De natuur onderging een transformatie, een transformatie die ieder paard met ogen open bewonderd maar niet Alvaro ... nooit Alvaro. Hij gaf geen zier om wat moeder natuur deed, hij gaf geen zier om het leven. Als hij zou sterven, wel hij zou het met twee hoeven grijpen. Zijn onbenullige leven op deze aarde was meer maar eens verwoest door het heersende. Het feit dat broertje lief hem uit de dood had teruggehaald voor dingen waar hij niet langer mee te maken wou hebben maakte hem nog steeds nijdig. Hij was gestorven, hij had zich erbij neergelegd en nu liep hij weer rond op de vervloekte aardbol. Maar hij moest er maar mee leven, hij zou liever de eerste beste leider vragen hem af te maken maar wat zou dat brengen? Meer ruzie en meer haat dan er al was? Nee, hij kon maar liever wegkwijnen in dit vervloekte wereldje.

Slenterend bewoog zijn zwarte friezenlichaam langs de kudde heen. Mooi rond, er nooit echt doorheen. Hij vermeed contact. Teveel zielen kende hem en teveel zielen haatte hem om wat hij in het verleden had gedaan. Maar hij wou niets meer. Hij had niet langer een behoefte om te luisteren en knikken. Hij wat onpartijdig, koos niet voor de schimmen, noch voor de leiders. Zijn paarse ogen met hun vervloekte blik keken naar het wiegende jonge gras voor hem terwijl hij het onbekommerd achter zich liet. Naar waar liep hij nu? Nergens en overal? Zijn oren schoten heen en weer maar uit oude instincten gingen ze weer plat in zijn hals. Diep in gedachten verzonken slenterde hij verder tot een vrolijk veulen zijn weg versperde. Hij gooide zijn oren meteen plat maar ontspande uiteindelijk toen hij zag hoe het veulen vrolijk rond hem heen huppelde. Zelf had hij er velen onder zijn hoede genomen en allen had hij ze in de steek gelaten. De moeder van het veulen kwam angstig langs, rukte haar veulen mee en gaf Alvaro een vuile blik. 'Juist ja ...' Mompelde hij met een deelse haat. Hij snoof en zette zijn tocht eenzaam verder. Bevooroordeeld worden was één slecht wezen op deze aarde en er was niemand die het niet deed ...

Steeds meer dingen begonnen Alvaro te tergen en te onderdrukken. Het kleinste wezen kreeg hem humeurig en kwaad. De helft van de paarden kende hij niet meer omdat hij dood was geweest. De duivel had hem iedere goede herinnering ontnomen tot enkel het slechte bleef standhouden. Rixan was er bij zijn terugkeer in geslaagd om hem dat tikkeltje wijsheid en herinneringen terug te geven. Toch, ieder paard die hier liep was hem onbekend. Hij moest heel diep graven om je te herkennen en te noemen bij naam. Vaak leek hij iemand te kijken maar veelal kon hij gewoon niet zeggen wie het was. En het bleef hem matteloos ergeren, net als de rest van deze vervloekte wereld.

Toen hij een zacht heldere stem hoorde knarste zijn tanden en gingen zijn ogen nog wat dieper in zijn hals. Het was zo'n gewoonte geweest, al sinds hij geboren was. Het was zijn handelsmerk naast de vele die hij had. Zijn grootste handelsmerk, hetgeen de familie vertegenwoordigde, waren de paarse ogen in zijn kassen. Zijn schoten opzij met een opgekropte woede die ze nooit zouden lossen en blikte naar de merrie naast zich. Alleen in je uppie erop uit? Wie wou tegenwoordig nog bij hem in de buurt komen. Hij nam haar op en weer bekroop het gevoel hem dat hij haar zou moeten kennen. Er waren zoveel merries geweest en geen van hen had hij lang kunnen onthouden, daarnaast waren zijn hersenen oud en grijs. Zijn oren kwamen weer tot hun neutrale stand en met een minachtige snuif wandelde hij verder. 'Zoals je ziet wel.' Bromde hij kortaf. Hij keek haar kort weer aan en stapte dan weer op dezelfde slome tred verder. 'Moet ik je kennen ofzo?' Vroeg hij dan met een zwak sarcasme.

