoor te zorgen dat het ophield. Ze wilde geen tranen in haar ogen, dat stond niet stoer. Ze was stoer. Stomme hengst, ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Als ze hem niet nodig zou hebben gehad, zou ze weg zijn gelopen. Wacht, had ze hem wel nodig? Het liefst wilde ze hem een lesje leren. Het liefst zou ze terug het bos in zijn gerend om hem te pesten. Dat zou hem leren! Hij kon niet zomaar tegen haar snauwen. Stomme, stomme, stomme hengst!
Het ergste vond ze nog wel dat ze er niets op kon verzinnen. Ze had altijd wel een tegenwoord, maar nu wist ze niks te zeggen. Daarom richtte ze haar blik op de grond, en liep ze mokkend verder.

Toen hij over domme, stomme wezens begon te praten, haalde ze haar schouders op. Ze was kwaad op hem, en dat mocht hij best weten. Hij had niet mogen snauwen. Hij mocht niet denken dat hij gelijk had, want zij wist wel beter. Zij had gelijk.
Het was wel moeilijk om geen opmerking te maken over de baas. De baas had ook paarse ogen, en hij ook, daar moest een verband tussen zitten. Ze wilde er naar vragen, het brandde op haar tong. Ze moest kiezen tussen woede of de vraag. Haar nieuwschierigheid won het van haar woede. Ze bleef staan en keek hem onderzoekend aan. 'Jij hebt ook een paars oog,' zei ze. 'Hij heeft een paars oog,' zei ze daarna. 'Hoe kan ik zeker weten dat jij hem niet bent?' Zo, in his face! Laat hem daar maar lekker een antwoord op snauwen.

Leader Rank 4

Axis wist het niet langer meer, hij had een diepe drang het veulen aan stukjes te scheuren, niet dat hij het ooit over zijn hart zou kunnen krijgen. Hij blikte kort opzij naar het veulen, hij gooide zijn oren plat en gaf hem een waarschuwende blik. Oke, hij had ook een paars oog, hij was niet te betrouwen maar hij was wel een leider. En wie betrouwde een leider nu niet? Nouja, het veulen had gelijk, hij kon even goed liggen. 'Dat weet je niet.' Antwoordde Axis kortaf. Hij keerde zijn hoofd en richtte zijn paarse oog met zo'n hebzucht en haat op het veulen. Plots schoot zijn hoofd naar voor, zijn blik gaat tussen de bomen en zijn neusgaten sperren zich kort. Ze waren niet alleen ...

Waakzaam keek hij rond voor hij zijn hals liet zakken en zijn hoofd dichter bij het veulen bracht. 'Hou je mond en stap stil door.' Siste hij waarschuwend, de dreiging voor de tweede maal in zijn tem. Hij hief zijn hoofd weer op, hij kende de geur, het was een schimmengeur. Het veulen was gedoemd, dat wist hij van zodra hij de geur rook. 'Jij moet zo snel mogelijk terug naar de kudde, daar ben je veilig.' Zei Axis. 'Je bent nergens veilig.' Siste een stem in het donker. Axis gooide zijn oren plat en richtte zijn ogen op het bos waar een paarse twinkel zichtbaar was ... Avanti. 'Het veulen is gedoemd Axis, gedoemd.' Ging Avanti verder zonder zichzelf bloot te geven. Axis snoof minachtig en keek de paarse ogen in de bossen dreigend aan. 'Niet als ik hier sta.' Antwoordde hij nijdig. Avanti grinnikte donker en trok zich terug. Niet helemaal, hij zou blijven volgen en dat was een gevaar voor Arawn ...

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

Ze begon spijt te krijgen van haar woorden, maar ze durfde dat niet toe te geven. Ze had zo haar trots. Daarom bleef ze hem maar kwaad aankijken, terwijl hij dat eigenlijk niet verdiende. Waarom deed ze zo?
Ze rook de geur nog niet toen hij zijn hoofd omhoog deed. Nieuwschierig keek ze hem aan, wat was hij aan het doen? Toen rook ze pas de geur, en gelijk zetten ze alle zintuigen op scherp. Ze wist niet waarom, maar ze wist nu al dat deze geur niet te vertrouwen was. Bang ging ze dichter tegen Axis aanlopen, waardoor haar lichaam de zijne raakte. Haar woede en haar trots was ze allang vergeten. Ze was geen held meer, ze was geen avonturier meer, het enige wat ze was, was een klein veulentje die angstig was.
Een rilling ging door haar lijf toen de stem sprak. Het was zachtjes, als een fluistering, het was slissend, het was sowieso de engste stem die ze ooit gehoord had. Ze kroop nog dichter tegen Axis aan, in de wetenschap dat hij haar wel zou beschermen. Hij was groot, hij was sterk, hij kon wel wat tegen dat paard doen. Daar had ze alle vertrouwen in.
Ineens rook ze de geur niet meer, en klaarde haar gezicht op. 'Hij is weg!' zei ze blij, zonder de wetenschap dat hij hun straks ging volgen. 'Bedankt,' fluisterde ze daarna, omdat ze niet wilde dat iemand het hoorde, behalve Axis. Ze had nog steeds haar trots. 'Volgens mij heb je me leven gered. Is hij nu weg? Heb je hem weggejaagd? Vast wel, je bent vast sterker dan hem. Je bent sterker dan iedereen!' vleide ze haar redder, maar ze meende elk woord ervan. Nu ze gered was door Axis, zag ze gelijk een heel ander persoon in deze hengst.

