De donkere grond onder zijn zware hoeven trilde toen hij zijn hoeven ritmisch liet neerkomen. Zijn lange spierwitte manen dansend op de zwarte nek van de hengst. Onder zijn passen door brieste hij woest. Waar was die merrie die hij zocht? Ze kon hier niet weg absoluut niet, ze zo het niet eens durven. Die merrie wie hij zo ru bij die spierwitte hengst had weggerukt. Hij had die hengst laten leven met de nodige waarschuwing. Achilles kwam tot stilstand terwijl hij om zich heen keek. De lucht was grauw en een regenbui leek op komst te zijn. Niet dat dat Achilles veel deerde maar tja, welke weersomstandigheid deerde de kolossale  hengst wel? Geen Hagel noch sneeuw deed hem wat. Zon was zwaar irritant aan zijn ogen maar daar kon hij wel mee omgaan. Of die merrie het zo leuk zou vinden was een vraag. Hoeveel hij om die vraag werkelijk gaf was vreemd veel, misschien wou hij gewoon niet dat zijn speeltje nat werd voor hij tijd had om met haar te spelen? De gedachte deed hem glimlachen en toen die bruine herkenbare gestalte in zicht kwam brieste hij zacht en stapte op haar af. Hij was nu slechts secondes verwijderd van het starten van zijn spel. En in dat spel was slechts een winnaar, en dat zou hij zijn.

-Maybrit en evt. later andere schimmen-

~ Even geen zin in sheet ~

Het was maar een paar dagen sinds ze weggenomen was van een kudde die ze nog niet eens kende. Ze wilde wel wegrennen, maar alle zintuigen in haar lichaam schreeuwde om het niet te doen. Het was alsof haar geest gewoon weg wilde gaan, maar dat haar lichaam nog wilde overleven. En om te overleven moest ze hier blijven. Moest ze wachten tot die vervelende schim klaar met haar was.
Langzaam liep ze door het gebied van rang 4. Niet het gebied waar zij thuishoorde, tot zover had ze het begrepen. Ze had niet verder gedurfd dat dit gebied, wetend dat Achilles haar hier zou zoeken. Ze kon er maar beter op tijd zijn als hij haar zocht, dan zou hij misschien niet kwaad worden. Het was gek. Ze haatte die hengst, maar ze wilde er wel voor zorgen dat hij haar aardig vond. Vroeger was dat wel anders. Als Achilles een normale hengst was geweest, had ze hem gewoon verteld waar hij stond. Nu was het anders.
Ineens zag ze hem, de zwarte hengst met de witte manen. Een schok ging door haar lijf terwijl ze tot stilstand kwam. Ze wilde wegrennen. O, wat wilde ze toch graag wegrennen. Maar in plaats daarvan deed ze het tegenovergestelde, ze liep naar hem toe. Wat moest ze anders? Hij was toch een snelle renner, dat zou je net zien. Hij was sowieso superieur. Vond hij tenminste.
Net voor hem, kwam ze tot stilstand. Toen pas merkte ze dat ze de hele tijd haar adem had ingehouden. Voorzichtig zodat het niet opviel, blies ze haar adem uit. Daarna lette ze erop dat ze normaal ademhaalde. Misschien was het wel de laatste...
'Wat wil je?' vroeg ze, proberend heldhaftig te klinken. Zo voelde ze zich niet.

Net voor hem, kwam ze tot stilstand. 'Wat wil je?' vroeg ze, proberend heldhaftig te klinken. Het deed de zwarte hengst grinniken. Hij deed een stapje achteruit en bracht zijn kolossale lichaam in beweging om een rondje om haar heen te stappen. De grond trilde onder zijn hoeven terwijl hij haar compleet in zich opnam. "Wil je nou nogsteeds de dappere grote merrie spelen." Verzuchtte hij zacht terwijl hij weer voor haar stond. "Weet je nou nogsteeds niet hoeveel problemen je dat opbrengt. Ik bedoel als je je schattige mondje had gehouden was je hier niet denk je ook niet." Hij zuchtte zachtjes en schudde gemaakt teleurgesteld zijn brede hoofd. Achilles zuchtte opnieuw en keek haar recht aan met zijn donkere ogen die een bijna witte glans die licht leken te geven. Zachtjes grinnikte hij terwijl hij zijn witte voorpluk recht schudde. [b]"Vertel eens wat over jezelf meis, laten we zeggen, dat ik wil weten met wie ik om ga schatje. Tenslotte lachte hij zachtjes en keek haar recht aan, wachtend op haar armzalige ongeloofwaardige antwoord, of zou ze de waarheid vertellen? In geen enkele manier ging het haar helpem iets te winnen, dus de waarheid leek hem zelf het best, maar ja, dat was hij..

