Ik leefde om een groot gebied, groot maar te klein voor de vijf kuddes die er leven. Mijn kudde bestond uit twintig paarden, twintig paarden die vochten om hun spiertje gras en slokje water. Je werd geboren, had een prachtige veulentijd maar als je volwassen werd had je wel dergelijk iets om voor te vechten! Ik was niet het enige veulen dat werd geboren in dat jaar. Samen met vier anderen groeide ik op in de weelde en roem van het gebied. Als een andere kudde, wat vaak voorkwam, ons kruiste dan braken er soms gevechten uit maar steeds weer wisten de leiders van de kuddes onder de duim te houden. Zo gaat het hier en omdat de leiders ons niet langer wilden zien vechten vonden ze een overlevingstechniek uit die naast het overleven de kuddes ook erg uitdunde. Ieder jaar werden twee paarden, een merrie en een hengst, uit het gebied gestoten en onderworpen aan de wildernis van het bos. Slechts één paard kwam daar levend uit en slechts één was de winnaar. Het was vechten tot de dood en overleven omdat het echt moest, iedere winter weer waren merries bang hun zonen en dochters te zien vertrekken.

Het was een begin van een strenge winter, een winter die we in nog geen jaren hadden gekend. Het sneeuwde en vroor aan -20 graden en de meeste veulens die later waren geboren waren inmiddels al gestorven. Ik keek niet uit naar die dag, ik viel in de klasse van driejarige hengsten en samen met mijn vier vrienden werden we onderworpen aan het gezag van de leider. Maar één merrie en één hengst, we waren met twee van ieder dus er was vijftig procent kans dat ik degene zou zijn. Toen we de grote leider en zijn vader zagen naderen zonk de moed ons in de hoeven. Ze keken niet naar het uiterlijk, haar de spieren of je karakter. De vader van de leider was blind dus er was geen simpelere manier om willekeurig iemand te kiezen dan met hem. Hij koos eerst de merrie, Jenna, een schimmelkeurige merrie met een rank lichaam en een prachtig gebouwd hoofd. Ze was fier, trots en slim maar de kansen waren zo klein omdat ze niet sterk genoeg was om het tegen de hengsten op te nemen. En dan werd ik gekozen … Ik hoorde men moeder huilen, men zusje gillen maar voor ze goed en wel besef hadden was ik al weg.

Met tien paarden werden we in het vervloekte bos gedumpt. Leiders hielden alles in de gaten en toen verdween ze, Jenna. Ze rende de bossen in op zoek naar beschutting tegen haar rivalen. Ik als trotse krachtpatser zou voor de makkelijke manier gaan, aanvallen en hopen dat ik het overleefde. Water was er genoeg, we aten sneeuw maar voedsel. In dagen slonk mijn lichaam vier keer zo snel en ik werd zwak. Er waren inmiddels al vijf paarden vermoord door anderen. Ik vond Jenna de laatste dag van de week en samen besloten we om samen ten strijde te trekken. Ik had genoeg kracht om haar te beschermen en zij was slim genoeg om te kunnen overleven. Ik hoorde geruchten dat we nog maar met vieren waren en de dag kwam steeds dichter dat ik haar zou moeten vermoorden. Jenna, de merrie die me zoveel wijsheid bijbracht en me iedere keer weer hielp. Ik die haar beschermde tegen wolven tot de wonden ondragelijk veel pijn deden. En ik begon van haar te houden, juist omdat we in diezelfde diepte zaten. We wisten beide dat er één zou sterven maar we benutte iedere minuut samen tot dat moment er was.

Ze hield de wacht, zodat ik even kon rusten. Maar ik werd wakker van haar gegil, van haar smeekbede en ik wist meteen dat ik haar nooit had mogen laten gaan om de wacht te houden. Ik stormde met mijn imposante lichaam de grot uit en viel de brede palomino hengst meteen aan. Hij had geen schijn van kans, geen schijn van kans tegen mijn woede. Net als ik had hij ook een partner, een merrie uit dezelfde kudde als hem. Ik viel haar aan want ik voelde me leeg vanbinnen. En zo vermoordde ik de twee laatste paarden in dit verdomde spel. Ik wist te overleven zoals Jenna me geleerd had maar mijn leven eindigde op het moment dat ik haar de laatste keer zag ademen.

Iedereen was blij dat ik als winnaar uit de strijd kwam maar ikzelf? Ik was gebroken en dat nam de nodige gevolgen mee. Ik vervangde de leider van mijn kudde maar dat vermakelijkte de situatie niet. Ik werd leeg, spreken tegen mij was als spreken tegen de bomen. Ik probeerde me erover te zetten maar ieder jaar zag ik anderen vertrekken en werden herinneringen weer opgerakeld. Ik kon het niet langer dus ik rende weg toen ik vijf werd. Ik rende tot mijn lichaam geen weet meer wist met vermoeidheid en toen viel ik … Ik sliep dagen uit vermoeidheid die maar bleef komen. Een vermoeide geest die gekweld en gebroken was. Toen ik me goed genoeg voelde om verder te reizen deed ik dat, ik meed kuddes maar wist perfect te overleven zonder hun hulp, dankzij Jenna.

Ik was een goede leider, gaf altijd om het welzijn van de kudde, beschermde waar nodig maar al dat voor zolang ze me niet persoonlijk bij de feiten trokken. Ik dacht vanuit het principe ‘Overleven is regel één’ en ‘liefhebben is er enkel als je weet dat het haalbaar is’. En zodus wou ik nooit meer liefhebben, niet liefhebben tegenover merries, veulens, hengsten en vrienden. Ik was standvastig, wist te overleven maar de gevolgen waren ondragelijk. Nu ik me terug beter voel ben ik bereid de kudde onder mijn hoede te nemen. Ik ben afstandelijk, trots maar zal weinig tot niets lossen over mijn verleden. Wil je me leren kennen dan moet je je uitsloven maar het zal hem waard zijn als ik je in mijn hart sluit. Ik zal praten om je tevreden te stellen maar nooit uit eigen belang maar ik zal je verdedigen als je om die hulp komt vragen enkel omdat ik wil dat je het overleefd. Overleven is regel één en de rest komt later …