De voor sommigen vreemd gebouwde hengst stapte met kalme passen langs de rivier, zijn weg zoekend langs de over en tegen de stroom in. Het was niet de eerste keer sinds hij in het land van de blauwe maan was dat hij hier kwam. Vele malen vaker had hij dit pad bewandeld. Het was een soort routine geweest, een bepaalde route die hij had gelopen. Want de reden waarom hij hier überhaupt was gekomen leefde hier ergens, maar waar was voor hem nog een grote vraag. In de hoop haar niet mis te lopen hield hij een zelfde pad aan. Hoewel ze na al die jaren duidelijk veranderd zou zijn zou hij het zichzelf kwalijk nemen als hij haar niet meer herkende. Of het nu haar geur of haar verschijning betrof. Ze was belangrijk geweest voor Rhys, belangrijk omdat ze de enige was geweest die hij ooit ontmoet had die hem volledig kon begrijpen. Natuurlijk waren ze, ondanks dat ze beide tot twee volkeren behoorde, verschillend, hadden allebei andere karaktereigenschappen doorgekregen. Maar toch had hij ontzettend veel steun gehad aan haar gezelschap. Haar gezelschap dat hij van het ene op het andere moment was verloren.

Terwijl een zucht van tussen zijn lippen ontsnapte liet hij zijn hoofd een stukje zakken. Enkele zacht krakende geluidjes waren daarbij hoorbaar; er ontsnapte lucht uit de ruimte tussen zijn halswervels. En het was altijd beter dat kwijt te zijn, het enige wat hij er anders aan over hield was een zeurend gevoel. Zijn warrige bos donkere manen gleed bij deze beweging wat over zijn hals naar voren toe. De knopen en klitten waren onvermijdelijk geweest, maar in het totaal kon je niet zeggen dat hij zichzelf op dat gebied verwaarloosde. Hij was niet iemand die met wonden rond bleef lopen tot ze gingen etteren en zweren, alles ging stukken sneller als je de boel goed schoon hield. En zoveel moeite koste het nu ook weer niet om door laagstaand water te lopen. Oké, niet elk seizoen was daar geschikt voor, ieder die in hartje winter zou bedenken om die wond op zijn of haar rug eens goed schoon te wassen kon voor gek verklaard worden. Tot zijn grote opluchting was de lente aangebroken. Lente was voor de halve Venann het beste seizoen dat er bestond. De lente bracht nieuw leven. Zowel onder de flora als fauna. Want niet alleen dieren zorgde voor nieuw, heilig, leven, ook de bomen die weer bloeiden, gras dat groeide, bloemen die hun pracht en praal lieten zien. Het kwam door zijn opvoeding dat Rhys zo tegen het leven aankeek. Echter kon hij niet overleven op de manier zoals zijn moeder dat kon, hij kon niet op alleen lucht bestaan. Hij moest eten, drinken. En met elk plukje gras dat hij uit de grond trok knaagde er iets, het voelde niet goed, maar hij kon niet anders. Ook zijn eigen leven was belangrijk, hoewel hij dat van een ander voorop zou stellen. Maar hij zou iemand niet voor een genade klap kunnen beschermen als hij zelf op instorten stond.

Een kreet voor hulp, duidelijk uit de mond van een jong wezen, zorgde ervoor dat Rhys zijn hoofd met een ruk de lucht in hief. Zijn grote ogen schoten richting het water waar hij zo natuurgetrouw langs liep. Er kwam iets zwarts in zijn richting drijven, wild spartelend. Tot zijn schrik herkende hij het zwarte voorwerp als een veulen. Woedend draaide zijn oren in zijn nek, duidelijk totaal ontzet van wat er gebeurde. Hoe kon dit zo zijn? Niemand had het recht het leven te nemen van zoiets heiligs als een veulen. Zonder over gevaren voor zichzelf na te denken sprong hij overdwars de rivier in. Zijn lange benen verdwenen bijna helemaal in de stroming, echter zorgde wilskracht ervoor dat hij bleef staan. Nog enkele tellen en hij zou een poging kunnen doen tot het vastpakken van het veulen. Echter was de kans ook aanwezig dat de stroming ervoor zorgde dat ze langs hem heen werd gesleurd en buiten zijn bereik kwam. NU! In een snelle beweging strekte Rhys zijn slanke hals uit en probeerde met zijn tanden vat te krijgen op de korte manen die het veulen had, iets wat hij vast kon houden, om haar daarna naar de kant te brengen en haar veilig op het droge te zetten.