Don't drive me crazy.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik sta onder een klein, maar erg oud uitziend boompje. Het biedt mij net genoeg schaduw om even aan de warme zonnestralen te ontkomen. Mijn ademhaling is regelmatig hoorbaar, mijn flanken gaan parallel met het geluid op en neer. De spieren onder mijn spierwitte huid zijn duidelijk zichtbaar en mijn neusgaten staan wijd opengesperd. Met afgunst laat ik mijn blik over het nieuwe en onbekende gebied glijden. Het was lente, het seizoen waarin er meer dan ooit veulens werden geboren. Ik haatte het, jonge dieren moesten nog veel te veel leren en konden beter een ander pad dan het mijne bewandelen. Hun domheid en naïviteit ergerden me zo mateloos, dat ik hun zonder enig medelijden om zou kunnen brengen. Het waren wezens als andere, en ik had er al zoveel vermoord. Eentje meer of minder maakte me geen wreder persoon.

Met een grijns rond mijn lippen denk ik terug aan mijn leider. Een andere leider erkende ik niet, niemand anders had iets over mij te zeggen, of het was hém en ikzelf. Ik wachtte vol ongeduld op een nieuwe opdracht, en hunkerde naar vers bloed die mijn lichaam zou bevuilen. De laatste keer smaakte het bloed zo puur, dat het me er enkel en alleen nog meer naar deed verlangen. Het bloed van een zwarte leider, waarvan ik me niet eens de naam herinner. Het enige wat ik me van die avond nog herinner is een andere hengst, waarmee ik kort oog in oog had gestaan. E'vesdar heette hij, als ik het me allemaal goed kan herinneren. Ik pijnig mijn brein en dwing mezelf nog meer van de avond af te spelen. En met wat moeite leek dit wel te lukken.

Ik was op zoek gegaan naar de leider van een gebied hier ver vandaan. Zo nauwkeurig als altijd had ik zijn lijfwachten omgebracht, alleen stond hij nergens. Hij was een waardeloze vechter, want snel lag hij weg te kwijnen onder mijn zware hoeven. En toen gebeurde het, het moment dat nu opeens zo fris in mijn geheugen ligt. E'vesdar, een gitzwarte en goed uitziende hengst, verscheen met die ongelofelijke blik voor me. We kruisten elkaars blik en ik wist meteen dat ik hem ooit nog zou vinden, dat ik hem ooit nog eens zou móeten vinden. Want zonet had ik een van zijn dierbaren vermoord, en waar ik pijn rook, daar wou ik alleen maar méér pijn aanbrengen. Het voelde zo geweldig, steeds opnieuw, het zien lijden van anderen onder mijn onbereikbare macht.

En nu stond ik hier nutteloos te wezen. Gewoon onder een simpel boompje, schuilend voor de zon. Ik verveelde mij mateloos en hoopte snel iets te vinden die wat afleiding bood. En wat net in mijn gedachten op was gekomen, verscheen voor mijn ogen. Ik grijnsde dan ook breed en zag dit als een voorteken. Mijn sneeuwwitte lichaam werd in beweging gebracht en ik draafde grijnzend naar het andere dier die mijn aanwezigheid had uitgelokt. 'Hallo daar.' Nog steeds hangt diezelfde, valse blik rond mijn lippen, een waarvan je hem zo van mijn gezicht af zou willen slaan.

** OPEN

Haar ooit zo levendige ogen, kil en somber. Nooit zouden ze meer stralen zoals ze ooit gestraald hadden. Nooit zou ze meer het geluk voelen wat ze ooit had gevoelt. Haan naam deed ze geen eer aan. Inplaats van dat ze sterk was. In plaats van dat zij degene was die vernietigde, was zij vernietigd. Was er niets meer van haar over. Hadden angst en pijn haar omgetoverd tot een hoopje nutteloos vlees en bot. Haar ooit stralende ogen wachtte enkel op het einde. Er was niets meer voor haar het was enkel wachten op het eind.

En het eind zou komen. Het was slechts een kwestie hoe lang Achilles haar nog zou laten leven. Ja voor niets anders was ze bang. Enkel hij kon haar leven beëindigen. Voor de andere schimmen vreesde ze niet. Ja die zouden haar ook kunnen vermoorden. Daar was ze zich van bewust. Er was enkel een verschil, en dat was ook het verschil wat haar terug had doen komen naar deze vervloekte en doch schitterende plek. Achilles zou niet eens wachten op een blauwe maan. Hij zou haar zo vernietigen. In haar eentje had ze geen kans tegen hem. Hier wel, hier kon ze paarden om haar heen hebben. Leaders die haar ook zouden beschermen, zouden weten wat de blauwe maan inhield. Haar leven konden redden en misschien zelfs wel Achilles konden vermoorden voor hij haar vermoorde.

