[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://i232.photobucket.com/albums/ee153/Iloveyoumicky/1-2.png width=703 height=525][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 40px; margin-left: 40px; margin-right: 346px; margin-bottom: 20px; width: 265 px; height: 451px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Times New Roman][color=#3a3d3e][size=11]Avareth had nooit van verassingen gehouden, en al helemaal niet als deze gepaard gingen met lichaamscontact. Echter was dit dan ook weer vrij hypocriet van hem, aangezien hij maar al te graag aan anderen had gezeten, hoewel dat ondertussen wel een tijd was die hij achter zich had gelaten. Toch word hij overdonderd als het ranke lichaam van de zwarte merrie in volle vaart richting het zijne komt, al zou ze zich volledig tegen hem aan gooien Avareth zou makkelijk kunnen blijven staan, en nu heeft hij daar dus ook geen moeite mee. Heel even staat hij met een brok in zijn keel aan de grond genageld, niet geheel wetende wat te doen, moest hij haar op dezelfde manier omhelzen? Hij wist het even niet meer, hij had haar natuurlijk gemist er was geen dag voorbij gegaan dat hij niet had gehunkerd naar haar heerlijke geur, haar vertrouwde warme lichaam. Maar als ze zo voor hem staat en hem overrompeld met de plotselinge genegenheid gaan zijn oren even plat in zijn nek. Zijn ogen staan een moment verbaasd, en lichten zelfs even op met een lichte woede, maar de storm gaat al snel liggen en zachtjes glijd zijn neus door de zachte golvende manen van Myou.

Een zachte zucht ontglipt zijn lippen en wanneer hij de geur van haar vacht zijn longen in snuift voelt hij hoe zijn spieren ontspannen, hij had haar gemist met elke vezel in zijn lichaam. Ze was niet langer meer een merrie die hij vroeger had gekend, waarmee hij enkele veulens deelde, nee Myou was als adem voor hem, zonder haar zou hij er niet zijn. Hoe vaak hij haar ook zou weg duwen, altijd kwam ze terug en dan stortte Avareth weer in in haar open 'armen'.

Hij geniet met zijn ogen dicht van de aanraking van haar ranke lichaam, elke plek waar ze hem aan raakt tintelt nog lang na. Wanneer ze uiteindelijk tot stilstand komt en haar hoofdje onder zijn hoofd door wurmt glimlacht hij kort, tevreden haast en trekt haar dichter naar zich toe door zijn hals om de hare te slaan. Het vrij forse verschil in lengte zorgde er voor dat Myou bijna verdween in zijn omhelzing, maar niet voor Avareth hij kon zijn ogen niet van haar af houden. Haar zachte woorden laten hem huiveren, de manier waarop ze het zei weerspiegelde perfect wat Avareth voelde, zonder haar kon hij niet leven daar was hij zeker van. Hij duwt zijn neus tegen haar hals, wilde vertellen dat hij haar ook heeft gemist, maar de woorden willen zijn lippen niet zo snel verlaten. Ergens was hij bang dat ze in de tussentijd een ander had gevonden, dat ze niet langer meer van hem was, en dat beangstigde hem zo erg dat hij kort rilde.

Hij had zijn hele leven maar weinig echt voor zichzelf gehad, de meeste merrie's verlieten hem op ten duur weer omdat hij toch niet de perfecte minnaar was, en uiteindelijk bleef hij met lege handen achter, of hij het nu zelf had veroorzaakt of niet. Maar het idee om Myou te verliezen maakte hem fysiek ziek, dat zou hij niet aan kunnen. Zelfs na al die keren dat hij had gezegd dat hij haar niet nodig had, hij had haar wel nodig, en dat besefte hij maar al te goed nu ze zo voor hem stond. Een zachte zucht ontglipt hem en hij trekt haar dichter naar zich toe. Wanneer Myou zich los maakt en zich tegen de andere zijde van zijn lichaam aan vleit glimlacht hij en duwt zijn neus tegen de hare, en blaast zijn warme adem tegen haar neus aan. [b]'Ik jou ook'[/b] het was een zachte fluistering, niet veel luider dan de wind, maar Avareth wist zeker dat Myou het zou horen, het woud was haar plek, niets ontging haar hier.