~ en nu kan ik geen postsheet ~

Ze wist dat het niet slim was om de helf uit te hangen. Ze wist dat ze haar grote mond moest houden, maar dat kon ze gewoon niet opbrengen. Maar vanaf nu, beloofde ze zichzelf, zou de ervoor zorgen dat hij haar aardig zou vinden. Of tenminste, zo aardig als een schim iemand kom vinden. Met haar brutale mond kwam ze nergens. Hij zou dan alleen maar kwaad worden. Ook al was het tegen haar natuur om niks snauwend terug te zeggen, ze zou haar best doen.
Hij herhaalde hetgeen wat zij net dacht. Misschien had ze echt wel gelijk. Dat ze niet in deze situatie zou zitten was waarschijnlijk onzin, hij was en bleef iemand die dit wel vaker deed, maar het zou misschien wel voor een betere sfeer zorgen. Hoopte ze tenminste.
Ze besloot haar mond te houden, ze knikte alleen maar. Dit was goed. Gewoon aardig blijven. Het was grappig. Hoe erg zij hem ook haatte, ze wilde er wel voor zorgen dat hij haar aardig vond. Als het een gewone hengst was geweest, had ze gelijk gezegd dat hij op moest rotten. Maar dit was geen gewone hengst, dus ze kon ook niet haar gewone zelf zijn.
Toen hij vroeg wat haar verleden was, keek ze op. Was hij echt geïntresseerd? Kon het kwaad om gewoon te waarheid te zeggen? Hij kon het toch niet tegen haar gebruiken? Hoe dan ook, ze had niet eens de puf meer om iets te verzinnen. De waarheid dus.
[b]'Ik ben in het wild geboren. Toen ik nog een veulen was, werd mijn moeder neergeschoten door de mensen. Een mens heeft me meegenomen, en opgevoed. Ze waren heel aardig, totdat ik op een dag ergens anders heen ging. Daar was er een man die sloeg en stonk. Weer een aantal andere mensen hadden mij toen bevrijd. Ik ben gelijk weggegaan, en toen was ik hier gekomen,'[/color] gaf ze haar verleden in een korte samenvatting prijs. Het was de waarheid, maar of hij haar zou geloven? De hengst van een paar dagen geleden geloofde haar wel, maar kon het niet voorstellen. Zou Achilles weten wat mensen waren?

'Ik ben in het wild geboren. Toen ik nog een veulen was, werd mijn moeder neergeschoten door de mensen. Een mens heeft me meegenomen, en opgevoed. Ze waren heel aardig, totdat ik op een dag ergens anders heen ging. Daar was er een man die sloeg en stonk. Weer een aantal andere mensen hadden mij toen bevrijd. Ik ben gelijk weggegaan, en toen was ik hier gekomen,'
Het was kort en bondig maar de waarheid. Achilles bevatte de gelukkige gave om aan alles van een paard. De stem, de houding, de ogen en de geestkracht te kunnen voelen of diegene loog of niet. Enkel bij een paar paarden die hij maar wat goed kon werkte zijn gave niet echt. Avanti, Ayana, Sythka en Sjahada. Zijn medeschimmen.. "Mensen? Dat klingt een beetje middelmatig om door die wezens gevangen te worden. Kijk maar, zij moesten je houden met touwen. Ik houd je hier enkel met geestkracht. En toch vind de mens zich superieur, licht tegenstrijdig nietwaar?" Hij glimlachte even en zwaaide even met zijn lange spierwitte staart waar het uiteinde rood van het bloed net als zijn manen en sokken wat hem tot een angstaanjagende verschijning maakte. Het maakte hem zachtjes aan het lachen terwijl hij de merrie recht aankeek. "Tell me my love, do you fear death?" Het was een vraag geweest die hij nog eerlijk bedoelde ook. Hij wou weten wat er in haar hoofd omging voordat Achilles haar van binnenuit zou kunnen vernietigen. Het was allemaal een ziek spel, maar ja Achilles was ook wel weer ziek in zijn hoofd. Dus tja, voor hem was dit gewoon vermaak in de puurste vorm

-lol had geen zin mn kader op te zoeken(A)-

'Nee,' doorbrack Maybritt's stem de stilte. Zacht schudde hij zijn hoofd. Leerde die merrie het nooit. Achilles slaakte een verveelde zucht terwijl hij nog dichter naar haar toe stapte tot zijn borst haar zij raakte. Hoog torende hij boven haar uit en met een lichte verveling keek hij neer op haar rug. Zijn hoofd draaide hij langzaam richting haar nek. Zijn neus kwam iets boven haar oren uit en opnieuw zuchtte hij zacht. "Je moet toch wel slimmer zijn als dit Maybritt." Met die woorden stapte hij weer achteruit zodat zijn hele lichaam in haar gezichtsbeeld stond. "Wat heb ik aan je als je zo stoer blijft doen? Dan kan ik je net zo goed meteen af maken." Zacht en verveeld schudde hij zijn hoofd heen en weer. Hij wist dat hij haar enkel met de blauwe maan kon afmaken. Niet dat dat zijn plan was. Maar ze moest doodsbang zijn. Trillen op haar schattige beentjes denkend dat haar einde elk moment kon komen. Dan pas zou Achilles tevreden zijn over zijn werk.