Leader Rank 4

Axis gebruikte ieder zintuig om de meest scherpste manier. Zo had hij het jaren geleden geleerd, zo zat het vast geankerd in zijn hersenen. 'Wie weg lijkt is daarom niet altijd weg.' Fluisterde hij zo stil dat het veulen het eigenlijk maar net zou kunnen horen. Avanti was een schim, hij was meester in het verleiden dus hij was er zeker van dat Avanti nog in de buurt was. Axis had het zo geleerd van Alvaro en hij kon op precies dezelfde manier omspringen met die geruisloosheid als iedere schim die hier rondwandelde.

Kleine Arawn was zo euforisch over het feit dat de schim weg was en dat Axis haar leven gered had dat hij nog meer de dieperik in zakte. Hij kende de gevolgen en hij zou zijn best doen, hij zou zeker zijn best doen maar hij vreesde er een beetje voor. Het veulen was alleen in deze donkere wereld en wat was geen betere prooi dan een zielig eenzaam veulen? 'Dat was een schim en nee, ik heb hem niet weggejaagd.' Hij zweeg en liet zijn hoofd weer wat zakken. De bossen werden langzaam velden en daar was Axis wel blij om. 'Al wie met mij praat in de zin van vriendschap en liefde is gedoemd, zeker veulens omdat hij weet ...' Hij zweeg en schudde zijn zwarte kop. Hij was sterker dan ieder gewoon paard maar tegen een schim? Nee, ze waren gelijke krachten. Hij ging niet verder in op de woorden en richtte zich op de weg voor zich, het veulen naar de kudde brengen was toppreoriteit, volgende nacht was er een blauwe maan en het was Legend zijn taak het veulen te beschermen ...
* Srr voor late antwoord, ziek geweest.

**Profile** Number of posts : 115

Arawn

~ Dat is niet erg. Beterschap in ieder geval (: ~

Ze hoorde de zin die hij uitsprak nauwelijks. Ze dacht dat ze het misschien verkeerd gehoord had, want ze snapte het niet echt. Waar had hij het over?
Terwijl haar kleine hersentjes het 'raadseltje' probeerde op te lossen, probeerde Axis haar leven te redden. Ze had het eigenlijk maar half door. Ze bedankte hem wel, maar realiseerde niet écht hoe haar leven op het spel stond.
'Een schim?' vroeg ze nieuwschierig toen hij vertelde wat dat was. Ze had nooit gehoord van schimmen, ze had niet eens gehoord van iets dat zo onmenselijk was. Voor haar was er maar een soort paard, gewoon zoals zij en Axis. De zielloze, de schimmen, dat waren de sprookjes. Dat bestond voor haar niet echt. Als haar moeder zulke dingen vertelde, vertelde ze het om haar bang te maken. Omdat ook haar moeder er niet echt in geloofde.
De schim was dus niet weg. Ze snapte niet waarom Axis dat ding niet gewoon aanviel. Axis zag er sterk uit, hij kon die schim toch wel verslaan? Waarom vluchtte ze dan eigenlijk? Als ze samen waren, konden ze die schim vast uit de weg ruimen, dan was dat ook weer gebeurd. Waarom zouden ze er bang voor zijn? Ze snapte het echt niet. Toch bleef ze Axis volgen, ze zou er niet aan willen denken om nu alleen rond te zwerven. Ze vond het wel goed bij Axis, nu kon ze zich tenminste achter zijn grote, sterke lijf verbergen.
Het landschap veranderde van bomen, naar vlaktes. Ze wilde op dit moment het liefst gewoon gaan rennen, gaan dollen over die weilanden. Haar ouders zouden er niks meer tegen kunnen doen, ze was nu vrij! Alle angst was weer verdwenen, ze wilde gewoon weer veulen zijn. Maar toch hield ze zichzelf tegen.
'Waarom zou hij mij willen? Ik ben niet bijzonder,' zei ze nuchter. Ze zag zichzelf nooit als iets speciaals, ze was net als iedereen. Ze had geen paarse ogen, ze had geen speciale vacht. Ze was gewoon bruin met zwarte manen. Net als haar vader, net als haar moeder. Saai.

**Profile**