Ze kon niet alleen zijn, niet zonder gevaar te lopen. Maar nu.. Nu was ze alleen. En niemand was te zien. Hoewel ze paarden rook waren ze ver weg. Doodsangst straalde haar lichaam uit terwijl ze zich verder voort bewoog. Geen tijd om stil te staan. Dan zou hij haar sneller vinden. In de verte zag ze in haar ambere ogen een reflectie van een karige boom. Met daar onder een gestalte die haar licht deed schrikken. Al leek de hengst geen gevaar. Alles aan hem beangstigde haar wel voor zover dat nog mogenlijk was. Zodra de gestalte haar zag kwam hij naar haar toe draven. Een kille blik in zijn ogen deden haar oren even naar beneden vallen terwijl ze hem recht aankeek. "Hallo daar." Klonk zijn stem waardoor ze hem bijna achterdochtig aankeek. Hij leek geen vast gevaar voor nu. Maar Apollonia vertrouwde niemand. Niets en niemand vertrouwde ze. Vertrouwen was haar te vaak afgenomen. En nooit meer zou ze iemand meteen vertrouwen.

Apollonia
'Cause I no longer hide
I have grown, no longer invincible
Cried rivers full
In your waters I am calm
Rain wash me clean
All your strenght reflects in me
I'm never gonna let you go
This broken girl is whole

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ook ik heb nog nooit zo een gekrenkt gevoel ervaren. Ik voel me gebroken, alsof zelfs een veulen me op dit moment neer zou kunnen slaan. Toch vraag ik me af hoe het mogelijk is dat ik een merrie in mijn hart kan sluiten, terwijl ik mezelf altijd heb voorgenomen niemand lief te hebben. De woorden die ze me toegeschreeuwd heeft op de laatste dag dat ik haar ontmoet heb, precies drie maanden geleden, blijven zich onophoudelijk in mijn hoofd herhalen. Ik kan niet anders dan aan haar denken, daar haar stem mijn hoofd beheerst.

Op dit moment wil ik niets liever dan haar terug zien. Al is het maar een seconde, of een kleine glimp van haar opvangen. Daarom ben ik teleurgesteld in het wezen dat voor me staat. Ze zegt niets, staat daar gewoon nutteloos te wezen. Eigenlijk interesseert ze me niet, en wil ik gewoon een wending van 180 graden maken om vervolgens snel weg te rennen. Maar dat doe ik niet, ik blijf gewoon - even nutteloos als zijzelf - staan. "Heb je ook een stem?" Breng ik dan uit, met een norse ondertoon.

"Heb je ook een stem?" Klonk zijn stem kil deed haar verstijfen. Herrineringen aan de stem van haar broer gierde door haar hersenen maar uiteindelijk wist ze zichzelf toch voor het grootste gedeelte onder controle te kunnen houden. Inplaats van nietszeggende angst veranderde haar ogen in woede. Woest keek ze hem even aan terwijl ze haar hoef op de grond liet vallen. De aarde onder haar hoef schudde even, maar dat was wel normaal, ze had toch best kracht in haar lichaam dankzij haar vader's afkomst. Iets waar ze eigenlijk liever niet aan terug dacht, de gedachte maakte haar alleen maar meer realiseren dat alles waar ze ooit in had geloofd weg was en nooit meer zou weerkeren. Verbetenheid mengde zich met de haat. Ja ze was al verslagen, doch zou ze nooit iemand dat laten merken. Zachtjes sloot ze haar ogen terwijl ze hem opnieuw aankeek.

"Wellicht." Klonk haar stem koud en emotieloos, doch had ze nooit compleet kunnen liegen en klonk een lichte rilling door haar kalme stem heen. Ja, nooit had ze kunnen liegen, niet voor dat alles en ook niet na dat alles, het zat gewoon niet in haar om niet de waarheid te spreken. Het zou nooit in haar zitten. Een waterig glimlachje overspoelde haar mond. Maar meer lachte niet mee. Het leek bijna alsof hij gewoon weg wou gaan. Ver weg, en het gevoel was ingelijks, doch moest Apollonia haar leven hier opnieuw opstarten, en daarmee dus nieuwe paarden leren kennen, puur om haar te beschermen van het geen dat haar zou vernietigen als ze alleen was. Het was puur uit haar eigen belang dat ze hier stond en hem aankeek. Niet dat ze echt verwachten dat als Achilles hier kwam aanstormen deze hengst haar veel bescherming zou bieden. Daar leek hij niet het type voor, bovendien zou elk mogelijk wezen zo snel als mogelijk zich uit de voeten maken als Achilles haar kwam halen. Het was dus slechts een questie van tijd. Maar Apollonia was er overtuigd van dat als ze niet alleen was Achilles haar niet zou benaderen na een blauwe maan. Dan zou hij wachten, en dan zou ze toch bescherming krijgen.. Tenminste, dat dacht ze..

Apollonia
'Cause sometimes you just feel tired,
Feel weak, and when you feel weak, you feel like you wanna just give up.
But you gotta search within you, you gotta find that inner strength
And just pull that shit out of you and get that motivation to not give up
And not be a quitter, no matter how bad you wanna just fall flat on your face and collapse.'

**Profile**