 [/size][/color][/font]</div>[/td][/table]

[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://i232.photobucket.com/albums/ee153/Iloveyoumicky/3-1.png width=703 height=525][td valign=top]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 40px; margin-left: 40px; margin-right: 346px; margin-bottom: 20px; width: 265 px; height: 451px; overflow: auto; text-align: justify;'>[font=Times New Roman][color=#3a3d3e][size=11]Avareth had nooit van verassingen gehouden, en al helemaal niet als deze gepaard gingen met lichaamscontact. Echter was dit dan ook weer vrij hypocriet van hem, aangezien hij maar al te graag aan anderen had gezeten, hoewel dat ondertussen wel een tijd was die hij achter zich had gelaten. Toch word hij overdonderd als het ranke lichaam van de zwarte merrie in volle vaart richting het zijne komt, al zou ze zich volledig tegen hem aan gooien Avareth zou makkelijk kunnen blijven staan, en nu heeft hij daar dus ook geen moeite mee. Heel even staat hij met een brok in zijn keel aan de grond genageld, niet geheel wetende wat te doen, moest hij haar op dezelfde manier omhelzen? Hij wist het even niet meer, hij had haar natuurlijk gemist er was geen dag voorbij gegaan dat hij niet had gehunkerd naar haar heerlijke geur, haar vertrouwde warme lichaam. Maar als ze zo voor hem staat en hem overrompeld met de plotselinge genegenheid gaan zijn oren even plat in zijn nek. Zijn ogen staan een moment verbaasd, en lichten zelfs even op met een lichte woede, maar de storm gaat al snel liggen en zachtjes glijd zijn neus door de zachte golvende manen van Myou.

Een zachte zucht ontglipt zijn lippen en wanneer hij de geur van haar vacht zijn longen in snuift voelt hij hoe zijn spieren ontspannen, hij had haar gemist met elke vezel in zijn lichaam. Ze was niet langer meer een merrie die hij vroeger had gekend, waarmee hij enkele veulens deelde, nee Myou was als adem voor hem, zonder haar zou hij er niet zijn. Hoe vaak hij haar ook zou weg duwen, altijd kwam ze terug en dan stortte Avareth weer in in haar open 'armen'.

Hij geniet met zijn ogen dicht van de aanraking van haar ranke lichaam, elke plek waar ze hem aan raakt tintelt nog lang na. Wanneer ze uiteindelijk tot stilstand komt en haar hoofdje onder zijn hoofd door wurmt glimlacht hij kort, tevreden haast en trekt haar dichter naar zich toe door zijn hals om de hare te slaan. Het vrij forse verschil in lengte zorgde er voor dat Myou bijna verdween in zijn omhelzing, maar niet voor Avareth hij kon zijn ogen niet van haar af houden. Haar zachte woorden laten hem huiveren, de manier waarop ze het zei weerspiegelde perfect wat Avareth voelde, zonder haar kon hij niet leven daar was hij zeker van. Hij duwt zijn neus tegen haar hals, wilde vertellen dat hij haar ook heeft gemist, maar de woorden willen zijn lippen niet zo snel verlaten. Ergens was hij bang dat ze in de tussentijd een ander had gevonden, dat ze niet langer meer van hem was, en dat beangstigde hem zo erg dat hij kort rilde.

Hij had zijn hele leven maar weinig echt voor zichzelf gehad, de meeste merrie's verlieten hem op ten duur weer omdat hij toch niet de perfecte minnaar was, en uiteindelijk bleef hij met lege handen achter, of hij het nu zelf had veroorzaakt of niet. Maar het idee om Myou te verliezen maakte hem fysiek ziek, dat zou hij niet aan kunnen. Zelfs na al die keren dat hij had gezegd dat hij haar niet nodig had, hij had haar wel nodig, en dat besefte hij maar al te goed nu ze zo voor hem stond. Een zachte zucht ontglipt hem en hij trekt haar dichter naar zich toe. Wanneer Myou zich los maakt en zich tegen de andere zijde van zijn lichaam aan vleit glimlacht hij en duwt zijn neus tegen de hare, en blaast zijn warme adem tegen haar neus aan. [b]'Ik jou ook'[/b] het was een zachte fluistering, niet veel luider dan de wind, maar Avareth wist zeker dat Myou het zou horen, het woud was haar plek, niets ontging haar hier.

 [/size][/color][/font]</div>[/td][/table]