En ze bleef hem volgen ... geweldig. Hoelang was het geleden dat hij nog eens een gesprek had gehad met iemand normaals. Het laatste gesprek was met Rixan geweest en hij was een ex-schim dus je kon dat al niet echt normaal noemen. En daarvoor was hij dood dus technisch gezien had hij nog maar twee gesprekken gehad ... drie misschien. Met Rixan, zijn broer en ... met zichzelf. Hij sprak meer en meer tegen zichzelf, hoopte daarbij misschien iets van affectie los te krijgen om hem door deze wereld te sleuren. Hij was getekend door teveel littekens, letterlijk en figuurlijk. Alvaro zag niet langer de rozenkleur en manenschijn van BMH.

Bij haar woorden gaat zijn blik kort opzij. Zijn paarse ogen weten zich zoals iedere paarsoog recht door haar ziel te boren. Zelf had hij de rillingen gevoeld als zijn broer hem zo aankeek en het was nooit een aangenaam gevoel om een paarsoog recht in je blik te zien kijken. Alsof ze je alles kunnen ontnemen en je doen vrezen voor je grootste nachtmerrie. Er kwam een korte lach uit zijn keel gerold. Het leek meer een brom omdat hij er niet de kracht voor had genomen het tot een echte lach te laten klinken. 'Van gehoord.' Herhaalde hij haar woorden met een dodelijke klank in zijn stem. Hij kon het schimmenleven ooit wel weer gewoon worden, als hij er zijn best voor deed om weer wat angstaanjagender te worden en zijn broers orders te negeren. 'Dan weet je vast wel dat naast me lopen niet altijd de beste optie is ...' Zijn stem stierf weg en zijn ogen bleven weer in de hare haken voor een valse gevaarlijke glimlach zijn lippen siert. 'Er zijn trouwens andere paarden die je beter gezeldschap kunnen bieden.' Mompelde hij bijna onhoorbaar.

Bij haar woorden kijkt hij kort opzij. Wie was ze? En waar haalde ze het lef zo nochalant naast een ex-schim te lopen? Alvaro was iets te afwezig geweest in zijn tijd hier. Hij had de merrie nog niet gezien en daar zou hij zichzelf wel de kop voor in slaan. "Observeren." Hield hij zichzelf altijd in stilte voor. Het belangrijkste wapen van de schimmen, ex-schimmen en leiders. Zonder observatie stond je nergens. En Alvaro had het niet toegepast dus hij kon niet weten wat er zich in de kudde afspeelde. Ze kon misschien wel door zijn broer gestuurd zijn. Nee, hij zou het ruiken en door Avanti ontboden worden was geen pretje. Daar kon je niet koelbloedig of stoer onder blijven. Bij Avanti gaan was voor ieder paard, goed of slecht, angst.

Hij greens bij haar opmerking, zo paarden mocht hij wel. 'Maar zij weten wie ik ben, hebben gezien wat ik kan en jij enkel maar over me gehoord.' Zei Alvaro op een wat meer berustendere toon. 'En de verhalen zijn misschien uitvergroot, ze zijn immers waar. Wat heb je gehoord over mij?' Vroeg hij uiteindelijk met een blik over de kudde. De paarden die langs kwamen wouden met hun blik de merrie waarschuwen om niet bij hem te zijn. Alvaro tergde hun angst door zijn oren plat te leggen en zijn paarse ogen door hun ziel te boren. Zijn oude lichaam kon al niet meer zo goed mee, hij mankte vooraan, een geschenk van zijn kleinkind, de leider van rang 4 geweest, Axis. 'Hoe heet je?' Vroeg hij uiteindelijk.