Hakuna matata.

**Profile** Number of posts : 23

Nikita

Het was een kwestie geweest van vertrouwen, een kwestie van heerschappij en macht. Gevonden als weerloos wezen, in de duistere wereld van de volwassenheid. Niet iedereen kende geluk, en al zeker Nikita niet. Achtergelaten als veulen, gewild of niet, geen kans tot de keuze van het leven en dat al vanaf het begin haar ogen geopend werden en de wereld aanschouwt werd.

Wie haar toen van het normale leven ontnam heeft zich tot nu toe nog steeds verwrongen in een hoofd-hart-situatie. De waarheid is hard, en wat er in haar eerste levensjaren gebeurt is is een deel uit haar geheugen dat niet beter af is dan geëlimineerd te worden.

Tegenwoordig kijkt Nikita er met een afgunstige blik op terug, het liefst uit ze zich in de vorm van wraak.. Maar hoewel ze niet meer verdienen kent de duistere weg die deze merrie ooit gekend heeft, ook een lichtpuntje. Die de zwarte helft van het orgaan dat haar in leven houdt af en toe de kracht geeft om op een hele normale manier het leven tegemoet te gaan.
______

Bij dezen druk om een begeleidend woord verzocht, kon Nikita niet anders dan zich gelukkig en ... verrast verklaren bij het aanschouwen van de nieuwe omgeving die inmiddels onder haar besmeurde hoefjes krulde. Ze had een zware tocht weten te verteren wat grotendeels haar levensverhaal schetste. Getekend door het verleden, verwelkomt door de toekomst.

'Noi tutti siamo esiliati, viventi entro le cornici di uno strano quadro.
Chi sa questro, vive da grange. Gli altri sono insetti.'

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

De flanken van de hengst gaan hevig op en neer, zijn ademhaling is snel en zijn vacht is nat van het zweet. Zijn zwarte lichaam beweegt zich voort in een soepele maar statige tred, ondanks dat hij op de dag van vandaag geen belangrijke taak meer volbracht, hij bewoog zich nog altijd voor als een hengst met aanzien. Die tijd was al lang vervlogen, en bitter dacht hij daar aan terug. Hij had het jaren geleden afgesloten, maar voelde de woede nog altijd bruisen als hij er aan terug dacht. Het vertrouwen dat hij had gehad in zijn vrienden had hem het leven zuur gemaakt, alles was hem afgenomen, en hij had er tot bloedens aan toe voor moeten vechten. Uiteindelijk heeft hij zijn aftocht met schaamte moeten bekopen, hij kon niet elke hengst aan en wilde nog langer leven dan hij had gedaan. Later besefte hij pas dat hij na die beruchte nacht niet meer had geleefd. Hij voelde zich alsof hij niet langer meer genoot van de natuur, de rust die hij zo hard nodig had. Hij kon zijn ogen niet op één plek houden en was continue op zoek naar ogen die hem volgden, het was geen leven te noemen, en soms verlangde hij er naar dat zijn leven die nacht in zijn verleden was beëindigd.

Witte dampen komen van het bezweette lichaam, en met wijd opengesperde neusgaten trekt E'vesdar de groep paarden binnen. Sommige paarden stappen op zij, maar om de meesten moet hij heen stappen. Zijn oren liggen diep achter in zijn nek, en heel af en toe krijgt hij de neiging om zijn tanden in de dieren te zetten die niet eens moeite doen om ruimte te creëren. Hij heeft het al snel gezien met alle paarden die veel te druk waren met hun eigen leven te leiden, en hij vervolgt zijn pad stappend richting de velden. In dit tijd van het jaar was de geur van bloemen overweldigend, en heel even laat hij zichzelf genieten van de heerlijke geur. Het moment duurt alleen niet zo lang en al snel word zijn hoofd overspoelt met schuldgevoelens die hij snel weer naar de diepe poelen in zijn hoofd duwt. Hij had vandaag geen behoefte aan een herinnering aan zijn verleden. Dat zou hij nooit echt hebben gehad, en toch bleven de beelden hem teisteren in zijn dromen, en trokken de demonen aan zijn haren. Hij wist wat bij behoorde te doen, maar het diepe verlangen naar wraak overspoelde zijn gouden hart, en hij wilde niks liever dan deze klakkeloos opvolgen.

Zijn gedachten worden ruw verstoord als er een paard aan de horizon verschijnt. Hij volgt de bewegingen van het paard, en stapt zelf stevig voort. Zijn ademhaling is al rustiger geworden en zijn hart heeft weer het normale aantal slagen aangenomen. Met de kalmte in zijn ogen richt hij nogmaals zijn blik op het paard, om ditmaal zijn blik te kruizen. E'vesdar steigert laag en laat een binnensmondse hinnik horen.