Vier gigantische kuddes, geleidt door 1 Emperor, vier Councillors en een hoop waardeloze onderdelen aan dat plan. Over de honderd paarden op een gigantisch prachtig gebied en allemaal bang voor één object, een blauwe maan en vier duistere wezens. Avanti vroeg zich vaker af waarom ze zo dom bleven. Iedere keer weer die blauwe maan daar was zochten ze achter nieuwe mogelijkheden om het te bestrijden, iedere keer weer probeerden ze een uitweg te vinden. Talloze manieren, talloze herschikkingen in het leidersysteem en iedere keer weer faalden ze. De leiders hadden een plan, ongelofelijk dat ieder kuddelid zo dom was om het niet te begrijpen. ‘Je kunt het niet vechten.’ Zei Avanti iedere keer weer. Iedere keer weer duidde hij zijn macht aan, toonde hij wie de echte leider was van het landschap. ‘Je kunt dat niet tegenhouden.’ En hij had hen de blauwe maan getoond voor hun leven ontnomen werd. Ze waren maar met vier, maar met vier, maar ze hadden alles in hun macht om dit te winnen … en waarom wachten? Het was een ziek spelletje over leven en dood. Vier tegen honderd, dood tegen levend, krankzinnigheid tegen rechtvaardigheid, schim tegen leider, Avanti tegen Leventian.

Zijn paarse ogen lichtte de donkere omgeving van hartje Vyranthium op. Ayana, het enige echte reele en waardevolle in zijn leven stond vlak naast hem. Hun vaste plaats voor de rotsen der doods, zoals de dommeriken uit de kudde het konden navertellen. Achilles met zijn twee meter schoft en Thriumph met zijn veel kleinere lichaam stonden tegenover elkaar. Zijn team, zijn onderdanen maar tevens zijn partners in crime. Allen stonden ze doodsstil en ontspannen op hun plaats maar zeker dat ze allemaal attent en waakzaam zijn. Avanti’ imposante gitzwarte lichaam stond voor de gigantische rotsformatie, de witte littekens ontsierden zijn hele lichaam. Zijn manen lagen in een dikke knoop over zijn hals, bloed op zijn hals, hoofd en hoeven. Scherpe hoektanden de meest dodelijkste paarse ogen ooit in geschiedenis.

De hinnik die zich losmaakte van de kudde deed hem opkijken. Avanti moest niet vlakbij zijn om geluiden en geuren te herkennen. De trillingen die door het bos gleden afkomstig van het geluid deden hem opzij kijken naar Ayana. ‘Same old.’ Prevelde hij. Zijn lichaam kwam langzaam in beweging, geruisloos en vol zelfbewustheid van zijn omgeving. Niemand zou hem of de andere horen komen ookal waren ze vlakbij als hij dat wou. Toen hij na een dik half uur aankwam aan de bosrand lostte zijn lichaam op in het zonlicht. Het maakte hem zwak, meer dan gewoon zwak maar er was niets op de wereld dat hem kon neerhalen. Toch koos zijn lichaam er bijna automatisch voor om naar het bos terug te wandelen. En daar zag hij wat hij vermoedde, Quickness. Ijzig blauwe ogen, gitzwart lichaam en een even dodelijke blik als iedere ex schim. Die durfden meestal niet terug komen uit schrik wat Avanti hen zou aan doen, Quickness had lef om terug te komen. ‘Wel wel wel, kijk wat ze hier binnen gooien, de zoon van mijn broer.’ Siste hij vanuit het donker. Zijn paarse ogen lichtte op in het schemer. ‘Weet pappie dat je terug bent?’ Avanti grinnikte terwijl zijn tanden gevaarlijk over elkaar knarsten. ‘Is het trouwens familiereunie, je zus is hier ook vorige week aangekomen, ik haat er als er teveel bloed rondloopt op mijn terrein dus laten we dit kort houden, zeg me wat je wilt en dan vermoord ik je in alle rust en vrede.’ Zijn stem was stil, te stil om gezond te zijn. De chaos en krankzinnigheid was schrikbarend … Avanti had het niet voor ex schimmen die terug kwamen in zijn gebied, al zeker niet als ze ook deel van zijn bloedlijn waren …